Έφυγε ο Γιάννης Βαρβέρης...
- Thread starter Δημοκηδής
- Start date
- 23 June 2006
- 10,004
Σε λίγο πολλοί θα κλείσουν τα φώτα
και θα κοιμηθούν ήσυχοι το βράδι
πως πρόσθεσαν ένα λιθαράκι..
Φώτα παρακαλώ
κι άλλα φώτα…
η σωτηρολαγνεία
και η ανέξοδη-αναίμακτη-φτηνή μαζική συμμετοχή
γεννούν στην εποχή μας
τα μεγαλύτερα καθάρματα..
Τους έχοντες την συνείδηση καθαρή
και ήρεμη.
Αθλιότητες.
και θα κοιμηθούν ήσυχοι το βράδι
πως πρόσθεσαν ένα λιθαράκι..
Φώτα παρακαλώ
κι άλλα φώτα…
η σωτηρολαγνεία
και η ανέξοδη-αναίμακτη-φτηνή μαζική συμμετοχή
γεννούν στην εποχή μας
τα μεγαλύτερα καθάρματα..
Τους έχοντες την συνείδηση καθαρή
και ήρεμη.
Αθλιότητες.
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Τώρα το έμαθα και λυπήθηκα ιδιαίτερα...
Χρόνια ταλαιπωρημένος,αλλά πάντα όρθιος ,οξύνους ,μέ διεισδυτικές κριτικές,ποιητής ,άνθρωπος τών παθών καί μέ μιά βαθειά ευγένεια...
Τον θυμάμαι τελευταία φορά στό Αττικό Αλσος νά παρακολουθεί προσηλωμένος μιά κατά τά άλλα μέτρια παράσταση και μετά νά ψάχνει νά βρεί τά ενδιαφέροντα στοιχεία της...
Ημουν τυχερός πού μερικές φορές ειχαμε κάτσει σε κοινό τραπέζι και ειχαμε κουβεντιάσει ομορφα πράγματα..
Ας αναπαυθεί ειρηνικά καί άς ξεκουραστεί..
Χρόνια ταλαιπωρημένος,αλλά πάντα όρθιος ,οξύνους ,μέ διεισδυτικές κριτικές,ποιητής ,άνθρωπος τών παθών καί μέ μιά βαθειά ευγένεια...
Τον θυμάμαι τελευταία φορά στό Αττικό Αλσος νά παρακολουθεί προσηλωμένος μιά κατά τά άλλα μέτρια παράσταση και μετά νά ψάχνει νά βρεί τά ενδιαφέροντα στοιχεία της...
Ημουν τυχερός πού μερικές φορές ειχαμε κάτσει σε κοινό τραπέζι και ειχαμε κουβεντιάσει ομορφα πράγματα..
Ας αναπαυθεί ειρηνικά καί άς ξεκουραστεί..
Γιάννης Βαρβέρης: «Κι απ’ τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα»
της Αναστασίας Λαμπρία 27/05/2011
Άντε πάλι: έφυγε, πλούσιο έργο, πολυβραβευμένος. Σιωπήστε επιτέλους και πετάξτε όλες αυτές τις κούφιες λέξεις στον απόπατο.
Ο Γιάννης Βαρβέρης πέθανε προχτές το βράδυ, έγειρε και πέθανε καθιστός, μέσα σε ένα αυτοκίνητο.
Πέθαινε επί χρόνια, το σώμα του είχε συγκεντρώσει του κόσμου τα βάσανα, τα χείλη του ήταν ευγενέστατα και κυνικά, τρυφερά και ανελέητα.
Έπαιζε νυχθημερόν με τους θανάτους και τον θάνατο, τα μαύρα χαρτιά. Επί δεκαετίες.
Έγραφε ποιήματα αληθινά, μισούσε το γλείψιμο, τους στρογγυλούς στίχους, τις υποκρίτριες ποιητικίζουσες, επιτυχημένες λέξεις.
Δεν αντέγραψε ποτέ. Ζούσε στο φως, ανέπνεε στα μαύρα νερά.
Απ αυτόν έμαθα τον Μαργαρίτη και τον Ζαγοραίο (αλλά και τον Μπρασσένς) κι όταν ανταμώναμε στην ανηφόρα της Σίνα κάναμε δηλητηριώδη αστεία επιστρατεύοντας λαϊκά τετράστιχα.
Φανταζόμασταν τον Χρηστάκη να τραγουδάει την Κανάρα στο ευρωκοινοβούλιο. Προφανώς αυτός πάντα κέρδιζε.
Από χτες όμως που έμαθα τον θάνατό του μου κόλλησε το Γράμμα του, κι αυτό σας αντιγράφω:
Ας αναπαυθεί η ψυχούλα του..
της Αναστασίας Λαμπρία 27/05/2011
Άντε πάλι: έφυγε, πλούσιο έργο, πολυβραβευμένος. Σιωπήστε επιτέλους και πετάξτε όλες αυτές τις κούφιες λέξεις στον απόπατο.
Ο Γιάννης Βαρβέρης πέθανε προχτές το βράδυ, έγειρε και πέθανε καθιστός, μέσα σε ένα αυτοκίνητο.
Πέθαινε επί χρόνια, το σώμα του είχε συγκεντρώσει του κόσμου τα βάσανα, τα χείλη του ήταν ευγενέστατα και κυνικά, τρυφερά και ανελέητα.
Έπαιζε νυχθημερόν με τους θανάτους και τον θάνατο, τα μαύρα χαρτιά. Επί δεκαετίες.
Έγραφε ποιήματα αληθινά, μισούσε το γλείψιμο, τους στρογγυλούς στίχους, τις υποκρίτριες ποιητικίζουσες, επιτυχημένες λέξεις.
Δεν αντέγραψε ποτέ. Ζούσε στο φως, ανέπνεε στα μαύρα νερά.
Απ αυτόν έμαθα τον Μαργαρίτη και τον Ζαγοραίο (αλλά και τον Μπρασσένς) κι όταν ανταμώναμε στην ανηφόρα της Σίνα κάναμε δηλητηριώδη αστεία επιστρατεύοντας λαϊκά τετράστιχα.
Φανταζόμασταν τον Χρηστάκη να τραγουδάει την Κανάρα στο ευρωκοινοβούλιο. Προφανώς αυτός πάντα κέρδιζε.
Από χτες όμως που έμαθα τον θάνατό του μου κόλλησε το Γράμμα του, κι αυτό σας αντιγράφω:
Στην τσέπη του παλτού σου
παλιό σουσάμι
φλούδα φυστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.
Ξύπνησαν λέξεις
φράσεις ανακλαδίστηκαν
έτριξα μήνες εκεί μέσα
μέρες του κρύου
νύχτες απ' την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή
μήπως ακούσεις
άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς
κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου
κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.
Μα τώρα πιά που μπαίνει το καλοκαιράκι
κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντος μας
αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας
ή αντί να με ξεγράψεις
στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο
θα σφίξω θα μαζέψω
σε σουσάμι ή φλούδι
κι απ' τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα.
Κάποτε θα μ' αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=7061παλιό σουσάμι
φλούδα φυστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.
Ξύπνησαν λέξεις
φράσεις ανακλαδίστηκαν
έτριξα μήνες εκεί μέσα
μέρες του κρύου
νύχτες απ' την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή
μήπως ακούσεις
άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς
κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου
κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.
Μα τώρα πιά που μπαίνει το καλοκαιράκι
κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντος μας
αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας
ή αντί να με ξεγράψεις
στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο
θα σφίξω θα μαζέψω
σε σουσάμι ή φλούδι
κι απ' τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα.
Κάποτε θα μ' αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.
Ας αναπαυθεί η ψυχούλα του..
Tyler ? Durden
Supreme Member
Μεγαλη αδυναμια.. Ασ' τον τιμησουμε κρατωντας ζωντανα τα ποιηματα του
Ξαπλώνω απόψε πάλι στη μεριά σου.
Και με φωνάζω από το διπλανό δωμάτιο
μ' αγκαλιάζω με φιλάω
είμαι περήφανος για τους βαθμούς σου
το Σάββατο θα πάμε σινεμά
την Κυριακή θα φάμε έξω
και σε σφίγγω στη σκιά μου
αυτήν που έχω στους πνεύμονες
και δε θα σε προλάβουν
μονάχα μην υποπτευθείς
γι' αυτό
ανάβω και τσιγάρο.
- Μπαμπά, πάλι τσιγάρο;
μ' ακούω να λέω
αλλά δεν ξέρω πια
ποιός απ' τους δυο
καπνίζει
και ποιός κλαίει.
Προβα
Ζούμε καλά
σ' αυτό το απόμερο νεκροταφείο.
Στους ευάερους τάφους
κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι
ενώ φυσάει από παντού ζωή
και μας γεμίζει νιάτα.
Όταν τελειώνει η πρόβα σηκωνόμαστε
γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη. Αύριο πάλι.
Οι πρόβες συνεχίζονται επ' αόριστον
και μας μικραίνουν
σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στη γέννησή μας
και παραδινόμαστε
ετοιμοθάνατα νεογέννητα
γεμάτα σφρίγος.
Ζούμε καλά
σ' αυτό το απόμερο νεκροταφείο.
Ποτέ σας δε θα μάθετε
πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος
σε βρέφος
που δεν κλαίει.
Ζωη
Κάτω απ' το χώμα εδώ η ζωή
μακραίνει
κι όλο χτενίζουμε
του διπλανού μας τα μαλλιά
κι ο ένας του άλλου
κόβουμε τα νύχια.
Και κάθε νύχτα οι πιο παλιοί
νιώθουν του φρέσκου διπλανού ν' ανασηκώνονται
τα δάχτυλα βαριά
να ψηλαφούνε για ένα χάδι τρυφερό
τη σάρκα που έμεινε.
Ξαπλώνω απόψε πάλι στη μεριά σου.
Και με φωνάζω από το διπλανό δωμάτιο
μ' αγκαλιάζω με φιλάω
είμαι περήφανος για τους βαθμούς σου
το Σάββατο θα πάμε σινεμά
την Κυριακή θα φάμε έξω
και σε σφίγγω στη σκιά μου
αυτήν που έχω στους πνεύμονες
και δε θα σε προλάβουν
μονάχα μην υποπτευθείς
γι' αυτό
ανάβω και τσιγάρο.
- Μπαμπά, πάλι τσιγάρο;
μ' ακούω να λέω
αλλά δεν ξέρω πια
ποιός απ' τους δυο
καπνίζει
και ποιός κλαίει.
Προβα
Ζούμε καλά
σ' αυτό το απόμερο νεκροταφείο.
Στους ευάερους τάφους
κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι
ενώ φυσάει από παντού ζωή
και μας γεμίζει νιάτα.
Όταν τελειώνει η πρόβα σηκωνόμαστε
γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη. Αύριο πάλι.
Οι πρόβες συνεχίζονται επ' αόριστον
και μας μικραίνουν
σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στη γέννησή μας
και παραδινόμαστε
ετοιμοθάνατα νεογέννητα
γεμάτα σφρίγος.
Ζούμε καλά
σ' αυτό το απόμερο νεκροταφείο.
Ποτέ σας δε θα μάθετε
πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος
σε βρέφος
που δεν κλαίει.
Ζωη
Κάτω απ' το χώμα εδώ η ζωή
μακραίνει
κι όλο χτενίζουμε
του διπλανού μας τα μαλλιά
κι ο ένας του άλλου
κόβουμε τα νύχια.
Και κάθε νύχτα οι πιο παλιοί
νιώθουν του φρέσκου διπλανού ν' ανασηκώνονται
τα δάχτυλα βαριά
να ψηλαφούνε για ένα χάδι τρυφερό
τη σάρκα που έμεινε.
Δεν διαβαζω ποιηση δυστυχως ,αλλα τα παραπανω τρια με συγκλονισαν.
Τον παρακολουθουσα στις κριτικες του.
Ετυχε να τον γνωρισω μεσω κοινης φιλης και μουχε κανει εντυπωση
η ζωντανια του ,το μυαλο του η σπιρταδα του παρα τα προβληματα
που δεν τον αφησαν να χαρει την ζωη.
Στο καλο...
Γράφει ο Μάνος Στεφανίδης για τον Γιάννη Βαρβέρη.
Του Λαζάρου, του Τετραημέρου (φίλου του Χριστού)
Ο Γιάννης Βαρβέρης γεννήθηκε παιδί γερασμένο, γεγονός που τον κατέστησε άκρως ευτυχή και του επέτρεψε να μην έχει ηλικία. Τουτέστιν να πεθαίνει παιδί.
Έκτοτε σέρνει τα βήματά του εκεί επάνω όπως τα έσερνε, ιερατικά, κι εδώ κάτω, απόλυτα εξοικειωμένος με τις ηλικιωμένες βεντέτες του Παραδείσου...
Ο Γιάννης δεν υπήρξε εφτάψυχος, είχε όμως μιαν, άκρως, γενναία καρδιά. Ο Γιάννης πλάγιαζε από νωρίς με την αρρώστια, από νωρίς φλερτάριζε με την οδύνη, ο πόνος δεν είχε μυστικά γι αυτόν. Διάβαζε από μικρός τον θάνατο στα χείλη κι ήταν διατεθειμένος να του δίνει παθιασμένα φιλιά κάθε τόσο.
Ο Γιάννης είχε μία, πλην ατρόμητη καρδιά που δεν καταδεχόταν οίκτο ή ελεημοσύνες. Ο πόνος γαλβάνιζε το χιούμορ του και τα δάκρυα τον έκαναν ποιητή. Αυτά τα δάκρυα τα φορούσε σαν παράσημα αλαζονικά όταν προκαλούσε την Τύχη που δεν είχε. Με το γέλιο πάλι απασχολούσε τζογαδόρικα εκείνο το παιδί που μαράζωνε μέσα του. Κοινοτοπίες λέω: Ο καθένας κρύβει μέσα του ένα παιδί. Το θέμα είναι πως το παιδί αυτό θα μάθει χαρωπά και να πεθαίνει.
Ο Γιάννης λάτρευε την ποιητική παρακμή των σκυλάδικων, ο Γιάννης όμνυε στην προϊούσα φθορά, την υγεία δηλαδή των όντων που πεθαίνουν.
Και ο θάνατός του, μερακλής, τον τσίμπησε σ' ένα ταξί καθ' οδόν για το τίποτε -υπέροχος ο ταξιτζής στον ρόλο του Αχέροντα-. Ο Γιάννης, τυχερός επιτέλους, γέρνοντας κομψά στο πίσω κάθισμα, γλίτωσε έτσι το κόμιστρο...
http://manosstefanidis.blogspot.com/2011/06/blog-post_6957.html
Του Λαζάρου, του Τετραημέρου (φίλου του Χριστού)
Ο Γιάννης Βαρβέρης γεννήθηκε παιδί γερασμένο, γεγονός που τον κατέστησε άκρως ευτυχή και του επέτρεψε να μην έχει ηλικία. Τουτέστιν να πεθαίνει παιδί.
Έκτοτε σέρνει τα βήματά του εκεί επάνω όπως τα έσερνε, ιερατικά, κι εδώ κάτω, απόλυτα εξοικειωμένος με τις ηλικιωμένες βεντέτες του Παραδείσου...
Ο Γιάννης δεν υπήρξε εφτάψυχος, είχε όμως μιαν, άκρως, γενναία καρδιά. Ο Γιάννης πλάγιαζε από νωρίς με την αρρώστια, από νωρίς φλερτάριζε με την οδύνη, ο πόνος δεν είχε μυστικά γι αυτόν. Διάβαζε από μικρός τον θάνατο στα χείλη κι ήταν διατεθειμένος να του δίνει παθιασμένα φιλιά κάθε τόσο.
Ο Γιάννης είχε μία, πλην ατρόμητη καρδιά που δεν καταδεχόταν οίκτο ή ελεημοσύνες. Ο πόνος γαλβάνιζε το χιούμορ του και τα δάκρυα τον έκαναν ποιητή. Αυτά τα δάκρυα τα φορούσε σαν παράσημα αλαζονικά όταν προκαλούσε την Τύχη που δεν είχε. Με το γέλιο πάλι απασχολούσε τζογαδόρικα εκείνο το παιδί που μαράζωνε μέσα του. Κοινοτοπίες λέω: Ο καθένας κρύβει μέσα του ένα παιδί. Το θέμα είναι πως το παιδί αυτό θα μάθει χαρωπά και να πεθαίνει.
Ο Γιάννης λάτρευε την ποιητική παρακμή των σκυλάδικων, ο Γιάννης όμνυε στην προϊούσα φθορά, την υγεία δηλαδή των όντων που πεθαίνουν.
Και ο θάνατός του, μερακλής, τον τσίμπησε σ' ένα ταξί καθ' οδόν για το τίποτε -υπέροχος ο ταξιτζής στον ρόλο του Αχέροντα-. Ο Γιάννης, τυχερός επιτέλους, γέρνοντας κομψά στο πίσω κάθισμα, γλίτωσε έτσι το κόμιστρο...
http://manosstefanidis.blogspot.com/2011/06/blog-post_6957.html