2011 Venice Film Festival

Αν ισχύουν όσα γράφει ο Ζουμπουλάκης για το Carnage του Polanski, ο κοντός πρέπει να έκανε πάλι το θαύμα του μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα.
Ήδη μου τρέχουν τα σάλια! :worshippy:

ΘΕΡΜΗ ΥΠΟΔΟΧΗ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ «TINKER, TAILOR, SOLDIER, SPY» ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΑΛΦΡΕΝΤΣΟΝ

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4654943

«Κομμουνίστρια» η Μπροντέ!




http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4655241

"Μικρά" από τη Μόστρα:

Ο εμετός της Κέιτ και τα σπαγκέτι της Γκουίνεθ

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4655242

Σόδομα, Γόμορρα και... κοτόπουλα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΟΥΙΛΕΜ ΝΤΑΦΟΕ ΣΤΗΝ ΤΖΙΝΑ ΓΚΕΡΣΟΝ



Αντί για κινηματογραφικό φεστιβάλ πέσαμε πάνω σε ορνιθοτροφείο. Διότι η Τζίνα Γκέρσον επί πέντε λεπτά αντί να κάνει... διάφορα με το κορμί του Μάθιου ΜακΚόναχι έγλειφε ξεπουπουλιασμένο κοτόπουλο!


Θα μου πείτε ότι τα βγάζω από το νοσηρό μυαλό μου. Θα σας απαντήσω, περιμένετε μερικούς μήνες και όταν με το καλό θα δείτε το «Killer Joe» του Ουίλιαμ Φρίντκιν - που το 1971 είχε υπογράψει το αριστούργημα «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» και το 1973 τον «Εξορκιστή» -, τότε θα με καταλάβετε πλήρως.
Ο Μάθιου ΜακΚόναχι λοιπόν - άφαντος από τη Βενετία - το πρωί είναι μπάτσος αλλά τα μεσάνυχτα παριστάνει τον επαγγελματία δολοφόνο. Ωραία; Εντελώς. Γιατί, σου λέει ο Φρίντκιν, και οι δύο - μπάτσος και δολοφόνος - κάνουν περίπου την ίδια δουλειά. Ετσι ο Εμιλ Χιρς τον προσλαμβάνει για να σκοτώσει τη μανούλα του. Για τα φράγκα, εννοείται. Με ενέχυρο την αδελφή του. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε. Ο ΜακΚόναχι ζητάει από το «ενέχυρο» ερωτικές περιπτύξεις. Το «ενέχυρο» ανταποκρίνεται και τότε η φαντασία του Φρίντκιν μετατρέπει το μόριο του ΜακΚόναχι σε κοτόπουλο. Τι να κάνει ο άνθρωπος; Θα ήταν ποτέ δυνατόν μια Τζίνα Γκέρσον να επιδίδεται στα... ανάλογα επί πέντε λεπτά; Και μετά μας φταίει η πορνογραφία!
«Ξέρετε», έλεγε χθες το μεσημέρι ο Εϊμπελ Φεράρα που μόλις πάτησε τα εξήντα, «πριν από τρία χρόνια, ερχόμενος στη Βενετία, παραλίγο να γκρεμοτσακιστώ με ιδιωτικό αεροπλάνο. Κάθε μέρα όλοι μας φλερτάρουμε με τον θάνατο».
Αυτό το γεγονός ήταν η πρώτη σπίθα έμπνευσης για την τελευταία του ταινία «4.44, η τελευταία μέρα πάνω στη Γη» («The last day on Earth») που προβλήθηκε εκτός διαγωνισμού. Η δεύτερη και μεγαλύτερη προέκυψε από μια υστερία που κυρίευσε τα μυαλά των Νεοϋορκέζων τους τελευταίους μήνες. «Γιατί όλοι πιστεύανε ότι τον περασμένο Μάρτιο θα επέλθει η καταστροφή του πλανήτη»!
Απίστευτο; Μα, ως γνωστόν, η μούρλια δεν πάει στα βουνά αλλά στους ανθρώπους. Και τώρα που δεν καταστραφήκαμε τον περασμένο Μάρτιο; «Τώρα», λέει ο Φεράρα, «όλοι πιστεύουν ότι η καταστροφή θα επέλθει τον Οκτώβριο»!
Αντε λοιπόν. Ούτε δύο μήνες ζωής έχουμε. Κάπως έτσι έγινε η ταινία με πρωταγωνιστές το ζεύγος Γουίλεμ Νταφόε και Νατάσα Λίον. Μέσα στο σπίτι τους να πλακώνονται στο σεξ ώστε να περάσει η ώρα μέχρι να επέλθει η πλήρης καταστροφή. Στους δρόμους τα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν κανονικά, στα σπίτια εκτός από σεξ οι άνθρωποι να τσακώνονται και να παραγγέλνουν πίτσες. «Σε μια τέτοια περίπτωση», συνεχίζει ο Φεράρα, «ο κόσμος δεν θα μπορούσε παρά να περιμένει το μοιραίο χωρίς να έχει πολλά να κάνει. Γιατί το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ζήσεις μέχρι την τελευταία στιγμή όπως ζούσες μέχρι τότε».
Με απλά λόγια, όπως ο Λαρς φον Τρίερ στη «Μελαγχολία» έτσι και ο Φεράρα με την τελευταία του ταινία. Είπαμε. Οι καλλιτέχνες σκανδαλίζουν προκειμένου το κοινό να τους προσέξει και να σπεύσει. Α, ξέχασα. Για όσους αγνοούν το όνομα Εϊμπελ Φεράρα, πρόκειται για έναν περιθωριακό τύπο που το 1993 κατάφερε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της Μαντόνα σε μια αποτυχημένη - εισπρακτικά - ιστορία με διπλό τίτλο «Επικίνδυνο παιχνίδι» αλλά και «Snake eyes». Οπου η Μαντόνα μέσα στη λαχτάρα της να καταξιωθεί και ως καλτ κινηματογραφική σταρ, πράγμα που δεν κατάφερε, πλακώνεται σε βρισίδι και σφαλιάρες με τον Χάρβεϊ Καϊτέλ. Ο τελευταίος, ο Καϊτέλ φυσικά, είναι ο πρωταγωνιστής της καλύτερης ταινίας που σκηνοθέτησε ποτέ ο Φεράρα, το «Bad lieutenant» («Διαφθορά»). Εκεί να δεις Σόδομα και Γόμορρα!
Περί Τεό
«Ενας από τους ελάχιστους σκηνοθέτες παγκοσμίως που αναζητούν το αυθεντικό είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος». Τάδε έφη Γουίλεμ Νταφόε. Προσθέτοντας: «Ευχαρίστως θα συνεργαζόμουν και πάλι μαζί του». Το «και πάλι» αφορά την πρώτη τους συνεργασία, όταν το 2008 ο Νταφόε έπαιξε ως πρωταγωνιστής στο δεύτερο μέρος της τριλογίας του Τεό «Η σκόνη του χρόνου». Αυτό το φιλμ, που για αρκετούς είναι μια δυσάρεστη ιστορία, για τον αμερικανό σταρ ήταν μια ευχάριστη, δημιουργική εμπειρία. Ο Νταφόε απέφυγε - αιλουροειδώς - ν' απαντήσει σε πολιτικές ερωτήσεις. Μετά χαράς όμως μίλησε για τη Νέα Υόρκη, το θέατρο και τη σχέση καλλιτεχνικών και εμπορικών ταινιών. «Ουδεμία διαφορά επί της ουσίας», είπε. «Αλλωστε αισθάνομαι διεθνής ηθοποιός». Οσον αφορά τον ίδιο, «προσπαθώ να επιλέγω και όχι να με επιλέγουν». Ολοι τα ίδια λένε. Το copy-paste των σοβαρών ηθοποιών!

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4655502

Κουτσομπολιά για τον πρόεδρο της επιτροπής Darren Aronofsky:

Ονειρα ραγισμένα, ζωές χαμένες

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 09 Σεπτεμβρίου 2011




Παρά την εμπορική επιτυχία του «Παλαιστή», ο Αρονόφσκι αδυνατεί να βρει τα απαραίτητα κεφάλαια για την επόμενη δουλειά του, τον «Μαύρο Κύκνο». Ο «Μαύρος Κύκνος» βρίσκεται στην άλλη άκρη του φάσματος: αντί για περιθωριακό παλαιστή έχουμε μία τελειομανή χορεύτρια του μπαλέτου. Το μαρτύριο του κορμιού όμως πάνω στο οποίο αντανακλώνται όνειρα ραγισμένα και χαμένες ζωές υπάρχει κι εδώ, αυτή τη φορά στην πιο σκοτεινή εκδοχή του.
Δυστυχώς ο Ντάρεν Αρονόφσκι δεν θα χαρεί για πολύ τη συνταρακτική εμπορική επιτυχία της ταινίας του (που με 13 εκατομμύρια δολάρια προϋπολογισμό ξεπέρασε τα 330 παγκοσμίως σε εισπράξεις). Ο λόγος; Η σχέση του με τη Ρέιτσελ Βάις πνέει τα λοίσθια. Το ζευγάρι θα χωρίσει και πριν προλάβει ο Αρονόφσκι να πάρει μια ανάσα, εκείνη ξαφνικά θα ανακοινώσει τον γάμο της με τον Ντάνιελ Κρεγκ.
Προφανώς το ειδύλλιο είχε ξεκινήσει από πολύ πριν. Ως εκ τούτου οι πιθανότητες ενός πρωταγωνιστικού ρόλου για τον κύριο Μποντ σε κάποια επερχόμενη ταινία του Αρονόφσκι κρίνονται μάλλον μηδαμινές.
Προς το παρόν ο Αρονόφσκι προεδρεύει. Προεδρεύει στο Φεστιβάλ Βενετίας. Εχετε λοιπόν κατά νου πως όποια ταινία τσιμπήσει το πρώτο βραβείο, θα φέρει και τη δική του σφραγίδα έγκρισης. Και αυτό ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της φετινής βενετσιάνικης διοργάνωσης.

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4655504

ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΜΟΣΤΡΑΣ

Με σφραγίδα «Αρονόφσκι»

Του Ακη Καπράνου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 09 Σεπτεμβρίου 2011





Νοέμβριος του 1997, Πλατεία Αριστοτέλους, έξω από το Ολύμπιον. Πρώτη προβολή μιας μικρής ανεξάρτητης αμερικανικής ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Κόσμος πολύς

Περαστικοί χαζεύουν και ρίχνουν ένα-δυο μπινελίκια στους «κουλτουριάρηδες» απέναντι (το συνηθίζουν οι Θεσσαλονικείς την περίοδο του Φεστιβάλ). Και ο συνεσταλμένος σκηνοθέτης του φιλμ που μόλις τελείωσε τραβά μερικές μάλλον νευρικές ρουφηξιές από το τσιγάρο του. «Συγχαρητήρια για την ταινία», του λέω. «Ευχαριστώ πολύ, αλλά να δω πώς θα ξεχρεώσω. Φόρτωσα όλο τον προϋπολογισμό της ταινίας σε πιστωτικές κάρτες», μου απαντά.
Ο σκηνοθέτης είναι ο 42χρονος Ντάρεν Αρονόφσκι και η ταινία του λέγεται «Pi». Που, τελικά, θα αποφέρει περί τα τρία εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία - σαφώς περισσότερα από τις 60.000 του κόστους της.
Παραδόξως, διαβάζω στο Διαδίκτυο πως η ταινία χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από φίλους του. Αλλα μας έλεγε στη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή του φιλμ. Οπως και να 'χει, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, ο Αρονόφσκι θα αποκτήσει και στην Ελλάδα το δικό του κοινό που θα τον στηρίξει.
Το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» θα γίνει cult, όπως και η αδικημένη και, πιθανότατα, καλύτερή του στιγμή ονόματι «Η πηγή της ζωής» με τον Χιου Τζάκμαν. Αμέσως μετά, βέβαια, ο Αρονόφσκι θα στήσει ένα υπέροχο δίδυμο ταινιών με τον «Παλαιστή» και τον «Μαύρο κύκνο», ταινίες που συμπληρώνουν μαγικά η μία την άλλη.
Γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1969 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, καταπιάστηκε με το σινεμά από πολύ μικρός - με το που τελείωσε το λύκειο, έγινε δεκτός στο Χάρβαρντ όπου και σπούδασε κινηματογράφο. Παράλληλα γύριζε το ένα φιλμ μικρού μήκους μετά το άλλο μέχρι που, το 1996, αποφάσισε να ασχοληθεί με το σενάριο του «Pi» («π») το οποίο και δούλεψε για δύο χρόνια. Με ελάχιστα χρήματα, κολλητούς του στους βασικούς ρόλους και έναν ταλαντούχο φίλο του ονόματι Κλιντ Μάνσελ να υπογράφει, για πρώτη του φορά, τη μουσική μιας ταινίας, ο Αρονόφσκι βάζει μπρος το φιλμ, το οποίο και γυρίζει σε ασπρόμαυρο.
Νοέμβριο του 1997, ο αγχωμένος σκηνοθέτης παρουσιάζει το φιλμ του στη Θεσσαλονίκη. Γενάρη του 1998, η ταινία προβάλλεται στο Φεστιβάλ του Σάντανς από την εταιρεία Artisan έναντι του ποσού του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Ξαφνικά, ο Αρονόφσκι προωθείται ως το νέο, μεγάλο ταλέντο του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά.
Αποφασισμένος να προκαλέσει, να παίξει δηλαδή το «χαρτί» της δεύτερης ταινίας πέρα για πέρα, σκηνοθετεί το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», την ιστορία ενός ναρκομανούς, της κοπέλας και της μητέρας του. Ονειρα που καταστρέφονται από τον οποιασδήποτε φύσης εθισμό, η Ελεν Μπέρστιν, η πρωταγωνίστρια του «Εξορκιστή», να δίνει μια σπαρακτική ερμηνεία ως ταλαίπωρη μητέρα, η δε Τζένιφερ Κόνελι στον πιο τολμηρό ρόλο της καριέρας της (υπάρχει μια σκηνή οργίου στο φιλμ που ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω εδώ δίχως να μας πάνε μέσα) σε μια ταινία που τρέχει με τα χίλια.
Πολύς κόσμος το αγκάλιασε, άλλος τόσος στάθηκε σκεπτικός απέναντι σε αυτή την επίθεση στις αισθήσεις του θεατή (πολύ κακό για το τίποτα αλλά η ταινία χάρισε στην Μπέρστιν μια υποψηφιότητα για Οσκαρ α' γυναικείου ρόλου και απέφερε τα διπλάσια του προϋπολογισμού της στα ταμεία. Ολα αυτά το έτος 2000.
Το 2001, ο Αρονόφσκι ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο στη ζωή του. Γνωρίζει την ηθοποιό Ρέιτσελ Βάις στο Λονδίνο. Οι δυο τους ερωτεύονται και μαζί φεύγουν για την Αμερική. Το 2005 αρραβωνιάζονται και το 2006 γεννιέται ο γιος τους Χένρι Τσανς.
Η Βάις είναι ήδη μια φτασμένη πρωταγωνίστρια, με τους ρόλους της στη «Μούμια» (και το σίκουελ) να της έχουν χαρίσει ένα «εμπορικό» πρεστίζ, το οποίο θα εξαργυρώσει μάλιστα και με ένα Οσκαρ β' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Ο επίμονος κηπουρός».
Σύντομα, παρέα με τον Μπραντ Πιτ και την Κέιτ Μπλάνσετ, ο Αρονόφσκι αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία ενός φιλόδοξου φιλμ επιστημονικής φαντασίας ονόματι «Η πηγή της ζωής». Ο προϋπολογισμός 70 εκατομμύρια δολάρια και το star power ακόμη πιο δυνατό. Ξοδεύει χρόνο και χρήμα για το project, που όμως σύντομα θα καταρρεύσει με την αποχώρηση και των δύο ηθοποιών.
Η Warner αποφασίζει να κόψει τον προϋπολογισμό στα μισά. Και αυτός βρίσκει γρήγορα τον Χιου Τζάκμαν και αναθέτει στη Βάις τον ρόλο της Μπλάνσετ. Κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει το όραμά του στα πλαίσια του νέου budget, αλλά η κριτική στέκεται αμήχανη απέναντι στο φιλμ. Το ίδιο και το κοινό.
Υπάρχει βέβαια ένας ισχυρός πυρήνας θαυμαστών του που το λατρεύουν, αλλά το «The Fountain» θα αποφέρει μόλις 15 εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία. Καιρός για κάτι πιο συνετό.
Το 2008, κανείς δεν πλησιάζει τον Μίκι Ρουρκ που έχει κακή φήμη. Και ο Αρονόφσκι τον αγκαζάρει για τον ρόλο του περιθωριακού παλαιστή του κατς στο «The Wrestler». Ο λόγος προφανής, αν ρίξει κανείς μια ματιά στο στόρι: είκοσι χρόνια πριν, τη δεκαετία του '80, το άστρο του Ράντι «The Ram» μεσουρανούσε. Το πρόσωπό του βρισκόταν παντού: σε videogames, σε πλαστικές κούκλες και σε τηλεοπτικά σόου.
Εποχές που ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα, ο Ράντι διασκεδάζει ακόμα τα πλήθη, αλλά με μεγάλο προσωπικό κόστος. Τιγκαρισμένος στα στεροειδή και τα παυσίπονα, αναρριχάται στα ρινγκ κάθε βράδυ γιατί αυτό το performance είναι η μόνη ζωή που ξέρει.
Ο Μίκι Ρουρκ παίζει τον εαυτό του και τα δίνει όλα. Ο Αρονόφσκι παρακολουθεί με την κάμερα πότε σε σημείο επαφής, πότε από απόσταση. Και κερδίζει το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, αλλά και ένα γερό οικονομικό στοίχημα.

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4655503