Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Breaking Free
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 503609" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/519J7ZFQB5L._SS500_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Cecil Taylor: Jazz Advance (Blue Note CD - 1956)</strong></p><p><strong>Cecil Taylor: Unit Structures (Blue Note CD - 1966)</strong></p><p></p><p>Τους 2 δίσκους του στην Blue Note, τους θεωρώ ιδανική αρχή για όποιον θέλει να ψάξει το πράγμα λίγο παραπάνω. Υπάρχουν και τα “Looking Ahead” και “Love For Sale” που είναι επίσης πολύ καλά -ο Taylor, κατά τη γνώμη μου, ποτέ δεν έβγαλε μέτριο άλμπουμ- αλλά τα “Jazz Advance” και “Unit Structures” κερδίζουν στα σημεία. Θέλω να τονίσω εδώ πως, σε σύγκριση με τα άλμπουμ που έκανε αργότερα, κύρια γύρω στο τέλος των 60ς, αυτοί οι δίσκοι μοιάζουν σχεδόν βατοί. Στρωτοί. Ηπιοι. Μετριοπαθείς και συγκρατημένοι. Και όμως, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν σε έναν τελείως δικό τους κόσμο: δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο που ηχογραφήθηκε στην Blue Note μέχρι τότε ή από τότε μέχρι σήμερα.</p><p>Το πρώτο άλμπουμ (1956), τον αποθανατίζει σε τελείως μεταβατική φάση, στη διάρκεια της μεταλλαγής από τον ορθόδοξο λόγο του post-bop στην καινούργια γλώσσα της free. Οι σκιές των προγόνων είναι πάντα ορατές αλλά βασικά είναι εδώ που διαμορφώνεται το νέο λεξιλόγιο και επανεξετάζονται από την αρχή κεφαλαιώδη ζητήματα όπως οι θεμελιώδεις αρχές της μελωδίας, της αρμονίας, του ρυθμού και του tempo. Το “Jazz Advance” είναι ένας από τους δίσκους που εκφράζουν την εποχή τους και τις συνθήκες που τους γέννησαν και, 50 χρόνια μετά, εξακολουθούν να “βλέπουν” με απόλυτα μοναδικό τρόπο τη μουσική αλλά και τη ζωή γενικότερα - ένας από εκείνους τους σπάνιους δίσκους που θα έλεγες πως αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας.</p><p>Στο μπάσο είναι ο Buell Neidlinger, στα ντράμς ο Dennis Charles και, σε 2 κομμάτια, συμπράττει στο σοπράνο σαξόφωνο ο Steve Lacy. Η προσέγγιση είναι πολυεδρκή, σαν να βλέπεις το αντικείμενο από πολλές οπτικές γωνίες ταυτόχρονα αλλά όλοι οι μουσικοί αποκρίνονται με σχεδόν γυροσκοπική ρευστότητα σ αυτά τα πολυκατευθυντικά ρυθμικά σχήματα που περιστρέφονται σαν δαιμονισμένα. Τόσο οι συνθετκές τεχνοτροπίες όσο και οι πιανιστικές τεχνικές του Taylor, υποδηλώνουν ήδη ένα απέραντο φάσμα από αναφορές: από τον Bartok μέχρι τον Ligeti και από τον Ellington μέχρι τον Thelonious Monk.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 503609, member: 62"] [IMG]http://ecx.images-amazon.com/images/I/519J7ZFQB5L._SS500_.jpg[/IMG] [B]Cecil Taylor: Jazz Advance (Blue Note CD - 1956) Cecil Taylor: Unit Structures (Blue Note CD - 1966)[/B] Τους 2 δίσκους του στην Blue Note, τους θεωρώ ιδανική αρχή για όποιον θέλει να ψάξει το πράγμα λίγο παραπάνω. Υπάρχουν και τα “Looking Ahead” και “Love For Sale” που είναι επίσης πολύ καλά -ο Taylor, κατά τη γνώμη μου, ποτέ δεν έβγαλε μέτριο άλμπουμ- αλλά τα “Jazz Advance” και “Unit Structures” κερδίζουν στα σημεία. Θέλω να τονίσω εδώ πως, σε σύγκριση με τα άλμπουμ που έκανε αργότερα, κύρια γύρω στο τέλος των 60ς, αυτοί οι δίσκοι μοιάζουν σχεδόν βατοί. Στρωτοί. Ηπιοι. Μετριοπαθείς και συγκρατημένοι. Και όμως, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν σε έναν τελείως δικό τους κόσμο: δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο που ηχογραφήθηκε στην Blue Note μέχρι τότε ή από τότε μέχρι σήμερα. Το πρώτο άλμπουμ (1956), τον αποθανατίζει σε τελείως μεταβατική φάση, στη διάρκεια της μεταλλαγής από τον ορθόδοξο λόγο του post-bop στην καινούργια γλώσσα της free. Οι σκιές των προγόνων είναι πάντα ορατές αλλά βασικά είναι εδώ που διαμορφώνεται το νέο λεξιλόγιο και επανεξετάζονται από την αρχή κεφαλαιώδη ζητήματα όπως οι θεμελιώδεις αρχές της μελωδίας, της αρμονίας, του ρυθμού και του tempo. Το “Jazz Advance” είναι ένας από τους δίσκους που εκφράζουν την εποχή τους και τις συνθήκες που τους γέννησαν και, 50 χρόνια μετά, εξακολουθούν να “βλέπουν” με απόλυτα μοναδικό τρόπο τη μουσική αλλά και τη ζωή γενικότερα - ένας από εκείνους τους σπάνιους δίσκους που θα έλεγες πως αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας. Στο μπάσο είναι ο Buell Neidlinger, στα ντράμς ο Dennis Charles και, σε 2 κομμάτια, συμπράττει στο σοπράνο σαξόφωνο ο Steve Lacy. Η προσέγγιση είναι πολυεδρκή, σαν να βλέπεις το αντικείμενο από πολλές οπτικές γωνίες ταυτόχρονα αλλά όλοι οι μουσικοί αποκρίνονται με σχεδόν γυροσκοπική ρευστότητα σ αυτά τα πολυκατευθυντικά ρυθμικά σχήματα που περιστρέφονται σαν δαιμονισμένα. Τόσο οι συνθετκές τεχνοτροπίες όσο και οι πιανιστικές τεχνικές του Taylor, υποδηλώνουν ήδη ένα απέραντο φάσμα από αναφορές: από τον Bartok μέχρι τον Ligeti και από τον Ellington μέχρι τον Thelonious Monk. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Breaking Free
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…