Περίεργη εποχή γιά Μουσική..
Ισως αυτό μέ κάνει καμιά φορά νά ψάχνω και πράγματα πού δέν είναι πρώτες μου επιλογές ,αλλά μού κινούν το ενδιαφέρον γιά τό κρυμένο τους περιεχόμενο,γιά τήν ''ασχήμια'' τους μά καί γιά τήν αγωνία πού αποτυπώνουν πού μοιάζει μέ τού σημερινού κόσμου..
North Sea λοιπόν..
Eνας δηλαδή ο Brad Rose πού έχει παίξει σέ διάφορα συγκροτήματα ή έχει δανείσει ''μουσικές'' του..
Στά 2010 εκδίδει σέ περιορισμένα αντίτυπα τό ''Bloodlines''..
Tί ειναι το Bloodlines??
Θόρυβος?Ναί.
''Πειραματική μουσική''?Ναί.
Electronics??Nαί.
Ο Rose παίρνει γιά παρέα τον drummer Mike Weis τών Zelienople (μείγμα πειραματικής μουσικής και ψυχεδέλειας)και δημιουργεί ένα ''μουσικό κείμενο'' επτά αιματηρών γραμμών..
1 Bloodlines
2 Missed Court Dates
3 Acquiesce
4 Reunion
5 Save Yourselves
6 Counting Down The Days
7 Revelation
Το ''Bloodlines'' θά μπορούσε νά χαρακτηριστεί και σάν ''δομημένος τρόμος'',ένα ταξίδι σέ άγριες και ανεξερεύνητες περιοχές τού ''έσω εαυτού'',αλλά καί ένα ρεαλιστικό ταξίδι στην Κόλαση τής πραγματικότητας..
Synthhs,πειραγμένες κιθάρες,ραδιοφωνικά παράσιτα καί έν γένει ένα Σινικό τείχος ήχων πού καλύπτουν τον χώρο μέ νόημα ,αν και φαίνονται ακατάτακτοι..
Η παρουσία τού Weis ''χρωματίζει'' ακόμα περισσότερο τον δίσκο,μιάς και ο drummer χρησιμοποιεί τούς πιό σκοτεινούς ήχους τών τυμπάνων του ζωγραφίζοντας μέ ακομα πιο μελανό τρόπο τίς σκηνές...
Gongs και άλλα καλούδια εμφανιζονται επίσης στον δίσκο..
Το Bloodlines μού φέρνει στο νού το ''Ακρωτήρι τού Φοβου'' τού Σκορτσέζε και τήν πιό ''ερωτική σκηνή'' τού απόλυτου κακού,πού υποδύεται ο Ντέ Νίρο ,όταν βάζει τό δάκτυλο του στό στόμα τής νεαρής Juliette Lewis γιά νά τήν αποπλανήσει..
Ειναι ταυτόχρονα τό ''Metropolis'' τού Φρίτζ Λάνγκ μεταφερμένο στό σήμερα..
Η ανύπαρκτη μελωδία παραπέμπει στήν απόλυτη μοναξιά ,αλλά και στήν αρπακτικότητα τού ''Μεγάλου Αδελφού'' καί ο θόρυβος συχνά ηχεί παρηγορητικά ως η μοναδική παρέα τού διασπασμένου καί μεταλλαγμένου σύγχρονου ατόμου...
Οι ''Αιματηρές γραμμές'' ειναι οι τρομαγμένες φιγούρες τού Ιερώνυμου Μπός ,οι σαλοί τού σήμερα πού προσπαθούν νά αποκτήσουν ταυτότητα σέ ένα περιβάλλον απωλεσθείσης ομορφιάς...
Τά 7 κομμάτια έχουν νοηματική αλληλουχία και δομή,πού εκπλήσσει...
Καί ευτυχώς ,ο Rose ,αφήνει πινελιές γαλήνης και ελπίδας ,μέσα απο τίς ρωγμές τού ήχου του ,επιτρέποντας νά αναδυθούν ,φορές,σημάδια ανάτασης..
Δίσκος πού απογυμνώνει καί δοκιμάζει αντοχές ..
Αλλά μήπως οσα ψηλαφά κανείς στόν σύγχρονο κόσμο,δέν αποτελούν μιά διαρκή αναμέτρηση μέ τίς αντοχές μας ,τίς ανεσταλμένες επιθυμίες μας ,αλλά καί την ανάγκη μας γιά μιά γιγάντια καί άναρθρη κραυγή ,πού θά αποκτήσει ''λόγο''μέσα απ´την ανάγκη τής συλλογικότητας??
Το ''Bloodlines'' δέν είναι γιά το πρωινό μας ξύπνημα,ούτε γιά τον απογευματινό μας καφέ..
Είναι μόνον γιά τότε πού θά νοιώσουμε τήν ανάγκη νά αποσυρθούμε απ´τον έξω κόσμο και νά αποκαθαρθούμε απ´τον θόρυβο μέσω ενός άλλου θορύβου πιό δομημένου πού μπορεί νά αποκωδικοποιηθεί σε μιάν αρθωμένη απόγνωση ,πού ισως οδηγήσει στήν ανάταση..
Δέν νοιώθω εξειδικευμένος στό συγκεκριμένο είδος ,αλλά ο Brad Rose και ο Mike Weis μού έδωσαν τήν δυνατότητα νά στρέψω έκπληκτος το βλέμμα μου σέ κάτι πού έως τώρα απλά ''δέν έβλεπα'' καί τό βρήκα απολαυστικό..
O Louis Sclavis ,αυτή η μορφή τής σύγχρονης μουσικής,πέραν τών ηχογραφήσεων μέ την ECM ,συχνά συμμετέχει σέ δίσκους άλλων μικρών εταιρειών ,που συνολικά έχουν μικρές παραγωγές..
Ετσι στά 2004 ο τρομπετίστας Dave Douglas τον προσκάλεσε μαζί μέ τούς Peggy Lee (cello), Dylan Van Der Schyff (drums, laptop) νά συμμετέχουν στό ετήσιο Banff Workshop..
Ειχαν ξανασυνεργασθεί στά 1998 στο φεστιβάλ jazz τού Βανκούβερ..
Στον Douglas άρεσε πολύ το αποτέλεσμα τού Workshop και τελικά αποφάσισε νά το εκδόσει σέ δίσκο απ´την Premonition Records,μέ τίτλο ''Bow river falls''..
Blinks, Bow River Falls, Fete Forraine, Window, Maputo, Petals, Retracing 2, Dernier Regards/Vol, Woman at Point Zero, Dark Water καί Paradox είναι τά 11 κομμάτια πού συναρθρώνουν ένα πεδίο αυτοσχεδιασμού υψηλου επιπέδου.
Οι Μουσικοί πειραματίζονται φτάνοντας στά άκρα την φόρμα,πού συχνά τήν διασπούν,μέσα σε μιά άναρχη αρμονία.
Το cello μεταβάλλεται απο κρουστο σε κοντραμπάσο,γιά νά μπορέσει νά ανακαλύψει μερικές μελωδικές στιγμές ενώ η τρομπέτα μέ το κλαρινέτο ή το σαξόφωνο τού Sclavis συνδέονται ,μέσα απο μιά ποικιλία ήχων και διαδρομών..
Τά drums έχουν συχνά καθοριστικό ρόλο και ο δίσκος αποτελεί μιά υποδειγματική κοοπερατίβα τεσσάρων ανεξάρτητων μουσικών,μέ τεχνική επιπέδου...
Το ''Bow River Flows'' αποτελεί μιά υπόμνηση οτι η σύγχρονη καλή μουσική,ειναι πάντα εδώ και περιμένει νά κατακτηθεί ,μέσα απο εμπόδια και θεσμοθετημένες αντιρρήσεις πού προκαλεί η ρουτίνα και η συνήθεια..
O προσεκτικός ακροατής θά βρεί ψήγματα χρυσού τών ''προπατόρων''Ornette Coleman και Art Ensemble of Chicago.
Kαί κάπου στο βάθος μπορεί νά κρυφοχαμογελά και ο Stravinsky......
Ισως αυτό μέ κάνει καμιά φορά νά ψάχνω και πράγματα πού δέν είναι πρώτες μου επιλογές ,αλλά μού κινούν το ενδιαφέρον γιά τό κρυμένο τους περιεχόμενο,γιά τήν ''ασχήμια'' τους μά καί γιά τήν αγωνία πού αποτυπώνουν πού μοιάζει μέ τού σημερινού κόσμου..
North Sea λοιπόν..
Eνας δηλαδή ο Brad Rose πού έχει παίξει σέ διάφορα συγκροτήματα ή έχει δανείσει ''μουσικές'' του..
Στά 2010 εκδίδει σέ περιορισμένα αντίτυπα τό ''Bloodlines''..
Tί ειναι το Bloodlines??
Θόρυβος?Ναί.
''Πειραματική μουσική''?Ναί.
Electronics??Nαί.
Ο Rose παίρνει γιά παρέα τον drummer Mike Weis τών Zelienople (μείγμα πειραματικής μουσικής και ψυχεδέλειας)και δημιουργεί ένα ''μουσικό κείμενο'' επτά αιματηρών γραμμών..
1 Bloodlines
2 Missed Court Dates
3 Acquiesce
4 Reunion
5 Save Yourselves
6 Counting Down The Days
7 Revelation
Το ''Bloodlines'' θά μπορούσε νά χαρακτηριστεί και σάν ''δομημένος τρόμος'',ένα ταξίδι σέ άγριες και ανεξερεύνητες περιοχές τού ''έσω εαυτού'',αλλά καί ένα ρεαλιστικό ταξίδι στην Κόλαση τής πραγματικότητας..
Synthhs,πειραγμένες κιθάρες,ραδιοφωνικά παράσιτα καί έν γένει ένα Σινικό τείχος ήχων πού καλύπτουν τον χώρο μέ νόημα ,αν και φαίνονται ακατάτακτοι..
Η παρουσία τού Weis ''χρωματίζει'' ακόμα περισσότερο τον δίσκο,μιάς και ο drummer χρησιμοποιεί τούς πιό σκοτεινούς ήχους τών τυμπάνων του ζωγραφίζοντας μέ ακομα πιο μελανό τρόπο τίς σκηνές...
Gongs και άλλα καλούδια εμφανιζονται επίσης στον δίσκο..
Το Bloodlines μού φέρνει στο νού το ''Ακρωτήρι τού Φοβου'' τού Σκορτσέζε και τήν πιό ''ερωτική σκηνή'' τού απόλυτου κακού,πού υποδύεται ο Ντέ Νίρο ,όταν βάζει τό δάκτυλο του στό στόμα τής νεαρής Juliette Lewis γιά νά τήν αποπλανήσει..
Ειναι ταυτόχρονα τό ''Metropolis'' τού Φρίτζ Λάνγκ μεταφερμένο στό σήμερα..
Η ανύπαρκτη μελωδία παραπέμπει στήν απόλυτη μοναξιά ,αλλά και στήν αρπακτικότητα τού ''Μεγάλου Αδελφού'' καί ο θόρυβος συχνά ηχεί παρηγορητικά ως η μοναδική παρέα τού διασπασμένου καί μεταλλαγμένου σύγχρονου ατόμου...
Οι ''Αιματηρές γραμμές'' ειναι οι τρομαγμένες φιγούρες τού Ιερώνυμου Μπός ,οι σαλοί τού σήμερα πού προσπαθούν νά αποκτήσουν ταυτότητα σέ ένα περιβάλλον απωλεσθείσης ομορφιάς...
Τά 7 κομμάτια έχουν νοηματική αλληλουχία και δομή,πού εκπλήσσει...
Καί ευτυχώς ,ο Rose ,αφήνει πινελιές γαλήνης και ελπίδας ,μέσα απο τίς ρωγμές τού ήχου του ,επιτρέποντας νά αναδυθούν ,φορές,σημάδια ανάτασης..
Δίσκος πού απογυμνώνει καί δοκιμάζει αντοχές ..
Αλλά μήπως οσα ψηλαφά κανείς στόν σύγχρονο κόσμο,δέν αποτελούν μιά διαρκή αναμέτρηση μέ τίς αντοχές μας ,τίς ανεσταλμένες επιθυμίες μας ,αλλά καί την ανάγκη μας γιά μιά γιγάντια καί άναρθρη κραυγή ,πού θά αποκτήσει ''λόγο''μέσα απ´την ανάγκη τής συλλογικότητας??
Το ''Bloodlines'' δέν είναι γιά το πρωινό μας ξύπνημα,ούτε γιά τον απογευματινό μας καφέ..
Είναι μόνον γιά τότε πού θά νοιώσουμε τήν ανάγκη νά αποσυρθούμε απ´τον έξω κόσμο και νά αποκαθαρθούμε απ´τον θόρυβο μέσω ενός άλλου θορύβου πιό δομημένου πού μπορεί νά αποκωδικοποιηθεί σε μιάν αρθωμένη απόγνωση ,πού ισως οδηγήσει στήν ανάταση..
Δέν νοιώθω εξειδικευμένος στό συγκεκριμένο είδος ,αλλά ο Brad Rose και ο Mike Weis μού έδωσαν τήν δυνατότητα νά στρέψω έκπληκτος το βλέμμα μου σέ κάτι πού έως τώρα απλά ''δέν έβλεπα'' καί τό βρήκα απολαυστικό..
O Louis Sclavis ,αυτή η μορφή τής σύγχρονης μουσικής,πέραν τών ηχογραφήσεων μέ την ECM ,συχνά συμμετέχει σέ δίσκους άλλων μικρών εταιρειών ,που συνολικά έχουν μικρές παραγωγές..
Ετσι στά 2004 ο τρομπετίστας Dave Douglas τον προσκάλεσε μαζί μέ τούς Peggy Lee (cello), Dylan Van Der Schyff (drums, laptop) νά συμμετέχουν στό ετήσιο Banff Workshop..
Ειχαν ξανασυνεργασθεί στά 1998 στο φεστιβάλ jazz τού Βανκούβερ..
Στον Douglas άρεσε πολύ το αποτέλεσμα τού Workshop και τελικά αποφάσισε νά το εκδόσει σέ δίσκο απ´την Premonition Records,μέ τίτλο ''Bow river falls''..
Blinks, Bow River Falls, Fete Forraine, Window, Maputo, Petals, Retracing 2, Dernier Regards/Vol, Woman at Point Zero, Dark Water καί Paradox είναι τά 11 κομμάτια πού συναρθρώνουν ένα πεδίο αυτοσχεδιασμού υψηλου επιπέδου.
Οι Μουσικοί πειραματίζονται φτάνοντας στά άκρα την φόρμα,πού συχνά τήν διασπούν,μέσα σε μιά άναρχη αρμονία.
Το cello μεταβάλλεται απο κρουστο σε κοντραμπάσο,γιά νά μπορέσει νά ανακαλύψει μερικές μελωδικές στιγμές ενώ η τρομπέτα μέ το κλαρινέτο ή το σαξόφωνο τού Sclavis συνδέονται ,μέσα απο μιά ποικιλία ήχων και διαδρομών..
Τά drums έχουν συχνά καθοριστικό ρόλο και ο δίσκος αποτελεί μιά υποδειγματική κοοπερατίβα τεσσάρων ανεξάρτητων μουσικών,μέ τεχνική επιπέδου...
Το ''Bow River Flows'' αποτελεί μιά υπόμνηση οτι η σύγχρονη καλή μουσική,ειναι πάντα εδώ και περιμένει νά κατακτηθεί ,μέσα απο εμπόδια και θεσμοθετημένες αντιρρήσεις πού προκαλεί η ρουτίνα και η συνήθεια..
O προσεκτικός ακροατής θά βρεί ψήγματα χρυσού τών ''προπατόρων''Ornette Coleman και Art Ensemble of Chicago.
Kαί κάπου στο βάθος μπορεί νά κρυφοχαμογελά και ο Stravinsky......