Στα τέλη της δεκαετίας του '90 , συγκεκριμένα το 1999 , μια underground μπάντα από τη Φιλανδία οι Dawn Of Relic είδε τους κόπους της από τα προβαδικα να παίρνουν σάρκα και οστά , μπαίνοντας στο στούντιο με σκοπό την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου.
Στην μπάντα συμμετείχε μεταξύ άλλων και ο Nazgul στα φωνητικά , ένα μέλος των πιο γνωστών Horna οι οποίοι δημιουργήθηκαν την ίδια χρονιά , το 1993 δηλαδή.
Το παρθενικό άλμπουμ της μπάντας (ύστερα τους έχασα) λεγόταν One Night In Carcosa. Αργότερα έμαθα πως η περιοχή στην οποία αναφέρονται δεν είναι άλλη απο μια φανταστική πόλη που αναφέρεται στο μυθιστόρημα του Αμβρόσιου Μπηρς που κυκλοφόρησε το 1886 με γενικό τίτλο An Inhabitant of Carcosa.
Ο Αμβρόσιος Μπηρς ήταν λάτρης του φανταστικού και εξαιρετικός χιουμορίστας όπως λένε οι ‘’γραφες’’. Και εγώ τις γραφές τις πιστεύω.
Μεταξύ άλλων έχει γράψει το …ιντριγκαδόρικο ‘’Από Το Λεξικό Του Διαβόλου’’ .
Το δελτίο τύπου λέει τα εξής :
‘’Στο Λεξικό αυτό ο Μπηρς συνθέτει τον Κανόνα των ανθρώπινων αδυναμιών, προκαταλήψεων, παραλογισμών και συνηθειών. Οι ευφυώς μοχθηροί «ορισμοί» των λέξεων αποκαλύπτουν εκείνη ακριβώς την πλευρά τους, που η φυσιολογική συνείδηση επιδιώκει υποκριτικά να συγκαλύψει.
Το ότι αυτός ο μισάνθρωπος και στραβόξυλο, αυτός ο ορθολογιστής με την κλίση στο φανταστικό και το απόκοσμο, αυτός ο ευαίσθητος κυνικός, αυτός ο ηθικολόγος που δεν πίστευε σε καμιά ηθική, αυτός ο ταραχοποιός που υποστήριζε την τάξη, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί ένα μουσειακό κομμάτι της ιστορίας της λογοτεχνίας, αυτό είναι γνωστό σε όλους όσους έχουν διαβάσει τις ιστορίες του. Το λεξικό του θα τους το επιβεβαιώσει.
Σοβαρός ή παιχνιδιάρης, σκαρώνοντας αμείλικτους ορισμούς ή φανταστικά παραθέματα από ανύπαρκτους συγγραφείς, ο Μπηρς έχει ένα καταλυτικό χιούμορ, που αντέχει στο χρόνο. Το λεξικό του εξακολουθεί να μην έχει ιερό και όσιο, ακόμα και στην προχωρημένη, την κατεξοχήν ανίερη εποχή μας.’’
To θέμα μας δεν είναι όμως ο Αμβρόσιος Μπηρς ούτε οι Φιλανδοί Dawn Of Relic που τους έφαγε η αφάνεια στην δεκαετία του΄90 . Ας μην ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχαν ‘’ελληνικά ιντερνετς’’ με τα σημερινά δεδομένα , οι κασέτες κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι , τα πρώτα cd recorders ότι είχαν κάνει την εμφάνισή τους και κάποιοι σαν και του λόγου μου στάθηκαν πιο τυχεροί αφού έτυχε να τους πετύχω σε κάποιο επαρχιακό δισκάδικο και να τους τσιμπήσω κυριολεκτικά απ΄ τον σωρό χωρίς να γνωρίζω το ακριβές περιεχόμενο , απλά μου άρεσε το εξώφυλλο.
Παμε στο τώρα.
Στις 16 Απριλίου κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ των Καναδών Spectral Wounds από το πολυτραγουδισμενο Quebec (Οι αγαπημένοι Ween , μέχρι και τίτλο άλμπουμ του έχουν αφιερώσει).
Το άλμπουμ λέγεται A Diabolic Thirst και η αλήθεια είναι ότι όταν το πρωτάκουσα το μυαλό μου πήγε σε συγκεκριμένα πράγματα , κατά κύριο λόγο σε μια πλειάδα Νορβηγών μουσικών που άφησαν το στίγμα τους σε πρωτόλειο επίπεδο στις αρχές της δεκαετίας του ΄90.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση , ήρθαν στην επιφάνεια του θυμητικού μου μπάντες σαν τους Dawn Of Relic που προανέφερα.
Ο βασικός λόγος είναι ο εξής. Ενώ σε πρώτη ανάγνωση δείχνει να υπερέχει το ακατέργαστο στοιχείο των Νορβηγών , με μια δεύτερη ματιά κυριαρχεί ξεκάθαρα η μελωδία που παραπέμπει καθαριστικά σε όλες εκείνες τις πεσιμιστικές μπάντες που σέβονται τον εαυτό τους.
Στα τύμπανα γίνεται πραγματική σφαγή , οι ταχύτητες και τα γεμίσματα παραπέμπουν σε death metal μπάντες , ενώ όλα δείχνουν να λειτουργούν με απολύτως μετρονομικό τρόπο , παρόλη την ξηρασία που διακατέχει την παραγωγή και το γενικότερο feeling.
Το άλμπουμ γενικά είναι ανάγλυφο με σημεία που χαρίζουν μια ακατανόητη ευεξία στον ακροατή . Για παράδειγμα , εκεί που νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με άλμπουμ που προέρχεται από την Σουηδική black metal σκηνή η οποία προβάλλει κατά κύριο λόγο τις γρήγορες ταχύτητες με την ανάλογη μελωδία στις κιθάρες (βλ. Dark Funeral) , ξαφνικά βρίσκεσαι στην αυλή του Varg Vikernes και παίζεις κρυφτό με τον ψυχοπαθή μουσάτο εξτρεμιστή.
Σε υποκειμενικό επίπεδο και σύμφωνα με τα δικά μου στανταρντς ,υπάρχουν διάφορα αρνητικά σημεία και αυτά ίσως εντοπίζονται στην έλλειψη ‘’μαυροφορεμένης σατανίλας’’ (λολ) , αλλά αυτό οφείλεται στην πεσιμιστική χροιά του καθαριστικού τομέα , ο οποίος πολλές φορές θα πρέπει να τονίζουμε ότι αγγίζει με θράσος την επική πλευρά της σελήνης.
Καταλήγοντας αξιότιμοι ‘ Κυριεκεκύριοι’ που έλεγε και ο αγαπητός Νίκος Κατέλης.
Το A Diabolic Thirst δεν είναι ένα άλμπουμ που αλλάζει ζωές. Είναι όμως η ζωντανή απόδειξη πως ο Καναδάς δεν υστερεί σε δάση από τους Σκανδιναβούς.
Είναι επίσης ένα καλοπαιγμένο άλμπουμ από σοβαρούς μουσικούς που ξέρουν να τιμούν τα ήθη και τα έθιμα του ιδιώματος χωρίς να γίνονται κουραστικοί και να κοροϊδεύουν τους ακροατές του .
ΥΓ.. Για το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει γίνει αρκετός ντόρος στον χώρο τελευταία και η απήχηση είναι μεγάλη.
Σε προσωπικό επίπεδο κρατώ μικρότερο καλάθι.
Στην μπάντα συμμετείχε μεταξύ άλλων και ο Nazgul στα φωνητικά , ένα μέλος των πιο γνωστών Horna οι οποίοι δημιουργήθηκαν την ίδια χρονιά , το 1993 δηλαδή.
Το παρθενικό άλμπουμ της μπάντας (ύστερα τους έχασα) λεγόταν One Night In Carcosa. Αργότερα έμαθα πως η περιοχή στην οποία αναφέρονται δεν είναι άλλη απο μια φανταστική πόλη που αναφέρεται στο μυθιστόρημα του Αμβρόσιου Μπηρς που κυκλοφόρησε το 1886 με γενικό τίτλο An Inhabitant of Carcosa.
Ο Αμβρόσιος Μπηρς ήταν λάτρης του φανταστικού και εξαιρετικός χιουμορίστας όπως λένε οι ‘’γραφες’’. Και εγώ τις γραφές τις πιστεύω.
Μεταξύ άλλων έχει γράψει το …ιντριγκαδόρικο ‘’Από Το Λεξικό Του Διαβόλου’’ .
Το δελτίο τύπου λέει τα εξής :
‘’Στο Λεξικό αυτό ο Μπηρς συνθέτει τον Κανόνα των ανθρώπινων αδυναμιών, προκαταλήψεων, παραλογισμών και συνηθειών. Οι ευφυώς μοχθηροί «ορισμοί» των λέξεων αποκαλύπτουν εκείνη ακριβώς την πλευρά τους, που η φυσιολογική συνείδηση επιδιώκει υποκριτικά να συγκαλύψει.
Το ότι αυτός ο μισάνθρωπος και στραβόξυλο, αυτός ο ορθολογιστής με την κλίση στο φανταστικό και το απόκοσμο, αυτός ο ευαίσθητος κυνικός, αυτός ο ηθικολόγος που δεν πίστευε σε καμιά ηθική, αυτός ο ταραχοποιός που υποστήριζε την τάξη, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί ένα μουσειακό κομμάτι της ιστορίας της λογοτεχνίας, αυτό είναι γνωστό σε όλους όσους έχουν διαβάσει τις ιστορίες του. Το λεξικό του θα τους το επιβεβαιώσει.
Σοβαρός ή παιχνιδιάρης, σκαρώνοντας αμείλικτους ορισμούς ή φανταστικά παραθέματα από ανύπαρκτους συγγραφείς, ο Μπηρς έχει ένα καταλυτικό χιούμορ, που αντέχει στο χρόνο. Το λεξικό του εξακολουθεί να μην έχει ιερό και όσιο, ακόμα και στην προχωρημένη, την κατεξοχήν ανίερη εποχή μας.’’
To θέμα μας δεν είναι όμως ο Αμβρόσιος Μπηρς ούτε οι Φιλανδοί Dawn Of Relic που τους έφαγε η αφάνεια στην δεκαετία του΄90 . Ας μην ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχαν ‘’ελληνικά ιντερνετς’’ με τα σημερινά δεδομένα , οι κασέτες κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι , τα πρώτα cd recorders ότι είχαν κάνει την εμφάνισή τους και κάποιοι σαν και του λόγου μου στάθηκαν πιο τυχεροί αφού έτυχε να τους πετύχω σε κάποιο επαρχιακό δισκάδικο και να τους τσιμπήσω κυριολεκτικά απ΄ τον σωρό χωρίς να γνωρίζω το ακριβές περιεχόμενο , απλά μου άρεσε το εξώφυλλο.
Παμε στο τώρα.
Στις 16 Απριλίου κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ των Καναδών Spectral Wounds από το πολυτραγουδισμενο Quebec (Οι αγαπημένοι Ween , μέχρι και τίτλο άλμπουμ του έχουν αφιερώσει).
Το άλμπουμ λέγεται A Diabolic Thirst και η αλήθεια είναι ότι όταν το πρωτάκουσα το μυαλό μου πήγε σε συγκεκριμένα πράγματα , κατά κύριο λόγο σε μια πλειάδα Νορβηγών μουσικών που άφησαν το στίγμα τους σε πρωτόλειο επίπεδο στις αρχές της δεκαετίας του ΄90.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση , ήρθαν στην επιφάνεια του θυμητικού μου μπάντες σαν τους Dawn Of Relic που προανέφερα.
Ο βασικός λόγος είναι ο εξής. Ενώ σε πρώτη ανάγνωση δείχνει να υπερέχει το ακατέργαστο στοιχείο των Νορβηγών , με μια δεύτερη ματιά κυριαρχεί ξεκάθαρα η μελωδία που παραπέμπει καθαριστικά σε όλες εκείνες τις πεσιμιστικές μπάντες που σέβονται τον εαυτό τους.
Στα τύμπανα γίνεται πραγματική σφαγή , οι ταχύτητες και τα γεμίσματα παραπέμπουν σε death metal μπάντες , ενώ όλα δείχνουν να λειτουργούν με απολύτως μετρονομικό τρόπο , παρόλη την ξηρασία που διακατέχει την παραγωγή και το γενικότερο feeling.
Το άλμπουμ γενικά είναι ανάγλυφο με σημεία που χαρίζουν μια ακατανόητη ευεξία στον ακροατή . Για παράδειγμα , εκεί που νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με άλμπουμ που προέρχεται από την Σουηδική black metal σκηνή η οποία προβάλλει κατά κύριο λόγο τις γρήγορες ταχύτητες με την ανάλογη μελωδία στις κιθάρες (βλ. Dark Funeral) , ξαφνικά βρίσκεσαι στην αυλή του Varg Vikernes και παίζεις κρυφτό με τον ψυχοπαθή μουσάτο εξτρεμιστή.
Σε υποκειμενικό επίπεδο και σύμφωνα με τα δικά μου στανταρντς ,υπάρχουν διάφορα αρνητικά σημεία και αυτά ίσως εντοπίζονται στην έλλειψη ‘’μαυροφορεμένης σατανίλας’’ (λολ) , αλλά αυτό οφείλεται στην πεσιμιστική χροιά του καθαριστικού τομέα , ο οποίος πολλές φορές θα πρέπει να τονίζουμε ότι αγγίζει με θράσος την επική πλευρά της σελήνης.
Καταλήγοντας αξιότιμοι ‘ Κυριεκεκύριοι’ που έλεγε και ο αγαπητός Νίκος Κατέλης.
Το A Diabolic Thirst δεν είναι ένα άλμπουμ που αλλάζει ζωές. Είναι όμως η ζωντανή απόδειξη πως ο Καναδάς δεν υστερεί σε δάση από τους Σκανδιναβούς.
Είναι επίσης ένα καλοπαιγμένο άλμπουμ από σοβαρούς μουσικούς που ξέρουν να τιμούν τα ήθη και τα έθιμα του ιδιώματος χωρίς να γίνονται κουραστικοί και να κοροϊδεύουν τους ακροατές του .
ΥΓ.. Για το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει γίνει αρκετός ντόρος στον χώρο τελευταία και η απήχηση είναι μεγάλη.
Σε προσωπικό επίπεδο κρατώ μικρότερο καλάθι.
