- 17 June 2006
- 49,356
Paul McCartney - McCartney 1970
Πριν καλά καλά μπει η δεκαετία του 70 και ουσιαστικά πριν ανακοινωθεί η διάλυση των fab 4, ήταν γνωστό ότι τουλάχιστον οι τρεις προσπαθούσαν μόνοι τους.
Από τους τρεις όμως, λιγότερο φτιασιδωμένος, περισσότερο αποτοξινωμένος και αποστασιοποιημένος έρχεται ο Μάκα κάνοντας τον πρώτο επίσημο σόλο δίσκο με το επώνυμό του.McCartney. Και ίσως δίκαια γιατί όλες οι συνθέσεις ήταν δικές του και έπαιζε όλα τα όργανα και τραγουδούσε.
Και όσο αποστασιοποιημένος από την μουσική βιομηχανία να ήταν, είναι ίσως ό μόνος που με τη δουλειά του ουσιαστικά συνέχισε στο μονοπάτι που χάραξαν οι 4.
Οι Beatles ήταν εδώ, κι ας μην έπαιζαν και ας μην συνέθεταν. Η υπογραφή του Paul ήταν τόσο έντονη άλλωστε. Και μόνο τα διαμάντια That would be something, Junk, Teddy boy, Maybe I’m amazed, μαζί με το εύθραυστο Valentine day αρκούν.
Μοιάζει με έναν προσωπικό γολγοθά, μια δήλωση, χωρίς φωνασκίες, χωρίς πάλι να θέλει να πιστοποιήσει τίποτα. Ένα προσωπικό White Album που ολοκληρώθηκε με τον επόμενο δίσκο του
Paul McCartney - Ram 1971
Εδώ πλέον έχει βοηθούς γιατί στόχευσε ακόμα πιο ψηλά. Denny Seiwell, Dave Spinozza, Hugh McCracken. Εδώ πλέον οι ιδέες του είναι οργανωμένες καθώς έχει χρόνο για να τελειοποιήσει. Ένα εμφανές πρότυπο ο Brian Wilson, που αντικατοπτρίζεται στα φωνητικά των Dear Boy, Uncle Albert, Back seat of my car και μόνον αν έχεις το pet sounds στο μυαλό σου. Επίσης και άλλες επιρροές σοφά χωνεμένες. Από παιδικά τραγούδια, από country, από βαρειά ενορχηστρωμένα, από rock ‛n roll. Δεν μπορείς να πετάξεις τίποτα.
Δυό δίσκοι, δειλά πρώτα βήματα, ενός καταξιωμένου συνθέτη και μάστορα της μουσικής σκηνής, που δείξανε ότι η μαγεία ήταν δική του. Το μαγικό ραβδί το είχε αυτός. Ο άλλος ήταν ο επαναστάτης. Ο άλλος ο ανήσυχος και ο άλλος ο bon viveur που ίσως δεν κατάλαβε πως η τύχη μια μέρα του χτύπησε την πόρτα.
Ο Μάκα μετά έφτιαξε συγκρότημα και άρχισε τη βαρειά παραγωγή χιτς, ένα τουλάχιστον τη χρονιά, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσει την τέχνη.
Δίσκους σαν αυτούς όμως δεν έβγαλε, που αν και δεν το δείχνουν, έχουν μια μυρωδιά μελαγχολικής ενότητας και ανέμελης οντότητας.
36 χρόνια μετά ακούγονται τόσο φρέσκα και ήρεμα όσο οποιοσδήποτε μπητλικός δίσκος, και αυτό και μόνο αρκεί. Και γίνονται αποδεκτοί τόσο εύκολα ή δύσκολα όσο αποδέχεται κανείς γιά πρώτη φορά σήμερα τα σκαθάρια.
Last edited by a moderator: