Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Diabolus in musica
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Brucknerian" data-source="post: 1304269" data-attributes="member: 18005"><p>Ωραίο έργο. Αλλά θα γίνω δικηγόρος του διαβόλου μια και βρήκαμε τον διάβολο στην μουσική.</p><p></p><p>Το αγαπημένο μου κονσέρτο για πιανο του Mozart ήταν είναι και θα παραμείνει το Jeunehomme. Αυτό φυσικά είναι προσωπική και υποκειμενική τοποθέτηση. Δεν μειώνει την αξία κανενός άλλου κονσέρτου για πιάνο όπως και γενικότερα.</p><p></p><p>Έχω διαβάσει πολλά για το Ν.20 και εδώ αλλά επιτρέψετε μου μια προσωπική παρέμβαση. Τα όσα γράφτηκαν για το Νο.20, για την αισθητική του, την ερμηνεία κ.λπ πάντα είχα την εντύπωση ότι ταιριάζουν περισσότερο στο No.24. Έχουν κοινό αισθητικό υπόβαθρο, είναι "σοβαρά" και σκοτεινά. Η ένταση όμως είναι πολύ μεγαλύτερη πιστεύω στο Νο.24, το οποίο να σημειωθεί, είναι από τις λίγες συνθέσεις για τις οποίες ο Mozart είχε 2ες σκέψεις, ήλθε και επανήλθε και "δυσκολεύτηκε" να το ολοκληρώσει (για Mozart πάντα) και πάλι όταν το ολοκλήρωσε είχε αμφιβολίες. Εντελώς "σκοτεινό" κονσέρτο και το πιο "ρομαντικό" από τα έργα του (24ο). Αλλά... μάλλον του έλλειπε ο μύθος.</p><p></p><p>Ως προς της ερμηνείες. Έχω ακούσει πολλά "τούβλα" από πακέτα και μεμονωμένα. Η γνώμη που σχημάτισα είναι η εξής: Τα έργα της κλασσικής περιόδου είναι "αριστουργήματα κλασσικά" και κάποιος πρέπει απλά να τα ακούσει. Με λίγα λόγια τα έργα είναι κλασσικά και χρήζουν πρωτίστως ακρόασης και θεωρώ πιο δευτερεύων με ποιόν. Οι προσωπικές αναζητήσεις έπειτα του καθενός οδηγούν σε εκτιμήσεις.</p><p></p><p>Η ακρόαση πολλών "τούβλων" γίνεται κυρίως συνειδητά και συνήθως περιέχει το προσωπικό στοιχείο της αναζήτησης (το είπα θα γίνω δικηγόρος του διαβόλου). Η ακρόαση πολλών ερμηνειών (κυρίως σε έργα κλασσικής περιόδου) σε πολλούς δημιουργεί και επιφυλάξεις για το πια μπορεί να είναι η κορυφαία ερμηνεία. Για αυτό πιο σωστό θα ήταν να χρησιμοποιούμε τον όρο "προτιμήσεις". Τονίζω ότι το πιο σημαντικό για έργα σαν και αυτά είναι η ακρόαση τους (οποιαδήποτε) και όχι η De-facto πρόταση ερμηνείας.</p><p></p><p>Ξεκαθαρίζοντας αυτά εκφράζω την απόλυτα υποκειμενική μου προτίμηση στο κονσέρτο Νο. 20 άλλα και Νο.24. Αυτή είναι με την Clara Haskil:</p><p><img src="http://cover.universal-music.de/classics/graphics/1200/821/028946471821.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p>H Clara Haskil είναι κορυφαία ερμηνεύτρια του Mozart και εδώ. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω την εξαιρετική ερμηνεία του Perahia όπου σε σημεία και στο ερμηνευτικό ύφος ξεπερνάει ίσως την Haskil και ευφυέστατος γαρ εκμεταλλεύεται όλα τα περισσότερα δεδομένα και προσεγγίσεις έχουν προκύψει από την εποχή της Haskil μέχρι την εποχή της ηχογράφησης (ζαβολιά υπέρ του Perahia, πάντα αστειευόμενος). Όμως υπάρχει και η ορχήστρα και όχι μόνο το πιάνο. Εδώ μπαίνει ένας έτερος παράγοντας-καταλύτης. Είναι ο μεγάλος Igor Markevich που διευθύνει την ορχήστρα του Lamoureux. Η επικοινωνία του Markevich με την Haskil είναι από τις ιδανικότερες (κάτι δεδομένο για τον Perahia μια και είχε τον απόλυτο έλεγχο σε πιάνο και ορχήστρα και δεδομένη η ομοιογένεια). O μεγάλος αυτός μαέστρος όμως κάνει τεράστια διαφορά. Το έργο έχει εκ φύσεως δράμα και τα δραματικά "μπασίματα" που κάνει με την ορχήστρα, τονίζοντας σημεία, ακολουθώντας με την ιδανική ένταση έχουν ως αποτέλεσμα την απόλυτη εκφραστικότητα του έργου. Η ερμηνεία του Perahia στο ορχηστρικό μέρος ακούγεται πιο Flat (δεν είναι απόλυτο αυτό, συγκριτικά με τον Markevich πάντα). Έτσι συνολικά και εντελώς υποκειμενικά προτιμώ Haskil/Markevich</p><p></p><p>Επειδή αναφέρθηκε και o Barenboim, να πω και 2 λόγια για αυτό μια και έχω όλο το σχετικά πρόσφατο κουτί με όλα τα κονσέρτα του Mozart για πιάνο. H ερμηνεία του Barenboim είναι βαθύτατα εκρομαντισμένη. O Mozart αντιμετωπίζεται ως κάτι θείο, αγνό, ιερό και σε πολλές περιπτώσεις καταντάει βαρετός (το Jeunohomme του δεν ακούγεται). Παρόλα αυτά αυτή η προσέγγιση αυτή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στα κονσέρτα 20 και 24. Οι ερμηνείες του "σουμανίζουν" (εκ του Σούμαν=Schumann) και τις βρίσκω ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες ως ακροάσεις.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Brucknerian, post: 1304269, member: 18005"] Ωραίο έργο. Αλλά θα γίνω δικηγόρος του διαβόλου μια και βρήκαμε τον διάβολο στην μουσική. Το αγαπημένο μου κονσέρτο για πιανο του Mozart ήταν είναι και θα παραμείνει το Jeunehomme. Αυτό φυσικά είναι προσωπική και υποκειμενική τοποθέτηση. Δεν μειώνει την αξία κανενός άλλου κονσέρτου για πιάνο όπως και γενικότερα. Έχω διαβάσει πολλά για το Ν.20 και εδώ αλλά επιτρέψετε μου μια προσωπική παρέμβαση. Τα όσα γράφτηκαν για το Νο.20, για την αισθητική του, την ερμηνεία κ.λπ πάντα είχα την εντύπωση ότι ταιριάζουν περισσότερο στο No.24. Έχουν κοινό αισθητικό υπόβαθρο, είναι "σοβαρά" και σκοτεινά. Η ένταση όμως είναι πολύ μεγαλύτερη πιστεύω στο Νο.24, το οποίο να σημειωθεί, είναι από τις λίγες συνθέσεις για τις οποίες ο Mozart είχε 2ες σκέψεις, ήλθε και επανήλθε και "δυσκολεύτηκε" να το ολοκληρώσει (για Mozart πάντα) και πάλι όταν το ολοκλήρωσε είχε αμφιβολίες. Εντελώς "σκοτεινό" κονσέρτο και το πιο "ρομαντικό" από τα έργα του (24ο). Αλλά... μάλλον του έλλειπε ο μύθος. Ως προς της ερμηνείες. Έχω ακούσει πολλά "τούβλα" από πακέτα και μεμονωμένα. Η γνώμη που σχημάτισα είναι η εξής: Τα έργα της κλασσικής περιόδου είναι "αριστουργήματα κλασσικά" και κάποιος πρέπει απλά να τα ακούσει. Με λίγα λόγια τα έργα είναι κλασσικά και χρήζουν πρωτίστως ακρόασης και θεωρώ πιο δευτερεύων με ποιόν. Οι προσωπικές αναζητήσεις έπειτα του καθενός οδηγούν σε εκτιμήσεις. Η ακρόαση πολλών "τούβλων" γίνεται κυρίως συνειδητά και συνήθως περιέχει το προσωπικό στοιχείο της αναζήτησης (το είπα θα γίνω δικηγόρος του διαβόλου). Η ακρόαση πολλών ερμηνειών (κυρίως σε έργα κλασσικής περιόδου) σε πολλούς δημιουργεί και επιφυλάξεις για το πια μπορεί να είναι η κορυφαία ερμηνεία. Για αυτό πιο σωστό θα ήταν να χρησιμοποιούμε τον όρο "προτιμήσεις". Τονίζω ότι το πιο σημαντικό για έργα σαν και αυτά είναι η ακρόαση τους (οποιαδήποτε) και όχι η De-facto πρόταση ερμηνείας. Ξεκαθαρίζοντας αυτά εκφράζω την απόλυτα υποκειμενική μου προτίμηση στο κονσέρτο Νο. 20 άλλα και Νο.24. Αυτή είναι με την Clara Haskil: [IMG]http://cover.universal-music.de/classics/graphics/1200/821/028946471821.jpg[/IMG] H Clara Haskil είναι κορυφαία ερμηνεύτρια του Mozart και εδώ. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω την εξαιρετική ερμηνεία του Perahia όπου σε σημεία και στο ερμηνευτικό ύφος ξεπερνάει ίσως την Haskil και ευφυέστατος γαρ εκμεταλλεύεται όλα τα περισσότερα δεδομένα και προσεγγίσεις έχουν προκύψει από την εποχή της Haskil μέχρι την εποχή της ηχογράφησης (ζαβολιά υπέρ του Perahia, πάντα αστειευόμενος). Όμως υπάρχει και η ορχήστρα και όχι μόνο το πιάνο. Εδώ μπαίνει ένας έτερος παράγοντας-καταλύτης. Είναι ο μεγάλος Igor Markevich που διευθύνει την ορχήστρα του Lamoureux. Η επικοινωνία του Markevich με την Haskil είναι από τις ιδανικότερες (κάτι δεδομένο για τον Perahia μια και είχε τον απόλυτο έλεγχο σε πιάνο και ορχήστρα και δεδομένη η ομοιογένεια). O μεγάλος αυτός μαέστρος όμως κάνει τεράστια διαφορά. Το έργο έχει εκ φύσεως δράμα και τα δραματικά "μπασίματα" που κάνει με την ορχήστρα, τονίζοντας σημεία, ακολουθώντας με την ιδανική ένταση έχουν ως αποτέλεσμα την απόλυτη εκφραστικότητα του έργου. Η ερμηνεία του Perahia στο ορχηστρικό μέρος ακούγεται πιο Flat (δεν είναι απόλυτο αυτό, συγκριτικά με τον Markevich πάντα). Έτσι συνολικά και εντελώς υποκειμενικά προτιμώ Haskil/Markevich Επειδή αναφέρθηκε και o Barenboim, να πω και 2 λόγια για αυτό μια και έχω όλο το σχετικά πρόσφατο κουτί με όλα τα κονσέρτα του Mozart για πιάνο. H ερμηνεία του Barenboim είναι βαθύτατα εκρομαντισμένη. O Mozart αντιμετωπίζεται ως κάτι θείο, αγνό, ιερό και σε πολλές περιπτώσεις καταντάει βαρετός (το Jeunohomme του δεν ακούγεται). Παρόλα αυτά αυτή η προσέγγιση αυτή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στα κονσέρτα 20 και 24. Οι ερμηνείες του "σουμανίζουν" (εκ του Σούμαν=Schumann) και τις βρίσκω ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες ως ακροάσεις. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Diabolus in musica
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…