Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αργά, διστακτικά και παθιασμένα: σαν παιδί που μαθαίνει να ζωγραφίζει
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 289990" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51KIyXEW5hL._SL500_AA300_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Paul Bley: Solo In Mondsee (ECM CD - 2007)</strong></p><p></p><p>Ο Paul Bley είναι σήμερα 75 χρόνων. Παίζει πιάνο και είναι ανάμεσα στους φάρους της σύγχρονης avant garde, ένας από τους πιο σημαντικούς πρωθιερείς της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Είναι από πολύ παληά στο κουρμπέτι: για την ακρίβεια, είναι ένας από αυτούς τους πραξικοπηματίες που ανέτρεψαν το bebop, μαζί με τον Ornette Coleman, τον Don Cherry και τον Charlie Haden, στα τέλη της δεκαετίας του '50. Θεωρείται διανοουμενίστικος και παίζει μ έναν τρόπο που σφύζει από προσήνεια και χιούμορ. Είναι ένας από τους εστέτ που έφεραν στη free jazz πολλές από τις ιδιότητες της μουσικής δωματίου. Οπως τις πεντακάθαρες, εύθραυστες μελωδικές γραμμές, τις απρόσμενες αρμονικές και δυναμικές αλλαγές, που επενεργούν πάνω στον ακροατή σαν παγωμένοι κρύσταλλοι στη ραχοκοκαλιά. Το κλειδί για να “κουμπώσεις” μαζί του, βρίσκεται στην απίστευτη οικονομία σ αυτά που παίζει: θέλει προσπάθεια γιατί πρόκειται για ένα άκουσμα πολύ προσωπικό που απεχθάνεται βαθειά το προφανές, τις εύκολες λύσεις - παίζει με τις σιωπές, σχεδόν υπνοβατεί και μοιάζει κατανυκτικό. Μια μουσική σε θραύσματα και τσακίδια, αλλά δονούμενη από μια συνεχή, υπόκωφη ασταμάτητη ροή. Πυκνοί, συμπαγείς ηχητικοί όγκοι, musique concrete συντεθειμένη από σκόρπια συναισθήματα, αναφορές και ατμόσφαιρες, την είπαν “κοντινή στους Καθρέφτες (“Miroirs”) του Ravel, αλλά με έντονη την αρτηριακή πίεση της τζάζ”. Ούτε μία νότα παραπάνω από ότι πρέπει, πολλές φορές μόλις ένα μικρό κλάσμα του όλου, αφηρημένοι υπαινιγμοί και νύξεις φτάνουν τα αυτιά σου καθώς τον ακούς να πορεύεται αργά, μοναχικά, σχεδόν διστακτικά, να πισωγυρίζει και να επανακάμπτει, να περνοδιαβαίνει χαλαρός κάθε λογής σύνορα και ιδιώματα, να αποδιοργανώνει τα θέματά του και να τα τσακίζει σε άπειρα μικρά θραύσματα μέσα στα οποία τσιμπάς απόηχους από ολόκληρη την ιστορία της τζάζ και όχι μόνο, από τον Earl Hines μέχρι τον Charles Mingus, από τον Oscar Peterson μέχρι τον Sonny Rollins, από τον Stravinsky μέχρι τον Ligeti. </p><p>Μέσα στους καλύτερους και πιο δύσκολους δίσκους σόλο πιάνου της χρονιάς. Στο απαίδευτο αυτί, το άκουσμα αποκαλύπτεται αργά, μετά από κάμποσες διαδοχικές ακροάσεις. Κάτω από τους πάγους, νιώθεις ένα όραμα διάπυρο που σε καθηλώνει. Τα οφέλη του ακροατή, μακροπρόθεσμα και πολύ πλουσιοπάροχα: Δεν γνωρίζω ούτε έναν <em>μέτριο</em> δίσκο του Paul Bley – έχει βγάλει κάπου 120 (!) και έχω ακούσει πάρα πολλούς από αυτούς.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 289990, member: 62"] [IMG]http://ecx.images-amazon.com/images/I/51KIyXEW5hL._SL500_AA300_.jpg[/IMG] [B]Paul Bley: Solo In Mondsee (ECM CD - 2007)[/B] Ο Paul Bley είναι σήμερα 75 χρόνων. Παίζει πιάνο και είναι ανάμεσα στους φάρους της σύγχρονης avant garde, ένας από τους πιο σημαντικούς πρωθιερείς της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Είναι από πολύ παληά στο κουρμπέτι: για την ακρίβεια, είναι ένας από αυτούς τους πραξικοπηματίες που ανέτρεψαν το bebop, μαζί με τον Ornette Coleman, τον Don Cherry και τον Charlie Haden, στα τέλη της δεκαετίας του '50. Θεωρείται διανοουμενίστικος και παίζει μ έναν τρόπο που σφύζει από προσήνεια και χιούμορ. Είναι ένας από τους εστέτ που έφεραν στη free jazz πολλές από τις ιδιότητες της μουσικής δωματίου. Οπως τις πεντακάθαρες, εύθραυστες μελωδικές γραμμές, τις απρόσμενες αρμονικές και δυναμικές αλλαγές, που επενεργούν πάνω στον ακροατή σαν παγωμένοι κρύσταλλοι στη ραχοκοκαλιά. Το κλειδί για να “κουμπώσεις” μαζί του, βρίσκεται στην απίστευτη οικονομία σ αυτά που παίζει: θέλει προσπάθεια γιατί πρόκειται για ένα άκουσμα πολύ προσωπικό που απεχθάνεται βαθειά το προφανές, τις εύκολες λύσεις - παίζει με τις σιωπές, σχεδόν υπνοβατεί και μοιάζει κατανυκτικό. Μια μουσική σε θραύσματα και τσακίδια, αλλά δονούμενη από μια συνεχή, υπόκωφη ασταμάτητη ροή. Πυκνοί, συμπαγείς ηχητικοί όγκοι, musique concrete συντεθειμένη από σκόρπια συναισθήματα, αναφορές και ατμόσφαιρες, την είπαν “κοντινή στους Καθρέφτες (“Miroirs”) του Ravel, αλλά με έντονη την αρτηριακή πίεση της τζάζ”. Ούτε μία νότα παραπάνω από ότι πρέπει, πολλές φορές μόλις ένα μικρό κλάσμα του όλου, αφηρημένοι υπαινιγμοί και νύξεις φτάνουν τα αυτιά σου καθώς τον ακούς να πορεύεται αργά, μοναχικά, σχεδόν διστακτικά, να πισωγυρίζει και να επανακάμπτει, να περνοδιαβαίνει χαλαρός κάθε λογής σύνορα και ιδιώματα, να αποδιοργανώνει τα θέματά του και να τα τσακίζει σε άπειρα μικρά θραύσματα μέσα στα οποία τσιμπάς απόηχους από ολόκληρη την ιστορία της τζάζ και όχι μόνο, από τον Earl Hines μέχρι τον Charles Mingus, από τον Oscar Peterson μέχρι τον Sonny Rollins, από τον Stravinsky μέχρι τον Ligeti. Μέσα στους καλύτερους και πιο δύσκολους δίσκους σόλο πιάνου της χρονιάς. Στο απαίδευτο αυτί, το άκουσμα αποκαλύπτεται αργά, μετά από κάμποσες διαδοχικές ακροάσεις. Κάτω από τους πάγους, νιώθεις ένα όραμα διάπυρο που σε καθηλώνει. Τα οφέλη του ακροατή, μακροπρόθεσμα και πολύ πλουσιοπάροχα: Δεν γνωρίζω ούτε έναν [I]μέτριο[/I] δίσκο του Paul Bley – έχει βγάλει κάπου 120 (!) και έχω ακούσει πάρα πολλούς από αυτούς. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αργά, διστακτικά και παθιασμένα: σαν παιδί που μαθαίνει να ζωγραφίζει
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…