52o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (4~13 Νοεμβρίου 2011)

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

airb

Super Moderator
Staff member
25 May 2008
15,090
Λιβαδειά
Poster 52o Tiff.jpg
^^^ Την αφίσα σχεδίασε το δημιουργικό γραφείο dolphins // communication design που συμμετείχε στην πρόσκληση ενδιαφέροντος
για δημιουργικό αφίσας του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Concept:
Πρωταρχική σημασία έχει το ταξίδι, η αναζήτηση και ο διαρκής επαναπροσδιορισμός της διαδρομής και της κινηματογραφικής αφήγησης.
Σε εποχές με τέτοια αδιέξοδα το σινεμά φαντάζει το καταλληλότερο μέσο για ένα ταξίδι στο θαυμαστό λαβύρινθο της ανθρώπινης φύσης.




To 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με ανανεωμένο βλέμμα και εμφανή προσανατολισμό στον ανεξάρτητο κινηματογράφο, πιστό
στο καθιερωμένο του ραντεβού, προσκαλεί κοινό και δημιουργούς σε μια ξεχωριστή κινηματογραφική γιορτή που θα πραγματοποιηθεί από
τις 4 έως τις 13 Νοεμβρίου 2011.

Ταινίες απ’ όλο τον κόσμο, κινηματογραφικές εκπλήξεις, σημαντικοί προσκεκλημένοι, αφιερώματα, masterclasses, ανοιχτές συζητήσεις και
παράλληλες εκδηλώσεις, θα συνθέσουν το κινηματογραφικό δεκαήμερο της διοργάνωσης, μεταμορφώνοντας την πόλη της Θεσσαλονίκης
σε έναν τόπο ανακάλυψης και γόνιμου διαλόγου με άξονα την Έβδομη Τέχνη.


FilmFestival.gr
 
Last edited:

airb

Super Moderator
Staff member
25 May 2008
15,090
Λιβαδειά
.


ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ


man_at_sea_280.jpg


Το έργο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, δε χαρίζεται. Καθρεφτίζει τη σύγχρονη πραγματικότητα με ευθύτητα και τόλμη, ανατέμνοντας ζητήματα ταυτότητας, φύλου και φυλής, ακραίες ανθρώπινες καταστάσεις, ό,τι χωρίζει και ενώνει, ό,τι απειλεί να εκραγεί ως βραδυφλεγής κοινωνική βόμβα. Στο σινεμά του, δεν υπάρχει χώρος για εύκολες λύσεις. Μόνο για δύσκολες αλήθειες. Ιστορίες μετανάστευσης, πολυπολιτισμικότητας και σεξουαλικής ταυτότητας, παραδίδονται στο θεατή χωρίς ωραιοποιήσεις και διδακτισμούς. Το 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί πλήρες αφιέρωμα στο έργο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, προβάλλοντας από τα πρώτα - άγνωστα στην Ελλάδα - μικρού μήκους φιλμ του, μέχρι τις βραβευμένες ταινίες μυθοπλασίας που σημάδεψαν το ελληνικό σινεμά των τελευταίων ετών, καθώς και την πολυαναμενόμενη τελευταία ταινία του Man at sea. Το αφιέρωμα θα συνοδεύεται από ειδική δίγλωσση έκδοση.

Από τους πλέον διακεκριμένους έλληνες σκηνοθέτες, με διεθνή παρουσία και διακρίσεις σε παγκόσμια φεστιβάλ, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης γεννήθηκε στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας από έλληνες γονείς και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία επτά ετών. Πραγματοποίησε σπουδές οικονομικών, ιστορίας και φιλοσοφίας στην Αγγλία, όπου και ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στο σινεμά κάνοντας ανεξάρτητες, χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες μικρού μήκους, αλλά και ταινίες για το Channel 4 και το BBC.

Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θα πραγματοποιήσει η νέα ταινία του δημιουργού, Man at sea, η οποία συμμετείχε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου. Η ταινία θα προβληθεί στην 52η διοργάνωση με νέο μοντάζ, το οποίο έχει επιμεληθεί ο σκηνοθέτης. Η δράση τοποθετείται εξ ολοκλήρου επάνω σε ένα πετρελαιοφόρο, ο καπετάνιος του οποίου διασώζει μαζί με τη γυναίκα του μια ομάδα λαθρομεταναστών. Λαθρομετανάστευση και οικογένεια -δυο δυσλειτουργικοί μικρόκοσμοι εγκλωβισμένοι ο καθένας στον εαυτό του– οδηγούν σε αβέβαιη εκτόνωση της εσωτερικής τους έντασης. Ταυτόχρονα, το πλοίο συμβολίζει τη μικρογραφία μιας κοινωνίας απ’ όπου ξεχειλίζει κάθε μορφής βία. Ο Κ. Γιάνναρης επιμένει εύστοχα στη συνύπαρξη επαγγελματιών ηθοποιών με ερασιτέχνες, οι περισσότεροι από τους οποίους καταθέτουν τη βιωματική τους ερμηνεία.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα προβληθούν, χαρακτηριστικές μικρού μήκους ταινίες του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, στις οποίες διαφαίνεται ήδη τόσο το ύφος, όσο και ο θεματικός προσανατολισμός του δημιουργού. Πολλές είναι επιφορτισμένες με ιδιαίτερα προσωπικό τόνο, καθώς ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να «εκτεθεί» μπροστά στην κάμερα, καταγράφοντας ή αποδομώντας στιγμές όπως ένα παθιασμένο φιλί (The kiss), τη στρατιωτική του θητεία (Me as soldier I & II), αλλά και μια οικογενειακή τραγωδία (Eleni’s funeral day). Παιχνίδια με τη σκιά και το φως, χρωματικές αντιθέσεις που αγγίζουν την ψυχεδέλεια και ελλειπτικά νοήματα ερεθίζουν το μάτι του θεατή, καλύπτοντας θεματικές όπως η φύση (Rock globe, Mystras &Geraki), το αστικό τοπίο (New York club, European Son Queer Demonstration), η σεξουαλικότητα (Farr is queer, You ripped it out of me), ή άλλοτε σκιαγραφώντας ανδρικά πορτρέτα (Black Derek boy, Maurizio Siziliano).

Ανάμεσα στις μικρού μήκους ταινίες του Κ. Γιάνναρη ξεχωρίζουν επίσης δυο ντοκιμαντέρ αφιερωμένα σε προσωπικότητες το έργο των οποίων άσκησε επιρροή στον έλληνα σκηνοθέτη: στο Α Desperate Vitality (1992) εξερευνά τις ταινίες του Πιερ Πάολο Παζολίνι, ενώ στο Τρώες υμνεί τον Κ.Π. Καβάφη (1991, βραβείο Teddy Πανόραμα Μπερλινάλε 1990).

Ενδεικτικές του ύφους του σκηνοθέτη, είναι τρεις ακόμη βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες. Στο Caught looking (βραβείο Teddy Πανόραμα Μπερλινάλε 1991), ο δημιουργός διερευνά τα όρια των σεξουαλικών φαντασιώσεων με όχημα την ομότιτλη πλατφόρμα εικονικής πραγματικότητας. Από την άλλη, στο λυρικό, «ακατέργαστο» road movie North of Vortex, ένας ομοφυλόφιλος ποιητής, ένας ναύτης και μια σερβιτόρα μοιράζονται ένα ιδιόμορφο ερωτικό τρίγωνο, αναζητώντας την απόλυτη ελευθερία (βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ Σικάγο 1991). Τέλος, η ταινία Μια θέση στον ήλιο, η πρώτη επαφή του σκηνοθέτη με το ελληνικό κοινό, αφηγείται το χρονικό μιας ερωτικής ιστορίας ενός έλληνα και ενός μετανάστη, με φόντο το κέντρο της Αθήνας (βραβείο καλύτερης ταινίας και καλύτερης βαλκανικής ταινίας στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, 1995).

Στα μεταγενέστερα μικρού μήκους έργα του, συγκαταλέγονται το Visions of Europe (2004), ένα διηπειρωτικό κινηματογραφικό μωσαϊκό 25 ιστοριών, δια χειρός ισάριθμων σκηνοθετών από τις χώρες-μέλη της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και οι Φατίχ Ακίν, Πίτερ Γκρίναγουεϊ, Άκι Καουρισμάκι, Μπέλα Ταρ, καθώς και το Gender pop, η καταγραφή του ομώνυμου τριήμερου καλλιτεχνικών δρώμενων επάνω σε θέματα ρόλων φύλου και ταυτότητας, το οποίο πραγματοποιήθηκε το 2008.

Το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Κωνσταντίνου Γιάνναρη με τίτλο Κοντά στον παράδεισο / 3 steps to heaven (1995) το οποίο συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Κανών, είναι ένα «ηλεκτρισμένο», γεμάτο σασπένς και μαύρο χιούμορ, θρίλερ, με φόντο το νυχτερινό Λονδίνο. Κεντρική ηρωίδα μια γυναίκα - την υποδύεται η «μούσα» του Μάικ Λι, Κάτριν Κάρτλιτζ – η οποία επιχειρεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τον μυστηριώδη θάνατο του αγαπημένου της. Τρεις άνθρωποι-κλειδιά θα την καταβυθίσουν σε ένα σκοτεινό κόσμο ουσιών, φετίχ και πολιτικών σκανδάλων.

Η ταινία Από την άκρη της πόλης (1998) αφηγείται τα έργα και τις νύχτες μιας ομάδας ρωσοπόντιων μεταναστών, του 17χρονου Σάσα και της παρέας του. Αυτές οι χαμένες ψυχές που ξεδίνουν με ναρκωτικά, πορνεία, έγκλημα και βόλτες στο κακόφημο κέντρο της πόλης, μετουσιώνονται μπροστά στο φακό του Γιάνναρη σε ένα καίριο σχόλιο για τη μετανάστευση, την αποξένωση και τις πολιτισμικές, κοινωνικές και σεξουαλικές συγκρούσεις. Ντοκιμαντερίστικη χροιά και γρήγοροι ρυθμοί απεικονίζουν τη σκληρή αστική πραγματικότητα μιας κολασμένης υποκουλτούρας, ενώ ο σκηνοθέτης καταρρίπτει ευέλικτα κάθε ίχνος εθνικής και φυλετικής ταυτότητας, κάνοντας τελικά τον «άλλο», οικείο. Η ταινία απέσπασε βραβείο Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 39ου ΦΚΘ, βραβείο της ΠΕΚΚ / Καλύτερη Ελληνική Ταινία και Κρατικό Βραβείο Ποιότητας: Δεύτερη ταινία μυθοπλασίας.

Στον αντίποδα, η άδεια καλοκαιρινή πρωτεύουσα δίνει το ερέθισμα στον σκηνοθέτη να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και όλα τα μικρά θαύματα που προσδοκά ο καθένας μας, στην ταινία Δεκαπενταύγουστος (2001 - βραβείο της ΠΕΚΚ στο 42ο ΦΚΘ, συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου 2002). Εδώ, η θρησκευτική πίστη, ο ορθολογισμός και η μεταφυσική συνταξιδεύουν σε ένα road movie ανά την Ελλάδα, ιδωμένο μέσα από εντυπωσιακή κινηματογράφηση και εξαιρετικές ερμηνείες. Τέσσερις παράλληλες ιστορίες εξελίσσονται μέσα σε ένα 24ωρο, με πρωταγωνιστές τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας που φεύγουν για διακοπές, αλλά και έναν νεαρό διαρρήκτη που εισβάλλει στα διαμερίσματα και ανακαλύπτει τα μυστικά τους. Χαρακτήρες διαμετρικά αντίθετοι μεταξύ τους, όλοι ελπίζουν σε ένα θαύμα και πορεύονται σε μια καθαρτική διαδρομή.

Με την ταινία Όμηρος (2005), εμπνευσμένη από το τραγικό περιστατικό λεωφορειοπειρατείας που είχε συγκλονίσει πριν δώδεκα χρόνια, ο σκηνοθέτης κάνει μια πολιτική ταινία στην οποία δεν «μεταφράζει», αλλά προβληματίζεται επάνω στο γεγονός, αναλύοντας με ρεπορταζιακό στυλ την απελπισία ενός ξένου που παλεύει μάταια να νικήσει τα στερεότυπα και τη ρατσιστική μανία των γύρω του. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών, η καταπίεση και ο ρόλος των ΜΜΕ είναι οι κύριες θεματικές που θίγει η ταινία, για να αναρωτηθεί τελικά κατά πόσο είναι δυνατό να ξεφύγουμε από την ομηρία των προκαταλήψεων. Ο Όμηρος τιμήθηκε με δύο Κρατικά Βραβεία Ποιότητος (βραβείο σκηνοθεσίας και 3ο Βραβείο ταινίας Μυθοπλασίας Μεγάλου Μήκους) στο 46ο ΦΚΘ, καθώς και με το βραβείο του διεθνούς «Φόρουμ και Φεστιβάλ Ευρωπαϊκής Ταινίας» Βιέννης.

Όπως κι οι ήρωές του, έτσι κι ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, «δεν μασά τα λόγια του». Τολμά, αμφισβητεί, ενίοτε προκαλεί, όχι για να προκαλέσει, αλλά για να προσκαλέσει το κοινό σε μια άλλη θέαση του κόσμου.


(Δελτίο Τύπου)
 
Last edited:

airb

Super Moderator
Staff member
25 May 2008
15,090
Λιβαδειά
.

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ:

ΣΑΡΑ ΝΤΡΑΙΒΕΡ – ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ - ΟΥΛΡΙΧ ΖΑΪΝΤΛ

ΟΛΕ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΑΝΤΣΕΝ


Τα αφιερώματα του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τιμούν τις πιο ανατρεπτικές φωνές του σύγχρονου
ανεξάρτητου κινηματογράφου: Τον καθηλωτικό ιταλό σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο, τη σουρεαλίστρια αμερικανίδα
δημιουργό και συνεργάτιδα του Τζιμ Τζάρμους, Σάρα Ντράιβερ, τον διεισδυτικό δανό μυθοπλάστη Όλε Κρίστιαν
Μάντσεν και τον προκλητικό κινηματογραφιστή από την Αυστρία Ούλριχ Ζάιντλ.





"ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ"


paolo_sorrentino_this_must_be_the_place.jpg


Η φιλμογραφία του Πάολο Σορεντίνο / Paolo Sorrentino, αν και σχετικά σύντομη, έχει να επιδείξει ορισμένες από τις πιο καθηλωτικές ταινίες των τελευταίων ετών, ανάμεσα στις οποίες και το αριστουργηματικό Il Divo. Το 52ο Φεστιβάλ πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο του ιταλού δημιουργού, από τους πλέον ανερχόμενους auteurs του σύγχρονου σινεμά, προβάλλοντας τόσο τις λιγότερο γνωστές μικρού μήκους ταινίες του, όσο και τις πολυβραβευμένες ταινίες μυθοπλασίας του. Στο φεστιβάλ θα πραγματοποιήσει πρεμιέρα και η πρόσφατη - και πρώτη αγγλόφωνη - ταινία του σκηνοθέτη, This must be the place (2011), ένα συγκινητικό road movie με πρωταγωνιστή το Σον Πεν.​

Με σκηνοθεσία στυλιζαρισμένη και σενάρια υπογεγραμμένα απ’ τον ίδιο το δημιουργό, ο κινηματογραφικός κόσμος του Σορεντίνο, αρχιτεκτονικά δομημένος, τολμηρός και αινιγματικός, επιμένει στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, το ντεμπούτο του με τίτλο L’ uomo in piu (2001), μια υπαρξιακή παραβολή γύρω από την άνοδο και την πτώση δύο διάσημων ανδρών, έναν εκ των οποίων υποδύεται ο Τόνι Σερβίλο, ηθοποιός – «σήμα κατατεθέν» του Σορεντίνο, αλλά και το L’ amico di famiglia (2006) ένα γκροτέσκ παραμύθι διαπροσωπικών συγκρούσεων. Ο Σερβίλο πρωταγωνιστεί και στο αντονιονικό θρίλερ Le conseguenze dell’ amore (2004), μια κατάδυση στον κόσμο της μαφίας, καθώς και στο πολυβραβευμένο Il Divo (2008), την συγκλονιστική, οπερατικού ύφους βιογραφία του Τζούλιο Αντρεότι. Υποδείγματα σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας είναι και οι μικρού μήκους ταινίες του δημιουργού, ο οποίος άλλοτε ελίσσεται μυθοπλαστικά ανάμεσα στον μικρόκοσμο της μαφίας (L’ amore non ha confini, 1998), των ναρκωτικών (La notte lunga, 2001) και της οικογένειας (La partita lenta, 2009), κι άλλοτε συνθέτει το πορτραίτο της γενέτειράς του (Napoli 24 - La principessa di Napoli, 2010).​





"ΣΑΡΑ ΝΤΡΑΪΒΕΡ"


sara_driver_when_pigs_fly.jpg


Η Σάρα Ντράιβερ/ Sara Driver, μια «ιέρεια» του ανεξάρτητου σινεμά, το οποίο υπηρετεί πιστά από τη δεκαετία του ’80 ως ηθοποιός, σκηνοθέτιδα και παραγωγός, θα παραβρεθεί στη φετινή διοργάνωση η οποία πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο της. Παράλληλα, ως - επί πολλά έτη - συνεργάτιδα και σύντροφος του Τζιμ Τζάρμους, εκτός από σύντομους ρόλους στις ταινίες του, έχει υπογράψει και την παραγωγή σε πολλές από αυτές, όπως στο ντεμπούτο του με τίτλο Διακοπές διαρκείας, καθώς και στο πολυβραβευμένο Πέρα από τον παράδεισο, ταινίες που θα προβληθούν στο 52ο ΦΚΘ.​

Γεννημένη το 1955 στο Νιου Τζέρσι, η δημιουργός αρχικά σπούδασε αρχαιολογία, ολοκληρώνοντας μάλιστα το τελευταίο έτος των σπουδών της στην Ελλάδα, πριν στραφεί στον κινηματογράφο. Σουρεαλιστικές και απρόβλεπτες, οι ταινίες της Ντράιβερ συνδέουν το ποιητικό με το καθημερινό, μοιάζοντας με εκκεντρικά παραμύθια. Το μικρού μήκους ντεμπούτο της, You are not I (1981) - βασισμένο σε διήγημα του Πολ Μπόουλς και με τον Τζιμ Τζάρμους ως συνσεναριογράφο - απέκτησε καλτ φήμη, ενώ χαρακτηρίστηκε απ’ το Cahiers du Cinéma ως μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του ’80. Ένα καταραμένο κινέζικο χειρόγραφο, γκάνγκστερς, αλλά και ο Στιβ Μπουσέμι σε ένα μικρό ρόλο, παρελαύνουν στο αλλόκοτο Sleepwalk(1986), που τιμήθηκε με το βραβείο Georges Sadoul της Γαλλικής Ταινιοθήκης. Στη feelgood κομεντί, When pigs fly(1993), αλληλοδιαπλέκονται κωμικά ο Άλφρεντ Μολίνα ως τζαζ μουσικός, η Μάριαν Φέιθφουλ σε ρόλο φαντάσματος και το ανατρεπτικό σάουντρακ του Τζο Στράμερ. Τέλος, στο The Bowery(1994), τμήμα της ανθολογίας «Postcards from New York», η Ντράιβερ συνθέτει το πορτρέτο της ομώνυμης θρυλικής συνοικίας της Νέας Υόρκης, όπου η ίδια ζει.​





"ΟΛΕ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΑΝΤΣΕΝ"


ole_christian_madsen_superclasico.jpg


Το σινεμά του Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, μοιάζει να βαδίζει πάνω στο τεντωμένο σκοινί των διαπροσωπικών σχέσεων. Το 52ο Φεστιβάλ πραγματοποιεί αφιέρωμα, σ’ έναν απ’ τους σημαντικότερους δημιουργούς του νέου κύματος του δανέζικου κινηματογράφου, τον Όλε Κρίστιαν Μάντσεν / Ole Christian Madsen ο οποίος θα παραβρεθεί στη διοργάνωση. Με οξύνοια, αφηγηματική τόλμη, αλλά και υποβόσκουσα αίσθηση του χιούμορ, ο δανός δημιουργός αντλεί έμπνευση από προσωπικά βιώματα για να διεισδύσει στο πιο εύθραυστο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης. Ισορροπώντας ανάμεσα στο art house και το εμπορικό σινεμά, στηρίζεται στην ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών του - ανάμεσά τους ο Μαντς Μίκελσεν και η Στίνε Στινγκάντε – χτίζοντας ένα σύμπαν δωρικό, ρεαλιστικό, με εκφραστική λιτότητα και στοιχειώδη υλικά.​

Γεννημένος το 1966, αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας, μαζί με τους Τόμας Βίντερμπεργκ και Περ Φλι, σε μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε ως ‛χρυσή φουρνιά’. Με τις πρώτες του ταινίες, Sinan’s Wedding (1997) και Pizza King (1999), έγινε ένας απ’ τους πρώτους δανούς κινηματογραφιστές που καταπιάστηκαν με το μεταναστευτικό ζήτημα. Το 2003 ασπάστηκε το Δόγμα ’95 με την ταινία Kira’s Reason: A love story, μια συγκλονιστική σπουδή πάνω στον γυναικείο ψυχισμό μιας συζύγου και μητέρας. Η κατάρρευση, παραμένει αγαπημένο θέμα του Μάντσεν και στο Prague (2006), όπου ανιχνεύει τις βαθύτερες αιτίες πίσω απ’ την διάλυση ενός γάμου. Το 2008 σκηνοθετεί το τολμηρό και φιλόδοξο Flame and Citron, απ’ τις πιο εμπορικές ταινίες του δανέζικου κινηματογράφου, που ρίχνει φως σε μια άγνωστη πτυχή του ´Β Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διοργάνωση θα κάνει πρεμιέρα και το Superclasico (2011), πρώτη κωμωδία του σκηνοθέτη και τελευταίο κομμάτι της τριλογίας του γάμου (μετά τα Kira’s Reason και Prague), στην οποία με γουντιαλενική διάθεση ο Μάντσεν μας ταξιδεύει στην Αργεντινή, εξιστορώντας την περιπέτεια ενός διαζυγίου, με φόντο τον κόσμο του ποδοσφαίρου, του οίνου και του παραλόγου.​





"ΟΥΛΡΙΧ ΖΑΪΝΤΛ"


ulrich_seidl_models.jpg


«Ποτέ ξανά στο σινεμά δεν μπόρεσα να κοιτάξω κατάματα την κόλαση», δήλωσε ο Βέρνερ Χέρτζογκ για το ντοκιμαντέρ Animal Love του Ούλριχ Ζάιντλ / Ulrich Seidl, κατατάσσοντάς τον ανάμεσα στους αγαπημένους του κινηματογραφιστές. Έμπειρος ντοκιμαντερίστας, καυστικός μυθοπλάστης, ο Ζάιντλ αποτελεί μια από τις πιο οξυδερκείς και προκλητικές φωνές του ευρωπαϊκού σινεμά. Το 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο του πολυβραβευμένου αυστριακού δημιουργού, προβάλλοντας αντιπροσωπευτικές στιγμές της φιλμογραφίας του. Το αφιέρωμα εντάσσεται στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες», δράση που χρηματοδοτείται μεταξύ άλλων από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013.​

Οι ταινίες του Ούλριχ Ζάιντλ, θολώνοντας τα όρια ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, διαρρηγνύουν κάθε ταμπού, εισβάλλοντας πότε σαρκαστικά, πότε αποστασιοποιημένα, ωστόσο πάντα ανθρώπινα στη σφαίρα της ιδιωτικότητας. Στο Models (1999) εκθέτει τη ναρκισσιστική βιομηχανία του μόντελινγκ, στο βραβευμένο με Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας Dog days (2001), απεικονίζει τα δεινά μιας ομάδας εύθραυστων χαρακτήρων με ωμό συναίσθημα και ειρωνική ισορροπία, ενώ στο βαθιά ουμανιστικό και σκληρό Import / Export (2007), καταπιάνεται με την οικονομική μετανάστευση, δίνοντας στους απελπισμένους ήρωες μια υπόσχεση λύτρωσης. Αναλόγως και στα ντοκιμαντέρ του Ζάιντλ, η παράνοια της καθημερινότητας κυριαρχεί: Την εντοπίζει στις ανισότητες μεταξύ μεταναστών και γηγενών (Good news, 1990), στις διαπροσωπικές σχέσεις (Losses to be expected, 1992, The last real men, 1994), στη σχεδόν διαστροφική αγάπη ανθρώπου και κατοικίδιου (Animal love, 1996), σε πορτρέτα αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων (The bosom friend, 1997), αλλά και στις εξομολογήσεις πιστών (Jesus, you know, 2003).​



(Δελτίο Τύπου)
 
18 June 2006
8,260
Θεσσαλονίκη
52o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μέρα πρώτη ( Παρασκευή )


Η Πρώτη μέρα του φετινού φεστιβάλ περιελάμβανε την τελετή και την ταινια έναρξης , την νέα ταινία του ελληνικής καταγωγής Alexander Payne


¨The Descendants¨ ( Οι απόγονοι) . Η προσέλευση του κοινού ήταν ελαφρός μικρότερη από άλλες χρονιές και φυσικά στην τελετή έναρξης δεν παραβρέθηκαν βαρύγδουπα πολιτικά πρόσωπα . Στη σκηνή αρχικά ανέβηκε ένα κουαρτέτο με φωνητικά και έπαιξαν ένα μουσικό θέμα . Ακολούθησε ο λόγος του Διευθυντή του φεστιβάλ Δημήτρη ΕΪπίδη που παρέμεινε σε πολύ χαμηλούς τόνους χωρίς πολιτικά σχόλια και εντάσεις όπως και ο λόγος του προέδρου του φεστιβάλ και Δήμαρχου Θεσσαλονίκης που ακολούθησε , Γιάννη Μπουτάρη. Στη συνεχεία ανέβηκε ο τιμώμενος σκηνοθέτης της βραδιάς Alexander Payne ο οποίος εξέφρασε την συγκίνηση του που επιστρέφει στη χώρα του και προβολή τη νέα του ταινία σ αυτή . Μάλιστα μεγάλο μέρος του λόγου του ήταν τα ελληνικά .


Ακολούθησε το καθιερωμένο παρτυ στη αποθήκη Γ στο λιμάνι μέχρι τις πρωινές ώρες .

Η Ταινία

Descendants

Πρόκειται για ένα δράμα με αρκετές πινελιές χιούμορ κάτι που έγινε εξεπιτούτου απ τον δημιουργό της με σκοπό να αποφύγει το μελόδραμα και το βαρύ κλίμα . Ο ρυθμός της ταινίας είναι αυτός που είδαμε και στο About Schmidt και στο Sideways . Ο George Clooney σ έναν πολύ καλό ρόλο που ίσως τον φέρει και στις υποψηφιότητες των Oscar . Καλή ερμηνεία έχουμε όμως και απ την πιτσιρίκα Sjailene Woodletd που υποδύεται την μεγάλη και ατίθαση κόρη του κεντρικού ήρωα. Η ταινία γυρισμένη εξολοκλήρου στην Χαβάη μας αφηγείται την ιστορία ενός πατέρα δυο ανήλικων κοριτσιών που μαθαίνει πως η γυναίκα του που βρίσκεται σε κόμμα στο νοσοκομείο έπειτα από ένα ατύχημα τον απατούσε με κάποιος κτηματομεσίτη. Με τη βοήθεια της μεγάλης του κόρης θα προσπαθήσει να συναντήσει τον άνθρωπο που αγάπησε η γυναίκα του .

Μια ιστορία αρκετά ενδιαφέρουσα και καλοδουλεμένη που όμως στερείται κάποιας μεγάλης δυνατής σκηνής και κορύφωσης που μάταια περίμενα καθ όλη τη διάρκεια της .


Θα είχα και φωτογραφικό υλικό αλλα αν είχα φροντίσει να φορτίσω την μπαταριά της μηχανής μου

http://www.youtube.com/watch?v=adZL7baDhE0
 
18 June 2006
8,260
Θεσσαλονίκη
Απάντηση: 52o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μέρα δεύτερη ( Σάββατο)

Το πρωί είχαμε την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου του Alexander Payne . Ο σκηνοθέτης φανερά συγκινημένος που βρήκατε και πάλι στην πατρίδα του δήλωσε μεταξύ άλλων πως επιθυμία του είναι κάποια στιγμή να κάνει μια Ελληνική ταινία για τους έλληνες.

Ταινίες που ξεχώρισαν
Superclasico (Δανία )
Του Ole Christian Madsen
Ο Madsen είναι ένας εκ των τιμώμενων δημιουργών του 52ου φεστιβάλ καθώς θα προβληθούν σ αυτό όλες του οι ταινίες . Ταλαντούχος και με σημαντικές δουλειές στην καριέρα του αποτελεί τον νέο κινηματογραφικό εκπρόσωπο της χώρας του ανέδειξε τον Lars Von Trier αλλά και τον Thomas Vinterberg.

Ο Κριστιαν διατηρεί κάβα ποτών αλλά οι δουλειές δεν πάνε καθόλου καλά . Το ίδιο άσχημα όμως εξελίσσεται και η υπόλοιπη ζωή του . Η Γυναίκα του τον εγκατέλειψε για τα μάτια ενός πετυχημένου ποδοσφαιριστή που ζει στην Αργεντινή . Ο Κριστιαν μαζί με τον 17χρονο γιο του θα ταξιδέψει μέχρι το Μπουένος Αιρες όπου υποτίθεται θα έπαιρνε την υπογραφή της γυναίκας του για το διαζύγιο . Στην πραγματικότητα όμως αυτό που θέλει είναι να την κερδίσει ξανά . Ουσιαστικά πρόκειται για μια κωμωδία άρτια δουλεμένη απ όλες τις απόψεις

http://www.youtube.com/watch?v=Do0YAZ9CTso&feature=related


Michael ( Αυστρία)
Του Markus Schleinzer
Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του μαθητή του Michael Haneke που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννων . Πρόκειται για ένα εντελώς αρρωστημένο σενάριο όπου απλά η κάμερα παρακολουθεί έναν καθημερινό άνθρωπο , δημόσιο υπάλληλο που κάνει τα ψώνια του , πάει στο γραφείο του , κάνει σκι με τους φίλους του και επιστρέφει σπίτι του για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορέξεις μ ένα 8χρονο αγοράκι που έχει κλειδωμένο στο υπόγειο του . Τόσο απλά . Η ταινία σοκάρει όντως όχι οπτικά αφού δεν έχει καμιά προκλητική σκηνή αν εξαιρέσεις μια όπου ο πρωταγωνιστής βγάζει στο τραπέζι το γεννητικό του όργανο απέναντι απ το παιδί κάτι που ο ίδιος ο πρωταγωνιστής είπε πως ήταν μοντάζ, αλλά απ την ίδια της την ιδέα . Αυτό που δεν μπορεί ν αντέξει ο θεατής είναι έναν παιδεραστή που κάνει μια φυσιολογική ζωή , που έχει συναισθήματα , που μπορεί να είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας.

http://www.youtube.com/watch?v=UL_AsGB8SLY
 
18 June 2006
8,260
Θεσσαλονίκη
Απάντηση: 52o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Επίσης το Σάββατο είδαμε και τη νέα ταινία του Κώστα Καπακα με τίτλο Magic hour που ουσιαστικά πρόκειται για ένα road movie ελληνικών προδιαγραφών, κομμένο και ραμμένο πάνω στον πρωταγωνιστή του , τον φίλο μου τον Ρενο Χαραλαμπίδη που για μια φορά ακόμα περιπλανείται μ ένα φέρετρο. Η ταινία διαθέτει καλές στιγμές με έξυπνο χιούμορ και βλέπετε ευχάριστα απ τιον καθένα παρ όλο τον αργό ρυθμό της

http://www.youtube.com/watch?v=Ers2X31v6pM
 

Stellios papa

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,804
Ελλαδα
Απάντηση: 52o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

βρε Κωστα για πες μας τι εγινε με τον Γιανναρη
ποιον εδειρε ?

.
 

karavan

Supreme Member
14 June 2010
4,435
Re: Απάντηση: 52o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

βρε Κωστα για πες μας τι εγινε με τον Γιανναρη
ποιον εδειρε ?

.

Τον Αγγελόπουλο! :flipout:
 

Stellios papa

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,804
Ελλαδα
.

o Aleksander Sokourov
στην θεσσαλονικη


faust-212x300.jpg




«Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς που βρίσκεστε εδώ απόψε για να παρακολουθήσετε τη νέα μας δουλειά.
Για μένα η παρουσία σας είναι δείγμα εμπιστοσύνης, αφού φανερώνει την ετοιμότητά σας να δωρίσετε στον σκηνοθέτη
στο συνεργείο και στη δουλειά του δύο ώρες από την ίδια σας τη ζωή. Πρόκειται για γενναιοδωρία από μέρους σας, που εκτιμώ βαθιά
Όταν σβήνουν τα φώτα και εμφανίζονται οι εικόνες στην οθόνη, ο άνθρωπος ξεχνά για λίγο σε πόσο δύσκολους καιρούς ζούμε σήμερα
και νιώθει πως δεν είναι μόνος. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο», ανέφερε ο δημιουργός».


Ο Φάουστ του Σοκούροφ δεν είναι μια κινηματογραφική προσαρμογή του έργου του Γκαίτε με τη συνηθισμένη έννοια, αλλά μια ανάγνωση των όσων παραμένουν πίσω από τις γραμμές.
Ο Φάουστ είναι στοχαστής, φερέφωνο ιδεών, αναμεταδότης λέξεων, μηχανορράφος, ονειροπόλος.
Ένας ανώνυμος άνδρας που οδηγείται απ’ τα πιο βασικά ένστικτα: την πείνα, την απληστία, τη λαγνεία.
Ένα δυστυχισμένο, στοιχειωμένο πλάσμα που εκφράζει ένα ερώτημα. Γιατί να παραμένουμε στη στιγμή όταν μπορούμε να πάμε πιο πέρα;
Όλο και πιο πέρα, όλο και πιο κει, σπρώχνοντας προς τα μπροστά – χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρόνος είναι ακίνητος. Κι ότι εμείς είμαστε αυτοί που θα φύγουμε.



:SFGSFGSF:
 
Last edited: