Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Dark Ambient
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 177832" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://www.nndb.com/people/264/000092985/anton-bruckner-1-sized.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Ο <strong>Anton Bruckner </strong>δεν είναι ανάμεσα στις πρώτες προτεραιότητές μου, ούτε είναι ανάμεσα σ αυτά που μπορώ να ακούω όλες τις ώρες. Σε γενικές γραμμές, σαν άκουσμα, δεν είναι καθόλου εύκολος: η μουσική του μου φέρνει στο νού ανηφόρα. Σκοτεινό ποτάμι. </p><p>Ο <strong>Anton Bruckner </strong>θεωρούσε τη μουσική σαν αποθέωση της συμμετρίας κι έχτιζε τις συνθέσεις του σαν τους μεγαλόπρεπους καθεδρικούς ναούς που βλέπει κανείς στις μητροπόλεις της Δύσης: λαμπρές, όλο επισημότητα και χλιδή, με απύθμενο πνευματικό βάθος, ωκεανούς από τρικυμισμένες συγκινήσεις, ηφαίστεια, επικά και ερεβώδη.</p><p>Ο τι ισχύει για τις Συμφωνίες του, ισχύει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό για τα χορωδιακά του. Ξεχνάς όσα σου έμαθε ο Χρυσός Αιώνας του μπαρόκ με τις καντάτες και τα μοτέτα: η γραφή του είναι στον αντίποδα, αυστηρή και απέριττη, χωρίς καλλωπισμούς και στολίδια. Ο τι της λείπει από φτιασίδια, μοιάζει να το κερδίζει σε αμεσότητα και δύναμη. </p><p>Το <strong>Te Deum </strong>του είναι αβάσταχτο. Με τα πρώτα κιόλας μέτρα του σε πιάνει απ το λαιμό. Η μελωδία σχεδόν λάμπει με την απουσία της, τα tempi μοιάζουν στατικά εως αναλλοίωτα και η ένταση κλιμακώνεται συνεχώς.</p><p></p><p></p><p><img src="http://www.physics.usyd.edu.au/~simonj/lvb/img/lvb_piano.JPG" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Οι Σονάτες για πιάνο του <strong>Beethoven</strong> είναι, από μόνες τους, ένας ολόκληρος κόσμος. Οι τελευταίες 6 (Νο. 27-32), είναι το αποκορύφωμα της πιανιστικής βιρτουοζιτέ, μιά απίστευτη δοκιμασία που αποτελεί πρόκληση ζωής για κάθε μεγάλο μουσικό. Πέρα απ αυτό όμως, στη διάρκειά τους, ακούς τις ακαδημαϊκές φόρμες να τρίζουν κάτω από ολομέτωπη επίθεση, καθώς ο συνθέτης επανεξετάζει συνέχεια θέματα αρμονίας, μέτρου, έντασης, μορφής. </p><p>Την πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου κατέχει η λιγότερο γνωστή απ αυτές, η <strong>Νο. 27, Op. 90</strong>. Οι ρυθμικές και αρμονικές προοπτικές της είναι απίστευτα πλαστικές και μοντέρνες. Η ελευθερία που δίνει στον εκτελεστή είναι αδιανόητη. Την έχω ακούσει σε πολλές εκδοχές, άλλοτε παιγμένη επιθετικά με υπερτονισμένες τις αρχιτεκτονικές της λεπτομέρεις, άλλοτε ρομαντική με υπογραμμισμένο το συναίσθημα, άλλοτε με την έμφαση στο λυρισμό που αξιοποιεί τον τεράστιο μελωδικό της πλούτο – πάντα έχει κάτι να πεί, είτε την προσεγγίζουν Κλασσικά, είτε στα χέρια των εξτρεμιστών. Αλλά εμένα με τρελλαίνει πάνω απ όλα αυτή η εναλλαγή, το πήγαινε-έλα, από το ανελέητο σφυροκόπημα στα σπαράγματα μελωδίας γεμάτης μελαγχολία, αυτός ο θρίαμβος της θλίψης πριν την αβυσσαλέα σιωπή – το δικαίωμα να κοιμάσαι μόνος, με κρύα καρδιά.</p><p></p><p></p><p><img src="http://www.artistdirect.com/Images/artd/amg/music/bio/589338_gabykerpel_200x200.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Ο <strong>Gaby Kerpel </strong>είναι πιανίστας με εντυπωσιακή ακαδημαϊκή παιδεία που έφθασε στην ηλεκτρονική μουσική μέσα από το avant garde θέατρο και τον σύγχρονο χορό. Γεννημένος στο Μπουένος Αϋρες, ζεί στο πολυ-πολιτισμικό χωνευτήρι της Νέας Υόρκης. Τον παρομοιάζουν με διασταύρωση του <strong>Manu Chao</strong> με τον <strong>Pascal Comelade</strong>, μιά περιγραφή που δείχνει πετυχημένη και ταυτόχρονα δεν λέει τίποτα. Ο <strong>Gaby Kerpel </strong>το 2003, κυκλοφόρησε στη Nonesuch ένα άλμπουμ με τίτλο <strong>Carnabailito</strong>, έναν δίσκο που ανακατεύει τη folk με την ηλεκτρονική μουσική. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, του πήρε 15 χρόνια σκληρής δουλειάς. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικός. Αυτό που ξέρω, είναι πως το <strong>Carnabailito</strong>, είναι γεμάτο εκπλήξεις και κερδίζει άνετα μια θέση ανάμεσα στους πιο πειραματικούς και ενδιαφέροντες δίσκους της δεκαετίας που διανύουμε. Απ όσο ξέρω είναι ήδη καταργημένο αλλά με λίγο ψάξιμο το βρίσκει κανείς σχετικά εύκολα. Αξίζει τον κόπο.</p><p>Πρόκειται βασικά για ένα άκουσμα μινιμαλιστικό και πολύ ιδιαίτερο που έχει σαν βάση παραδοσιακά folk ιδιώματα της Νότιας Αμερικής. Ο <strong>Kerpel</strong> επεμβαίνει πάνω τους, τα επεξεργάζεται με samples από παραδοσιακά και ηλεκτρονικά όργανα, φλάουτα των Μάγιας, calimba, charango και ακορντεόν, κουαρτέτα εγχόρδων, φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα και κρουστά. Το αποτέλεσμα, ώρες ώρες είναι περίεργο και παράξενα οικείο, υπαινικτικό, αφηρημένο,– άλλες πάλι φορές, σ αφήνει άφωνο με την επινοητικότητά του στις ηχητικές του πηγές: οικιακό DIY που ακούγεται σαν να έρχεται από το μακρινό διάστημα, λούπες εμφυτεύονται πάνω σε παιδικά τραγουδάκια και τα κάνουν να ηχούν αλλόκοσμα και κλειστοφοβικά.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 177832, member: 62"] [IMG]http://www.nndb.com/people/264/000092985/anton-bruckner-1-sized.jpg[/IMG] Ο [B]Anton Bruckner [/B]δεν είναι ανάμεσα στις πρώτες προτεραιότητές μου, ούτε είναι ανάμεσα σ αυτά που μπορώ να ακούω όλες τις ώρες. Σε γενικές γραμμές, σαν άκουσμα, δεν είναι καθόλου εύκολος: η μουσική του μου φέρνει στο νού ανηφόρα. Σκοτεινό ποτάμι. Ο [B]Anton Bruckner [/B]θεωρούσε τη μουσική σαν αποθέωση της συμμετρίας κι έχτιζε τις συνθέσεις του σαν τους μεγαλόπρεπους καθεδρικούς ναούς που βλέπει κανείς στις μητροπόλεις της Δύσης: λαμπρές, όλο επισημότητα και χλιδή, με απύθμενο πνευματικό βάθος, ωκεανούς από τρικυμισμένες συγκινήσεις, ηφαίστεια, επικά και ερεβώδη. Ο τι ισχύει για τις Συμφωνίες του, ισχύει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό για τα χορωδιακά του. Ξεχνάς όσα σου έμαθε ο Χρυσός Αιώνας του μπαρόκ με τις καντάτες και τα μοτέτα: η γραφή του είναι στον αντίποδα, αυστηρή και απέριττη, χωρίς καλλωπισμούς και στολίδια. Ο τι της λείπει από φτιασίδια, μοιάζει να το κερδίζει σε αμεσότητα και δύναμη. Το [B]Te Deum [/B]του είναι αβάσταχτο. Με τα πρώτα κιόλας μέτρα του σε πιάνει απ το λαιμό. Η μελωδία σχεδόν λάμπει με την απουσία της, τα tempi μοιάζουν στατικά εως αναλλοίωτα και η ένταση κλιμακώνεται συνεχώς. [IMG]http://www.physics.usyd.edu.au/~simonj/lvb/img/lvb_piano.JPG[/IMG] Οι Σονάτες για πιάνο του [B]Beethoven[/B] είναι, από μόνες τους, ένας ολόκληρος κόσμος. Οι τελευταίες 6 (Νο. 27-32), είναι το αποκορύφωμα της πιανιστικής βιρτουοζιτέ, μιά απίστευτη δοκιμασία που αποτελεί πρόκληση ζωής για κάθε μεγάλο μουσικό. Πέρα απ αυτό όμως, στη διάρκειά τους, ακούς τις ακαδημαϊκές φόρμες να τρίζουν κάτω από ολομέτωπη επίθεση, καθώς ο συνθέτης επανεξετάζει συνέχεια θέματα αρμονίας, μέτρου, έντασης, μορφής. Την πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου κατέχει η λιγότερο γνωστή απ αυτές, η [B]Νο. 27, Op. 90[/B]. Οι ρυθμικές και αρμονικές προοπτικές της είναι απίστευτα πλαστικές και μοντέρνες. Η ελευθερία που δίνει στον εκτελεστή είναι αδιανόητη. Την έχω ακούσει σε πολλές εκδοχές, άλλοτε παιγμένη επιθετικά με υπερτονισμένες τις αρχιτεκτονικές της λεπτομέρεις, άλλοτε ρομαντική με υπογραμμισμένο το συναίσθημα, άλλοτε με την έμφαση στο λυρισμό που αξιοποιεί τον τεράστιο μελωδικό της πλούτο – πάντα έχει κάτι να πεί, είτε την προσεγγίζουν Κλασσικά, είτε στα χέρια των εξτρεμιστών. Αλλά εμένα με τρελλαίνει πάνω απ όλα αυτή η εναλλαγή, το πήγαινε-έλα, από το ανελέητο σφυροκόπημα στα σπαράγματα μελωδίας γεμάτης μελαγχολία, αυτός ο θρίαμβος της θλίψης πριν την αβυσσαλέα σιωπή – το δικαίωμα να κοιμάσαι μόνος, με κρύα καρδιά. [IMG]http://www.artistdirect.com/Images/artd/amg/music/bio/589338_gabykerpel_200x200.jpg[/IMG] Ο [B]Gaby Kerpel [/B]είναι πιανίστας με εντυπωσιακή ακαδημαϊκή παιδεία που έφθασε στην ηλεκτρονική μουσική μέσα από το avant garde θέατρο και τον σύγχρονο χορό. Γεννημένος στο Μπουένος Αϋρες, ζεί στο πολυ-πολιτισμικό χωνευτήρι της Νέας Υόρκης. Τον παρομοιάζουν με διασταύρωση του [B]Manu Chao[/B] με τον [B]Pascal Comelade[/B], μιά περιγραφή που δείχνει πετυχημένη και ταυτόχρονα δεν λέει τίποτα. Ο [B]Gaby Kerpel [/B]το 2003, κυκλοφόρησε στη Nonesuch ένα άλμπουμ με τίτλο [B]Carnabailito[/B], έναν δίσκο που ανακατεύει τη folk με την ηλεκτρονική μουσική. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, του πήρε 15 χρόνια σκληρής δουλειάς. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικός. Αυτό που ξέρω, είναι πως το [B]Carnabailito[/B], είναι γεμάτο εκπλήξεις και κερδίζει άνετα μια θέση ανάμεσα στους πιο πειραματικούς και ενδιαφέροντες δίσκους της δεκαετίας που διανύουμε. Απ όσο ξέρω είναι ήδη καταργημένο αλλά με λίγο ψάξιμο το βρίσκει κανείς σχετικά εύκολα. Αξίζει τον κόπο. Πρόκειται βασικά για ένα άκουσμα μινιμαλιστικό και πολύ ιδιαίτερο που έχει σαν βάση παραδοσιακά folk ιδιώματα της Νότιας Αμερικής. Ο [B]Kerpel[/B] επεμβαίνει πάνω τους, τα επεξεργάζεται με samples από παραδοσιακά και ηλεκτρονικά όργανα, φλάουτα των Μάγιας, calimba, charango και ακορντεόν, κουαρτέτα εγχόρδων, φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα και κρουστά. Το αποτέλεσμα, ώρες ώρες είναι περίεργο και παράξενα οικείο, υπαινικτικό, αφηρημένο,– άλλες πάλι φορές, σ αφήνει άφωνο με την επινοητικότητά του στις ηχητικές του πηγές: οικιακό DIY που ακούγεται σαν να έρχεται από το μακρινό διάστημα, λούπες εμφυτεύονται πάνω σε παιδικά τραγουδάκια και τα κάνουν να ηχούν αλλόκοσμα και κλειστοφοβικά. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Dark Ambient
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…