Σκορπιες σκεψεις για την πρωτη μεγαλη ταινια της χρονιας
παρουσιασεις δεν ξερω να κανω
Παίζει η ξενερωτη ασχημη Tilda Swinton
η κριτικη λεει καλα λογια, αλλα οι αναγνωστες του αθηνοραματος το θαβουν
ενας σκηνοθετης 39 ετων ακομα προσπαθει, δεν εχει κανει τιποτα αξιολογο μεχρι τωρα.
Διαβαζεις την υποθεση και ασ’ τα να πανε
βλεπεις το trailer και πας για υπνο
εξαλλου ο Ιταλικος κινηματογραφος πασχει
εσυ ομως σαν αντιδραστικο ατομο εισαι μεσα στην κινηματογραφικη αιθουσα
Τα φωτα σβηνουν και οι τιτλοι πεφτουν πανω στο ησυχο χιονισμενο, μουντο Μιλανο υπο την καταιγιστικη μινιμαλιστικη μουσικη του John Adams.
Ο Luca Guadagnino αρχιζει να διευθυνει μεσα στην τελειοτητα των ψυχρων χωρων που δημιουργησε τους ιδιοφυεις χαρακτηρες των ηρωων του,
η ηλεκτρικη αισθητικη της ταινιας ξεπερνα καθε οριο,
δεν υπαρχουν τετοια πραγματα πλεον στις μερες μας,
σε λιγο εχεις υπνωτιστει και παρασυρεσαι στον κοσμο που σου υποβαλλει.
Μπροστα μας εχουμε μια μεγαλη ταινια εκπληξη, δεν θα την πω αριστουργημα αλλα ξερω οτι θα με στοιχειωσει για πολυ καιρο
μια Tilda Swinton εξω απο τα ορια της υποκριτικης
μια παγωμενη ερωτικη σκηνη που κοβει την ανασα
μια χλωμη ονειρικη φωτογραφια
μια κατασταση φορτισμενη σε ολη την διαρκεια
μεχρι να ερθει το μεγαλο φιναλε
Ενας καινουργιος Παζολινι νομιζεις ειναι διπλα σου
και οταν φευγεις το πρωτο πραγμα που θελεις ειναι το soundtrack
.