Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Chic-ism και η κιθάρα που τσακίζει....
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ" data-source="post: 99309" data-attributes="member: 1876"><p>Ομολογώ οτι έχω μείνει σχεδόν άφωνος,όχι επειδή υπάρχει ένα thread για έναν απο τους αγαπημένους μου μουσικούς αλλά με τον τρόπο που αναλύσατε την μουσική του και δεδομένου οτι δεν σκαμπάζω και πολύ απο κιθάρες μπάσο κ.ο.κ.</p><p>Οσον αφορά το θέμα μουσικής προτιμήσεων και στην δυσκολία του να αποδεχτείς κάποιο είδος είναι κατανοητό και απόλυτα λογικό,έχει δε να κάνει και με τα προσωπικα βιωματα και αναμνήσεις του καθενός αλλά και με το τον οδοστρωτήρα του χρόνου που έχει την ιδίοτητα της ακαμψίας ενίοτε.Ετσι εγώ πχ δεν μπορώ εύκολα να αποδεχτώ τον Moby στα 35 μου,οπότε είναι απόλυτα λογικό καποιος άνθρωπος που έζησε την εφηβεία του μέσα απο μια δισκογραφία του 65 με 75 που η μουσική οργίασε να δεχτεί κάτι απο το 79.Η ακόμα και αν το 79 ήταν 5 χρονών και ο πατέρας του γκρέμιζε το σπίτι με ροκιές πως να αποδεχτεί ευκολα τους Chic?</p><p>Εχοντας λοιπόν ζήσει αυτά τα χρόνια ούσιαστικά έχω να πω οτι ο Νile Rogers επι της ουσιάς απείχε μακράν της disco υποκουλτούρας.To πρώτο τους άλμπουμ είναι ένα underground rnb του 77.To 1978 βγάζουν το c est chic,το οποίo είναι ένα typical soul lp.O Nile την ψιλοπάτησε λίγο στα πάρα μα πάρα πολύ προβοκατόρικα φωνητικά του le freak,που κάλυπταν την μουσική και άκουγες το κιτς στα φωνητικά.Ειναι πολύ προσωπική μου άποψη αυτή αλλά πιστεύω οτι ναι εκεί ήταν η μόνη ίσως φορά που έκανε typical disco κομμάτι.Aν Ακούσεις τα υπόλοιπα κομμάτια και με αντικειμενική οπτική θα δεις οτι επρόκειτε για ένα soul lp με funky περάσματα του 78.</p><p>Το 79 έσκασε ο δίσκος Risque.To good times αρχικά δείχνει να δυσκολεύεται πάρα πολύ αλλά τελικά πάει νούμερο ένα.Δεν νομίζω οτι ο Nile δεν μπορούσε να φτιάξει ένα δεύτερο le freak και υπο την καθοδήγηση της εταιρείας βέβαια.</p><p>Φτιάχνει όμως ένα έπος μπάσου πιάνου κιθάρας εμμονής και περίεργων αεροπλανικών φωνητικών.που δεν είναι disco,και γιατί δεν είναι disco?Γιατί το 79 ο ήχος Moroder έχει μπλιμπλικοποιήσει τα πάντα και η Ευρώπη απο underground τσακίζει πια τα ανερικάνικα τσάρτς και αυτή είναι η νέα πρόταση η electrodisco!!!!</p><p>To risque λοιπόν είναι μια εναλλακτική πρόταση του funk soul pop rock και mellow για την δεκαετία που έρχεται (η άλλη είχε έρθει από απο τους funkadelic και είναι η electrofunk οπτική).</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ, post: 99309, member: 1876"] Ομολογώ οτι έχω μείνει σχεδόν άφωνος,όχι επειδή υπάρχει ένα thread για έναν απο τους αγαπημένους μου μουσικούς αλλά με τον τρόπο που αναλύσατε την μουσική του και δεδομένου οτι δεν σκαμπάζω και πολύ απο κιθάρες μπάσο κ.ο.κ. Οσον αφορά το θέμα μουσικής προτιμήσεων και στην δυσκολία του να αποδεχτείς κάποιο είδος είναι κατανοητό και απόλυτα λογικό,έχει δε να κάνει και με τα προσωπικα βιωματα και αναμνήσεις του καθενός αλλά και με το τον οδοστρωτήρα του χρόνου που έχει την ιδίοτητα της ακαμψίας ενίοτε.Ετσι εγώ πχ δεν μπορώ εύκολα να αποδεχτώ τον Moby στα 35 μου,οπότε είναι απόλυτα λογικό καποιος άνθρωπος που έζησε την εφηβεία του μέσα απο μια δισκογραφία του 65 με 75 που η μουσική οργίασε να δεχτεί κάτι απο το 79.Η ακόμα και αν το 79 ήταν 5 χρονών και ο πατέρας του γκρέμιζε το σπίτι με ροκιές πως να αποδεχτεί ευκολα τους Chic? Εχοντας λοιπόν ζήσει αυτά τα χρόνια ούσιαστικά έχω να πω οτι ο Νile Rogers επι της ουσιάς απείχε μακράν της disco υποκουλτούρας.To πρώτο τους άλμπουμ είναι ένα underground rnb του 77.To 1978 βγάζουν το c est chic,το οποίo είναι ένα typical soul lp.O Nile την ψιλοπάτησε λίγο στα πάρα μα πάρα πολύ προβοκατόρικα φωνητικά του le freak,που κάλυπταν την μουσική και άκουγες το κιτς στα φωνητικά.Ειναι πολύ προσωπική μου άποψη αυτή αλλά πιστεύω οτι ναι εκεί ήταν η μόνη ίσως φορά που έκανε typical disco κομμάτι.Aν Ακούσεις τα υπόλοιπα κομμάτια και με αντικειμενική οπτική θα δεις οτι επρόκειτε για ένα soul lp με funky περάσματα του 78. Το 79 έσκασε ο δίσκος Risque.To good times αρχικά δείχνει να δυσκολεύεται πάρα πολύ αλλά τελικά πάει νούμερο ένα.Δεν νομίζω οτι ο Nile δεν μπορούσε να φτιάξει ένα δεύτερο le freak και υπο την καθοδήγηση της εταιρείας βέβαια. Φτιάχνει όμως ένα έπος μπάσου πιάνου κιθάρας εμμονής και περίεργων αεροπλανικών φωνητικών.που δεν είναι disco,και γιατί δεν είναι disco?Γιατί το 79 ο ήχος Moroder έχει μπλιμπλικοποιήσει τα πάντα και η Ευρώπη απο underground τσακίζει πια τα ανερικάνικα τσάρτς και αυτή είναι η νέα πρόταση η electrodisco!!!! To risque λοιπόν είναι μια εναλλακτική πρόταση του funk soul pop rock και mellow για την δεκαετία που έρχεται (η άλλη είχε έρθει από απο τους funkadelic και είναι η electrofunk οπτική). [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Chic-ism και η κιθάρα που τσακίζει....
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…