Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δύο Αντιθέσεις
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="dionisp" data-source="post: 472869" data-attributes="member: 2249"><p>Λοιπόν αφού διαφήμισα τα παιδιά, ας πω και την άποψη μου για τη συναυλία.</p><p></p><p>Το ντουέτο μολονότι είναι πρόσφατο σχετικά, έδειξε δείγματα γραφής πάρα πολύ καλά. Δουλεμένοι, με μπόλικες πρόβες στο κεφάλι τους, απέπνεαν αυτό που σπάνια βλέπεις πια σε συναυλίες, το σεβασμό στον ακροατή. Ο ήχος τους τόσο προσωπικά όσο και σαν duo ήταν πολύ καλός και αυτές μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη μουσική δωματίου όμορφη ήταν εκεί να μας χαρίσουν χαρά. Την πιανίστα την γνωρίζω και την έχω ξαναακούσει οπότε δεν είχαμε εκπλήξεις. Είναι μια πιανίστα "βράχος" χωρίς όμως να της λείπει η μουσικότητα. Με λίγα λόγια λουκούμι για τη μουσική δωματίου. Τον Νικολόπουλο τον ήξερα μόνο σαν όνομα μέχρι πρόσφατα που γνωριστήκαμε σε μια συναυλία. Νομίζω ότι είναι από τους ανθρώπους που σε κερδίζουν από τη πρώτη στιγμή. Το παίξιμο του συντάσεται με τη φυσιογνωμία του. Ζεστό και γλυκό χωρίς αυτό να σημαίνει γλυκανάλατο με μπόλικες και εντυπωσιακές δόσεις δεξιοτεχνίας.</p><p></p><p>Το πρόγραμμα άρχισε με τις 3 ρομάντσες του Schumann, έργο που είναι για όμποε αλλά η μεταγραφή του για φλάουτο είναι επιτυχημένη και χαίρει αποδοχής. Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση άσχημα παιγμένο, το έργο έφαγε την κρυάδα της αρχής. Σύμφωνα με αυτά που άκουσα μετά είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να παιχτεί ακόμα καλύτερα. Όσοι δεν το έχετε ακούσει το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μετά άρχισαν τα άγνωστα σε μένα έργα. Πρώτα 5 μικρά κομματάκια του Rota. Παιχνιδιάρικα και τραγουδιστικά περισσότερο σε ένα πλήρως τονικό περιβάλλον παρά την ημερομηνία γραφής (κάπου στη δεκαετία του 70 αν θυμάμαι καλά). Έπειτα ένα νέο έργο του Γιώργου Μηνά με ονομασία "το μέγα Έψιλον". Το έργο ήταν στο ιδιόμορφο στυλ του συγκεκριμένου συνθέτη που παρόλο ότι καταθέτει πολλές και αξιόλογες συνθετικές ιδέες, πολλές φορές υπερβάλει με αποτέλεσμα κατά την άποψη μου να μειώνει την συνολική εικόνα του έργου του. Το πρώτο μέρος έκλεισε με ένα ακόμα σύγχρονο έργο, τη Sonatina κάποιου Burton (άγνωστος σε μένα). Πολύ ενδιαφέρον έργο παρόλο που ήταν μεταγραφή του ιδίου από σόλο πιάνο για το συγκεκριμένο σχήμα.</p><p></p><p>Δεύτερο μέρος με βαρύ πυροβολικό. Αρχίζουμε με Hindemith. Πολύ καλά παιγμένη η sonata αλλά με ένα ύφος διαφορετικό από αυτό που προσωπικά πιστεύω (και προτείνω μέσω της συγκεκριμένης εκτέλεσης). Δεν πειράζει καλά να είμαστε να έχει ο καθένας τις απόψεις του. Συνέχεια με τη Sonatina του Dutilleux. Ένα πολύ όμορφο όσο και δύσκολο έργο το οποίο παίχτηκε εξαιρετικά. Σε αυτό το σημείο είχα αρχίσει να λυπάμαι τον φλαουτίστα :grinning-smiley-043 . Το πρόγραμμα ήταν μεγάλο και σχεδόν όλα τα έργα απαιτούσαν δεξιοτεχνία. Το φινάλε για μένα ήταν η απογοήτευση. Ένα ακόμα σύγχρονο έργο κάποιου Mike Mower το οποίο στο βωμό της δεξιοτεχνικής γραφής (τόσο συνθετικά όσο και οργανικά) θυσίασε την όποια μουσική ιδέα. Δεν κατάφερε να με αγγίξει. Πολυλογάς.</p><p></p><p>Φέτος είχα (και θα έχω πιστεύω) την ευκαιρία να παρακολουθήσω πολλές συναυλίες. Ήταν μια από τις καλύτερες μέχρι στιγμής.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="dionisp, post: 472869, member: 2249"] Λοιπόν αφού διαφήμισα τα παιδιά, ας πω και την άποψη μου για τη συναυλία. Το ντουέτο μολονότι είναι πρόσφατο σχετικά, έδειξε δείγματα γραφής πάρα πολύ καλά. Δουλεμένοι, με μπόλικες πρόβες στο κεφάλι τους, απέπνεαν αυτό που σπάνια βλέπεις πια σε συναυλίες, το σεβασμό στον ακροατή. Ο ήχος τους τόσο προσωπικά όσο και σαν duo ήταν πολύ καλός και αυτές μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη μουσική δωματίου όμορφη ήταν εκεί να μας χαρίσουν χαρά. Την πιανίστα την γνωρίζω και την έχω ξαναακούσει οπότε δεν είχαμε εκπλήξεις. Είναι μια πιανίστα "βράχος" χωρίς όμως να της λείπει η μουσικότητα. Με λίγα λόγια λουκούμι για τη μουσική δωματίου. Τον Νικολόπουλο τον ήξερα μόνο σαν όνομα μέχρι πρόσφατα που γνωριστήκαμε σε μια συναυλία. Νομίζω ότι είναι από τους ανθρώπους που σε κερδίζουν από τη πρώτη στιγμή. Το παίξιμο του συντάσεται με τη φυσιογνωμία του. Ζεστό και γλυκό χωρίς αυτό να σημαίνει γλυκανάλατο με μπόλικες και εντυπωσιακές δόσεις δεξιοτεχνίας. Το πρόγραμμα άρχισε με τις 3 ρομάντσες του Schumann, έργο που είναι για όμποε αλλά η μεταγραφή του για φλάουτο είναι επιτυχημένη και χαίρει αποδοχής. Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση άσχημα παιγμένο, το έργο έφαγε την κρυάδα της αρχής. Σύμφωνα με αυτά που άκουσα μετά είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να παιχτεί ακόμα καλύτερα. Όσοι δεν το έχετε ακούσει το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μετά άρχισαν τα άγνωστα σε μένα έργα. Πρώτα 5 μικρά κομματάκια του Rota. Παιχνιδιάρικα και τραγουδιστικά περισσότερο σε ένα πλήρως τονικό περιβάλλον παρά την ημερομηνία γραφής (κάπου στη δεκαετία του 70 αν θυμάμαι καλά). Έπειτα ένα νέο έργο του Γιώργου Μηνά με ονομασία "το μέγα Έψιλον". Το έργο ήταν στο ιδιόμορφο στυλ του συγκεκριμένου συνθέτη που παρόλο ότι καταθέτει πολλές και αξιόλογες συνθετικές ιδέες, πολλές φορές υπερβάλει με αποτέλεσμα κατά την άποψη μου να μειώνει την συνολική εικόνα του έργου του. Το πρώτο μέρος έκλεισε με ένα ακόμα σύγχρονο έργο, τη Sonatina κάποιου Burton (άγνωστος σε μένα). Πολύ ενδιαφέρον έργο παρόλο που ήταν μεταγραφή του ιδίου από σόλο πιάνο για το συγκεκριμένο σχήμα. Δεύτερο μέρος με βαρύ πυροβολικό. Αρχίζουμε με Hindemith. Πολύ καλά παιγμένη η sonata αλλά με ένα ύφος διαφορετικό από αυτό που προσωπικά πιστεύω (και προτείνω μέσω της συγκεκριμένης εκτέλεσης). Δεν πειράζει καλά να είμαστε να έχει ο καθένας τις απόψεις του. Συνέχεια με τη Sonatina του Dutilleux. Ένα πολύ όμορφο όσο και δύσκολο έργο το οποίο παίχτηκε εξαιρετικά. Σε αυτό το σημείο είχα αρχίσει να λυπάμαι τον φλαουτίστα :grinning-smiley-043 . Το πρόγραμμα ήταν μεγάλο και σχεδόν όλα τα έργα απαιτούσαν δεξιοτεχνία. Το φινάλε για μένα ήταν η απογοήτευση. Ένα ακόμα σύγχρονο έργο κάποιου Mike Mower το οποίο στο βωμό της δεξιοτεχνικής γραφής (τόσο συνθετικά όσο και οργανικά) θυσίασε την όποια μουσική ιδέα. Δεν κατάφερε να με αγγίξει. Πολυλογάς. Φέτος είχα (και θα έχω πιστεύω) την ευκαιρία να παρακολουθήσω πολλές συναυλίες. Ήταν μια από τις καλύτερες μέχρι στιγμής. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δύο Αντιθέσεις
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…