Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Α German Requiem:Παρηγορία στήν Απώλεια
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 280021" data-attributes="member: 62"><p>Η εκτέλεση του Klemperer είναι αυταρχική και η απόλυτη αναφορά με την έννοια ότι βλέπει στο έργο ένα μνημείο εκτός χρόνου, ένα Τοτέμ της μουσικής, όπου δεν σηκώνει και πολλά παιχνίδια (βλέπε: <em>αυθαιρεσίες</em>) πάνω στην εκφορά των φράσεων ή στα tempi. Η δύναμη που αποπνέει είναι κυριολεκτικά τρομαχτική: σε συντρίβει με τη σοβαρότητα και την εμβρίθειά του. Η έμφαση στις μικρές οργανικές λεπτομέρειες περνάει σε δεύτερο πλάνο, καθώς ο Klemperer ρίχνει όλο το βάρος του κύρια στην αρχιτεκτονική του έργου, την σχολαστική ακρίβεια στη σχοινοτενή ανάπτυξη των μελωδικών γραμμών με αντίτιμο, συχνά, τον παλμό του. Η πλούσια αντιστικτική πλοκή του, η γραμμικότητα της πολυφωνίας του, τα κομψεπίκομψα επιμέρους σχέδια <em>κάθε ενός </em>από τα θεματικά μοτίβα που ο Brahms έχει σμιλεύσει μοναδικά, η πλαστικότητα και η ποίηση της παρτιτούρας, δίνουν εδώ τη θέση τους σ έναν άνευ προηγουμένου δυναμισμό που σε αποσβολώνει. </p><p>Ο Ιταλός δεν αφήνει τίποτα σε δεύτερο πλάνο. Η εκτέλεσή του διαθέτει μιά αίσθηση ισορροπίας και μουσικότητας, απίστευτη για ένα τόσο αυστηρό και βαρύ έργο. Νιώθεις περίπου να το ανακαλύπτεις από την αρχή. Πιστεύω πως ο Ιταλός είχε για Ευαγγέλιο τη <u>φοβερή</u> μονοφωνική εκτέλεση του Karajan από το 1947, με τους Βιεννέζους και τους Hans Hotter και Schwarzkopf στο απόγειό τους (ΕΜΙ). O Karajan ξαναηχογράφησε το έργο το 1976, πάλι για την ΕΜΙ, με τους Βερολινέζους του, τη χορωδία της Βιέννης και τους Tomova-Sintow και Jose van Dam. Aυτή η εκτέλεση θεωρήθηκε ακόμα πιο "αποστασιοποιημένη" από την στατική, του Klemperer και η τεχνική της αρτιότητα σου κόβει την ανάσα. Αλλά, σε σύγκριση με την παληά, του 1947, <em>κάτι</em> λείπει και η απουσία του φτωχαίνει, σε μεγάλο βαθμό, το τελικό αποτέλεσμα.</p><p>Μετά, ήρθε ο Giulini.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 280021, member: 62"] Η εκτέλεση του Klemperer είναι αυταρχική και η απόλυτη αναφορά με την έννοια ότι βλέπει στο έργο ένα μνημείο εκτός χρόνου, ένα Τοτέμ της μουσικής, όπου δεν σηκώνει και πολλά παιχνίδια (βλέπε: [I]αυθαιρεσίες[/I]) πάνω στην εκφορά των φράσεων ή στα tempi. Η δύναμη που αποπνέει είναι κυριολεκτικά τρομαχτική: σε συντρίβει με τη σοβαρότητα και την εμβρίθειά του. Η έμφαση στις μικρές οργανικές λεπτομέρειες περνάει σε δεύτερο πλάνο, καθώς ο Klemperer ρίχνει όλο το βάρος του κύρια στην αρχιτεκτονική του έργου, την σχολαστική ακρίβεια στη σχοινοτενή ανάπτυξη των μελωδικών γραμμών με αντίτιμο, συχνά, τον παλμό του. Η πλούσια αντιστικτική πλοκή του, η γραμμικότητα της πολυφωνίας του, τα κομψεπίκομψα επιμέρους σχέδια [I]κάθε ενός [/I]από τα θεματικά μοτίβα που ο Brahms έχει σμιλεύσει μοναδικά, η πλαστικότητα και η ποίηση της παρτιτούρας, δίνουν εδώ τη θέση τους σ έναν άνευ προηγουμένου δυναμισμό που σε αποσβολώνει. Ο Ιταλός δεν αφήνει τίποτα σε δεύτερο πλάνο. Η εκτέλεσή του διαθέτει μιά αίσθηση ισορροπίας και μουσικότητας, απίστευτη για ένα τόσο αυστηρό και βαρύ έργο. Νιώθεις περίπου να το ανακαλύπτεις από την αρχή. Πιστεύω πως ο Ιταλός είχε για Ευαγγέλιο τη [U]φοβερή[/U] μονοφωνική εκτέλεση του Karajan από το 1947, με τους Βιεννέζους και τους Hans Hotter και Schwarzkopf στο απόγειό τους (ΕΜΙ). O Karajan ξαναηχογράφησε το έργο το 1976, πάλι για την ΕΜΙ, με τους Βερολινέζους του, τη χορωδία της Βιέννης και τους Tomova-Sintow και Jose van Dam. Aυτή η εκτέλεση θεωρήθηκε ακόμα πιο "αποστασιοποιημένη" από την στατική, του Klemperer και η τεχνική της αρτιότητα σου κόβει την ανάσα. Αλλά, σε σύγκριση με την παληά, του 1947, [I]κάτι[/I] λείπει και η απουσία του φτωχαίνει, σε μεγάλο βαθμό, το τελικό αποτέλεσμα. Μετά, ήρθε ο Giulini. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Α German Requiem:Παρηγορία στήν Απώλεια
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…