Neverland

Battiato: Fetus (Bla Bla LP 1972)

Aπό το 1980 και δώθε, που υπέγραψε σε μεγάλη δισκογραφική εταιρία (ΕΜΙ), κυκλοφορεί μιά φαινομενικά ανέφελη synth-pop με την οποία έφτασε να εκπροσωπήσει την πατρίδα του στην Eurovision το 1982. Μη σας ξεγελάει η εικόνα: πρόκειται για έναν από τους πιο σεβάσμιους δημόσιους άνδρες της μουσικής της γείτονος, έναν κοσμοπολίτη που ακολουθεί το ένστικτό του και η έμπνευσή του δεν γνωρίζει από σύνορα και διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε ιδιώματα, κουλτούρες και στιλ.
Στην Ιταλία είναι περίπου θρύλος: στο κουρμπέτι απο το 1971, κυκλοφορεί στην ανεξάρτητη underground εταιρία Bla Bla το Fetus. Ενα άλμπουμ ξεδιάντροπα πειραματικό ακόμα και για την εποχή του που, μέχρι σήμερα, θεωρείται ανάμεσα στα μανιφέστα του Ευρωπαϊκού prog-psych. Δίσκος, το λιγότερο, περίεργος, το Fetus είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου στο studio και χειροποίητο: αυτό σημαίνει, χοντρικά, πως είναι ηχογραφημένο μέτρια. Είναι επίσης αυτό που ορίζουμε σαν Εκτός Χρόνου, timeless –μοιάζει να υπάρχει σ αυτή την ενδιάμεση χώρα του πουθενά, πολύ πέρα από τα ΑγγλοΑμερικάνικα πρότυπα, σε παράλληλους κόσμους με τους σκαπανείς του Krautrock, απ όπου έχει πάρει αυτή την ώρες ώρες ονειρική ρυθμική δίνη και είναι γεμάτο από άπειρα υπόγεια ρεύματα: Σύγχρονη μουσική, ποπ, πειραματικό ροκ και πολιτική.
Το Pollutions που ακολούθησε ήταν το ίδιο ενδιαφέρον.
Διαβάζουμε σήμερα -AllMusic Guide- ότι ο Battiato, αν και στρατευμένος πολιτικά, αρνήθηκε να συμπλεύσει με τη ...μόδα της εποχής του: αντί του Μαοϊσμού/Αναρχισμού που ήταν “στα πάνω του” εκείνα τα χρόνια, ο Ιταλός υιοθέτησε ένα στιλ περισσότερο βασισμένο στις Ανατολίτικες, στωϊκές φιλοσοφίες, που, όμως, αν ήξερες να ακούσεις πίσω απ τα λόγια, έσταζε φαρμάκι.




Hector Zazou: Chansons Des Mers Froides (Sony Music CD 1994)

Τραγούδια των Παγωμένων Θαλασσών. Με είχε δελεάσει θυμάμαι ο τίτλος, αλλά το είχα αγοράσει κύρια για τη συμμετοχή του John Cale και δευτερευόντως για αυτές των Siouxsie, Suzanne Vega, Jane Sibbery, Bjork και του κουαρτέτου Balanescu. Τον Zazou τον ήξερα σαν πολυπράγμωνα διαπολιτιστικό Γάλλο παραγωγό, πνευματικό μπασταρδάκι του Peter Gabriel εποχής “Passions” κι είχα ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ του με τον Bony Bikaye, τον τραγουδιστή απ το Ζαΐρ.
Αυτό που με περίμενε μόλις άκουσα το δίσκο, το θυμάμαι ακόμα.
O Zazou θεωρεί πως οι χώρες στην εσχατιά του Βόρειου ημισφαιρίου, Καναδάς, Ισλανδία, Φινλανδία, Σιβηρία, Ιαπωνία, πέρα από σύνορα, παρουσιάζουν μιά πολιτιστική ενότητα κύρια λόγω κλίματος, τοπίου και της δυσκολίας επιβίωσης σε καθεμιά απ αυτές, χαρακτηριστικά που έχουν διαμορφώσει ανάλογα και την ψυχοσύνθεση των κατοίκων τους.
Ασφαλώς και είναι έθνικ, World music, αλλά δεν έχει τίποτα το ...ειδυλλιακό: φολκ μαγγανεία και νανούρισμα και επίκληση και ξόρκι, σαμάνοι από τη Σιβηρία, νομάδες Αinu και Yakut – ένα ταξίδι με ειρμό, ατμοσφαιρικό, πλούσιο σε συναισθήματα, με συνεχείς εναλλαγές ακουστικών-ηλεκτρονικών τοπίων, άλλοτε σε κουβαλάει τρυφερά κι άλλοτε σου θυμίζει industrial.
Aκούγοντάς το καλό θα είναι να έχετε πρόχειρη και καμμιά κουβέρτα: ναι, τόσο μου θυμίζει το Eskimo των Residents. Δεν είναι βέβαια τόσο εξαιρετικό.
Αλλά είναι Πολύ Καλό με τους όρους του – 13 χρόνια τώρα, η μαγεία του δε λέει να ξεθωριάσει.

Τα CDs που παρουσιάζει ο Κώστας έχουν πολλαπλά προβλήματα, από τα οποία η σπανιότητά τους, είναι το μικρότερο
Αν ήταν άνθρωποι, θα μπορούσαν κάλλιστα να καταδικαστούν με την κατηγορία της συμβολής σε αποπλάνηση. Αυτό, τουλάχιστον, πολλά απ αυτά, το έκαναν σε μένα, πρώτον και καλύτερο.