Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης
Εικόνες από την παγανιστική Ρωσία
Γενικά - Ιστορικά στοιχεία
Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης (Le sacre du printemps ή Rite of spring γαλλοαγγλιστί) συνετέθη μεταξύ 1912-1913 για τα Ρωσικά μπαλέτα του Sergei Diaghilev και η χορογράφηση έγινε από τον Vaslav Nijinski.
Η ιδέα ήρθε στον συνθέτη από ένα ονειροπόλημα το οποίο του αφύπνισε κάποιες λαϊκές μνήμες. Όταν συνήλθε είχε στο μυαλό του κάποιες απλές λαϊκές μελωδίες τις οποίες έντυσε με ρυθμούς εκρηκτικής δύναμης.
Ο Pierre Monteux (ο μαέστρος της πρεμιέρας) περιέγραφε την πρώτη του επαφή με το έργο (με τον ίδιο τον Stravinsky στο πιάνο) ως εξής :
''…οι τοίχοι αντηχούσαν καθώς (ο Stravinsky) κοπανούσε το πιάνο , χτύπαγε τα πόδια του κάτω και χοροπηδούσε για να υποδείξει τη δύναμη της μουσικής λες και ήταν απαραίτητο κάτι τέτοιο…''. Ο Monteux προέβλεψε ότι το έργο θα σκανδάλιζε, έπεσε όμως έξω ως προς στην έκταση του σκανδάλου το οποίο ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο. Αυτό που ακούστηκε στην πρεμιέρα δεν είχε και …μεγάλη σχέση με αυτό που το κοινό είχε στο μυαλό του ως μουσική Ρωσικού μπαλέτου.
Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1913 στο θέατρο Champs -Elysees στο Παρίσι.
Αρχικά (με το σόλο του φαγκότου) ακούστηκαν κάποιες σκόρπιες αποδοκιμασίες σύντομα όμως και σε συνδυασμό με την προκλητική για τα δεδομένα χορογραφία οι αποδοκιμασίες πύκνωσαν και τελικά επικράτησε πανδαιμόνιο . Μέχρι και η Γαλλική αστυνομία επενέβη για να αποκαταστήσει εν μέρει την τάξη.
Η σειρά των προγραμματισμένων παραστάσεων ολοκληρώθηκε τις επόμενες μέρες αλλά με πιο ήπιες αντιδράσεις. Τα επόμενα χρόνια και λόγω του πολέμου το έργο δεν πολυπαίχτηκε. Ο συνθέτης όμως συνέχισε να κάνει αναθεωρήσεις του έργου (σήμερα έχει επικρατήσει η έκδοση του 1947).
Σήμερα πλεόν η Ιεροτελεστία της Άνοιξης έχει σταθερή θέση στο ρεπερτόριο των συμφωνικών ορχηστρών και παίζεται ως αυτόνομο κομμάτι περισσότερο παρά ως μπαλέτο.
Ο Stravinsky κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και πριν την ολοκληρώσει ετοίμασε και μια έκδοση για πιάνο για 4 χέρια.
Είπαν για την Ιεροτελεστία της Άνοιξης:
Ο Sergei Diaghilev δήλωσε ότι πρόκειται για την 9η Συμφωνία του 20ου αιώνα.
Ο Claude Debussy θεώρησε ότι με το έργο αυτό επεκτάθηκαν τα όρια του επιτρεπτού στο βασίλειο των ήχων.
Ο Camille Saint – Saens στην πρεμιέρα αποχώρησε ‛’διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του’’.
Ο Leonard Bernstein (κατά τη διάρκεια πρόβας απευθυνόμενος στους μουσικούς) είπε : "Don't you get it? This piece is all about SEX!"
Ο Aaron Copland χαρακτήρισε το 1951 την Ιεροτελεστία της Άνοιξης ως ‛’το μέγιστο ορχηστρικό επίτευγμα του 20ου αιώνα’’.
Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης είναι ένα έργο που ταρακούνησε τα μουσικά δρώμενα και άφησε τη σφραγίδα του στη μουσική του 20ου αιώνα.
Θεωρείται ένα από τα θεμέλια της σύγχρονης μουσικής. Έδωσε μια ώθηση στο στοιχείο του ρυθμού ο οποίος πλέον δεν είναι απαραίτητο να υπηρετεί τη μελωδία και την αρμονία αλλά μπορεί να κατευθύνει τη μουσική.
Εικόνες από την παγανιστική Ρωσία
Γενικά - Ιστορικά στοιχεία
Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης (Le sacre du printemps ή Rite of spring γαλλοαγγλιστί) συνετέθη μεταξύ 1912-1913 για τα Ρωσικά μπαλέτα του Sergei Diaghilev και η χορογράφηση έγινε από τον Vaslav Nijinski.
Η ιδέα ήρθε στον συνθέτη από ένα ονειροπόλημα το οποίο του αφύπνισε κάποιες λαϊκές μνήμες. Όταν συνήλθε είχε στο μυαλό του κάποιες απλές λαϊκές μελωδίες τις οποίες έντυσε με ρυθμούς εκρηκτικής δύναμης.
Ο Pierre Monteux (ο μαέστρος της πρεμιέρας) περιέγραφε την πρώτη του επαφή με το έργο (με τον ίδιο τον Stravinsky στο πιάνο) ως εξής :
''…οι τοίχοι αντηχούσαν καθώς (ο Stravinsky) κοπανούσε το πιάνο , χτύπαγε τα πόδια του κάτω και χοροπηδούσε για να υποδείξει τη δύναμη της μουσικής λες και ήταν απαραίτητο κάτι τέτοιο…''. Ο Monteux προέβλεψε ότι το έργο θα σκανδάλιζε, έπεσε όμως έξω ως προς στην έκταση του σκανδάλου το οποίο ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο. Αυτό που ακούστηκε στην πρεμιέρα δεν είχε και …μεγάλη σχέση με αυτό που το κοινό είχε στο μυαλό του ως μουσική Ρωσικού μπαλέτου.
Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1913 στο θέατρο Champs -Elysees στο Παρίσι.
Αρχικά (με το σόλο του φαγκότου) ακούστηκαν κάποιες σκόρπιες αποδοκιμασίες σύντομα όμως και σε συνδυασμό με την προκλητική για τα δεδομένα χορογραφία οι αποδοκιμασίες πύκνωσαν και τελικά επικράτησε πανδαιμόνιο . Μέχρι και η Γαλλική αστυνομία επενέβη για να αποκαταστήσει εν μέρει την τάξη.
Η σειρά των προγραμματισμένων παραστάσεων ολοκληρώθηκε τις επόμενες μέρες αλλά με πιο ήπιες αντιδράσεις. Τα επόμενα χρόνια και λόγω του πολέμου το έργο δεν πολυπαίχτηκε. Ο συνθέτης όμως συνέχισε να κάνει αναθεωρήσεις του έργου (σήμερα έχει επικρατήσει η έκδοση του 1947).
Σήμερα πλεόν η Ιεροτελεστία της Άνοιξης έχει σταθερή θέση στο ρεπερτόριο των συμφωνικών ορχηστρών και παίζεται ως αυτόνομο κομμάτι περισσότερο παρά ως μπαλέτο.
Ο Stravinsky κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και πριν την ολοκληρώσει ετοίμασε και μια έκδοση για πιάνο για 4 χέρια.
Είπαν για την Ιεροτελεστία της Άνοιξης:
Ο Sergei Diaghilev δήλωσε ότι πρόκειται για την 9η Συμφωνία του 20ου αιώνα.
Ο Claude Debussy θεώρησε ότι με το έργο αυτό επεκτάθηκαν τα όρια του επιτρεπτού στο βασίλειο των ήχων.
Ο Camille Saint – Saens στην πρεμιέρα αποχώρησε ‛’διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του’’.
Ο Leonard Bernstein (κατά τη διάρκεια πρόβας απευθυνόμενος στους μουσικούς) είπε : "Don't you get it? This piece is all about SEX!"
Ο Aaron Copland χαρακτήρισε το 1951 την Ιεροτελεστία της Άνοιξης ως ‛’το μέγιστο ορχηστρικό επίτευγμα του 20ου αιώνα’’.
Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης είναι ένα έργο που ταρακούνησε τα μουσικά δρώμενα και άφησε τη σφραγίδα του στη μουσική του 20ου αιώνα.
Θεωρείται ένα από τα θεμέλια της σύγχρονης μουσικής. Έδωσε μια ώθηση στο στοιχείο του ρυθμού ο οποίος πλέον δεν είναι απαραίτητο να υπηρετεί τη μελωδία και την αρμονία αλλά μπορεί να κατευθύνει τη μουσική.
Last edited: