Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δεν μπορείς πάντα να παίρνεις αυτό που θέλεις [Rolling Stones]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057783926" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Χρυσή εποχή</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]134540[/ATTACH]</p><p></p><p>Οι <strong>Rolling Stones</strong> πέρασαν τους πρώτους μήνες του 1968, δουλεύοντας πάνω σε υλικό για το επόμενο άλμπουμ τους. Αυτές οι σέσιον κατέληξαν στο τραγούδι "<strong>Jumpin' Jack Flash</strong>", που κυκλοφόρησε ως σινγκλ τον Μάιο. Το τραγούδι και το επακόλουθο άλμπουμ, <strong><span style="color: Dodgerblue">Beggars Banquet</span></strong>, ένα εκλεκτικό μείγμα από κάντρι και μπλουζ-εμπνευσμένους σκοπούς, σηματοδότησαν την επιστροφή της μπάντας στις ρίζες τους και την έναρξη της συνεργασίας τους με τον παραγωγό <strong>Jimmy Miller</strong>. Περιείχε το πρώτο σινγκλ "<strong>Street Fighting Man</strong>" (που εξέταζε τις πολιτικές αναταραχές του Μάη του 1968):</p><p></p><p style="margin-left: 20px">"<em><span style="color: Darkorange">Ο μαχητής του δρόμου / Παντού ακούω ήχους πορειών, ποδοβολητά εφορμήσεων, αγόρι / Γιατί το καλοκαίρι είναι εδώ και είναι η κατάλληλη στιγμή για μάχη στο δρόμο, αγόρι / Λοιπόν τι μπορεί να κάνει ένα φτωχό αγόρι...</span></em>"</p><p></p><p>και το "<strong>Sympathy for the Devil</strong>":</p><p></p><p style="margin-left: 20px">"<em><span style="color: Darkorange">Συμπάθεια για τον διάβολο / Παρακαλώ επιτρέψτε μου να συστηθώ / Είμαι ένας άνθρωπος του πλούτου και του γούστου / Ήμουν εδώ γύρω για πολύ, πολύ καιρό / Έκλεψα την ψυχή και την πίστη πολλών ανθρώπων...</span></em>"</p><p></p><p>Το <em>Beggars Banquet</em> έτυχε ευνοϊκής υποδοχής κατά την κυκλοφορία του. Ο <em>Richards</em> είπε, "<em><span style="color: Darkorange">Υπάρχει μια αλλαγή στο υλικό μεταξύ του Satanic Majesties και Beggars Banquet. Είχα βαρεθεί μέχρι αηδίας όλα αυτά τα σκατά περί γκουρού Μαχαρίσι, τις χάντρες και τα κουδούνια. Ποιος ξέρει από πού έρχονται αυτά τα πράγματα, αλλά υποθέτω ότι [η μουσική] ήταν μια αντίδραση σ' αυτό που βιώναμε στον ελεύθερο χρόνο μας και επίσης σ' αυτή τη σοβαρή δόση πραγματικότητας. Ένα διάστημα στη φυλακή... σίγουρα σου δίνει χώρο για σκέψη... γαμώτο ήμουν τσαντισμένος με το φιάσκο. Έτσι αυτό ήταν, 'Πάμε αμέσως να το ξεβρακώσουμε'. Υπήρχε πολλή οργή στη μουσική από εκείνη την περίοδο</span></em>".</p><p></p><p>Μέχρι την κυκλοφορία του <em>Beggars Banquet</em>, ο <em>Brian Jones</em> ήταν όλο και πιο προβληματικός και μόνο σποραδικά συνέβαλε στην μπάντα. Ο <em>Jagger</em> είπε ότι ο <em>Jones</em> ήταν "<em>όχι ψυχολογικά κατάλληλος γι' αυτόν τον τρόπο ζωής</em>". Η χρήση ουσιών, του είχε γίνει εμπόδιο και δεν μπορούσε να αποκτήσει βίζα για τις ΗΠΑ. Ο <em>Richards</em> ανέφερε ότι, σε μια συνάντηση του Ιουνίου στο σπίτι του <em>Jones</em> με τους <em>Jagger, Jones</em> και <em>Watts</em>, ο Τζόουνς παραδέχθηκε ότι δεν ήταν σε θέση να "<em>βγει πάλι στο δρόμο</em>". Ο Ρίτσαρντς δήλωσε ότι όλοι συμφώνησαν να αφήσουν τον <em>Jones</em>... που είπε "<em>φεύγω και αν το θελήσω μπορώ να επιστρέψω</em>". Στις 3 Ιουλίου του 1969, λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, ο <em>Jones</em> πνίγηκε στην πισίνα κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στο σπίτι του, στο <em>Cotchford Farm</em>, στο Χάρτφιλντ του Ανατολικού Σάσεξ.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]134541[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">5 Ιουλίου 1969, οι <em>Rolling Stones</em> στο <em>Hyde Park</em> - ο <em>Mick Jagger</em> τραγουδά μέσα σ' ένα σύννεφο από πεταλούδες</p><p></p><p>Οι <em>Rolling Stones</em> ήταν προγραμματισμένοι να παίξουν σε μια δωρεάν συναυλία στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου, δύο ημέρες μετά το θάνατο του <em>Brian Jones</em> και αποφάσισαν να συμμετάσχουν σαν φόρο τιμής στον <em>Jones</em>. Η συναυλία, η πρώτη τους με τον <strong>Mick Taylor</strong>, πραγματοποιήθηκε μπροστά σ' ένα εκτιμώμενο κοινό 250.000 οπαδών, στις 5 Ιουλίου του 1969. Η παράσταση κινηματογραφήθηκε και παρουσιάστηκε στη βρετανική τηλεόραση ως, <strong>The Stones in the Park</strong>. Ο <em>Jagger</em> διάβασε ένα απόσπασμα από το ποίημα του <em>Shelley Adonais</em>, μια ελεγεία γραμμένη για το θάνατο του φίλου του <em>John Keats</em> και απελευθέρωσαν χιλιάδες πεταλούδες στη μνήμη του Jones πριν από την έναρξη του σετ τους μ' ένα κομμάτι του <em>Johnny Winter</em>, το "<strong>I'm Yours and I'm Hers</strong>".</p><p></p><p>Επίσης έπαιξαν, τα προηγούμενα ανήκουστα από κοινό, "<strong>Midnight Rambler</strong>" και "<strong>Love in Vain</strong>" από το επερχόμενο άλμπουμ τους, <em>Let It Bleed</em> και το "<strong>Give Me A Drink</strong>" που τελικά εμφανίστηκε στο <em>Exile on Main St.</em> Το σόου περιελάμβανε επίσης το συναυλιακό ντεμπούτο του "<strong>Honky Tonk Women</strong>", που η μπάντα είχε μόλις κυκλοφορήσει την προηγούμενη ημέρα. Ο μάνατζερ σκηνής <em>Sam Cutler</em>, τους παρουσίασε ως "<em><span style="color: Darkorange">τη μεγαλύτερη ροκ εντ ρολ μπάντα στον κόσμο</span></em>", μια περιγραφή που θα επαναλάμβανε σε όλη τους την περιοδεία το 1969 στις ΗΠΑ, και η οποία τους ακολουθεί μέχρι σήμερα.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]134542[/ATTACH]</p><p></p><p>Η κυκλοφορία του <strong><a href="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=40584" target="_blank">Let It Bleed</a></strong> έγινε το Δεκέμβριο του 1969. Το τελευταίο τους άλμπουμ της δεκαετίας του '60, το <em>Let It Bleed</em> περιείχε το "<strong>Gimme Shelter</strong>" με τη συμμετοχή της φημισμένης τραγουδίστριας <strong>Merry Clayton</strong>, αδελφής του <em>Sam Clayton</em>, του αμερικάνικου ροκ γκρουπ <em><a href="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=640" target="_blank">Little Feat</a></em>. Άλλα κομμάτια περιλαμβάνουν το "<strong>You Can't Always Get What You Want</strong>" (με συνοδεία από τη <em>London Bach Choir</em>, που αρχικά ζήτησε να αφαιρεθεί το όνομά τους από τους συντελεστές του άλμπουμ, προφανώς "σοκαρισμένοι" από το περιεχόμενο του υπόλοιπου υλικού, αλλά αργότερα το ξανασκέφτηκαν), το "<strong>Midnight Rambler</strong>", καθώς και μια διασκευή του "<strong>Love in Vain</strong>" του Ρόμπερτ Τζόνσον. Οι <em>Jones</em> και <em>Taylor</em> συμμετέχουν σε δύο κομμάτια ο καθένας. Αλλά, περισσότερα για το <em>Let It Bleed</em> παρακάτω...</p><p></p><p>Αμέσως μετά την περιοδεία η μπάντα έπαιξε στη δωρεάν συναυλία του Άλταμοντ στο <em>Altamont Speedway</em>, περίπου 50 μίλια ανατολικά του Σαν Φρανσίσκο. Η συμμορία μοτοσυκλετιστών, Άγγελοι της Κολάσεως, παρείχαν την ασφάλεια και ένας φαν, ο 18χρονος αφροαμερικανός <em>Meredith Hunter</em>, μαχαιρώθηκε και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τους Άγγελους, όταν αντιλήφθηκαν ότι ήταν οπλισμένος. Μέρος της περιοδείας και η συναυλία του Άλταμοντ καταγράφηκαν στο ντοκιμαντέρ <strong>Gimme Shelter</strong> των <em>Albert</em> και <em>David Maysles</em>. Σαν απάντηση στην αυξανόμενη δημοτικότητα των πειρατικών ηχογραφήσεων, κυκλοφόρησε το 1970 το άλμπουμ <strong><a href="http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=1239255&postcount=6996" target="_blank">Get Yer Ya-Yas Out!</a></strong>, που ανακηρύχθηκε από τον κριτικό Λέστερ Μπανγκ, το καλύτερο ζωντανό άλμπουμ που υπήρξε ποτέ.</p><p>_________________</p><p>"<em><span style="color: Darkorange">Πήγαμε με μεγάλες ελπίδες. Είμαστε φίσκα σ' ένα υπερφορτωμένο ελικόπτερο, τυχεροί που είμαστε ζωντανοί. Μερικοί λένε ότι ήταν το τέλος της δεκαετίας του '60, και συμφωνώ. Κάποιοι διαφωνούν, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η αίσθηση της καταστροφής ήταν ολοκληρωτική, τότε και αργότερα, σαν να είχαν όλα καταρρεύσει. Πείτε το, όπως θέλετε</span></em>". - Μικ Τζάγκερ</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]134546[/ATTACH]</p><p></p><p>Το 1970 τα συμβόλαια της μπάντας με τον μάνατζερ <em>Allen Klein</em> και την <em>Decca Records</em> έληξαν και εν μέσω συμβατικών διαφορών με τον <em>Klein</em>, σχημάτισαν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία, τη <strong>Rolling Stones Records</strong>. Το <strong><span style="color: Dodgerblue">Sticky Fingers</span></strong>, κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1971, το πρώτο άλμπουμ της μπάντας στη δική τους ετικέτα και περιλάμβανε σχεδίαση εξώφυλλου από τον Άντι Γουόρχολ. Ο κατάλογος της <em>Decca</em> των <em>Stones</em> ανήκει σήμερα στην ετικέτα <em>ABKCO</em> του Κλάιν. Το άλμπουμ περιέχει μια από τις πιο γνωστές επιτυχίες τους, το "<strong>Brown Sugar</strong>" και το επηρεασμένο από την κάντρι, "<strong>Dead Flowers</strong>". Και τα δύο ηχογραφήθηκαν στα <strong><a href="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=101933" target="_blank">Muscle Shoals Sound Studio</a></strong> της Αλαμπάμας κατά τη διάρκεια της Αμερικάνικης περιοδείας του 1969. Το άλμπουμ συνέχισε την εμβάπτιση της μπάντας στις σε μεγάλο βαθμό, επηρεασμένες από το μπλουζ, συνθέσεις. Το άλμπουμ είναι γνωστό για το "χαλαρό, ετοιμόρροπο κλίμα του" και σηματοδότησε την πρώτη πλήρη κυκλοφορία του <em>Mick Taylor</em> με την μπάντα.</p><p></p><p>Μετά την κυκλοφορία του <em>Sticky Fingers</em> και αφού αποδέχτηκαν οικονομική σύσταση άφησαν την Αγγλία και μετακινήθηκαν στη Νότια Γαλλία. Ο <em>Richards</em> νοίκιασε την έπαυλη <em>Nellcote</em> και υπενοικίασε δωμάτια στα μέλη της μπάντας και στη συνοδεία. Χρησιμοποιώντας το κινητό στούντιό τους, πραγματοποιήθηκαν ηχογραφήσεις στο υπόγειο και συμπλήρωσαν τα κομμάτια αυτά, με υλικό που χρονολογούνταν ήδη από το 1969, από τα <em>Sunset Studios</em> του Λος Άντζελες. Το διπλό άλμπουμ, <strong><a href="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=40018" target="_blank">Exile on Main St</a></strong>, που προέκυψε, κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1972 και περιείχε τις επιτυχίες "<strong>Tumbling Dice</strong>" και "<strong>Happy</strong>".</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]134547[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057783926, member: 30418"] [HEADING=2]Χρυσή εποχή[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]134540._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Οι [B]Rolling Stones[/B] πέρασαν τους πρώτους μήνες του 1968, δουλεύοντας πάνω σε υλικό για το επόμενο άλμπουμ τους. Αυτές οι σέσιον κατέληξαν στο τραγούδι "[B]Jumpin' Jack Flash[/B]", που κυκλοφόρησε ως σινγκλ τον Μάιο. Το τραγούδι και το επακόλουθο άλμπουμ, [B][COLOR=Dodgerblue]Beggars Banquet[/COLOR][/B], ένα εκλεκτικό μείγμα από κάντρι και μπλουζ-εμπνευσμένους σκοπούς, σηματοδότησαν την επιστροφή της μπάντας στις ρίζες τους και την έναρξη της συνεργασίας τους με τον παραγωγό [B]Jimmy Miller[/B]. Περιείχε το πρώτο σινγκλ "[B]Street Fighting Man[/B]" (που εξέταζε τις πολιτικές αναταραχές του Μάη του 1968): [INDENT]"[I][COLOR=Darkorange]Ο μαχητής του δρόμου / Παντού ακούω ήχους πορειών, ποδοβολητά εφορμήσεων, αγόρι / Γιατί το καλοκαίρι είναι εδώ και είναι η κατάλληλη στιγμή για μάχη στο δρόμο, αγόρι / Λοιπόν τι μπορεί να κάνει ένα φτωχό αγόρι...[/COLOR][/I]"[/INDENT] και το "[B]Sympathy for the Devil[/B]": [INDENT]"[I][COLOR=Darkorange]Συμπάθεια για τον διάβολο / Παρακαλώ επιτρέψτε μου να συστηθώ / Είμαι ένας άνθρωπος του πλούτου και του γούστου / Ήμουν εδώ γύρω για πολύ, πολύ καιρό / Έκλεψα την ψυχή και την πίστη πολλών ανθρώπων...[/COLOR][/I]"[/INDENT] Το [I]Beggars Banquet[/I] έτυχε ευνοϊκής υποδοχής κατά την κυκλοφορία του. Ο [I]Richards[/I] είπε, "[I][COLOR=Darkorange]Υπάρχει μια αλλαγή στο υλικό μεταξύ του Satanic Majesties και Beggars Banquet. Είχα βαρεθεί μέχρι αηδίας όλα αυτά τα σκατά περί γκουρού Μαχαρίσι, τις χάντρες και τα κουδούνια. Ποιος ξέρει από πού έρχονται αυτά τα πράγματα, αλλά υποθέτω ότι [η μουσική] ήταν μια αντίδραση σ' αυτό που βιώναμε στον ελεύθερο χρόνο μας και επίσης σ' αυτή τη σοβαρή δόση πραγματικότητας. Ένα διάστημα στη φυλακή... σίγουρα σου δίνει χώρο για σκέψη... γαμώτο ήμουν τσαντισμένος με το φιάσκο. Έτσι αυτό ήταν, 'Πάμε αμέσως να το ξεβρακώσουμε'. Υπήρχε πολλή οργή στη μουσική από εκείνη την περίοδο[/COLOR][/I]". Μέχρι την κυκλοφορία του [I]Beggars Banquet[/I], ο [I]Brian Jones[/I] ήταν όλο και πιο προβληματικός και μόνο σποραδικά συνέβαλε στην μπάντα. Ο [I]Jagger[/I] είπε ότι ο [I]Jones[/I] ήταν "[I]όχι ψυχολογικά κατάλληλος γι' αυτόν τον τρόπο ζωής[/I]". Η χρήση ουσιών, του είχε γίνει εμπόδιο και δεν μπορούσε να αποκτήσει βίζα για τις ΗΠΑ. Ο [I]Richards[/I] ανέφερε ότι, σε μια συνάντηση του Ιουνίου στο σπίτι του [I]Jones[/I] με τους [I]Jagger, Jones[/I] και [I]Watts[/I], ο Τζόουνς παραδέχθηκε ότι δεν ήταν σε θέση να "[I]βγει πάλι στο δρόμο[/I]". Ο Ρίτσαρντς δήλωσε ότι όλοι συμφώνησαν να αφήσουν τον [I]Jones[/I]... που είπε "[I]φεύγω και αν το θελήσω μπορώ να επιστρέψω[/I]". Στις 3 Ιουλίου του 1969, λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, ο [I]Jones[/I] πνίγηκε στην πισίνα κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στο σπίτι του, στο [I]Cotchford Farm[/I], στο Χάρτφιλντ του Ανατολικού Σάσεξ. [CENTER][ATTACH=CONFIG]134541._xfImport[/ATTACH] 5 Ιουλίου 1969, οι [I]Rolling Stones[/I] στο [I]Hyde Park[/I] - ο [I]Mick Jagger[/I] τραγουδά μέσα σ' ένα σύννεφο από πεταλούδες[/CENTER] Οι [I]Rolling Stones[/I] ήταν προγραμματισμένοι να παίξουν σε μια δωρεάν συναυλία στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου, δύο ημέρες μετά το θάνατο του [I]Brian Jones[/I] και αποφάσισαν να συμμετάσχουν σαν φόρο τιμής στον [I]Jones[/I]. Η συναυλία, η πρώτη τους με τον [B]Mick Taylor[/B], πραγματοποιήθηκε μπροστά σ' ένα εκτιμώμενο κοινό 250.000 οπαδών, στις 5 Ιουλίου του 1969. Η παράσταση κινηματογραφήθηκε και παρουσιάστηκε στη βρετανική τηλεόραση ως, [B]The Stones in the Park[/B]. Ο [I]Jagger[/I] διάβασε ένα απόσπασμα από το ποίημα του [I]Shelley Adonais[/I], μια ελεγεία γραμμένη για το θάνατο του φίλου του [I]John Keats[/I] και απελευθέρωσαν χιλιάδες πεταλούδες στη μνήμη του Jones πριν από την έναρξη του σετ τους μ' ένα κομμάτι του [I]Johnny Winter[/I], το "[B]I'm Yours and I'm Hers[/B]". Επίσης έπαιξαν, τα προηγούμενα ανήκουστα από κοινό, "[B]Midnight Rambler[/B]" και "[B]Love in Vain[/B]" από το επερχόμενο άλμπουμ τους, [I]Let It Bleed[/I] και το "[B]Give Me A Drink[/B]" που τελικά εμφανίστηκε στο [I]Exile on Main St.[/I] Το σόου περιελάμβανε επίσης το συναυλιακό ντεμπούτο του "[B]Honky Tonk Women[/B]", που η μπάντα είχε μόλις κυκλοφορήσει την προηγούμενη ημέρα. Ο μάνατζερ σκηνής [I]Sam Cutler[/I], τους παρουσίασε ως "[I][COLOR=Darkorange]τη μεγαλύτερη ροκ εντ ρολ μπάντα στον κόσμο[/COLOR][/I]", μια περιγραφή που θα επαναλάμβανε σε όλη τους την περιοδεία το 1969 στις ΗΠΑ, και η οποία τους ακολουθεί μέχρι σήμερα. [CENTER][ATTACH=CONFIG]134542._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Η κυκλοφορία του [B][URL="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=40584"]Let It Bleed[/URL][/B] έγινε το Δεκέμβριο του 1969. Το τελευταίο τους άλμπουμ της δεκαετίας του '60, το [I]Let It Bleed[/I] περιείχε το "[B]Gimme Shelter[/B]" με τη συμμετοχή της φημισμένης τραγουδίστριας [B]Merry Clayton[/B], αδελφής του [I]Sam Clayton[/I], του αμερικάνικου ροκ γκρουπ [I][URL="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=640"]Little Feat[/URL][/I]. Άλλα κομμάτια περιλαμβάνουν το "[B]You Can't Always Get What You Want[/B]" (με συνοδεία από τη [I]London Bach Choir[/I], που αρχικά ζήτησε να αφαιρεθεί το όνομά τους από τους συντελεστές του άλμπουμ, προφανώς "σοκαρισμένοι" από το περιεχόμενο του υπόλοιπου υλικού, αλλά αργότερα το ξανασκέφτηκαν), το "[B]Midnight Rambler[/B]", καθώς και μια διασκευή του "[B]Love in Vain[/B]" του Ρόμπερτ Τζόνσον. Οι [I]Jones[/I] και [I]Taylor[/I] συμμετέχουν σε δύο κομμάτια ο καθένας. Αλλά, περισσότερα για το [I]Let It Bleed[/I] παρακάτω... Αμέσως μετά την περιοδεία η μπάντα έπαιξε στη δωρεάν συναυλία του Άλταμοντ στο [I]Altamont Speedway[/I], περίπου 50 μίλια ανατολικά του Σαν Φρανσίσκο. Η συμμορία μοτοσυκλετιστών, Άγγελοι της Κολάσεως, παρείχαν την ασφάλεια και ένας φαν, ο 18χρονος αφροαμερικανός [I]Meredith Hunter[/I], μαχαιρώθηκε και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τους Άγγελους, όταν αντιλήφθηκαν ότι ήταν οπλισμένος. Μέρος της περιοδείας και η συναυλία του Άλταμοντ καταγράφηκαν στο ντοκιμαντέρ [B]Gimme Shelter[/B] των [I]Albert[/I] και [I]David Maysles[/I]. Σαν απάντηση στην αυξανόμενη δημοτικότητα των πειρατικών ηχογραφήσεων, κυκλοφόρησε το 1970 το άλμπουμ [B][URL="http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=1239255&postcount=6996"]Get Yer Ya-Yas Out![/URL][/B], που ανακηρύχθηκε από τον κριτικό Λέστερ Μπανγκ, το καλύτερο ζωντανό άλμπουμ που υπήρξε ποτέ. _________________ "[I][COLOR=Darkorange]Πήγαμε με μεγάλες ελπίδες. Είμαστε φίσκα σ' ένα υπερφορτωμένο ελικόπτερο, τυχεροί που είμαστε ζωντανοί. Μερικοί λένε ότι ήταν το τέλος της δεκαετίας του '60, και συμφωνώ. Κάποιοι διαφωνούν, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η αίσθηση της καταστροφής ήταν ολοκληρωτική, τότε και αργότερα, σαν να είχαν όλα καταρρεύσει. Πείτε το, όπως θέλετε[/COLOR][/I]". - Μικ Τζάγκερ [CENTER][ATTACH=CONFIG]134546._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Το 1970 τα συμβόλαια της μπάντας με τον μάνατζερ [I]Allen Klein[/I] και την [I]Decca Records[/I] έληξαν και εν μέσω συμβατικών διαφορών με τον [I]Klein[/I], σχημάτισαν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία, τη [B]Rolling Stones Records[/B]. Το [B][COLOR=Dodgerblue]Sticky Fingers[/COLOR][/B], κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1971, το πρώτο άλμπουμ της μπάντας στη δική τους ετικέτα και περιλάμβανε σχεδίαση εξώφυλλου από τον Άντι Γουόρχολ. Ο κατάλογος της [I]Decca[/I] των [I]Stones[/I] ανήκει σήμερα στην ετικέτα [I]ABKCO[/I] του Κλάιν. Το άλμπουμ περιέχει μια από τις πιο γνωστές επιτυχίες τους, το "[B]Brown Sugar[/B]" και το επηρεασμένο από την κάντρι, "[B]Dead Flowers[/B]". Και τα δύο ηχογραφήθηκαν στα [B][URL="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=101933"]Muscle Shoals Sound Studio[/URL][/B] της Αλαμπάμας κατά τη διάρκεια της Αμερικάνικης περιοδείας του 1969. Το άλμπουμ συνέχισε την εμβάπτιση της μπάντας στις σε μεγάλο βαθμό, επηρεασμένες από το μπλουζ, συνθέσεις. Το άλμπουμ είναι γνωστό για το "χαλαρό, ετοιμόρροπο κλίμα του" και σηματοδότησε την πρώτη πλήρη κυκλοφορία του [I]Mick Taylor[/I] με την μπάντα. Μετά την κυκλοφορία του [I]Sticky Fingers[/I] και αφού αποδέχτηκαν οικονομική σύσταση άφησαν την Αγγλία και μετακινήθηκαν στη Νότια Γαλλία. Ο [I]Richards[/I] νοίκιασε την έπαυλη [I]Nellcote[/I] και υπενοικίασε δωμάτια στα μέλη της μπάντας και στη συνοδεία. Χρησιμοποιώντας το κινητό στούντιό τους, πραγματοποιήθηκαν ηχογραφήσεις στο υπόγειο και συμπλήρωσαν τα κομμάτια αυτά, με υλικό που χρονολογούνταν ήδη από το 1969, από τα [I]Sunset Studios[/I] του Λος Άντζελες. Το διπλό άλμπουμ, [B][URL="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=40018"]Exile on Main St[/URL][/B], που προέκυψε, κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1972 και περιείχε τις επιτυχίες "[B]Tumbling Dice[/B]" και "[B]Happy[/B]". [CENTER][ATTACH=CONFIG]134547._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δεν μπορείς πάντα να παίρνεις αυτό που θέλεις [Rolling Stones]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…