Το ποίημα του έρωτα και της θάλασσας του Ερνέστ Σωσσόν γράφτηκε την περίοδο 1882-1893 (δουλευόταν για δέκα ολόκληρα χρόνια δηλαδή και ολοκληρώθηκε με το τέλος της 2ης περιόδου του συνθέτη) και θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του. Είναι μια δίπτυχη, απαιτητικότατη ημίωρη σύνθεση για φωνή και ορχήστρα, βασισμένη σε ποίηση του Μωρίς Μπουσόρ. Αποτελείται από δύο μέρη που χωρίζονται από ένα πολύ όμορφο ιντερλούδιο:
1. Το λουλούδι των νερών (La fleur des eaux) και
2. Ο θάνατος του έρωτα (La mort de l' amour)
Όπως συμβαίνει συχνά σ' αυτές τις περιπτώσεις τα ποιήματα του Μπουσόρ δεν κατάφεραν να μείνουν από μόνα τους στην ιστορία, γιατί είναι μάλλον αδύναμα. Ίσως όμως αυτός να είναι και ο λόγος που ο συνθέτης μπόρεσε να γράψει τόσο ωραία μουσική πάνω σε αυτά, αποθανατίζοντάς τα τελικά με αυτό τον τρόπο. Το πρώτο μέρος ξεκινάει με αισιόδοξες εικόνες και την εικόνα μιας γυναίκας που ο ποιητής είδε και προσμένει να ξαναδεί. Το δεύτερο μέρος είναι το αντίθετο, αφού εδώ θρηνεί το τέλος του έρωτα. Ο κύκλος λοιπόν του Ποιήματος του Έρωτα και της Θάλασσας είναι ο κύκλος ενός ειδυλλίου, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Από το δεύτερο μέρος ο Σωσσόν πήρε τις τέσσερις τελευταίες στροφές κι έφτιαξε το πολυτραγουδισμένο Le temps des lilas (Η εποχή [που ανθίζουν] οι πασχαλιές) που είναι, ας πούμε, και η αποκορύφωση του έργου.
Μουσικά, το έργο θεωρείται ότι στέκεται μεταξύ της βαριάς επιρροής του Βάγκνερ και του μέλλοντος που άκουγε στο όνομα Κλώντ Ντεμπυσσύ και με τον οποίο ο συνθέτης είχε επαφή και επικοινωνία για πολλά χρόνια.
Ενώ το έργο είχε γραφτεί για αντρική φωνή (η πρώτη εκτέλεση ήταν με τενόρο και τον ίδιο τον συνθέτη στο πιάνο, και το ποίημα είναι γραμμένο από τη σκοπιά ενός άντρα), είναι δύσκολο να βρεις ηχογραφημένη αντρική ερμηνεία. Η πιο πρόσφατη που γνωρίζω και που κυκλοφορεί στο εμπόριο είναι με τον βαρίτονο Φρανσουά Λε Ρου (Francois Le Roux), τον Σαρλ Ντυτουά και τη Συμφωνική του Μόντρεαλ. Ενώ ο συγκεκριμένος δίσκος περιέχει μια εξαιρετική Συμφωνία σε Σι ύφεση μείζονα, το φωνητικό κομμάτι δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία στο συγκεκριμένο έργο, μέχρι που το άκουσα με άλλους ερμηνευτές. Εναλλακτικά, υπάρχει μια καλή σχετικά ερμηνεία του Le temps des lilas μόνο από τον Gerard Souzay.
Η καλύτερη ερμηνεία που έχω ακούσει είναι με την Βικτώρια ντε λος Άνχελες και τον Ζαν Πιερ Ζακιγιά (Jean-Pierre Jacquillat) του 1969, η οποία αφήνει αναρίθμητες άλλες εκτελέσεις ολόκληρου του έργου, αλλά και του Le temps des lilas, πίσω και με διαφορά. Κυκλοφορεί σε επανέκδοση από την Arkivmusic.
Εξαιρετική είναι επίσης η εκτέλεση με την Jessye Norman, η οποία μας χαρίζει κι ένα υπέροχο Chanson Perpetuelle (ο άλλος σπουδαίος κύκλος τραγουδιών του συνθέτη).
1. Το λουλούδι των νερών (La fleur des eaux) και
2. Ο θάνατος του έρωτα (La mort de l' amour)
Όπως συμβαίνει συχνά σ' αυτές τις περιπτώσεις τα ποιήματα του Μπουσόρ δεν κατάφεραν να μείνουν από μόνα τους στην ιστορία, γιατί είναι μάλλον αδύναμα. Ίσως όμως αυτός να είναι και ο λόγος που ο συνθέτης μπόρεσε να γράψει τόσο ωραία μουσική πάνω σε αυτά, αποθανατίζοντάς τα τελικά με αυτό τον τρόπο. Το πρώτο μέρος ξεκινάει με αισιόδοξες εικόνες και την εικόνα μιας γυναίκας που ο ποιητής είδε και προσμένει να ξαναδεί. Το δεύτερο μέρος είναι το αντίθετο, αφού εδώ θρηνεί το τέλος του έρωτα. Ο κύκλος λοιπόν του Ποιήματος του Έρωτα και της Θάλασσας είναι ο κύκλος ενός ειδυλλίου, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Από το δεύτερο μέρος ο Σωσσόν πήρε τις τέσσερις τελευταίες στροφές κι έφτιαξε το πολυτραγουδισμένο Le temps des lilas (Η εποχή [που ανθίζουν] οι πασχαλιές) που είναι, ας πούμε, και η αποκορύφωση του έργου.
Μουσικά, το έργο θεωρείται ότι στέκεται μεταξύ της βαριάς επιρροής του Βάγκνερ και του μέλλοντος που άκουγε στο όνομα Κλώντ Ντεμπυσσύ και με τον οποίο ο συνθέτης είχε επαφή και επικοινωνία για πολλά χρόνια.
Ενώ το έργο είχε γραφτεί για αντρική φωνή (η πρώτη εκτέλεση ήταν με τενόρο και τον ίδιο τον συνθέτη στο πιάνο, και το ποίημα είναι γραμμένο από τη σκοπιά ενός άντρα), είναι δύσκολο να βρεις ηχογραφημένη αντρική ερμηνεία. Η πιο πρόσφατη που γνωρίζω και που κυκλοφορεί στο εμπόριο είναι με τον βαρίτονο Φρανσουά Λε Ρου (Francois Le Roux), τον Σαρλ Ντυτουά και τη Συμφωνική του Μόντρεαλ. Ενώ ο συγκεκριμένος δίσκος περιέχει μια εξαιρετική Συμφωνία σε Σι ύφεση μείζονα, το φωνητικό κομμάτι δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία στο συγκεκριμένο έργο, μέχρι που το άκουσα με άλλους ερμηνευτές. Εναλλακτικά, υπάρχει μια καλή σχετικά ερμηνεία του Le temps des lilas μόνο από τον Gerard Souzay.
Η καλύτερη ερμηνεία που έχω ακούσει είναι με την Βικτώρια ντε λος Άνχελες και τον Ζαν Πιερ Ζακιγιά (Jean-Pierre Jacquillat) του 1969, η οποία αφήνει αναρίθμητες άλλες εκτελέσεις ολόκληρου του έργου, αλλά και του Le temps des lilas, πίσω και με διαφορά. Κυκλοφορεί σε επανέκδοση από την Arkivmusic.
Εξαιρετική είναι επίσης η εκτέλεση με την Jessye Norman, η οποία μας χαρίζει κι ένα υπέροχο Chanson Perpetuelle (ο άλλος σπουδαίος κύκλος τραγουδιών του συνθέτη).
Last edited:
