Πως τα φέρνει η ζωή. Απο την μία η Κατερίνα......
Ένα αερικό, ανάμεσα σε χάπια, ηρωίνες, ποτό και ερωτικούς "διονυσιασμούς"....
Ξετυλίγεται μέσα απο την μουσική του Σφέτσα. Απο "κουβάρι", γίνεται τεντωμένο σκοινί. Ουρλιάζει, φωνάζει, τα "σπάει"....
Εξωτερικεύεται, ξεπερνάει τα στεγανά της ψυχής της. Αφομοιώνεται απο τα ποιήματα της. Ήξερε ότι ζει σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι στημένα πάνω σε ψευδαισθήσεις, πάνω σε στημένα παιχνίδια.
«Έκανε ποίηση σε μια εποχή που άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις»
Μίλαγε σταράτα και σε ευθύ τόνο...Δεν μάσαγε τα λόγια της. Πληγωνόταν εύκολα όμως, με μία λέξη, με μια χειρονομία. Υπήρχε πάντα κάτι που την πλήγωνε περισσότερο.
"Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ."
Το σύστημα. Το σύστημα πάνω στο οποίο ήταν δομημένη η κοινωνία. Αυτό το σάπιο, απάνθρωπο και ανθρωποφάγο σύστημα. Και φτάνοντας στην εποχή μας, βλέπουμε ότι ήταν όπως τα έλεγαν μερικοί, μερικοί. Καταδιωκόμενοι απο τις "πολιτισμένες" κοινωνίες και πάντα στο περιθώριο.....
"Κανείς δε θα γλιτώσει.
Κι αυτό το μακέλεμα δε θάχει
ούτε μισό μισοσβησμένο Όχι.
Θα βουλιάζουμε–βουλιάζουμε–
κατακόρυφα με 300 και βάλε
σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος
με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι
απο διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας
κι ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ."
Εκεί έζησε η Γώγου το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Στο περιθώριο. Σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο που δεν ξεφεύγεις εύκολα. Θέλει μεγάλες δυνάμεις, θέλει απίστευτο σθένος, θέλει συνοδοιπόρους. Όταν σε περιθωριοποιούν χωρίς να αντιλαμβάνονται και να σέβονται τα πιστεύω σου, γίνεσαι "αγρίμι". Όταν για το μόνο που νοιάζονται οι γύρω σου, είναι να μην υπάρχεις, να μην αναπνέεις και μυρίσουν την ανάσα σου, όταν περνάς αόρατος ανάμεσα τους. Είναι δύσκολο.....είναι απάνθρωπο.
"Οι άνθρωποι - σκέψου! - θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία."
Η Κατερίνα πέρασε και είδε το star system. Θα μπορούσε να απολαύσει μια άνετη "ζωή". Αλλά δεν ήταν σαν και εκείνους. Δεν ήταν του εύκολου μονοπατιού. Όταν κατάλαβε περι τίνος πρόκειται, έφυγε και σιγά σιγά περιθωριοποιήθηκε....Μεταλλάχθηκε....
"Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δε θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω"
Ερωτική....
"Μόνο το κόμμα, το χριστουλάκο τους
γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια
και 'συ να 'σαι φίλος. Φίλος-φίλος
έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης
και το κονιάκ να 'ναι σκατά
και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε
έχει δωμάτιο για παράνομους
πάνω απ' το καφενείο
θα σου τα ρίξω σε μια δόση
το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω -
να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις
εσύ όμως λέει δεν θα 'σαι απ' αυτούς
θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά
...βεργούλες και με δείρανε...
και θα κρατάς στις χούφτες σου
μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει."
Πολιτικοποιημένη.... Τροτσκίστρια, αναρχική, κομουνίστρια και τελικά άναρχη "Χριστιανή", όπως η ίδια έλεγε....
Της άρεσε το παιχνίδι με τον θάνατο, ήθελε να τον "καταλάβει", τι εστί, τι είναι αυτό ρε παιδάκι μου που το φοβούνται όλοι. Πέρασε 2 χρόνια σε ένα κρεβάτι ακούγοντας την "σιωπή" της, όπως έλεγε.... Τα ψυχικά αποθέματα τελείωναν. Είχε κόψει την πρέζα το 1991, προσπάθησε....Βρήκε μια δουλειά στο Ρόδον, ίδρωνε, της κοβόταν τα πόδια, ένιωθε "γυμνή"...πάνω στο σανίδι.
Παράλληλα ετοιμάζει το επόμενο βιβλίο της, την ποιητική της βιογραφία....
Δεν αντέχει...Το 1993 την βρίσκουν νεκρή. Είχε πάρει χάπια....
Bρέθηκε νεκρή στα 53 της.
Ο Δίσκος "ντύνεται" μουσικά με την τέχνη του Κυριάκου Σφέτσα. Εκπληκτική πραγματικά δουλειά. Χωρίς να βγαίνει μπροστά, ντύνει υπέροχα τα ποιήματα και την φωνή της Κατερίνας.
Εκπληκτικό το σύμπλεγμα, Jazz, ethnic, blues και rock φόρμες, μαζί με ανατολίτικες και δυτικότροπες προσμίξεις.... Δίνουν ένα άλλοτε psychedelic τοπίο και άλλοτε ερωτικό και ταξιδιάρικο.
Με πολλές σπουδές και διαλεγμένος απο τον αείμνηστο Χατζηδάκη. Αυτό τα λέει όλα...νομίζω.
Η Γώγου δεν θα φύγει ποτέ. Τέτοιες εποχές στριφογυρίζει σαν "μάγισσα" πάντα στην μνήμη μου. Τις "μάγισσες" τις καίγανε τον Μεσαίωνα. Και την Κατερίνα την έκαψαν σε "πολιτισμένους" καιρούς...
Ο θάνατος που τόσο σιχαινόταν την κέρδισε. Ο θάνατος θα πληρώσει για αυτό.....
Η Κατερίνα Γ. στον Δρόμο του Κυριάκου Σφέτσα.
1. Η ζωή μας είναι σουγιάδες
2. Θέλω να κουβεντιάσω
3. Μοναξιά
4. Κανείς δεν θα γλιτώσει
5. Πάει αυτό ήταν
6. Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι
7. Καμιά φορά
8. Πόσο νωρίς φεύγει το φως
9. Θαρθεί καιρός
Ο Δίσκος επανεκδόθηκε απο το Μetrpolis το 2006. Δυστυχώς η λογοκρισία έκοψε κάποιες λέξεις(π.χ την λέξη "γαμώτο") και έχει βάλει κάποια "μπιπ". Βλέπετε τότε η Γώγου έκανε ποίηση και οι άλλοι δημόσιες σχέσεις......
Λαμόγια θα πληρώσετε....
"μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν' ανοιχτή
και χώνομαι μέσα
κοιτάω σαν αρπαχτικό που πάνε τα λεφτά
και την αξία χρήσης
Ντελίριουμ Τρέμενς το λεν' αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ
Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα
κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό
και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπάσουνε τ' αφτιά τους
κι ύστερα μ' ένα Σίγγερ ψαλιδάκι καλό
κόβω γύρω γύρω το στόμα τους το μεγαλώνω
κολλάω κει πάνω την ψυχή μου φιλί του θανάτου
και μέσα τους αδειάζω τα ψυχοφάρμακα
τα φαρμακεία τους και τους φαρμακοποιούς τους μαζί
Θάνατος στο Βυζάντιο σιχτίρ οι δυναστείες
το διάφραγμα της φίλης μου τις ειρηνικές επεμβάσεις
οι πουλημένες τραβηχτικές Kodak και Γ. Σταύρου
να πάνε να πεθάνουν
Θάνατος στους Αθάνατους
μαύρες σημαίες και κόκκινο το φως ανοίγει
– Θ' ΑΝΟΙΞΕΙ – ο δρόμος το στόμα
τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.
Έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.
Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ."
Καλό μας ταξίδι.....Κατερίνα Γ.
Ένα αερικό, ανάμεσα σε χάπια, ηρωίνες, ποτό και ερωτικούς "διονυσιασμούς"....
Ξετυλίγεται μέσα απο την μουσική του Σφέτσα. Απο "κουβάρι", γίνεται τεντωμένο σκοινί. Ουρλιάζει, φωνάζει, τα "σπάει"....
Εξωτερικεύεται, ξεπερνάει τα στεγανά της ψυχής της. Αφομοιώνεται απο τα ποιήματα της. Ήξερε ότι ζει σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι στημένα πάνω σε ψευδαισθήσεις, πάνω σε στημένα παιχνίδια.
«Έκανε ποίηση σε μια εποχή που άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις»
Μίλαγε σταράτα και σε ευθύ τόνο...Δεν μάσαγε τα λόγια της. Πληγωνόταν εύκολα όμως, με μία λέξη, με μια χειρονομία. Υπήρχε πάντα κάτι που την πλήγωνε περισσότερο.
"Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ."
Το σύστημα. Το σύστημα πάνω στο οποίο ήταν δομημένη η κοινωνία. Αυτό το σάπιο, απάνθρωπο και ανθρωποφάγο σύστημα. Και φτάνοντας στην εποχή μας, βλέπουμε ότι ήταν όπως τα έλεγαν μερικοί, μερικοί. Καταδιωκόμενοι απο τις "πολιτισμένες" κοινωνίες και πάντα στο περιθώριο.....
"Κανείς δε θα γλιτώσει.
Κι αυτό το μακέλεμα δε θάχει
ούτε μισό μισοσβησμένο Όχι.
Θα βουλιάζουμε–βουλιάζουμε–
κατακόρυφα με 300 και βάλε
σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος
με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι
απο διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας
κι ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ."
Εκεί έζησε η Γώγου το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Στο περιθώριο. Σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο που δεν ξεφεύγεις εύκολα. Θέλει μεγάλες δυνάμεις, θέλει απίστευτο σθένος, θέλει συνοδοιπόρους. Όταν σε περιθωριοποιούν χωρίς να αντιλαμβάνονται και να σέβονται τα πιστεύω σου, γίνεσαι "αγρίμι". Όταν για το μόνο που νοιάζονται οι γύρω σου, είναι να μην υπάρχεις, να μην αναπνέεις και μυρίσουν την ανάσα σου, όταν περνάς αόρατος ανάμεσα τους. Είναι δύσκολο.....είναι απάνθρωπο.
"Οι άνθρωποι - σκέψου! - θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία."
Η Κατερίνα πέρασε και είδε το star system. Θα μπορούσε να απολαύσει μια άνετη "ζωή". Αλλά δεν ήταν σαν και εκείνους. Δεν ήταν του εύκολου μονοπατιού. Όταν κατάλαβε περι τίνος πρόκειται, έφυγε και σιγά σιγά περιθωριοποιήθηκε....Μεταλλάχθηκε....
"Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δε θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω"
Ερωτική....
"Μόνο το κόμμα, το χριστουλάκο τους
γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια
και 'συ να 'σαι φίλος. Φίλος-φίλος
έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης
και το κονιάκ να 'ναι σκατά
και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε
έχει δωμάτιο για παράνομους
πάνω απ' το καφενείο
θα σου τα ρίξω σε μια δόση
το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω -
να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις
εσύ όμως λέει δεν θα 'σαι απ' αυτούς
θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά
...βεργούλες και με δείρανε...
και θα κρατάς στις χούφτες σου
μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει."
Πολιτικοποιημένη.... Τροτσκίστρια, αναρχική, κομουνίστρια και τελικά άναρχη "Χριστιανή", όπως η ίδια έλεγε....
Της άρεσε το παιχνίδι με τον θάνατο, ήθελε να τον "καταλάβει", τι εστί, τι είναι αυτό ρε παιδάκι μου που το φοβούνται όλοι. Πέρασε 2 χρόνια σε ένα κρεβάτι ακούγοντας την "σιωπή" της, όπως έλεγε.... Τα ψυχικά αποθέματα τελείωναν. Είχε κόψει την πρέζα το 1991, προσπάθησε....Βρήκε μια δουλειά στο Ρόδον, ίδρωνε, της κοβόταν τα πόδια, ένιωθε "γυμνή"...πάνω στο σανίδι.
Παράλληλα ετοιμάζει το επόμενο βιβλίο της, την ποιητική της βιογραφία....
Δεν αντέχει...Το 1993 την βρίσκουν νεκρή. Είχε πάρει χάπια....
Bρέθηκε νεκρή στα 53 της.
Ο Δίσκος "ντύνεται" μουσικά με την τέχνη του Κυριάκου Σφέτσα. Εκπληκτική πραγματικά δουλειά. Χωρίς να βγαίνει μπροστά, ντύνει υπέροχα τα ποιήματα και την φωνή της Κατερίνας.
Εκπληκτικό το σύμπλεγμα, Jazz, ethnic, blues και rock φόρμες, μαζί με ανατολίτικες και δυτικότροπες προσμίξεις.... Δίνουν ένα άλλοτε psychedelic τοπίο και άλλοτε ερωτικό και ταξιδιάρικο.
Με πολλές σπουδές και διαλεγμένος απο τον αείμνηστο Χατζηδάκη. Αυτό τα λέει όλα...νομίζω.
Η Γώγου δεν θα φύγει ποτέ. Τέτοιες εποχές στριφογυρίζει σαν "μάγισσα" πάντα στην μνήμη μου. Τις "μάγισσες" τις καίγανε τον Μεσαίωνα. Και την Κατερίνα την έκαψαν σε "πολιτισμένους" καιρούς...
Ο θάνατος που τόσο σιχαινόταν την κέρδισε. Ο θάνατος θα πληρώσει για αυτό.....
Η Κατερίνα Γ. στον Δρόμο του Κυριάκου Σφέτσα.
1. Η ζωή μας είναι σουγιάδες
2. Θέλω να κουβεντιάσω
3. Μοναξιά
4. Κανείς δεν θα γλιτώσει
5. Πάει αυτό ήταν
6. Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι
7. Καμιά φορά
8. Πόσο νωρίς φεύγει το φως
9. Θαρθεί καιρός
Ο Δίσκος επανεκδόθηκε απο το Μetrpolis το 2006. Δυστυχώς η λογοκρισία έκοψε κάποιες λέξεις(π.χ την λέξη "γαμώτο") και έχει βάλει κάποια "μπιπ". Βλέπετε τότε η Γώγου έκανε ποίηση και οι άλλοι δημόσιες σχέσεις......
Λαμόγια θα πληρώσετε....
"μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν' ανοιχτή
και χώνομαι μέσα
κοιτάω σαν αρπαχτικό που πάνε τα λεφτά
και την αξία χρήσης
Ντελίριουμ Τρέμενς το λεν' αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ
Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα
κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό
και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπάσουνε τ' αφτιά τους
κι ύστερα μ' ένα Σίγγερ ψαλιδάκι καλό
κόβω γύρω γύρω το στόμα τους το μεγαλώνω
κολλάω κει πάνω την ψυχή μου φιλί του θανάτου
και μέσα τους αδειάζω τα ψυχοφάρμακα
τα φαρμακεία τους και τους φαρμακοποιούς τους μαζί
Θάνατος στο Βυζάντιο σιχτίρ οι δυναστείες
το διάφραγμα της φίλης μου τις ειρηνικές επεμβάσεις
οι πουλημένες τραβηχτικές Kodak και Γ. Σταύρου
να πάνε να πεθάνουν
Θάνατος στους Αθάνατους
μαύρες σημαίες και κόκκινο το φως ανοίγει
– Θ' ΑΝΟΙΞΕΙ – ο δρόμος το στόμα
τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.
Έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.
Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ."
Καλό μας ταξίδι.....Κατερίνα Γ.
