Latin δάκρυα

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
20110124172553490.jpeg



Bill Frisell & Vinicius Cantuaria: Lagrimas Mexicanas - Entertainment One CD (2011)

Πρέπει να πώ ευθύς εξ αρχής πως 'βγάζω σπυριά' με το Latin: το αντέχω μόνο μεταλλαγμένο. Όπως, πχ, τα πειράματα του Simon Nabatov στο ‘Around Brazil’.
Εχει να κάνει με την εκφορά του πάθους ala Brasileiro αυτό τον μελιστάλακτο, καυχησιάρικο συναισθηματισμό που μου φαίνεται κούφιος, φανφαρόνος και παρλαπίπας - και ρηχός: όχι 'πονάω' αλλά 'κοιτάξτε με…θαυμάστε με πόσο πονάω'. Ισως κάνω λάθος. Αλλά αδυνατώ να συντονισθώ.
Αγόρασα όμως αυτό το άλμπουμ εξαιτίας του Bill Frisell που τον θαυμάζω απεριόριστα. Για την ακρίβεια, μαζί με τον Nels Cline και τον Charlie Hunter, θεωρώ πως είναι Αυτό-που- Συμβαίνει στη σύγχρονη κιθάρα και την πορεία της στο Σήμερα.
Δεν λάθεψα: το άλμπουμ είναι ένα μικρό αριστούργημα, ίσως η πρώτη πολύ σημαντική κυκλοφορία του 2011.
Ο Vinicius Cantuaria είναι Βραζιλιάνος, ζεί στη Νέα Υόρκη, τραγουδάει, παίζει κιθάρα και κρουστά. Ο Bill Frisell έχει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό: ξεκίνησε με κλαρινέτο και σαξόφωνο, έπιασε την κιθάρα, απεφοίτησε από το Berklee, μαθήτευσε στη συνέχεια δίπλα στον μεγάλο Jim Hall. Εχει παίξει με όλο τον καλό κόσμο. Το στιλ του, λέει η Wikipedia, είναι ένα μίγμα από country, rockabilly, κλασσική, τζάζ, progressive folk και noise. Εγώ έχω 2 άλμπουμ του που τα θεωρώ περίπου ανεπανάληπτα: το 'Have A Little Faith In Me' (1992) που είναι ό τι σημαντικότερο ηχογράφησε ποτέ και το 'Ghost Town' (1999), και τα δύο στην Elektra Nonesuch. Αυτό το τελευταίο, σαν επίτευγμα, δεν φτάνει στα επίπεδα του προηγούμενου αλλά είναι πολύ πιο προσωπικό και άμεσο και μου αρέσει περισσότερο.
Εδώ, οι δυό τους, παράγουν καθαρή μαγεία.
Κατ’ αρχήν ακούγονται σαν 4 ή 5. Ο Frisell, κιθάρα και πενταλιέρα, είναι μια ορχήστρα από μόνος του. Πέρα από τις συνομιλίες με τον ομότεχνό του, ένα αποπλανητικό κουβεντιαστό μουρμούρισμα από μόνες τους, ο Frisell είναι παντού: 'γεμίζει' το άκουσμα προσβάλλοντάς το από κάθε πλευρά, με ένα σωρό κομψεπίκομψες τεχνικές, διπλές οκτάβες, brushing στις χορδές, εναλλακτικά voicings και ό τι βάλει ο νούς. Χρωματίζει, άλλοτε με αδρές πινελιές κι άλλοτε πασπαλίζοντας τις μελωδικές γραμμές με χρυσόσκονη. Μέσα στο παίξιμό του ακούς τα πάντα: ολόκληρη την παράδοση, από τα δαιμονοληπτικά blues των μαίτρ του Αμερικάνικου Νότου, μέχρι το funk, την pop, τα θρυμματισμένα bits του hip hop, τη τζάζ και τις λούπες της electronica.

Ένα μοντέρνο Διαμάντι.
 

eyebee

AVClub Enthusiast
3 April 2008
858
Vultureland
+100000000 για το λάτιν. Δεν μου τη δίνει τίποτα περισσότερο από την ad nauseam επανάληψη της λέξης corazon (σε ισπανικά τε και πορτογαλικά) σε όλα - μα ΟΛΑ - τα τραγούδια που "τόσο λατρεύουν οι Έλληνες" (ήχος εμετού).

Πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίαση Κώστα -τον Frisell τον εκτιμώ, αλλά δεν έχω εντρυφήσει. Να η ευκαιρία (όπως και για τα δύο παλιά του που αναφέρεις).
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
+100000000 για το λάτιν. Δεν μου τη δίνει τίποτα περισσότερο από την ad nauseam επανάληψη της λέξης corazon (σε ισπανικά τε και πορτογαλικά) σε όλα - μα ΟΛΑ - τα τραγούδια που "τόσο λατρεύουν οι Έλληνες" (ήχος εμετού).

Πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίαση Κώστα -τον Frisell τον εκτιμώ, αλλά δεν έχω εντρυφήσει. Να η ευκαιρία (όπως και για τα δύο παλιά του που αναφέρεις).

εντάξει τώρα...
να μην τα θάψουμε όλα μια και βρήκαμε παππά...-bye-
η λάτιν είναι μια χαρά (αυτό που είναι - το ευρωπαϊκό και αμερικάνικο εξαγώγιμο είδος).
Από εκεί και πέρα υπάρχει αυθεντική των λατίνων (καμμία σχέση με το παραπάνω) και
το μπασταρδεμένο πράμα που προμοτάρουν οι dj με τις ρεμίξες και τα σάμπλερ του σωρού.
Στο πρώτο και δεύτερο είδος υπάρχουν κολοσσοί που τιμούν τη μουσική.
Και αν (που δεν ισχύει) η μισή ή όλη η λατινόφερνη μουσική περιέχει τη λέξη κοραζόν αντίστοιχα η δυτική έχει τη λέξη λάβ -bye- και η χιπχοπ τη λέξη μαδαφάκα....-bye--bye-
 

eyebee

AVClub Enthusiast
3 April 2008
858
Vultureland
Καλά, προφανώς έχεις δίκιο ως προς την υπερβολή. Δεν το ξέρω καλά το είδος, πιθανά να υπάρχουν είδη αστικού/κοινωνικού τραγουδιού πολύ αξιόλογα.

Απ' την άλλη, έχω την εντύπωση πως δεν είναι μόνο τα ρεμίξ του συρμού που προβάλουν το ρηχό καυχησιάρικο μελό που στηλιτεύει ο Κ.Λ., αλλά πολύ ευρύτερα ρεύματα, γραμμομοριακά, επαναληπτικά και εν τέλει αδιάφορα -κι ας είναι και "γνησια" λαϊκά.