Ένα συνθέτη που πάντα θεωρούσα αδικαιολόγητα παραμελημένο είναι ο Γάλλος Γκαμπριέλ Φωρέ. Ρομαντικός, αλλά με μια αγάπη για τις κλασικές φόρμες, στα τέλη του αιώνα και του ρομαντισμού και στις αρχές του επόμενου πριν από τον δωδεκαφθογγισμό του Σαίνμπεργκ, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Παρόλο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους συμπατριώτες του Ντεμπυσύ και Ραβέλ, τα έργα του δεν ακούγονται τόσο πολύ όσο τα δικά τους. Έχει γράψει μουσική για πιάνο (νυχτερινά, εμπρομπτύ, πρελούδια, μπαρκαρόλλες κ.α.), ένα εξαιρετικό και πάνγλυκο Ρέκβιεμ και άλλα χορωδιακά έργα θρησκευτικού περιεχομένου, άπειρα τραγούδια απράμιλλης ομορφιάς σε γαλλική ποίηση ολκής και μουσική δωματίου. Μαθητής του Σαιν-Σανς, φίλος του Τσαϊκόφκσυ και του Αλμπένιζ, ίνδαλμα του Ααρόν Κόπλαντ, δάσκαλος του Μωρίς Ραβέλ, ο Φωρέ υπήρξε μια από εκείνες τις μυστήριες φυσιογνωμίες που παρουσιάζονται στο τέλος μιας εποχής και την επηρεάζουν καταλυτικά μέσα από την ήρεμη δύναμή τους.
Εδώ θέλω να παρουσιάσω εν συντομία τα δύο κουαρτέτα και τα δύο κουιντέτα που έχει γράψει για πιάνο, τα οποία τα θεωρώ ιδανική ακρόαση για φθινοπωρινό καιρό! Το πρώτο πράγμα που καλό είναι να έχει κανείς υπόψη είναι ότι η μουσική του και ειδικά αυτά τα έργα δεν ανοίγονται εύκολα. Η πυκνή, εκλεπτυσμένη και αέναα ρευστή γραφή τους, τα κάνει στα αυτιά ακόμα και των έμπειρων ακροατών κάτι σαν κλειστά μπουμπούκια που θέλουν το φως της προσοχής και επανειλημμένων ακροάσεων για ν' ανθίσουν.
Το δύο κουαρτέτα γράφτηκαν το 1876 και 1886 αντίστοιχα και ακολούθησαν τα κουιντέτα το 1905 και 1921. Τα δύο τελευταία είναι δείγματα της όψιμης γραφής του συνθέτη. Αντίθετα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς, το πιάνο σε αυτά τα έργα δεν θα έλεγε κανείς ότι “σολάρει”. Αντιθέτως, είναι πολύ οργανικά δεμένο με τα έγχορδα. Αυτή είναι μία από τις πολλές ιδαιτερότητες των έργων αυτών, μαζί με τις αντιστικτικές, τροπικές τεχνικές του και την δική του ιδιαίτερη χρήση μετρικών τεχνικών που έδωσαν στη μουσική του αυτή τη φευγαλέα και “άπιαστη” ποιότητα στην οποία αναφερόταν ο Ααρόν Κόπλαντ.
Προτιμώμενες εκτελέσεις και ηχογραφήσεις. Θα μείνω στους Γάλλους (υπάρχει λόγος). Γι' αυτά τα έργα τουλάχιστον. Πολύ αξιόλογη εκτέλεση είναι του Jean-Philippe Collard με το κουαρτέτο Parrenin του 1979 (ΕΜΙ) που είχε κυκλοφορήσει σε 2 σετ των 2 CD με τα άπαντα της μουσικής δωματίου του συνθέτη. Το δεύτερο σετ περιέχει επιπλέον και το κύκνειο άσμα του, το κουαρτέτο εγχόρδων, έργο 121.
Δεύτερη στη σειρά η πιο πρόσφατη εκτέλεση του Pascal Roge με το κουαρτέτο Ysaye (Decca).
Εδώ θέλω να παρουσιάσω εν συντομία τα δύο κουαρτέτα και τα δύο κουιντέτα που έχει γράψει για πιάνο, τα οποία τα θεωρώ ιδανική ακρόαση για φθινοπωρινό καιρό! Το πρώτο πράγμα που καλό είναι να έχει κανείς υπόψη είναι ότι η μουσική του και ειδικά αυτά τα έργα δεν ανοίγονται εύκολα. Η πυκνή, εκλεπτυσμένη και αέναα ρευστή γραφή τους, τα κάνει στα αυτιά ακόμα και των έμπειρων ακροατών κάτι σαν κλειστά μπουμπούκια που θέλουν το φως της προσοχής και επανειλημμένων ακροάσεων για ν' ανθίσουν.
Το δύο κουαρτέτα γράφτηκαν το 1876 και 1886 αντίστοιχα και ακολούθησαν τα κουιντέτα το 1905 και 1921. Τα δύο τελευταία είναι δείγματα της όψιμης γραφής του συνθέτη. Αντίθετα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς, το πιάνο σε αυτά τα έργα δεν θα έλεγε κανείς ότι “σολάρει”. Αντιθέτως, είναι πολύ οργανικά δεμένο με τα έγχορδα. Αυτή είναι μία από τις πολλές ιδαιτερότητες των έργων αυτών, μαζί με τις αντιστικτικές, τροπικές τεχνικές του και την δική του ιδιαίτερη χρήση μετρικών τεχνικών που έδωσαν στη μουσική του αυτή τη φευγαλέα και “άπιαστη” ποιότητα στην οποία αναφερόταν ο Ααρόν Κόπλαντ.
Προτιμώμενες εκτελέσεις και ηχογραφήσεις. Θα μείνω στους Γάλλους (υπάρχει λόγος). Γι' αυτά τα έργα τουλάχιστον. Πολύ αξιόλογη εκτέλεση είναι του Jean-Philippe Collard με το κουαρτέτο Parrenin του 1979 (ΕΜΙ) που είχε κυκλοφορήσει σε 2 σετ των 2 CD με τα άπαντα της μουσικής δωματίου του συνθέτη. Το δεύτερο σετ περιέχει επιπλέον και το κύκνειο άσμα του, το κουαρτέτο εγχόρδων, έργο 121.
Δεύτερη στη σειρά η πιο πρόσφατη εκτέλεση του Pascal Roge με το κουαρτέτο Ysaye (Decca).
