Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δύο δίσκοι χωρίς καμμία σχέση . . .
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημήτρης Ν." data-source="post: 53261" data-attributes="member: 79"><p>...<span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 15px">απλά γιατί τους άκουσα μεσα στο Σαββατοκύριακο ξανά και είπα να ξεφύγουμε λίγο από την επικαιρότητα , μιλώντας για μουσική , μπας και ξεκολλήσει κι ο Πέτρος απ' τους δασκάλους ...</span></span></p><p><img src="http://image.allmusic.com/00/amg/cov200/drg500/g545/g54589pph7b.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 15px"><strong>Smoke in the Shadows / Lydia Lunch 2004</strong></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 15px">H Lydia έχει παχύνει . Βέβαια εις την αμερικανική θα λέγαμε ότι είναι voluptuous .Ισως όμως έτσι η εικόνα της είναι περισσότερη ταιριασμένη με την παρακμιακή σεξουαλικότητα που αναδύεται από τις φωτογραφίες του booklet που συνοδεύουν τα τραγούδια . Σεξουαλικότητα απελευθερωμένη , σεξουαλικότητα που αγγίζει τα όρια του kinky αισθησιασμού . Οι εμμονές της Lydia εμφανέστατες όσο ποτέ άλλοτε , σεξ, βία , διαστροφή , θάνατος , Υπαρξη . Παιχνίδια με το αλκοόλ , παιχνίδια με τον διάβολο που καταφτάνει φορτωμένος με καλούδια και χρησιμεύει περισσότερο ως σύμβολο απενοχοποίησης για τις «περίεργες» επιλογές μας , αυτές που είναι έξω από την καθιερωμένη νόρμα , αυτές που μας φέρνουν κοντύτερα στο ένστικτο , ως παράγοντα απελευθέρωσης . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 15px">Η μουσική είναι κοντά στην τζαζ . Από μεγάλη μπάντα και προς τα κάτω , με σαξόφωνα , βιμπράφωνα , ξυλόφωνα , ηλεκτρικές κιθάρες , ντραμς. Αλλά τζαζ του καμπαρέ , της κακοφωτισμένης αίθουσας , των φθαρμένων καθισμάτων και των τραπεζομάντηλων που φέρουν σημάδια από κάφτρες , καταγώγια με τις κουρτίνες να ‛χουν ποτίσει από τον καπνό χιλιάδων τσιγάρων τζαζ τέτοια που επιτρέπει να αναδυθούν στην επιφάνεια οι ανομολόγητες σκέψεις και επιθυμίες με την Lydia να μισοψιθυρίζει , να μισοτραγουδάει , να μισοκάνει σεξ με τους πελάτες , να σιγομουρμουριζει ιστορίες ικανές να «φτιάξουν» και αγίους . Η «βασίλισσα του Σιάμ» , ώριμη όσο ποτέ , δημιουργεί ένα ακόμη δίσκο ορόσημο στην προσωπική της καρριέρα. ( 8/10 ) </span></span></p><p></p><p></p><p><img src="http://image.allmusic.com/00/amg/cov200/drc900/c928/c92819rs6dg.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 15px"><strong>Electric Mud / Muddy Waters 1968</strong></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 15px">Ακριβώς όπως το δηλώνει ο τίτλος του . Ο μεγάλος μπλουζίστας , εκεί γύρω στο 1968 , επηρεασμένος προφανώς από τους ήρωες του τάστου και του ηλεκτρισμού – που ούτως ή άλλως του τρώγαν το ψωμί και τα τραγούδια – αποφάσισε να το ρίξει στον ηλεκτρισμό. Ως συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες , κυρίως από τους «πιουρίστες» , αυτούς που πάντα θα είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αλλαγή , αρνητικοί σε οποιαδήποτε επιμειξία ειδών , οι εκάστοτε δηλαδή φονταμελιστές της μουσικής δημιουργίας , αυτοί που βλέπουν μόνο στεγανά στην έκφραση και που αν περνούσε η άποψη μας , δεν θα είχαμε ακούσει τίποτα από όλα τα θαυμαστά πράγματα που μας έχουν προσφέρει οι τέχνες .</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 15px">Τι έκανε ο Muddy Waters εδώ ; Πήρε μερικά μπλούζ στάνταρς ( μεταξύ των οποίων και τα I’m a man , I’m your hoochie coochie man , I just want make love to you , Μannish boy )και τα έπαιξε όπως θα τα έπαιζε πχ ο Χέντριξ. Με παραμόρφωση , με ατέλειωτα σόλο , με wah-wah , με ότι τέλος πάντων έπαιζαν οι σύγχρονοι κιθαρίστες . Αφαίρεσε δηλαδή την λιτότητα των κομματιών και τα πλούτισε με κιθάρες , με όργανα , με ντραμς και ξανά με κιθάρες ( τρείς γαρ οι κιθαρίστες στον δίσκο ) και τα έφερε πιο κοντά στην ψυχεδελική ατμόσφαιρα των τελών της δεκαετίας του εξήντα . Πιο το κακό δηλαδή ; Αντί να τα εκμεταλλεύονται διάφοροι ημίθεοι της κιθάρας ( Page and Co ) τους φόρεσε ο ίδιος καινούργιες φορεσιές και τους έδωσε να καταλάβουν . Και μαζί μ’ αυτό αναβίωσε και το ενδιαφέρον γύρω απ’ το όνομα του . Hardblues λοιπόν , σκληρός ήχος , οι ηλεκτρικές κιθάρες δεν σταματούν σχεδόν ποτέ fuzz to the death . . .( 7/10 )</span></span></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημήτρης Ν., post: 53261, member: 79"] ...[FONT="Times New Roman"][SIZE="4"]απλά γιατί τους άκουσα μεσα στο Σαββατοκύριακο ξανά και είπα να ξεφύγουμε λίγο από την επικαιρότητα , μιλώντας για μουσική , μπας και ξεκολλήσει κι ο Πέτρος απ' τους δασκάλους ...[/SIZE][/FONT] [IMG]http://image.allmusic.com/00/amg/cov200/drg500/g545/g54589pph7b.jpg[/IMG] [FONT="Times New Roman"][SIZE="4"][B]Smoke in the Shadows / Lydia Lunch 2004[/B] H Lydia έχει παχύνει . Βέβαια εις την αμερικανική θα λέγαμε ότι είναι voluptuous .Ισως όμως έτσι η εικόνα της είναι περισσότερη ταιριασμένη με την παρακμιακή σεξουαλικότητα που αναδύεται από τις φωτογραφίες του booklet που συνοδεύουν τα τραγούδια . Σεξουαλικότητα απελευθερωμένη , σεξουαλικότητα που αγγίζει τα όρια του kinky αισθησιασμού . Οι εμμονές της Lydia εμφανέστατες όσο ποτέ άλλοτε , σεξ, βία , διαστροφή , θάνατος , Υπαρξη . Παιχνίδια με το αλκοόλ , παιχνίδια με τον διάβολο που καταφτάνει φορτωμένος με καλούδια και χρησιμεύει περισσότερο ως σύμβολο απενοχοποίησης για τις «περίεργες» επιλογές μας , αυτές που είναι έξω από την καθιερωμένη νόρμα , αυτές που μας φέρνουν κοντύτερα στο ένστικτο , ως παράγοντα απελευθέρωσης . Η μουσική είναι κοντά στην τζαζ . Από μεγάλη μπάντα και προς τα κάτω , με σαξόφωνα , βιμπράφωνα , ξυλόφωνα , ηλεκτρικές κιθάρες , ντραμς. Αλλά τζαζ του καμπαρέ , της κακοφωτισμένης αίθουσας , των φθαρμένων καθισμάτων και των τραπεζομάντηλων που φέρουν σημάδια από κάφτρες , καταγώγια με τις κουρτίνες να ‛χουν ποτίσει από τον καπνό χιλιάδων τσιγάρων τζαζ τέτοια που επιτρέπει να αναδυθούν στην επιφάνεια οι ανομολόγητες σκέψεις και επιθυμίες με την Lydia να μισοψιθυρίζει , να μισοτραγουδάει , να μισοκάνει σεξ με τους πελάτες , να σιγομουρμουριζει ιστορίες ικανές να «φτιάξουν» και αγίους . Η «βασίλισσα του Σιάμ» , ώριμη όσο ποτέ , δημιουργεί ένα ακόμη δίσκο ορόσημο στην προσωπική της καρριέρα. ( 8/10 ) [/SIZE][/FONT] [IMG]http://image.allmusic.com/00/amg/cov200/drc900/c928/c92819rs6dg.jpg[/IMG] [FONT="Times New Roman"][SIZE="4"][B]Electric Mud / Muddy Waters 1968[/B] Ακριβώς όπως το δηλώνει ο τίτλος του . Ο μεγάλος μπλουζίστας , εκεί γύρω στο 1968 , επηρεασμένος προφανώς από τους ήρωες του τάστου και του ηλεκτρισμού – που ούτως ή άλλως του τρώγαν το ψωμί και τα τραγούδια – αποφάσισε να το ρίξει στον ηλεκτρισμό. Ως συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες , κυρίως από τους «πιουρίστες» , αυτούς που πάντα θα είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αλλαγή , αρνητικοί σε οποιαδήποτε επιμειξία ειδών , οι εκάστοτε δηλαδή φονταμελιστές της μουσικής δημιουργίας , αυτοί που βλέπουν μόνο στεγανά στην έκφραση και που αν περνούσε η άποψη μας , δεν θα είχαμε ακούσει τίποτα από όλα τα θαυμαστά πράγματα που μας έχουν προσφέρει οι τέχνες . Τι έκανε ο Muddy Waters εδώ ; Πήρε μερικά μπλούζ στάνταρς ( μεταξύ των οποίων και τα I’m a man , I’m your hoochie coochie man , I just want make love to you , Μannish boy )και τα έπαιξε όπως θα τα έπαιζε πχ ο Χέντριξ. Με παραμόρφωση , με ατέλειωτα σόλο , με wah-wah , με ότι τέλος πάντων έπαιζαν οι σύγχρονοι κιθαρίστες . Αφαίρεσε δηλαδή την λιτότητα των κομματιών και τα πλούτισε με κιθάρες , με όργανα , με ντραμς και ξανά με κιθάρες ( τρείς γαρ οι κιθαρίστες στον δίσκο ) και τα έφερε πιο κοντά στην ψυχεδελική ατμόσφαιρα των τελών της δεκαετίας του εξήντα . Πιο το κακό δηλαδή ; Αντί να τα εκμεταλλεύονται διάφοροι ημίθεοι της κιθάρας ( Page and Co ) τους φόρεσε ο ίδιος καινούργιες φορεσιές και τους έδωσε να καταλάβουν . Και μαζί μ’ αυτό αναβίωσε και το ενδιαφέρον γύρω απ’ το όνομα του . Hardblues λοιπόν , σκληρός ήχος , οι ηλεκτρικές κιθάρες δεν σταματούν σχεδόν ποτέ fuzz to the death . . .( 7/10 )[/SIZE][/FONT] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δύο δίσκοι χωρίς καμμία σχέση . . .
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…