Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αδιέξοδα; Ποιά αδιέξοδα;
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 237656" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://www.dustygroove.com/images/products/t/trista_lenn_liveatthe_101b.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Lennie Tristano Quartet – Live at the Confucius Restaurant, 1955 (Gambit Records 2XCD - 2007)</strong></p><p></p><p>Ο <strong>Lennie Tristano </strong>είναι ένας από αυτούς τους μεγάλους δάσκαλους που χρήζουν επανεκτίμησης, γιατί πέθαναν παρεξηγημένοι και το κοινό τους αναγνώρισε μετά θάνατον. Γεννήθηκε στο Σικάγο το 1919, στη διάρκεια μιάς επιδημίας της Ισπανικής γρίπης που τον άφησε, από τα 10 χρόνια του, ουσιαστικά τυφλό. Μέχρι τα 20 του σπούδασε πιάνο, βιολοντσέλο, κλαρινέτο, σαξόφωνο και στη συνέχεια, στο Κονσερβατουάρ του Σικάγου, ανώτερα θεωρητικά. Εκεί κόλλησε την εμμονή του με τη μουσική του Μπάχ. Ταυτόχρονα, ερωτευόταν τη τζάζ. </p><p>O <strong>Schoenberg</strong>, έναν αιώνα πρίν, προειδοποίησε πρώτος για τα αδιέξοδα της Δυτικής μουσικής, τις “στομωμένες” κλίμακες και την ανάγκη της απελευθέρωσης από την τονική εξάρτηση. Πιστεύω πως η τζάζ τον διέψευσε σε μεγάλο βαθμό με τις αρμονίες της, τη ρυθμική της δύναμη και τις ανορθόδοξες μελωδίες της που διέθεταν εκφραστικότητα, πρωτοτυπία και σφρίγος. O <strong>Tristano</strong> βρίσκεται εκεί ακριβώς που τρίζει το στερέωμα, καθώς διαμορφώνεται η καινούργια Γλώσσα: λίγο μετά το bebop, εκεί που γεννιέται η cool.</p><p>Η μουσική του δεν είναι εύκολη αλλά, σαν εμπειρία, είναι μνημειακή: μιά συνεχής, ορμητική ροή από νότες, γεμάτη από πανέξυπνους εσωτερικούς διαλόγους, άλλοτε νευρική και ευέξαπτη, με σκληρό περίγραμμα και αδρές μελωδικές γραμμές κι άλλοτε αφηρημένη κι αινιγματική. Στην εποχή της χαρακτηρίσθηκε ψυχρή και εγκεφαλική. Είναι ρωμαλέα, εξόχως ελευθεριάζουσα, μουσική για το κεφάλι – περιφρονεί το συναίσθημα και δίνει έμφαση στη διαίσθηση και στον αυτοσχεδιασμό. Πρέπει να ζήσεις μαζί της κάμποσο καιρό, πριν αρχίσει να σου φανερώνει, σιγά σιγά, τα μυστικά της. Η αισθητική της εδράζεται στον Μπάχ όσο και στη τζαζ: από άποψη αρμονικής πυκνότητας, αρχιτεκτονικής, πολυρρυθμίας, πολυτονικότητας θυμίζει έντονα την <strong>Chaconne</strong> του Κάντορα – όταν προστίθεται η εκρηκτικότητα του bebop, το μείγμα γίνεται φλογερό και ακαταμάχητο. Ο <strong>Lee Konitz </strong>λάμπει στο alto σαξόφωνο.</p><p>4 κομμάτια πιάνο-τρίο, ηχογραφημένα στο στούντιο την ίδια εποχή, συμπληρώνουν το δεύτερο CD: δείχνουν τον πιανίστα στο απόγειό του, να πειραματίζεται με προηχογραφημένες μαγνητοταινίες. Aλλά το διαμάντι εδώ είναι το <strong>“Requiem” </strong>: αφιερωμένο στον <strong>Charlie Parker</strong>, στέκεται με το ένα πόδι σ ένα πρελούδιο του <strong>Schumann</strong> και με το άλλο βιδωμένο στα blues. Αυτοί που κατά καιρούς αποκαλούσαν τον <strong>Tristano</strong> “ψυχρό” και “εγκεφαλικό”, εδώ θα φάνε τη γλώσσα τους.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 237656, member: 62"] [IMG]http://www.dustygroove.com/images/products/t/trista_lenn_liveatthe_101b.jpg[/IMG] [B]Lennie Tristano Quartet – Live at the Confucius Restaurant, 1955 (Gambit Records 2XCD - 2007)[/B] Ο [B]Lennie Tristano [/B]είναι ένας από αυτούς τους μεγάλους δάσκαλους που χρήζουν επανεκτίμησης, γιατί πέθαναν παρεξηγημένοι και το κοινό τους αναγνώρισε μετά θάνατον. Γεννήθηκε στο Σικάγο το 1919, στη διάρκεια μιάς επιδημίας της Ισπανικής γρίπης που τον άφησε, από τα 10 χρόνια του, ουσιαστικά τυφλό. Μέχρι τα 20 του σπούδασε πιάνο, βιολοντσέλο, κλαρινέτο, σαξόφωνο και στη συνέχεια, στο Κονσερβατουάρ του Σικάγου, ανώτερα θεωρητικά. Εκεί κόλλησε την εμμονή του με τη μουσική του Μπάχ. Ταυτόχρονα, ερωτευόταν τη τζάζ. O [B]Schoenberg[/B], έναν αιώνα πρίν, προειδοποίησε πρώτος για τα αδιέξοδα της Δυτικής μουσικής, τις “στομωμένες” κλίμακες και την ανάγκη της απελευθέρωσης από την τονική εξάρτηση. Πιστεύω πως η τζάζ τον διέψευσε σε μεγάλο βαθμό με τις αρμονίες της, τη ρυθμική της δύναμη και τις ανορθόδοξες μελωδίες της που διέθεταν εκφραστικότητα, πρωτοτυπία και σφρίγος. O [B]Tristano[/B] βρίσκεται εκεί ακριβώς που τρίζει το στερέωμα, καθώς διαμορφώνεται η καινούργια Γλώσσα: λίγο μετά το bebop, εκεί που γεννιέται η cool. Η μουσική του δεν είναι εύκολη αλλά, σαν εμπειρία, είναι μνημειακή: μιά συνεχής, ορμητική ροή από νότες, γεμάτη από πανέξυπνους εσωτερικούς διαλόγους, άλλοτε νευρική και ευέξαπτη, με σκληρό περίγραμμα και αδρές μελωδικές γραμμές κι άλλοτε αφηρημένη κι αινιγματική. Στην εποχή της χαρακτηρίσθηκε ψυχρή και εγκεφαλική. Είναι ρωμαλέα, εξόχως ελευθεριάζουσα, μουσική για το κεφάλι – περιφρονεί το συναίσθημα και δίνει έμφαση στη διαίσθηση και στον αυτοσχεδιασμό. Πρέπει να ζήσεις μαζί της κάμποσο καιρό, πριν αρχίσει να σου φανερώνει, σιγά σιγά, τα μυστικά της. Η αισθητική της εδράζεται στον Μπάχ όσο και στη τζαζ: από άποψη αρμονικής πυκνότητας, αρχιτεκτονικής, πολυρρυθμίας, πολυτονικότητας θυμίζει έντονα την [B]Chaconne[/B] του Κάντορα – όταν προστίθεται η εκρηκτικότητα του bebop, το μείγμα γίνεται φλογερό και ακαταμάχητο. Ο [B]Lee Konitz [/B]λάμπει στο alto σαξόφωνο. 4 κομμάτια πιάνο-τρίο, ηχογραφημένα στο στούντιο την ίδια εποχή, συμπληρώνουν το δεύτερο CD: δείχνουν τον πιανίστα στο απόγειό του, να πειραματίζεται με προηχογραφημένες μαγνητοταινίες. Aλλά το διαμάντι εδώ είναι το [B]“Requiem” [/B]: αφιερωμένο στον [B]Charlie Parker[/B], στέκεται με το ένα πόδι σ ένα πρελούδιο του [B]Schumann[/B] και με το άλλο βιδωμένο στα blues. Αυτοί που κατά καιρούς αποκαλούσαν τον [B]Tristano[/B] “ψυχρό” και “εγκεφαλικό”, εδώ θα φάνε τη γλώσσα τους. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αδιέξοδα; Ποιά αδιέξοδα;
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…