Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δισκοι με ...Δόντια.
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 46041" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://www.nytid.no/bilder/tmp/nytid_991.jpg_300_308_100.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Bonnie 'Prince' Billy – The Letting Go</strong></p><p></p><p>Ξέρω ότι Δεν γουστάρετε τη Bjork. Και καλά κάνετε. Προσωπικά τη θεωρώ το φωνητικό αντίστοιχο του Cecil Taylor και ποιός γουστάρει το Cecil Taylor; Για μένα είναι συναρπαστική. Ανισοι δίσκοι μεν αλλά, αρχής γενομένης από τα 4 κομμάτια στη σειρά στο Medulla (tracks 3, 4, 5, 6 – το υπόλοιπο, κυριολεκτικά, το πετάς...ε και; ) η Bjork είναι Αλλού. Break On Through To The Other Side που έλεγε κι ένας παληός γνώριμος. Θα μου πείτε Που τη θυμήθηκα τώρα τη Bjork; Έχει τραγουδίσει ντουέτο με τον Will Oldham ή αλλιώς Bonnie 'Prince' Billy – έναν τύπο που γράφει ζοφερά, πένθιμα country blues, κλειστοφοβικά, lo-fi, παράξενα, γεμάτα αποξένωση που μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν απο την καρδιά του Σκοταδιού. Ο Oldham βγάζει δίσκο περίπου κάθε εξάμηνο κάτω από διάφορα παρατσούκλια. Από το I See A Darkness (1999) μέχρι σήμερα, μιλάμε για μία σειρά από δίσκους γεμάτους σούρουπο, φαντάσματα και σκιές, σκέτη καταδίκη. Μοιάζουν χειροποίητοι, τρεμάμενοι, γεμάτοι στίγματα και κηλίδες, ρακένδυτοι και σε απόλυτη ένδεια, λιτοί, σχεδόν υπνοβατικοί – και μαζί ανελέητα Προσωπικοί, αποφθεγματικοί, γεμάτοι βλεφαρίσματα παράξενου χιούμορ, ένας παρατεταμένος δηκτικός λόξυγγας, άμεσος και καθόλου ευπροσάρμοστος που καίει σαν διαβρωτικό οξύ.</p><p>Αυτός εδώ είναι, απ όσο ξέρω, ο 12ος δίσκος του και πιθανότατα ο καλύτερος μέχρι σήμερα. Εχει ηχογραφηθεί στο Ρέϋκιαβικ κι ο Oldham χρησιμοποιεί ένα κουαρτέτο εγχόρδων που είναι «μανούλα» στο να τονίζει τα σκοτεινά χρώμαατα που ντύνουν λεπτεπίλεπτα και κομψεπίκομψα αυτά τα οστεώδη τραγούδια, ίσως τα πιο εμπνευσμένα που έγραψε ποτέ. Εξω, οι οπαδοί του, τον καταριούνται ότι ξεπουλάει, ότι έστειλε στον αγύριστο τα breakdown blues, ότι ξεκίνησε σαν ερεβώδης ρομαντικός Bob Dylan και πάει να γίνει «καλό παιδί» αλα James Taylor, ότι λειαίνει τις γωνίες του, δαμάστηκε, καλλωπίζεται και τό'βαλε σκοπό να εξωραϊσθεί σε ...<em>Γκαλερί Τέχνης. </em></p><p>Δεν βαριέστε: δεν ξέρω πολλούς πραγματικούς καλλιτέχνες που να τους κατάλαβαν στην εποχή τους.</p><p></p><p>Ο δίσκος δεν συστήνεται <u>σε Κανέναν</u>.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 46041, member: 62"] [IMG]http://www.nytid.no/bilder/tmp/nytid_991.jpg_300_308_100.jpg[/IMG] [B]Bonnie 'Prince' Billy – The Letting Go[/B] Ξέρω ότι Δεν γουστάρετε τη Bjork. Και καλά κάνετε. Προσωπικά τη θεωρώ το φωνητικό αντίστοιχο του Cecil Taylor και ποιός γουστάρει το Cecil Taylor; Για μένα είναι συναρπαστική. Ανισοι δίσκοι μεν αλλά, αρχής γενομένης από τα 4 κομμάτια στη σειρά στο Medulla (tracks 3, 4, 5, 6 – το υπόλοιπο, κυριολεκτικά, το πετάς...ε και; ) η Bjork είναι Αλλού. Break On Through To The Other Side που έλεγε κι ένας παληός γνώριμος. Θα μου πείτε Που τη θυμήθηκα τώρα τη Bjork; Έχει τραγουδίσει ντουέτο με τον Will Oldham ή αλλιώς Bonnie 'Prince' Billy – έναν τύπο που γράφει ζοφερά, πένθιμα country blues, κλειστοφοβικά, lo-fi, παράξενα, γεμάτα αποξένωση που μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν απο την καρδιά του Σκοταδιού. Ο Oldham βγάζει δίσκο περίπου κάθε εξάμηνο κάτω από διάφορα παρατσούκλια. Από το I See A Darkness (1999) μέχρι σήμερα, μιλάμε για μία σειρά από δίσκους γεμάτους σούρουπο, φαντάσματα και σκιές, σκέτη καταδίκη. Μοιάζουν χειροποίητοι, τρεμάμενοι, γεμάτοι στίγματα και κηλίδες, ρακένδυτοι και σε απόλυτη ένδεια, λιτοί, σχεδόν υπνοβατικοί – και μαζί ανελέητα Προσωπικοί, αποφθεγματικοί, γεμάτοι βλεφαρίσματα παράξενου χιούμορ, ένας παρατεταμένος δηκτικός λόξυγγας, άμεσος και καθόλου ευπροσάρμοστος που καίει σαν διαβρωτικό οξύ. Αυτός εδώ είναι, απ όσο ξέρω, ο 12ος δίσκος του και πιθανότατα ο καλύτερος μέχρι σήμερα. Εχει ηχογραφηθεί στο Ρέϋκιαβικ κι ο Oldham χρησιμοποιεί ένα κουαρτέτο εγχόρδων που είναι «μανούλα» στο να τονίζει τα σκοτεινά χρώμαατα που ντύνουν λεπτεπίλεπτα και κομψεπίκομψα αυτά τα οστεώδη τραγούδια, ίσως τα πιο εμπνευσμένα που έγραψε ποτέ. Εξω, οι οπαδοί του, τον καταριούνται ότι ξεπουλάει, ότι έστειλε στον αγύριστο τα breakdown blues, ότι ξεκίνησε σαν ερεβώδης ρομαντικός Bob Dylan και πάει να γίνει «καλό παιδί» αλα James Taylor, ότι λειαίνει τις γωνίες του, δαμάστηκε, καλλωπίζεται και τό'βαλε σκοπό να εξωραϊσθεί σε ...[I]Γκαλερί Τέχνης. [/I] Δεν βαριέστε: δεν ξέρω πολλούς πραγματικούς καλλιτέχνες που να τους κατάλαβαν στην εποχή τους. Ο δίσκος δεν συστήνεται [U]σε Κανέναν[/U]. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δισκοι με ...Δόντια.
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…