- 17 June 2009
- 3,594
Την πρώτη ημέρα της Δημιουργίας, ο Θεός, δημιούργησε το Φως.
Στον πρώτο δίσκο του δεύτερου βιβλίου του project Masada, δεν νομίζω ότι είχε ακριβώς αυτό στο μυαλό του ο John Zorn.
Τα Books of Angels, 17 μέχρι στιγμής τον αριθμό, ασχολούνται με τους αγγέλους μεν, έκπτωτους δε. Αρκεί μια ματιά στο λιτό εσώφυλλο για να αποστρέψουν το βλέμμα οι ευαίσθητοι, λεπτεπίλεπτοι ακροατές, και να σκεφθούν να κρατηθούν μακριά γιατί η μουσική, ελάχιστα διαφέρει. Δεν εννοώ ότι είναι άσχημα τα όμορφα φιλοτεχνημένα δαιμονικά, ούτε ότι η μουσική δεν είναι όμορφη εξαρτάται όμως πόσο καλά βλέπεις πίσω από τα πρόσωπα και πίσω από την μελωδία, όταν φυσικά υπάρχει μελωδία. Εννοείται ότι τα λάτρεψα και τα δύο. Τι περιμένετε από κάποιαν που θεωρεί όμορφα τα Gargoyls;
Book of Angels, volume 1
Astaroth
Μουσική, τι άλλο; John Zorn.
Μουσικοί; The Jamie Saft Trio
Συστάσεις; Αν και όχι απαραίτητες, ας τις κάνουμε.
Στο ακουστικό μπάσσο ο Greg Cohen, τα ονόματα με τα οποία έχει συνεργαστεί θα γέμιζαν μια σελίδα πυκνογραμμένη: Ornette Coleman, Tom Waits, David Byrne, η Dagmar Krause, ο Dino Saluzzi.
Στα drums, ο Ben Perowsky ο οποίος καθόλου τυχαία, έχει συμπράξει με τον Uri Caine και τον Dave Douglas.
Ο Jamie Saft στο πιάνο, είναι ο απόλυτος άρχων του παιχνιδιού. Για τους φίλους του θορύβου, που μπορεί στην πρώτη ακρόαση να τους φανεί ο δίσκος κάπως ambient, θα θυμίσω πως ο Saft έχει κάνει μουσική και με τον Masami – Merzbow – Akita.
Astaroth λοιπόν ο πρώτος δίσκος.
Named, after the crowned Prince of Hell.
Οι άγγελοι κάτω από αυτόν, δέκα, όλοι έκπτωτοι.
Η Μουσική, απόλυτα εναρμονισμένη με την Εβραϊκή μυθολογία, την θρησκεία, την παράδοση και την ιστορία που θέλει να μας πεί. Το πιάνο δημιουργεί κομψοτεχνήματα μελωδίας και το μπάσσο δίνει ύπουλες γροθιές στο στομάχι. Τα ντραμς χαϊδεύουν απαλά ( ; ) τα αυτιά.
Αυτά, στην πρώτη ακρόαση. Όπως και το αγγελικό βλέμμα, ο δίσκος κρύβει μέσα του αρκετό σκοτάδι. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή στο άκουσμα και ακόμα περισσότερη προσοχή στον τρόπο που θα του συμπεριφερθείς.
Σσσσς!!!!
Shalmiel είναι ένα από τα τρία ονόματα αγγέλων που δεν πρέπει να ειπωθούν δυνατά. Λένε πως, αν κάποιος καλέσει έναν άγγελο μάταια, αυτός θα βλάψει το πρόσωπο που τον κάλεσε
Ygal, Ο άγγελος που επικαλούνται όταν γεννιέται ένα μωρό
Astaroth, Ezeqeel, Sturiel, ο αυτοσχεδιασμός σε αρμονία με την μελωδία, με απίστευτη καθαρότητα του ήχου, που προβάλλει έντονα την δεξιοτεχνία των μελών του τρίο και σε παρασύρει .
Ταυτιζόμενο με τον Ariel, που στέκεται στην Πύλη της Χαμένης Εδέμ, το κομμάτι αυτό είναι από τα πιο σαγηνευτικά του δίσκου. Για την ακρίβεια, το κάθε κομμάτι εναρμονίζεται απόλυτα με την έννοια του αγγέλου του οποίου το όνομα φέρει.
Αν ο Ba’al Peor ήταν η θεότητα του όρους Peor και η λατρεία του βασιζόταν στις αισθησιακές απολαύσεις και στην πλήρη παράδοση στην σαγήνη, μην περιμένετε τίποτα λιγότερο από το τραγούδι . Και αν ο Pursan ήταν ο φύλακας της Πύλης της Κολάσεως, ο τρόπος που ο Perowsky κυριαρχεί πίσω από την πιανιστική δεξιοτεχνία του Saft, σε οδηγεί κατ’ ευθείαν εκεί.
Μοναδική αχτίδα φωτός, σε ένα δίσκο που εκ πρώτης όψεως μόνο είναι ευχάριστος, είναι ο Lelahel….θεϊκό φως, ή ένα από τα 72 ονόματα του Θεού…και προτελευταίο κομμάτι,πριν τον Beleth, τον Βασιλιά της Κόλασης.
Από τα ομορφότερα πιανιστικά κομμάτια που έχω ακούσει τελευταία, με το χάδι στα πιατίνια να είναι τόσο ανεπαίσθητο, σαν το τρυφερό χάδι ενός εραστή πάνω στο απαλό κορμί μιας παρθένας, κι ας με συγχωρήσει όποιος είναι εκεί πάνω που γράφω τέτοια πράγματα μες τη Μεγάλη Σαρακοστή, αλλά είπαμε, εγώ είμαι «καμμένη», κι ο δίσκος απλά υπέροχος….
Στον πρώτο δίσκο του δεύτερου βιβλίου του project Masada, δεν νομίζω ότι είχε ακριβώς αυτό στο μυαλό του ο John Zorn.
Τα Books of Angels, 17 μέχρι στιγμής τον αριθμό, ασχολούνται με τους αγγέλους μεν, έκπτωτους δε. Αρκεί μια ματιά στο λιτό εσώφυλλο για να αποστρέψουν το βλέμμα οι ευαίσθητοι, λεπτεπίλεπτοι ακροατές, και να σκεφθούν να κρατηθούν μακριά γιατί η μουσική, ελάχιστα διαφέρει. Δεν εννοώ ότι είναι άσχημα τα όμορφα φιλοτεχνημένα δαιμονικά, ούτε ότι η μουσική δεν είναι όμορφη εξαρτάται όμως πόσο καλά βλέπεις πίσω από τα πρόσωπα και πίσω από την μελωδία, όταν φυσικά υπάρχει μελωδία. Εννοείται ότι τα λάτρεψα και τα δύο. Τι περιμένετε από κάποιαν που θεωρεί όμορφα τα Gargoyls;
Book of Angels, volume 1
Astaroth
Μουσική, τι άλλο; John Zorn.
Μουσικοί; The Jamie Saft Trio
Συστάσεις; Αν και όχι απαραίτητες, ας τις κάνουμε.
Στο ακουστικό μπάσσο ο Greg Cohen, τα ονόματα με τα οποία έχει συνεργαστεί θα γέμιζαν μια σελίδα πυκνογραμμένη: Ornette Coleman, Tom Waits, David Byrne, η Dagmar Krause, ο Dino Saluzzi.
Στα drums, ο Ben Perowsky ο οποίος καθόλου τυχαία, έχει συμπράξει με τον Uri Caine και τον Dave Douglas.
Ο Jamie Saft στο πιάνο, είναι ο απόλυτος άρχων του παιχνιδιού. Για τους φίλους του θορύβου, που μπορεί στην πρώτη ακρόαση να τους φανεί ο δίσκος κάπως ambient, θα θυμίσω πως ο Saft έχει κάνει μουσική και με τον Masami – Merzbow – Akita.
Astaroth λοιπόν ο πρώτος δίσκος.
Named, after the crowned Prince of Hell.
Οι άγγελοι κάτω από αυτόν, δέκα, όλοι έκπτωτοι.
Η Μουσική, απόλυτα εναρμονισμένη με την Εβραϊκή μυθολογία, την θρησκεία, την παράδοση και την ιστορία που θέλει να μας πεί. Το πιάνο δημιουργεί κομψοτεχνήματα μελωδίας και το μπάσσο δίνει ύπουλες γροθιές στο στομάχι. Τα ντραμς χαϊδεύουν απαλά ( ; ) τα αυτιά.
Αυτά, στην πρώτη ακρόαση. Όπως και το αγγελικό βλέμμα, ο δίσκος κρύβει μέσα του αρκετό σκοτάδι. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή στο άκουσμα και ακόμα περισσότερη προσοχή στον τρόπο που θα του συμπεριφερθείς.
Σσσσς!!!!
Shalmiel είναι ένα από τα τρία ονόματα αγγέλων που δεν πρέπει να ειπωθούν δυνατά. Λένε πως, αν κάποιος καλέσει έναν άγγελο μάταια, αυτός θα βλάψει το πρόσωπο που τον κάλεσε
Ygal, Ο άγγελος που επικαλούνται όταν γεννιέται ένα μωρό
Astaroth, Ezeqeel, Sturiel, ο αυτοσχεδιασμός σε αρμονία με την μελωδία, με απίστευτη καθαρότητα του ήχου, που προβάλλει έντονα την δεξιοτεχνία των μελών του τρίο και σε παρασύρει .
Ταυτιζόμενο με τον Ariel, που στέκεται στην Πύλη της Χαμένης Εδέμ, το κομμάτι αυτό είναι από τα πιο σαγηνευτικά του δίσκου. Για την ακρίβεια, το κάθε κομμάτι εναρμονίζεται απόλυτα με την έννοια του αγγέλου του οποίου το όνομα φέρει.
Αν ο Ba’al Peor ήταν η θεότητα του όρους Peor και η λατρεία του βασιζόταν στις αισθησιακές απολαύσεις και στην πλήρη παράδοση στην σαγήνη, μην περιμένετε τίποτα λιγότερο από το τραγούδι . Και αν ο Pursan ήταν ο φύλακας της Πύλης της Κολάσεως, ο τρόπος που ο Perowsky κυριαρχεί πίσω από την πιανιστική δεξιοτεχνία του Saft, σε οδηγεί κατ’ ευθείαν εκεί.
Μοναδική αχτίδα φωτός, σε ένα δίσκο που εκ πρώτης όψεως μόνο είναι ευχάριστος, είναι ο Lelahel….θεϊκό φως, ή ένα από τα 72 ονόματα του Θεού…και προτελευταίο κομμάτι,πριν τον Beleth, τον Βασιλιά της Κόλασης.
Από τα ομορφότερα πιανιστικά κομμάτια που έχω ακούσει τελευταία, με το χάδι στα πιατίνια να είναι τόσο ανεπαίσθητο, σαν το τρυφερό χάδι ενός εραστή πάνω στο απαλό κορμί μιας παρθένας, κι ας με συγχωρήσει όποιος είναι εκεί πάνω που γράφω τέτοια πράγματα μες τη Μεγάλη Σαρακοστή, αλλά είπαμε, εγώ είμαι «καμμένη», κι ο δίσκος απλά υπέροχος….
Last edited:
