Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ανεμομαζώματα
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="ΝΕΟΣ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ" data-source="post: 59590" data-attributes="member: 182"><p>Ο Μπρούμπεκ (όπως και άλλοι λευκοί, καθώς και μερικοί μαύροι του Ωδείου ή των φυτειών) πλήρωσαν την πόλωση που έφερε στα μουσικά πράγματα ο αγώνας για τα πολιτικά δικαιώματα τις δεκαετίες του 50 και 60.</p><p>Έτσι, συλλήβδην, όσοι έπαιζαν τζαζ που είχε έντονη τη γεύση των μπλουζ ήταν μπαρμπαθωμάδες, οι λευκοί γενικώς δε μπορούσαν να φυσήξουν κλπ. Όσοι θυμούνται τα πονήματα της Γουίλμερ και του Κόφσκυ θα έχουν εντοπίσει το γεγονός ότι στις ΗΠΑ η κατάσταση πολώθηκε ακόμη περισσότερο από τους συντηρητικούς κριτικούς του Down Beat και γενικά τη μουσική βιομηχανία που αγκάλιασε ως "αποδεκτούς" το Brubeck, τους Modern Jazz Quartet, το Stan Getz ή τον Chet Baker σε αντίθεση με τους "κακόφωνους" που προέρχονταν από τον ήχο του Πάρκερ.Αιώρα που τους εταλάντευε αμφοτέρους...Κάτι σαν τη θεώρηση των Beatles και των Stones.:slapface: </p><p>Για τους μαύρους μουσικούς υπήρξε λύτρωση και αποδοχή. Μουσικοί όπως ο Coltrane, o Mingus κ.α. κατάφεραν να σπάσουν αυτή την ανόητη (εγώ θα έλεγα αντιδιαλεκτική) όσο και επικίνδυνη διαχωριστική. Άλμπουμς ορόσημα σαν το Further Definitions του (ξεχασμένου τότε) Benny Carter ή to Blues and the Abstract Truth του Oliver Nelson εκδόθηκαν στο προπύργιο της Impulse και συνένωσαν τους φουριόζους της αβαν γκαρντ με την μαύρη παράδοση. Αποδέχθηκαν τον εαυτό τους δηλαδή.</p><p>Όσο για τους λευκούς ακόμη και μέχρι σήμερα....no rest for the wicked.-bye-</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="ΝΕΟΣ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ, post: 59590, member: 182"] Ο Μπρούμπεκ (όπως και άλλοι λευκοί, καθώς και μερικοί μαύροι του Ωδείου ή των φυτειών) πλήρωσαν την πόλωση που έφερε στα μουσικά πράγματα ο αγώνας για τα πολιτικά δικαιώματα τις δεκαετίες του 50 και 60. Έτσι, συλλήβδην, όσοι έπαιζαν τζαζ που είχε έντονη τη γεύση των μπλουζ ήταν μπαρμπαθωμάδες, οι λευκοί γενικώς δε μπορούσαν να φυσήξουν κλπ. Όσοι θυμούνται τα πονήματα της Γουίλμερ και του Κόφσκυ θα έχουν εντοπίσει το γεγονός ότι στις ΗΠΑ η κατάσταση πολώθηκε ακόμη περισσότερο από τους συντηρητικούς κριτικούς του Down Beat και γενικά τη μουσική βιομηχανία που αγκάλιασε ως "αποδεκτούς" το Brubeck, τους Modern Jazz Quartet, το Stan Getz ή τον Chet Baker σε αντίθεση με τους "κακόφωνους" που προέρχονταν από τον ήχο του Πάρκερ.Αιώρα που τους εταλάντευε αμφοτέρους...Κάτι σαν τη θεώρηση των Beatles και των Stones.:slapface: Για τους μαύρους μουσικούς υπήρξε λύτρωση και αποδοχή. Μουσικοί όπως ο Coltrane, o Mingus κ.α. κατάφεραν να σπάσουν αυτή την ανόητη (εγώ θα έλεγα αντιδιαλεκτική) όσο και επικίνδυνη διαχωριστική. Άλμπουμς ορόσημα σαν το Further Definitions του (ξεχασμένου τότε) Benny Carter ή to Blues and the Abstract Truth του Oliver Nelson εκδόθηκαν στο προπύργιο της Impulse και συνένωσαν τους φουριόζους της αβαν γκαρντ με την μαύρη παράδοση. Αποδέχθηκαν τον εαυτό τους δηλαδή. Όσο για τους λευκούς ακόμη και μέχρι σήμερα....no rest for the wicked.-bye- [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ανεμομαζώματα
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…