Ζωρζ, καλησπέρα
Λοιπόν, τα δικά μου τα συμπεράσματα είναι τα παρακάτω, και ομιλώ κάπως γενικά γιατί οι ηχογραφήσεις στην πάροδο των ετών έχουν διαφοροποιηθεί ακολουθώντας τις απαιτήσεις των αναπαραγόμενων μέσων αλλά και των καταναλωτικών συνηθειών.
Γεγονός είναι ότι τα αυθεντικά βινύλια, χωρίς πάντα να είναι τα καλύτερα από άποψη ήχου, η πράξη έχει αποδείξει ότι, από τις μετέπειτα 'νορμάλ' βινυλιακές επανεκδόσεις των τελών των '70ς αλλά και των '80ς είναι προτιμότερες. Το
CD στην απαρχή του ήταν θλιβερό, άνευρο και χωρίς την απόδοση της χωρικής πληροφορίας. Γι' αυτό υπήρξε εγκληματική η πώληση τότε των δισκοθηκών βινυλίου και η αντικατάστασή τους με
CD ειδικά της πρώτης τους περιόδου. Όταν συνειδητοποιήθηκε η ηχητική τους υστέρηση, ξεκίνησε η εποχή του ρεμάστεριν με χρήση συμπίεσης, γνωστής σαν κόνσεπτ από αρκετά παλαιότερα, από τα σινγκλ των τζουκ μποξ και τις ραδιοφωνικές εκπομπές, με αποτέλεσμα την αύξηση της έντασης (κάτι σαν λάουντνες) αλλά και την εξαφάνιση κυρίως των σημαντικότατων μικροδυναμικών, παρουσιάζοντας ένα 'τσαμπουκαλεμένο' ήχο, ισοπεδωμένο όμως χωρίς τονικές και ηχητικές διακυμάνσεις. Πολλά βινύλια προέκυψαν από τα τότε προβληματικά και όχι τόσο υψηλής ανάλυσης ψηφιακά μάστερ και καλό είναι να αποφεύγονται. Την τελευταία δεκαετία τα πράγματα βελτιώθηκαν σημαντικά σε όλες τις εκτυπώσεις, αναλογικές και ψηφιακές. Το κομπρέσιον χρησιμοποιείται με φειδώ, χωρίς ακραίο ξύρισμα στις κυματομορφές, και οι πολυκάναλες μάστερ ταινίες, όπου υπάρχουν, χρησιμοποιούνται για την επανέκδοση της πρωτότυπης μείξης, αλλά και άλλων εναλλακτικών με καλύτερη ανάδειξη κάποιων οργάνων, συνήθως του υποβάθρου, από μηχανικούς που είτε είχαν σχέση με την πρωτότυπη ηχογράφηση-κοπή είτε υπήρξαν 'κληρονόμοι' και 'κοινωνοί' της συγκεκριμένης τελετουργίας.
Το αριστουργηματικό
S.F. Sorrow ηχογραφήθηκε στα
Abbey Road από τον μηχανικό
Peter Mew, που έχει συμμετοχή σε αρκετά σημαντικά έργα της εποχής του, άρα υποθέτουμε ότι η δουλειά του είναι προσεγμένη και ποιοτική. Η επανέκδοση της
Madfish που είναι υποετικέτα της γνωστής παλαιότερης
Snapper Music, φαντάζει εντυπωσιακή, εάν ομιλούμε για την επετειακή των 50 ετών και θέλω να πιστεύω, χωρίς να την έχω ακούσει, τουλάχιστον από την επιθεώρηση στο
discogs ότι είναι όντως η καλύτερη επιλογή για τον δίσκο, σήμερα. Ο μπασοπριμαριστός ήχος του
CD που αναφέρεις, ίσως είναι το αποτέλεσμα συμπίεσης, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, και αυτό που εισπράττεις ακούγοντας την τωρινή επανέκδοση να είναι «
the real thing».
Φίλε μου, καλές ακροάσεις και πάντα τέτοια!