Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αγάπη, αφοσίωση, υποταγή
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 32309" data-attributes="member: 94"><p>Σήμερα, 33 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ο δίσκος απολαμβάνει πλέον την καλή φήμη από τους κριτικούς που δεν έλαβε τότε. Βλέπεις ο χρόνος είναι φοβερός κριτής. </p><p></p><p>Η συνεργασία των δύο μουσικών στην κορυφή της καριέρας τους κατάφερε ένα πράγμα πολύ σημαντικό που, δυστυχώς γι αυτούς, δεν ήταν για την δική τους επιτυχία: </p><p></p><p>Ήταν η ευρύτερη αποδοχή μουσικών όπως ο John Coltrane από μια ομάδα ακροατών που μέχρι τότε άκουγαν μόνο ροκ. Ο κόσμος που δεν ήξερε τον Coltrane και τον Miles Davis τον άφησαν να μπει στις δισκοθήκες τους από την κερκόπορτα. </p><p></p><p>Αυτό ακριβώς ήταν. Δεν ήταν ότι ανακάλυψε ο Santana τον Coltrane, το κοινό του τον έμαθε. Και αυτό ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Πραγματικά μεγάλο, να μπορέσουν όλοι αυτοί οι μουσικοί να μοιραστούν την αγάπη τους γιά τον μεγάλο Coltrane του 1967, μόλις 5 χρόνια μετά, με ένα μεγάλο κοινό. Σίγουρα ήταν ένα μεγάλο τόλμημα, ιδίως από τη μεριά του Santana, να αψηφήσει καριέρα και σίγουρα δόξα των εύκολων επιτυχιών, γιά να κάνει το πείσμα του, που τελικά μόνο πείσμα δεν ήταν, μιά και συνεχίστηκε γιά τα επόμενα 4 χρόνια και αντίστοιχα σχεδόν άλμπουμ.</p><p></p><p>Ο δίσκος ξανακυκλοφόρησε επετειακά το 2003 από την columbia με δυό πρόσθετα κομμάτια το a love supreme στην #2 απόπειρα ηχογράφησης και το naima στην #4. Και τα δύο είναι αρκετά κοντά στο πνεύμα των ηχογραφήσεων που κατέληξαν τελικά στο δίσκο, αλλά επειδή πρόκειται καθαρά για free improvisation μουσική είναι εντελώς διαφορετικές και αξίζει τον κόπο να τις ακούσει κανείς, όσο και να είναι αδύνατον να φύγει από το νού ή αρχική εκτέλεση.</p><p></p><p></p><p>Επίσης το 2001 ο γνωστός παραγωγός Bill Laswell κυκλοφορεί το δισκο Carlos Santana Divine Light. </p><p></p><p>Ο δίσκος είναι ουσιαστικά ένα sampling των αρχικών κομματιών που περιέχονται στο δίσκο love Devotion & Surrender αλλά και το Illuminations ανασκευασμένα και ανακατεργασμένα από τον παραγωγό. Ο Laswell κόβει, ράβει, προσθέτει (ελάχιστα ευτυχώς) ambient περιβάλλον και φυσικά πολύ μπάσο. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με ένα εκπληκτικό πολυσχιδές εξώφυλλο με απεικονίσεις - υπερβάσεις μεταξύ θρησκειών και φιλοσοφιών. (δεξιά)</p><p>Μια μικρή έρευνα σήμερα στο internet θα φέρει στην επιφάνεια ακόμα και site που έχουν αφιερωθεί στον συγκεκριμένο δίσκο πράγμα που φανερώνει την επίδρασή του στους μουσικούς (και μη) κύκλους.</p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>Και για να φέρουμε την ιστορία σε προσωπικό επίπεδο, αγόρασα το δίσκο στις 6-10-73 στην ηλικία των 16 ετών. Έχοντας ακούσει όλο το καλοκαίρι σε μια εκπομπή στα ιταλικά μεσαία το Let us go into the house of the Lord, (χωρις την εισαγωγή του) περίμενα πως και πως και είχα στηθεί έξω από τα δισκοπωλεία (συγκεκριμένα στο Ράμογλου στην Τσιμισκή) μέχρι να τον δώ ένα πρωϊνό που επέστρεφα από τα αγγλικά. </p><p>Το ότι θα τον αγόραζα ήταν σίγουρο, αλλά «για την τιμή των όπλων» ζήτησα από την πωλήτρια να τον ακούσω. Φυσικά το πρώτο κομμάτι «A love supreme» με προσγείωσε τόσο απότομα που κλονίστηκα ακόμα και για το εάν όντως έπρεπε να τον αγοράσω, καθώς στην ηλικία που ήμουνα ορισμένα τέτοια ακούσματα όπως free improvisation – άσχετα αν δεν ήξερα κάν τι και πως ονομάζεται αυτό – ήταν δύσκολο να ακουστούν στο σπίτι παρά αποκλειστικά κατά μόνας….</p><p>Η ψυχρολουσία στο σπίτι ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν κατάλαβα ότι, από το δίσκο το μόνο πράγμα που προσωρινά θα μπορούσα να ακούσω θα ήταν το θέμα του let us go into the house of the Lord που ήξερα καθώς ο υπόλοιπος δίσκος ήταν απίστευτα δυσκολοχώνευτος για τα αυτιά δεκαεξάχρονου, που το πιο αβάντ γκαρντ που είχε ακούσει ήταν οι Osibisa….και ίσως οι Doors.</p><p>Και όμως κάτι μέσα μου επέμενε ότι έπρεπε να κάνω κτήμα μου αυτό το άκουσμα. Επί μήνες έψαχνα στα περιοδικά και τα ΝΜΕ να διαβάσω κάτι που να με διαφωτίσει τι ήταν τέλοσπάντων αυτό που αγόρασα και άκουγα και αν έπρεπε να του δώσω και άλλες ευκαιρίες. Περιττό να πω ότι αργότερα βέβαια αναγκάστηκα και έβαζα το δίσκο να παίζει στις 16 στροφές για να μάθω τα σόλα…</p><p>Πάντως αν και προσωπικά άλλοι δίσκοι του Santana είχαν σημαντικές θέσεις στην καρδιά μου, πχ το Caravanserai μακράν το καλύτερο, το Abraxas το πρώτο που άκουσα, το Ι το πιο μπλουζίστικο, το borboletta ή καλύτερη μείξη με τη jazz, </p><p><strong>το love devotion and surrender ήταν εκείνο το ορόσημο που έδειξε ότι ο Santana πήρε άλλο δρόμο, έφυγε, ήταν πλέον αλλού και τα είχε κλωτσήσει όλα.</strong></p><p></p><p><em>(το θέμα γράφτηκε στο avforum την άνοιξη του 2006)</em></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 32309, member: 94"] Σήμερα, 33 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ο δίσκος απολαμβάνει πλέον την καλή φήμη από τους κριτικούς που δεν έλαβε τότε. Βλέπεις ο χρόνος είναι φοβερός κριτής. Η συνεργασία των δύο μουσικών στην κορυφή της καριέρας τους κατάφερε ένα πράγμα πολύ σημαντικό που, δυστυχώς γι αυτούς, δεν ήταν για την δική τους επιτυχία: Ήταν η ευρύτερη αποδοχή μουσικών όπως ο John Coltrane από μια ομάδα ακροατών που μέχρι τότε άκουγαν μόνο ροκ. Ο κόσμος που δεν ήξερε τον Coltrane και τον Miles Davis τον άφησαν να μπει στις δισκοθήκες τους από την κερκόπορτα. Αυτό ακριβώς ήταν. Δεν ήταν ότι ανακάλυψε ο Santana τον Coltrane, το κοινό του τον έμαθε. Και αυτό ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Πραγματικά μεγάλο, να μπορέσουν όλοι αυτοί οι μουσικοί να μοιραστούν την αγάπη τους γιά τον μεγάλο Coltrane του 1967, μόλις 5 χρόνια μετά, με ένα μεγάλο κοινό. Σίγουρα ήταν ένα μεγάλο τόλμημα, ιδίως από τη μεριά του Santana, να αψηφήσει καριέρα και σίγουρα δόξα των εύκολων επιτυχιών, γιά να κάνει το πείσμα του, που τελικά μόνο πείσμα δεν ήταν, μιά και συνεχίστηκε γιά τα επόμενα 4 χρόνια και αντίστοιχα σχεδόν άλμπουμ. Ο δίσκος ξανακυκλοφόρησε επετειακά το 2003 από την columbia με δυό πρόσθετα κομμάτια το a love supreme στην #2 απόπειρα ηχογράφησης και το naima στην #4. Και τα δύο είναι αρκετά κοντά στο πνεύμα των ηχογραφήσεων που κατέληξαν τελικά στο δίσκο, αλλά επειδή πρόκειται καθαρά για free improvisation μουσική είναι εντελώς διαφορετικές και αξίζει τον κόπο να τις ακούσει κανείς, όσο και να είναι αδύνατον να φύγει από το νού ή αρχική εκτέλεση. Επίσης το 2001 ο γνωστός παραγωγός Bill Laswell κυκλοφορεί το δισκο Carlos Santana Divine Light. Ο δίσκος είναι ουσιαστικά ένα sampling των αρχικών κομματιών που περιέχονται στο δίσκο love Devotion & Surrender αλλά και το Illuminations ανασκευασμένα και ανακατεργασμένα από τον παραγωγό. Ο Laswell κόβει, ράβει, προσθέτει (ελάχιστα ευτυχώς) ambient περιβάλλον και φυσικά πολύ μπάσο. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με ένα εκπληκτικό πολυσχιδές εξώφυλλο με απεικονίσεις - υπερβάσεις μεταξύ θρησκειών και φιλοσοφιών. (δεξιά) Μια μικρή έρευνα σήμερα στο internet θα φέρει στην επιφάνεια ακόμα και site που έχουν αφιερωθεί στον συγκεκριμένο δίσκο πράγμα που φανερώνει την επίδρασή του στους μουσικούς (και μη) κύκλους. Και για να φέρουμε την ιστορία σε προσωπικό επίπεδο, αγόρασα το δίσκο στις 6-10-73 στην ηλικία των 16 ετών. Έχοντας ακούσει όλο το καλοκαίρι σε μια εκπομπή στα ιταλικά μεσαία το Let us go into the house of the Lord, (χωρις την εισαγωγή του) περίμενα πως και πως και είχα στηθεί έξω από τα δισκοπωλεία (συγκεκριμένα στο Ράμογλου στην Τσιμισκή) μέχρι να τον δώ ένα πρωϊνό που επέστρεφα από τα αγγλικά. Το ότι θα τον αγόραζα ήταν σίγουρο, αλλά «για την τιμή των όπλων» ζήτησα από την πωλήτρια να τον ακούσω. Φυσικά το πρώτο κομμάτι «A love supreme» με προσγείωσε τόσο απότομα που κλονίστηκα ακόμα και για το εάν όντως έπρεπε να τον αγοράσω, καθώς στην ηλικία που ήμουνα ορισμένα τέτοια ακούσματα όπως free improvisation – άσχετα αν δεν ήξερα κάν τι και πως ονομάζεται αυτό – ήταν δύσκολο να ακουστούν στο σπίτι παρά αποκλειστικά κατά μόνας…. Η ψυχρολουσία στο σπίτι ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν κατάλαβα ότι, από το δίσκο το μόνο πράγμα που προσωρινά θα μπορούσα να ακούσω θα ήταν το θέμα του let us go into the house of the Lord που ήξερα καθώς ο υπόλοιπος δίσκος ήταν απίστευτα δυσκολοχώνευτος για τα αυτιά δεκαεξάχρονου, που το πιο αβάντ γκαρντ που είχε ακούσει ήταν οι Osibisa….και ίσως οι Doors. Και όμως κάτι μέσα μου επέμενε ότι έπρεπε να κάνω κτήμα μου αυτό το άκουσμα. Επί μήνες έψαχνα στα περιοδικά και τα ΝΜΕ να διαβάσω κάτι που να με διαφωτίσει τι ήταν τέλοσπάντων αυτό που αγόρασα και άκουγα και αν έπρεπε να του δώσω και άλλες ευκαιρίες. Περιττό να πω ότι αργότερα βέβαια αναγκάστηκα και έβαζα το δίσκο να παίζει στις 16 στροφές για να μάθω τα σόλα… Πάντως αν και προσωπικά άλλοι δίσκοι του Santana είχαν σημαντικές θέσεις στην καρδιά μου, πχ το Caravanserai μακράν το καλύτερο, το Abraxas το πρώτο που άκουσα, το Ι το πιο μπλουζίστικο, το borboletta ή καλύτερη μείξη με τη jazz, [B]το love devotion and surrender ήταν εκείνο το ορόσημο που έδειξε ότι ο Santana πήρε άλλο δρόμο, έφυγε, ήταν πλέον αλλού και τα είχε κλωτσήσει όλα.[/B] [I](το θέμα γράφτηκε στο avforum την άνοιξη του 2006)[/I] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αγάπη, αφοσίωση, υποταγή
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…