Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
CTI ( Cecil Taylor Ingenuity )
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημήτρης Ν." data-source="post: 502180" data-attributes="member: 79"><p><strong><em>One Too Many Salty Swift and Not Goodbye - Cecil Taylor Unit ( Hat Hut 2004)</em></strong></p><p></p><p>Λάιβ στην Στουτγκάρδη...</p><p>Εκεί που του αρνήθηκαν την πρόσβαση στο «καλό» πιάνο , εκείνο το κλειδωμανταλωμένο πίσω απ´ την σκηνή , το προορισμένο για τους κλασσικούς πιανίστες , όπως του είπαν κι αντ’ αυτού του έδωσαν ένα ξεκούρδιστο – για παρακατιανούς . Κούνια που τους κούναγε …</p><p>Λάιβ στην Στουτγκάρδη το 1978... </p><p>Λες και όλη η μουσική του <strong>Cecil Taylor </strong>δεν είναι σε κάθε στιγμή λάϊβ . Οσο υπάρχει ζωή θα υπάρχει και η μουσική του για να την αντιπροσωπεύει , να την μεταμορφώνει , να την μετουσιώνει σε συνονθύλευμα αισθημάτων , να την υποστηρίζει (music as a life support system) </p><p>Ο <strong>Cecil Τaylor</strong> στο πιάνο με το φανελάκι – και κοντό παντελονάκι , μπορεί νάναι και εσώρουχο – διαμαρτυρόμενος για την συμπεριφορά που του επέδειξε η Στουτγκάρδη. Τι σημασία έχει που το πιάνο , δεν είναι το καλό . Στα χέρια του , κάτω από τα δάχτυλα του , γνωρίζει τις ενδοξότερες μέρες του . Eighty eight tuned bongos , αποκαλεί το πιάνο ο <em>Spencer A. Richards </em>στις σημειώσεις του εσωφύλλου , δανειζόμενος την έκφραση από το βιβλίο "As serious as your life" της Valerie Wilmer . Και έτσι ακριβώς είναι . Ο Cecil Taylor δεν αντιμετώπισε ποτέ το πιάνο ως σολιστικό όργανο , αλλά σαν ορχήστρα . Ενδεχομένως ορχήστρα κρουστών .</p><p>Εκατόν σαράντα οκτώ λεπτά και ένα δευτερόλεπτο διαρκεί το διπλό cd από το λάιβ στην Στουτγκάρδη . Το άκουσα σήμερα το πρωϊ μονοκοπανιά . Εχασα 3,5 κιλά ακούγοντας το . Αδειασα . Συναισθηματικά . Και ξαναγέμισα ταυτόχρονα. Η μουσική του <strong>Cecil Taylor </strong>τόχει αυτό . Σου ρουφάει το είναι , την ενέργεια και στα επιστρέφει απλόχερα και σε μεγαλύτερες ποσότητες .</p><p>Πριν εμφανιστεί ο ίδιος επί σκηνής , το <strong>Cecil Taylor Unit </strong>– και πιστέψτε με δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του καθώς παίζει σαν μια ενότητα , σαν ένα σώμα – σε δυάδες ή κατά μόνας ζεσταίνει την ατμόσφαιρα … O <strong>Jimmy Lyons </strong>κόντρα και μαζί με τον <strong>Raphe Malik </strong>. Αλτο απέναντι στην τρομπέτα αντιστοίχως . Μετά έρχεται η σειρά των εγχόρδων. O <strong>Ramsey Ameen </strong>στο βιολί με τον <strong>Sirone </strong>στο μπάσσο . Σύγχρονη αβαν γκαρντ για ορεκτικό . Και μετά ο <strong>Ronald Shannon Jackson </strong>στα ντραμς . Μαγεία . Αλλά το κυρίως πιάτο έρχεται με την εμφάνιση του ίδιου του <strong>Cecil Taylor </strong>. Με το φανελάκι και το κοντό παντελονάκι . </p><p>Χιλιάδες νότες γεμίζουν το σαλόνι μου . Και μαζί τους φέρνουν συναισθήματα . Θυμό , αγάπη , έρωτα , ευτυχία , χαρά . Ολη την γκάμα τους . Με όλες τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις τους και όλα τα ενδιάμεσα στάδια τους καθώς τα άκρα τους είναι πάντοτε θολά . Και παραδίδομαι . </p><p></p><p></p><p>Υ.Γ. Τώρα θα πρέπει να κατεβάσω κατά μία μονάδα όλες μου τις βαθμολογίες . Μου έκλεψε το άριστα ο Cecil Taylor κι αρχίζω απ' το 9 πλέον.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημήτρης Ν., post: 502180, member: 79"] [B][I]One Too Many Salty Swift and Not Goodbye - Cecil Taylor Unit ( Hat Hut 2004)[/I][/B] Λάιβ στην Στουτγκάρδη... Εκεί που του αρνήθηκαν την πρόσβαση στο «καλό» πιάνο , εκείνο το κλειδωμανταλωμένο πίσω απ´ την σκηνή , το προορισμένο για τους κλασσικούς πιανίστες , όπως του είπαν κι αντ’ αυτού του έδωσαν ένα ξεκούρδιστο – για παρακατιανούς . Κούνια που τους κούναγε … Λάιβ στην Στουτγκάρδη το 1978... Λες και όλη η μουσική του [B]Cecil Taylor [/B]δεν είναι σε κάθε στιγμή λάϊβ . Οσο υπάρχει ζωή θα υπάρχει και η μουσική του για να την αντιπροσωπεύει , να την μεταμορφώνει , να την μετουσιώνει σε συνονθύλευμα αισθημάτων , να την υποστηρίζει (music as a life support system) Ο [B]Cecil Τaylor[/B] στο πιάνο με το φανελάκι – και κοντό παντελονάκι , μπορεί νάναι και εσώρουχο – διαμαρτυρόμενος για την συμπεριφορά που του επέδειξε η Στουτγκάρδη. Τι σημασία έχει που το πιάνο , δεν είναι το καλό . Στα χέρια του , κάτω από τα δάχτυλα του , γνωρίζει τις ενδοξότερες μέρες του . Eighty eight tuned bongos , αποκαλεί το πιάνο ο [I]Spencer A. Richards [/I]στις σημειώσεις του εσωφύλλου , δανειζόμενος την έκφραση από το βιβλίο "As serious as your life" της Valerie Wilmer . Και έτσι ακριβώς είναι . Ο Cecil Taylor δεν αντιμετώπισε ποτέ το πιάνο ως σολιστικό όργανο , αλλά σαν ορχήστρα . Ενδεχομένως ορχήστρα κρουστών . Εκατόν σαράντα οκτώ λεπτά και ένα δευτερόλεπτο διαρκεί το διπλό cd από το λάιβ στην Στουτγκάρδη . Το άκουσα σήμερα το πρωϊ μονοκοπανιά . Εχασα 3,5 κιλά ακούγοντας το . Αδειασα . Συναισθηματικά . Και ξαναγέμισα ταυτόχρονα. Η μουσική του [B]Cecil Taylor [/B]τόχει αυτό . Σου ρουφάει το είναι , την ενέργεια και στα επιστρέφει απλόχερα και σε μεγαλύτερες ποσότητες . Πριν εμφανιστεί ο ίδιος επί σκηνής , το [B]Cecil Taylor Unit [/B]– και πιστέψτε με δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του καθώς παίζει σαν μια ενότητα , σαν ένα σώμα – σε δυάδες ή κατά μόνας ζεσταίνει την ατμόσφαιρα … O [B]Jimmy Lyons [/B]κόντρα και μαζί με τον [B]Raphe Malik [/B]. Αλτο απέναντι στην τρομπέτα αντιστοίχως . Μετά έρχεται η σειρά των εγχόρδων. O [B]Ramsey Ameen [/B]στο βιολί με τον [B]Sirone [/B]στο μπάσσο . Σύγχρονη αβαν γκαρντ για ορεκτικό . Και μετά ο [B]Ronald Shannon Jackson [/B]στα ντραμς . Μαγεία . Αλλά το κυρίως πιάτο έρχεται με την εμφάνιση του ίδιου του [B]Cecil Taylor [/B]. Με το φανελάκι και το κοντό παντελονάκι . Χιλιάδες νότες γεμίζουν το σαλόνι μου . Και μαζί τους φέρνουν συναισθήματα . Θυμό , αγάπη , έρωτα , ευτυχία , χαρά . Ολη την γκάμα τους . Με όλες τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις τους και όλα τα ενδιάμεσα στάδια τους καθώς τα άκρα τους είναι πάντοτε θολά . Και παραδίδομαι . Υ.Γ. Τώρα θα πρέπει να κατεβάσω κατά μία μονάδα όλες μου τις βαθμολογίες . Μου έκλεψε το άριστα ο Cecil Taylor κι αρχίζω απ' το 9 πλέον. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
CTI ( Cecil Taylor Ingenuity )
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…