Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Breaking Free
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 503611" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/41HQ02QKDEL._SS500_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Cecil Taylor: Nefertiti, The Beautiful One Has Come (Revenant – 2XCD)</strong></p><p></p><p>Το “Nefertiti, The Beautiful One Has Come” ηχογραφήθηκε το 1962 σε συναυλία. Είναι ένας από τους πιο κακά ηχογραφημένους δίσκους που ξέρω. Είναι επίσης ένας από τους πιο συγκλονιστικούς. Αν το ζητούμενο είναι ένας καλοηχογραφημένος δίσκος να μην το αποκτήσετε ποτέ. Το “Nefertiti…” είναι μια ολοκληρωτική έφοδος στις αισθήσεις, σαν να παρίστασαι μάρτυρας σε μια από τις επιθέσεις των θωρακοφόρων στο οροπέδιο του Αγιου Ιωάννη, στο Βατερλό. Ισως το καλύτερο τρίο που άκουσα ποτέ, με τον Sunny Murray στα ντράμς και τον Jimmy Lyons στο άλτο σαξόφωνο, μια στιγμή παγωμένη στο χρόνο που σκάει πάνω σου σαν παλιρροϊκό κύμα και σε παρασύρει με την δύναμη, την επινοητικότητά της και την εξωπραγματική αναίδεια που τη χαρακτηρίζει. Μια στριγγλιά, ένα πανδαιμόνιο που φέρνει στο νού περισσότερο φυλετική ταραχή και δεν θυμίζει σε τίποτα μουσικούς που συνδιαλέγονται ή ανταλλάσουν ιδέες ή συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο.</p><p>Παίζω συχνά με τον εαυτό μου αυτό το παιχνίδι: αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου, Πού θα ήθελα να με πάει; Σίγουρα πίσω στο χρόνο, να ακούσω ένα κήρυγμα του Ιησού με τα ίδια μου τα αυτιά. Και μια Κυριακή, στην εκκλησία του Αγίου Θωμά στη Λειψία, την ώρα της λειτουργίας, να ακούσω τον Κάντορα να αυτοσχεδιάζει στο εκκλησιαστικό όργανο. Και στην πρεμιέρα της 9ης Συμφωνίας, κάτω από τη διεύθυνση του ίδιου του Ludwig Van. Και στη Βιέννη, αρχές του 20ου αιώνα, να ακούσω τον Μάλερ να διευθύνει την Ποιμενική. Και σε αυτό το βράδυ, στο Cafe Montmartre της Κοπεγχάγης, να ακούσω αυτό το τρίο να δίνει σχήμα, σάρκα και οστά στη νέα γλώσσα.</p><p>Η Revenant έκανε ό τι καλύτερο μπορούσε για να σουλουπώσει αυτές τις μαγνητοταινίες και να φέρει τον ήχο σε επίπεδο στοιχειωδώς παραδεκτό. Δεν έχει και τόση σημασία: ζούσα με την κόπια του βινυλίου για χρόνια και ένιωθα μακάριος που είχα την τύχη να πάρω μια γεύση του Τι παίχτηκε εκείνο το βράδυ σ αυτό το μικρό club. </p><p></p><p></p><p>Πηγές:</p><p>JR τ. 62</p><p>The Wire τ. 158</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 503611, member: 62"] [IMG]http://ecx.images-amazon.com/images/I/41HQ02QKDEL._SS500_.jpg[/IMG] [B]Cecil Taylor: Nefertiti, The Beautiful One Has Come (Revenant – 2XCD)[/B] Το “Nefertiti, The Beautiful One Has Come” ηχογραφήθηκε το 1962 σε συναυλία. Είναι ένας από τους πιο κακά ηχογραφημένους δίσκους που ξέρω. Είναι επίσης ένας από τους πιο συγκλονιστικούς. Αν το ζητούμενο είναι ένας καλοηχογραφημένος δίσκος να μην το αποκτήσετε ποτέ. Το “Nefertiti…” είναι μια ολοκληρωτική έφοδος στις αισθήσεις, σαν να παρίστασαι μάρτυρας σε μια από τις επιθέσεις των θωρακοφόρων στο οροπέδιο του Αγιου Ιωάννη, στο Βατερλό. Ισως το καλύτερο τρίο που άκουσα ποτέ, με τον Sunny Murray στα ντράμς και τον Jimmy Lyons στο άλτο σαξόφωνο, μια στιγμή παγωμένη στο χρόνο που σκάει πάνω σου σαν παλιρροϊκό κύμα και σε παρασύρει με την δύναμη, την επινοητικότητά της και την εξωπραγματική αναίδεια που τη χαρακτηρίζει. Μια στριγγλιά, ένα πανδαιμόνιο που φέρνει στο νού περισσότερο φυλετική ταραχή και δεν θυμίζει σε τίποτα μουσικούς που συνδιαλέγονται ή ανταλλάσουν ιδέες ή συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Παίζω συχνά με τον εαυτό μου αυτό το παιχνίδι: αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου, Πού θα ήθελα να με πάει; Σίγουρα πίσω στο χρόνο, να ακούσω ένα κήρυγμα του Ιησού με τα ίδια μου τα αυτιά. Και μια Κυριακή, στην εκκλησία του Αγίου Θωμά στη Λειψία, την ώρα της λειτουργίας, να ακούσω τον Κάντορα να αυτοσχεδιάζει στο εκκλησιαστικό όργανο. Και στην πρεμιέρα της 9ης Συμφωνίας, κάτω από τη διεύθυνση του ίδιου του Ludwig Van. Και στη Βιέννη, αρχές του 20ου αιώνα, να ακούσω τον Μάλερ να διευθύνει την Ποιμενική. Και σε αυτό το βράδυ, στο Cafe Montmartre της Κοπεγχάγης, να ακούσω αυτό το τρίο να δίνει σχήμα, σάρκα και οστά στη νέα γλώσσα. Η Revenant έκανε ό τι καλύτερο μπορούσε για να σουλουπώσει αυτές τις μαγνητοταινίες και να φέρει τον ήχο σε επίπεδο στοιχειωδώς παραδεκτό. Δεν έχει και τόση σημασία: ζούσα με την κόπια του βινυλίου για χρόνια και ένιωθα μακάριος που είχα την τύχη να πάρω μια γεύση του Τι παίχτηκε εκείνο το βράδυ σ αυτό το μικρό club. Πηγές: JR τ. 62 The Wire τ. 158 [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Breaking Free
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…