Κάποτε στο Lower East Side...

The Big Gundown: John Zorn plays the music of Ennio Morricone (Tzadik CD)

Νεοϋορκέζος Εβραίος συνθέτης-σαξοφωνίστας/avant-garde εστέτ, γεννημένος το 1953. Θεωρείται περίπου garage jazz, αλλά στην ουσία είναι πολύ δύσκολο να τον κατατάξεις κάπου: οι επιρροές του - τα cartoons, η pop, ο Anthony Braxton, ο Igor Stravinsky, ο Mauricio Kagel - είναι τόσο ετερόκλητες όσο και το σύγχρονο μουσικό τοπίο. Ο δίσκος του είναι αφιέρωμα στον μεγάλο Ιταλό μαέστρο. Ο Zorn δίσταζε να πειραματισθεί πάνω στις μουσικές του Morricone γιατί τις θεωρούσε κυριολεκτικά Τέλειες στην πρωτογενή τους μορφή. Είχε δίκιο: τις περνάει εδώ από τα 40 κύματα και παίζει μαζί τους σαν τη γάτα με το ποντίκι – κι αυτές αντέχουν: Τις αποδομεί και τις ξαναχτίζει απ την αρχή, τις μεταγράφει αγρίως, πιστός στο πνεύμα της επιμειξίας του Ιταλού τις παραγεμίζει με στοιχεία ethnic και τις μεθάει με την ενέργεια του punk. Μόνο που δεν πρόκειται για ανεξέλεγκτη σφαγή: τα θέματα των κομματιών αναθεωρούνται ριζικά αλλά η ψυχή τους, το πνεύμα τους, περιφρουρούνται με περίσσια προσοχή. Από κοντά, αρωγός, ολόκληρη η Νεοϋορκέζικη “μαφία”: Fred Frith, Anton Fier, Marc Ribot, Arto Lindsay, Wayne Horvitz, Bill Frisell όλος ο καλός κόσμος.
Ο μαέστρος παρακολουθεί εκστατικός. Δίνει ολόψυχα την έγκρισή του σ ένα σημείωμα στο οπισθόφυλλο.
Δίσκος θρυλικός, Ευαγγέλιο για τις επερχόμενες γενεές. Επετειακό remaster με καινούργιο εξώφυλλο για τα 15 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του στη Nonesuch(1985). 6 extra κομμάτια, το ίδιο συγκλονιστικά με τα παληά. O Τρόμος Πάνω απ την Πόλη, Η Συμμορία των Σικελών, Κάποτε στην Αμερική, Κάτω τα Κεφάλια!… Δεν ξέρεις Τι να πρωτοδιαλέξεις.
Αν χρειάζεσθε έναν δίσκο του John Zorn, αυτός είναι το The Big Gundown.

Κατά τη γνώμη μου, φτάνει μόλις ένα από τα bonus tracks για να ξανα-αγοράσει κανείς το άλμπουμ: είναι το The Ballad of Hank McCain με τον Mike Patton στα φωνητικά.
Υπάρχει βέβαια και το extra artwork στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το δίσκο: ό τι πρέπει για φετιχιστές.