Αυτό το έργο το ξαναθυμήθηκα μετά από πολλά χρόνια χάρη στη φετινή του παρουσίαση στα Proms του BBC από τον Έντουαρντ Γκάρντνερ. Γράφτηκε από έναν νεαρότατο Μάλερ το 1878, όταν ο συνθέτης ήταν μόλις 17-18 χρονών και παρόλο που δεν είναι από τα πιο δημοφιλή του (ίσως λόγω του γεγονότος ότι ο συνθέτης το έγραψε σε τόσο μικρή ηλικία), το έργο είναι υπέροχο και περιέχει μέσα του σε σπερματική μορφή όλον τον Μάλερ που θα μας αποκαλυφθεί στη συνέχεια με τα πιο ώριμα έργα του. Ο ίδιος ο συνθέτης φέρεται να είπε όταν συνέθεσε το έργο αυτό ότι βρήκε τον εαυτό του. "Αυτό είναι επισήμως το όπους μου αρ. 1". Παρόλα αυτά, πολλοί μεγάλοι μαέστροι δεν το περιλαμβάνουν στους Μαλερικούς κύκλους τους και είναι κρίμα.
Το Τραγούδι του Θρήνου είναι ένα παραμύθι σε μορφή καντάτας σε 3 μέρη και αφηγείται μια ιστορία πάνω στο αφηγηματικό μοτίβο του βιβλικού Κάιν και Άβελ. Μια βασίλισσα προκηρύσσει έναν διαγωνισμό: θα δώσει το χέρι της σε γάμο σε όποιον βρει και της φέρει το κόκκινο λουλούδι του δάσους. Δύο αδέρφια κινούν να το βρουν, ο ένας πράος και μειλίχιος, ο άλλος τραχύς και άξεστος. Ο πρώτος βρίσκει το λουλούδι χωρίς πολύ κόπο και μετά πέφτει για ύπνο κάτω από ένα δέντρο. Ο αδερφός του ψάχνει εις μάτην για ώρες. Όταν βρίσκει τον αδερφό του να κοιμάται κάτω από το δέντρο με το λουλούδι τον σκοτώνει. Στο δεύτερο μέρος, ένας μενεστρέλος περιπλανιέται στο δάσος όταν βρίσκει ένα κόκκαλο, με το οποίο φτιάχνει ένα φλάουτο. Όταν παίζει όμως το φλάουτο, αυτό λέει τη δική του ιστορία: του αίματος που χύθηκε. Ο μενεστρέλος αποφασίζει να πάει να βρει τη βασίλισσα. Στο τρίτο μέρος, ο μενεστρέλος πηγαίνει στο παλάτι όπου γίνεται ο γαμήλιος χορός. Ο μουσικός παίζει με το φλάουτό του, το οποίο διηγείται την τραγική ιστορία των δύο αδερφών. Ο δολοφόνος και πλέον βασιλιάς αρπάζει το φλάουτο και το παίζει ο ίδιος. Αυτό τον κατηγορεί ευθέως για τον φόνο. Επικρατεί πανδαιμόνιο, οι καλεσμένοι εξαφανίζονται, η βασίλισσα λιποθυμάει και το κάστρο καταρρέει και κάπου εκεί τελειώνει το τραγούδι του θρήνου.
Όσον αφορά ερμηνείες, επιλέγω του Πιέρ Μπουλέζ του 1970 με την Συμφωνική του Λονδίνου, η οποία τυχαίνει να κυκλοφορεί σε τριπλό CD από την Sony και εκτός αυτού του έργου περιλαμβάνει ένα σετ από πολύ ωραία Ρύκερτ Λίντερ, αλλά και τα Βέζεντονκ Λίντερ του Βάγκνερ και κάποια άλλα ορχηστρικά και δυσεύρετα έργα του Βάγκνερ (Ο δείπνος των Αποστόλων, το Ειδύλλιο του Ζίγκφριντ, Φάουστ κ.α).
Ο συνδυασμός είναι ε-ξαι-ρε-τι-κός. Ως γνωστόν, ο Μάλερ αγαπούσε πολύ και είχε επηρεαστεί από τον Βάγκνερ και εδώ βρίσκουμε σε τριπλό CD μερικά από τα πιο σπάνια, πρώιμα αλλά πανέμορφα έργα των δύο συνθετών. Ερμηνευτικά, ο Μπουλέζ και οι ερμηνευτές του είναι σε εξαιρετική φόρμα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Το Τραγούδι του Θρήνου είναι ένα παραμύθι σε μορφή καντάτας σε 3 μέρη και αφηγείται μια ιστορία πάνω στο αφηγηματικό μοτίβο του βιβλικού Κάιν και Άβελ. Μια βασίλισσα προκηρύσσει έναν διαγωνισμό: θα δώσει το χέρι της σε γάμο σε όποιον βρει και της φέρει το κόκκινο λουλούδι του δάσους. Δύο αδέρφια κινούν να το βρουν, ο ένας πράος και μειλίχιος, ο άλλος τραχύς και άξεστος. Ο πρώτος βρίσκει το λουλούδι χωρίς πολύ κόπο και μετά πέφτει για ύπνο κάτω από ένα δέντρο. Ο αδερφός του ψάχνει εις μάτην για ώρες. Όταν βρίσκει τον αδερφό του να κοιμάται κάτω από το δέντρο με το λουλούδι τον σκοτώνει. Στο δεύτερο μέρος, ένας μενεστρέλος περιπλανιέται στο δάσος όταν βρίσκει ένα κόκκαλο, με το οποίο φτιάχνει ένα φλάουτο. Όταν παίζει όμως το φλάουτο, αυτό λέει τη δική του ιστορία: του αίματος που χύθηκε. Ο μενεστρέλος αποφασίζει να πάει να βρει τη βασίλισσα. Στο τρίτο μέρος, ο μενεστρέλος πηγαίνει στο παλάτι όπου γίνεται ο γαμήλιος χορός. Ο μουσικός παίζει με το φλάουτό του, το οποίο διηγείται την τραγική ιστορία των δύο αδερφών. Ο δολοφόνος και πλέον βασιλιάς αρπάζει το φλάουτο και το παίζει ο ίδιος. Αυτό τον κατηγορεί ευθέως για τον φόνο. Επικρατεί πανδαιμόνιο, οι καλεσμένοι εξαφανίζονται, η βασίλισσα λιποθυμάει και το κάστρο καταρρέει και κάπου εκεί τελειώνει το τραγούδι του θρήνου.
Όσον αφορά ερμηνείες, επιλέγω του Πιέρ Μπουλέζ του 1970 με την Συμφωνική του Λονδίνου, η οποία τυχαίνει να κυκλοφορεί σε τριπλό CD από την Sony και εκτός αυτού του έργου περιλαμβάνει ένα σετ από πολύ ωραία Ρύκερτ Λίντερ, αλλά και τα Βέζεντονκ Λίντερ του Βάγκνερ και κάποια άλλα ορχηστρικά και δυσεύρετα έργα του Βάγκνερ (Ο δείπνος των Αποστόλων, το Ειδύλλιο του Ζίγκφριντ, Φάουστ κ.α).
Ο συνδυασμός είναι ε-ξαι-ρε-τι-κός. Ως γνωστόν, ο Μάλερ αγαπούσε πολύ και είχε επηρεαστεί από τον Βάγκνερ και εδώ βρίσκουμε σε τριπλό CD μερικά από τα πιο σπάνια, πρώιμα αλλά πανέμορφα έργα των δύο συνθετών. Ερμηνευτικά, ο Μπουλέζ και οι ερμηνευτές του είναι σε εξαιρετική φόρμα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Last edited:
