Tyler ? Durden
Supreme Member
...του Γιάννη Σ. Χρυσούλη...
14-7-1989
Τί είναι αυτό που συγκρίνει μέσα μας; Καί μέ τί μέτρο; Βλέ-
πω τόν τυφλό πόνο νά αναδεύεται ακόμα στό βάθος κρατώ-
ντας τό μυστικό τής καταγωγής μας στά χέρια του, τίς πρώ-
τες αδέξιες κινήσεις μιάς ζωντανής σάρκας νά τόν αποφύ-
γει... Ποιός μαθαίνει; Πού συσσωρεύεται η ικανότητα; Βλέ-
πω τό κορμί νά δημιουργεί σιγά σιγά τήν φυσιογνωμία του
εξαρτημένο απόλυτα από τήν ιδιαίτερη ικανότητά του νά α-
ποφεύγει τόν πόνο καθώς εκείνη δοκιμάζει αυτόν ή τόν άλ-
λον δρόμο που οδηγεί μακρυά του, βλέπω μιάν ευαισθησία,
έναν αλήτη που τόν έφτιαξαν οι δοκιμές, νά ανακαλύπτει μέ τόν καιρό
ότι δέν έχουν ονομασθεί τά πράγματα αλλά ο βαθ-
μός ιεράρχισής τους, κι εκεί, σ' αυτόν τόν τεράστιο χώρο τού κρανίου
όπου έζησε τά χρόνια του ψάχνοντας, νά περπα-
τά σηκώνοντας κάπου κάπου τό ίδιο σκουπίδι:
τήν αίσθηση τής ερημίας τού Κόσμου ακριβώς γιατί τά πράγματα δέν έ-
χουν όνομα καί γιατί πίσω από τά ονόματα δέν βρίσκονται πράγματα
αλλά τό χρώμα τού φόβου που κατοικεί μέσα στήν άδεια θέση τού καθενός
καί που είναι ο βαθμός αυτής τής θέσης.
Ποτέ, ποτέ δέν έχουμε γνωρίσει τά πράγματα. Έ-
νας υπάλληλος σκύβει πάνω από κάτι απίστευτες στίβες τα-
κτοποιώντας κι αναβαθμίζοντας μέ τήν ελπίδα ότι αυτή θά είναι η τελευταία φορά
καί πως κι άν τό μέτρο δέν μπορεί νά μήν είναι ο ιδιαίτερος φόβος που τό καθένα μάς προκα-
λεί καί τό όνομά του ο βαθμός τής θέσης του στήν ιεραρχία τών φόβων μας,
τά πράγματα θ' αποκαλύψουν μέσα απ' αυ-
τήν τήν τελική αισθητική μέ μιά κραυγή χαράς τήν συγγέ-
νειά τους μέ τό δικό μας όνομα καί παίρνοντάς μας απ' τό χέρι σάν τρυφεροί ερωμένοι
θά μάς οδηγήσουν έξω απ' τά κόκκαλα καί τίς σάρκες καί τόν πανικό που τίς τρέφει εις βάρος του.
Σφιχτά τότε, αυτό που μέσα μας δέν κινδύνεψε ποτέ από τίποτα, θά κρατήσει τό κορμί τού άλλου
καί θά προσπαθήσει νά τό δεί στά μάτια. Είναι τό ρίγος,
είναι τό ρίγος τής ηδονής απ' αυτό τό βλέμμα που θά διαγράψει σάν νά μήν υπήρξαν ποτέ τίς αισθητικές τού φόβου...
Έσκυψα καί τήν φίλησα. "Τί ωραία που ταιριάζουν τά χεί- λη μας", ψιθύρισα.
14-7-1989
Τί είναι αυτό που συγκρίνει μέσα μας; Καί μέ τί μέτρο; Βλέ-
πω τόν τυφλό πόνο νά αναδεύεται ακόμα στό βάθος κρατώ-
ντας τό μυστικό τής καταγωγής μας στά χέρια του, τίς πρώ-
τες αδέξιες κινήσεις μιάς ζωντανής σάρκας νά τόν αποφύ-
γει... Ποιός μαθαίνει; Πού συσσωρεύεται η ικανότητα; Βλέ-
πω τό κορμί νά δημιουργεί σιγά σιγά τήν φυσιογνωμία του
εξαρτημένο απόλυτα από τήν ιδιαίτερη ικανότητά του νά α-
ποφεύγει τόν πόνο καθώς εκείνη δοκιμάζει αυτόν ή τόν άλ-
λον δρόμο που οδηγεί μακρυά του, βλέπω μιάν ευαισθησία,
έναν αλήτη που τόν έφτιαξαν οι δοκιμές, νά ανακαλύπτει μέ τόν καιρό
ότι δέν έχουν ονομασθεί τά πράγματα αλλά ο βαθ-
μός ιεράρχισής τους, κι εκεί, σ' αυτόν τόν τεράστιο χώρο τού κρανίου
όπου έζησε τά χρόνια του ψάχνοντας, νά περπα-
τά σηκώνοντας κάπου κάπου τό ίδιο σκουπίδι:
τήν αίσθηση τής ερημίας τού Κόσμου ακριβώς γιατί τά πράγματα δέν έ-
χουν όνομα καί γιατί πίσω από τά ονόματα δέν βρίσκονται πράγματα
αλλά τό χρώμα τού φόβου που κατοικεί μέσα στήν άδεια θέση τού καθενός
καί που είναι ο βαθμός αυτής τής θέσης.
Ποτέ, ποτέ δέν έχουμε γνωρίσει τά πράγματα. Έ-
νας υπάλληλος σκύβει πάνω από κάτι απίστευτες στίβες τα-
κτοποιώντας κι αναβαθμίζοντας μέ τήν ελπίδα ότι αυτή θά είναι η τελευταία φορά
καί πως κι άν τό μέτρο δέν μπορεί νά μήν είναι ο ιδιαίτερος φόβος που τό καθένα μάς προκα-
λεί καί τό όνομά του ο βαθμός τής θέσης του στήν ιεραρχία τών φόβων μας,
τά πράγματα θ' αποκαλύψουν μέσα απ' αυ-
τήν τήν τελική αισθητική μέ μιά κραυγή χαράς τήν συγγέ-
νειά τους μέ τό δικό μας όνομα καί παίρνοντάς μας απ' τό χέρι σάν τρυφεροί ερωμένοι
θά μάς οδηγήσουν έξω απ' τά κόκκαλα καί τίς σάρκες καί τόν πανικό που τίς τρέφει εις βάρος του.
Σφιχτά τότε, αυτό που μέσα μας δέν κινδύνεψε ποτέ από τίποτα, θά κρατήσει τό κορμί τού άλλου
καί θά προσπαθήσει νά τό δεί στά μάτια. Είναι τό ρίγος,
είναι τό ρίγος τής ηδονής απ' αυτό τό βλέμμα που θά διαγράψει σάν νά μήν υπήρξαν ποτέ τίς αισθητικές τού φόβου...
Έσκυψα καί τήν φίλησα. "Τί ωραία που ταιριάζουν τά χεί- λη μας", ψιθύρισα.
Last edited:
