Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αγάπη, αφοσίωση, υποταγή
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 32307" data-attributes="member: 94"><p>Ο δίσκος αρχίζει με το σχεδόν 8άλεπτο A love Supreme με έναν καταιγισμό ξέφρενου delirium από τους δύο κιθαρίστες (δεξιά ο John και αριστερά ο Carlos) που κρατάει μισό λεπτό μέχρι να μπει το γνώριμο riff του Jimmy Garrison δια χειρός του Doug Rauch.</p><p></p><p>Τον πρώτο ρόλο όμως παραδόξως στη συνέχεια παίρνει το Hammond του Larry Young. Ο Young αποδεικνύεται η μεγάλη κινητήρια δύναμη στο δίσκο αυτό και η συνδετική ουσία, ο καταλύτης που δένει τους δύο εντελώς διαφορετικούς σε αντίληψη κιθαρίστες. Χαρακτηρισμένος από τους κριτικούς ως ο Colrtane του B3, ο οργανίστας αυτός γράφει πραγματικά στο δίσκο αυτό, έχοντας ένα ήχο σχεδόν κρουστό άλλοτε, υποβλητικό, πάντα πρώτο αγέρωχο ρόλο λες και είναι αυτός ο superstar.</p><p></p><p>Οι δύο κιθαρίστες ξεκινούν αμέσως μετά (1.50) με πρώτο το Mahavishnu στο δεξί κανάλι και τον Carlos στο αριστερό ένα διάλογο που ξεκινά στην αρχή δειλά και αργά, δυναμώνοντας σιγά σιγά μέχρι να φτάσει σε ένα διπλό κρεσέντο γύρω στο 5.00. Στα τρία λεπτά του διαλόγου αυτού ο John είναι αγχώδης με πιο βαρύ και τραχύ τρεμουλιαστό ήχο ενώ ο αντίλογος του Carlos είναι πιο μελωδικός και γλυκός τηρώντας σαφώς τις αποστάσεις από τα βαθειά νερά ή τις αβαντ γκαρντ φράσεις.</p><p>Όλη την ώρα ο Young δένει το σύνολο, ενώ εντυπωσιακά δένει και ο Peraza με τα congas, ένα κρουστό που υπό κανονικές συνθήκες δεν είχε θέση σε μια τέτοια σύνθεση. </p><p>Μετά το 5.00 όταν ηρεμούν τα πράγματα, πάλι ο Young με το σόλο του, με έντονη χρήση του Leslie δημιουργεί μια ατμόσφαιρα εξώκοσμη, ενώ όλοι μαζί, Carlos, John και ο guru αυτοπροσώπως ψάλλουν το γνωστό «a love supreme».</p><p>Τύμπανα στο κομμάτι παίζει χωρίς να αναφέρεται ο γνωστός Mike Shrieve από το συγκρότημα του Carlos που αρχικά δεν επρόκειτο να πάρει το ρόλο αυτό, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να παίξει στο ύφος του Elvin Jones και του Coltrane. Ευτυχώς όμως μεταπείστηκε από τον McLaughlin. Ακούστε τον όταν μένει μόνος του γύρω στο 7.00 (όταν ο Young κυριολεκτικά ψιθυρίζει με το Hammond του) πραγματικά να δένει με τους υπόλοιπους κοντά στο πνεύμα του μεγάλου Elvin Jones στην πρωτότυπη εκτέλεση.</p><p></p><p>Ακολουθεί η Naima με ακουστικές κιθάρες. Η ίδια διάταξη και πάλι. Το κύριο και δυσκολότερο θέμα ή αυτοσχεδιασμό αναλαμβάνει δεξιά ο Mahavishnu. Ο Carlos περιορίζεται γεμίζοντας μελωδικά, χωρίς να υπάρχει κάτι περισσότερο. Ειλικρινά πάντα θεωρούσα ότι ο Carlos δεν μπορεί να παίξει κάτι στην ακουστική.</p><p></p><p>Το the life divine, αρχίζει με το B3 του Young στο Leslie σε ένα υπνωτικό χαλαρό ακόρντο, από το οποίο σε ξυπνάει απότομα ο Cobham στο 0.44. Όσες φορές και να έχω ακούσει το κομμάτι, πάντα το μπάσιμο του Cobham με τρομάζει. Το κομμάτι θυμίζει αρκετά Mahavishnu Orchestra με τα δυναμικά τύμπανα και τα διαδοχικά σόλο κιθάρας δεξιά και αριστερά. Το μόνο που ξενίζει πάλι είναι οι στίχοι- ψαλμωδίες…. Τον ήχο γεμίζει ο Larry Young που ουσιαστικά συνεχώς σολάρει και αυτός μαζί με τους άλλους δύο, ενώ ο Carlos φαίνεται να βρίσκεται σε καλύτερη στιγμή καθώς ακούγεται γλυκά και μελωδικά, ενώ πέφτει σε feedback για περίπου μισό λεπτό μεταξύ 3.30 4.05. Ο χαρακτηριστικός John που ακολουθεί στη συνέχεια κάτω από τις καταιγιστικές φράσεις του Larry Young και το κοπάνημα του Cobham παίζει σχεδόν εριστικά κακές και ενοχλητικές για το μέσο αυτί φράσεις, τονίζοντας σε κάθε φράση τη χειρότερη νότα….Το ριζοσπαστικό του παίξιμο, αφήνει σχεδόν βουβό τον Carlos που δεν προσθέτει ούτε ακόρντο. Συνεχίζει όμως κοπιάροντας φράσεις του Carlos γύρω στο 7.00 αν και με πιο άγριο και άγαρμπο τρόπο.</p><p>Μετά το 8.00 ο Young παίρνει τα ηνία και πάλι παράγοντας ήχους που κάτω από κανονικές συνθήκες δεν βγάζουν τα hammond…..</p><p>Το κομμάτι αποσυντίθεται γλυκά αφήνοντας μόνο τη μηχανή Cobham κάπου στο 9.20</p><p></p><p>Το highlight του δίσκου όμως έρχεται στη δεύτερη πλευρά, με το Let us go into the house of the Lord. 15.45 διάρκεια… (για δίσκο που προορίζεται για ροκ ακροατήριο το 1973….)</p><p>Ξεκινάει με ένα delirium tremens του Μahavishnu, όπου δείχνει όλη του την τέχνη με υπόβαθρο τον ήχο από το hammond και τα τύμπανα (που υποψιάζομαι ότι είναι του Alias και του Hammer !) σε ένα στυλ καθαρό Κολτρεϊνικό. Η εισαγωγή αυτή κορυφώνεται γύρω στο 3.00 όπου μπαίνουν τα congas και προδιαθέτουν για την είσοδο του Carlos. Αυτός κάνει σωστά τη δουλειά του αρμονικά και μελωδικά παίζοντας το κύριο θέμα και χτίζοντάς το δυναμικά παρέα με τον Larry Young (πχ δείτε το δέσιμο του με τον Carlos στο 3.45, 4.05 και 4.11 ).</p><p>Ο Carlos ενσωματώνει στο κομμάτι φράσεις από το breezing του Bobby Womack στο 5.04 (ένα αγαπημένο κομμάτι για τον Carlos από την εκτέλεση του Szabo που σχεδόν πάντα ενσωματώνει στα μεγάλα του σόλα, μαζί πχ και το brazil) μέχρι το 6.38 που χώνεται άγρια ο John μέχρι το 6.52 για να δώσει πάσα στον Young, που κάνει το καλύτερο σόλο του στο δίσκο. Πραγματικά αξίζει κάποιος να ακούσει τι κάνει ο άνθρωπος αυτός. Πραγματικά μεγάλος. Κρίμα που χάθηκε τόσο γρήγορα, πριν κάν γίνει 40 χρόνων λίγα χρόνια μετά το 1978…)</p><p>Γύρω στο 9.00 έρχεται και πάλι ο John με μικρές φρενήρεις φράσεις να πάρει το λόγο. Καταφέρνει και αυτός να κάνει ένα αριστοτεχνικό σόλο ανεβάζοντας διαρκώς την αδρεναλίνη. Από ένα σημείο και μετά ακούγοντας το δίσκο αυτό δεν σε ενδιαφέρει τίποτα, παρά μόνο να ανεβάζεις την ένταση. Ιδίως στο 11.00 τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο και μετά ηρεμούν με τη γλυκειά φράση του Carlos από τα αριστερά στο 11.23 με τα congas και τα πιατίνια να δίνουν το υπόβαθρο. Με μια σειρά από φράσεις ανάμεσα στους κιθαρίστες το επίπεδο ανεβαίνει σε νέο κρεσέντο και ξαναθυμόμαστε το βασικό θέμα από τον Carlos. Στο 13.25 ο John μας οδηγεί πάλι στην εισαγωγή με ένα καταιγισμό congas και δυό ή τριών ντραμς και B3, ενώ στο τέλος συμμετέχει και ο Santana.</p><p></p><p>Ο δίσκος κλείνει με το ήρεμο Meditation όπου όλα τα παίζει ο McLaughlin δηλαδή πιάνο και ακουστική κιθάρα, εκτός από μια μακρόσυρτη εισαγωγή με το hammond σε Leslie από τον Young. </p><p></p><p>Ο δίσκος αφήνει μια αίσθηση προσμονής στο τέλος, αλλά σύντομα ο άφωνος ακροατής συνέρχεται και ξαναβάζει το δίσκο από την αρχή.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 32307, member: 94"] Ο δίσκος αρχίζει με το σχεδόν 8άλεπτο A love Supreme με έναν καταιγισμό ξέφρενου delirium από τους δύο κιθαρίστες (δεξιά ο John και αριστερά ο Carlos) που κρατάει μισό λεπτό μέχρι να μπει το γνώριμο riff του Jimmy Garrison δια χειρός του Doug Rauch. Τον πρώτο ρόλο όμως παραδόξως στη συνέχεια παίρνει το Hammond του Larry Young. Ο Young αποδεικνύεται η μεγάλη κινητήρια δύναμη στο δίσκο αυτό και η συνδετική ουσία, ο καταλύτης που δένει τους δύο εντελώς διαφορετικούς σε αντίληψη κιθαρίστες. Χαρακτηρισμένος από τους κριτικούς ως ο Colrtane του B3, ο οργανίστας αυτός γράφει πραγματικά στο δίσκο αυτό, έχοντας ένα ήχο σχεδόν κρουστό άλλοτε, υποβλητικό, πάντα πρώτο αγέρωχο ρόλο λες και είναι αυτός ο superstar. Οι δύο κιθαρίστες ξεκινούν αμέσως μετά (1.50) με πρώτο το Mahavishnu στο δεξί κανάλι και τον Carlos στο αριστερό ένα διάλογο που ξεκινά στην αρχή δειλά και αργά, δυναμώνοντας σιγά σιγά μέχρι να φτάσει σε ένα διπλό κρεσέντο γύρω στο 5.00. Στα τρία λεπτά του διαλόγου αυτού ο John είναι αγχώδης με πιο βαρύ και τραχύ τρεμουλιαστό ήχο ενώ ο αντίλογος του Carlos είναι πιο μελωδικός και γλυκός τηρώντας σαφώς τις αποστάσεις από τα βαθειά νερά ή τις αβαντ γκαρντ φράσεις. Όλη την ώρα ο Young δένει το σύνολο, ενώ εντυπωσιακά δένει και ο Peraza με τα congas, ένα κρουστό που υπό κανονικές συνθήκες δεν είχε θέση σε μια τέτοια σύνθεση. Μετά το 5.00 όταν ηρεμούν τα πράγματα, πάλι ο Young με το σόλο του, με έντονη χρήση του Leslie δημιουργεί μια ατμόσφαιρα εξώκοσμη, ενώ όλοι μαζί, Carlos, John και ο guru αυτοπροσώπως ψάλλουν το γνωστό «a love supreme». Τύμπανα στο κομμάτι παίζει χωρίς να αναφέρεται ο γνωστός Mike Shrieve από το συγκρότημα του Carlos που αρχικά δεν επρόκειτο να πάρει το ρόλο αυτό, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να παίξει στο ύφος του Elvin Jones και του Coltrane. Ευτυχώς όμως μεταπείστηκε από τον McLaughlin. Ακούστε τον όταν μένει μόνος του γύρω στο 7.00 (όταν ο Young κυριολεκτικά ψιθυρίζει με το Hammond του) πραγματικά να δένει με τους υπόλοιπους κοντά στο πνεύμα του μεγάλου Elvin Jones στην πρωτότυπη εκτέλεση. Ακολουθεί η Naima με ακουστικές κιθάρες. Η ίδια διάταξη και πάλι. Το κύριο και δυσκολότερο θέμα ή αυτοσχεδιασμό αναλαμβάνει δεξιά ο Mahavishnu. Ο Carlos περιορίζεται γεμίζοντας μελωδικά, χωρίς να υπάρχει κάτι περισσότερο. Ειλικρινά πάντα θεωρούσα ότι ο Carlos δεν μπορεί να παίξει κάτι στην ακουστική. Το the life divine, αρχίζει με το B3 του Young στο Leslie σε ένα υπνωτικό χαλαρό ακόρντο, από το οποίο σε ξυπνάει απότομα ο Cobham στο 0.44. Όσες φορές και να έχω ακούσει το κομμάτι, πάντα το μπάσιμο του Cobham με τρομάζει. Το κομμάτι θυμίζει αρκετά Mahavishnu Orchestra με τα δυναμικά τύμπανα και τα διαδοχικά σόλο κιθάρας δεξιά και αριστερά. Το μόνο που ξενίζει πάλι είναι οι στίχοι- ψαλμωδίες…. Τον ήχο γεμίζει ο Larry Young που ουσιαστικά συνεχώς σολάρει και αυτός μαζί με τους άλλους δύο, ενώ ο Carlos φαίνεται να βρίσκεται σε καλύτερη στιγμή καθώς ακούγεται γλυκά και μελωδικά, ενώ πέφτει σε feedback για περίπου μισό λεπτό μεταξύ 3.30 4.05. Ο χαρακτηριστικός John που ακολουθεί στη συνέχεια κάτω από τις καταιγιστικές φράσεις του Larry Young και το κοπάνημα του Cobham παίζει σχεδόν εριστικά κακές και ενοχλητικές για το μέσο αυτί φράσεις, τονίζοντας σε κάθε φράση τη χειρότερη νότα….Το ριζοσπαστικό του παίξιμο, αφήνει σχεδόν βουβό τον Carlos που δεν προσθέτει ούτε ακόρντο. Συνεχίζει όμως κοπιάροντας φράσεις του Carlos γύρω στο 7.00 αν και με πιο άγριο και άγαρμπο τρόπο. Μετά το 8.00 ο Young παίρνει τα ηνία και πάλι παράγοντας ήχους που κάτω από κανονικές συνθήκες δεν βγάζουν τα hammond….. Το κομμάτι αποσυντίθεται γλυκά αφήνοντας μόνο τη μηχανή Cobham κάπου στο 9.20 Το highlight του δίσκου όμως έρχεται στη δεύτερη πλευρά, με το Let us go into the house of the Lord. 15.45 διάρκεια… (για δίσκο που προορίζεται για ροκ ακροατήριο το 1973….) Ξεκινάει με ένα delirium tremens του Μahavishnu, όπου δείχνει όλη του την τέχνη με υπόβαθρο τον ήχο από το hammond και τα τύμπανα (που υποψιάζομαι ότι είναι του Alias και του Hammer !) σε ένα στυλ καθαρό Κολτρεϊνικό. Η εισαγωγή αυτή κορυφώνεται γύρω στο 3.00 όπου μπαίνουν τα congas και προδιαθέτουν για την είσοδο του Carlos. Αυτός κάνει σωστά τη δουλειά του αρμονικά και μελωδικά παίζοντας το κύριο θέμα και χτίζοντάς το δυναμικά παρέα με τον Larry Young (πχ δείτε το δέσιμο του με τον Carlos στο 3.45, 4.05 και 4.11 ). Ο Carlos ενσωματώνει στο κομμάτι φράσεις από το breezing του Bobby Womack στο 5.04 (ένα αγαπημένο κομμάτι για τον Carlos από την εκτέλεση του Szabo που σχεδόν πάντα ενσωματώνει στα μεγάλα του σόλα, μαζί πχ και το brazil) μέχρι το 6.38 που χώνεται άγρια ο John μέχρι το 6.52 για να δώσει πάσα στον Young, που κάνει το καλύτερο σόλο του στο δίσκο. Πραγματικά αξίζει κάποιος να ακούσει τι κάνει ο άνθρωπος αυτός. Πραγματικά μεγάλος. Κρίμα που χάθηκε τόσο γρήγορα, πριν κάν γίνει 40 χρόνων λίγα χρόνια μετά το 1978…) Γύρω στο 9.00 έρχεται και πάλι ο John με μικρές φρενήρεις φράσεις να πάρει το λόγο. Καταφέρνει και αυτός να κάνει ένα αριστοτεχνικό σόλο ανεβάζοντας διαρκώς την αδρεναλίνη. Από ένα σημείο και μετά ακούγοντας το δίσκο αυτό δεν σε ενδιαφέρει τίποτα, παρά μόνο να ανεβάζεις την ένταση. Ιδίως στο 11.00 τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο και μετά ηρεμούν με τη γλυκειά φράση του Carlos από τα αριστερά στο 11.23 με τα congas και τα πιατίνια να δίνουν το υπόβαθρο. Με μια σειρά από φράσεις ανάμεσα στους κιθαρίστες το επίπεδο ανεβαίνει σε νέο κρεσέντο και ξαναθυμόμαστε το βασικό θέμα από τον Carlos. Στο 13.25 ο John μας οδηγεί πάλι στην εισαγωγή με ένα καταιγισμό congas και δυό ή τριών ντραμς και B3, ενώ στο τέλος συμμετέχει και ο Santana. Ο δίσκος κλείνει με το ήρεμο Meditation όπου όλα τα παίζει ο McLaughlin δηλαδή πιάνο και ακουστική κιθάρα, εκτός από μια μακρόσυρτη εισαγωγή με το hammond σε Leslie από τον Young. Ο δίσκος αφήνει μια αίσθηση προσμονής στο τέλος, αλλά σύντομα ο άφωνος ακροατής συνέρχεται και ξαναβάζει το δίσκο από την αρχή.[i][/i] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αγάπη, αφοσίωση, υποταγή
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…