Dark Passion

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2009
3,594
Gidon Kremer - Hommage a Piazzolla (Nonesuch Records 1996)



Κλείσε τα μάτια…. Μια απαλή, βραχνή φωνή σου ψιθυρίζει:
Tango! Ας παίξουμε ένα παιχνίδι….. Ποιο χρώμα σου έρχεται στο μυαλό;
406132-51718-6.jpg

Κόκκινο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κόκκινο, σαν ένα μεταξωτό φόρεμα. Κόκκινο σαν δυο σαρκώδη χείλη, μισάνοιχτα, υγρά, …γεμάτα υποσχέσεις .
Και μαύρο. Μαύρα μαλλιά τραβηγμένα χαμηλά στον αυχένα σʼ έναν αυστηρό κότσο. Για την ακρίβεια, είναι το μόνο αυστηρό που υπάρχει σʼ αυτήν την φαντασιακή εικόνα. Μαύρα μαλλιά και μαύρα, πυρετώδη μάτια. Ένα διαπεραστικό βλέμμα, ανάμεσα από πυκνές βλεφαρίδες.
Ψέμματα: Υπάρχει κι αλλού αυστηρότητα! Στα κορμιά. ….τα κορμιά δεν αγγίζονται, δεν παραδίδονται εύκολα. Ο πυρετός είναι διάχυτος, μια υπόσχεση, να ʽμια, εδώ είμαι, για σένα, αλλά θα γίνουν όλα όπως πρέπει. Βήμα βήμα. Τα χέρια ίσα που αγγίζουν το κορμί, στροβιλίζονται μέσα σʼ ένα σύννεφο καπνού, η μουσική καθοδηγεί, η μουσική είναι πάνω απʼ όλα, ασφαλώς, η μουσική είναι εδώ μα εσύ, αυτή, είστε σε ένα απώτερο σύμπαν.
Κάποια στιγμή, έχεις δώσει όλες τις απαντήσεις στο παιχνίδι. Πρέπει νʼ ανοίξεις τα μάτια….

0000743799_350.jpg


Στο δίσκο του Gidon Kremer “Hommage a Piazzolla” δεν υπάρχουν κόκκινα μεταξωτά φορέματα, ούτε κατακόκκινα λαμπερά χείλη. Είναι πολύ φυσικό μιας και οι milongueros δεν ζούσαν απαραίτητα σε πολυτελείς επαύλεις, ούτε πάντοτε σαν σε παραμύθι.
Υπάρχουν όμως, όλα τα άλλα, άρα δεν είσαι εντελώς χαμένος σʼ αυτό το κουίζ. Για την ακρίβεια δεν είσαι καθόλου χαμένος. Το πάθος, ένα πάθος καλά κρυμμένο πίσω από την μελαγχολία, σε συνεπαίρνει. Η δεξιοτεχνία, και των τεσσάρων, είναι άξια αναφοράς είμαι σίγουρη, ανθρώπων καλύτερα καταρτισμένων μουσικά από εμένα.
Ο Kremer, φαντάζομαι για τους περισσότερους από εσάς δεν χρειάζεται ιδιααίτερες συστάσεις. Εβραίος κατά το ήμισυ, λίγο Ρώσσος, λίγο Γερμανός, λίγο Σουηδός, φαίνεται πως ένα τέτοιο χαρμάνι δεν μπορούσε παρά να πάρει τα καλύτερα από τον κάθε λαό.
Τον πόνο, το πάθος, την αφοσίωση, το γκρίζο, το πείσμα. Μαθητής του David Oistrakh, αυτό από μόνο του βέβαια δεν λέει τίποτα, βιρτουόζος του βιολιού με άριστη κατάρτιση και ´κλασσική μουσική παιδεία, αρέσκεται κατά καιρούς να παρεμβαίνει αν μου επιτρέπεται ο όρος σε έργα μεγάλων συνθετών.
Το Nuevo Tango, έχει μόνο έναν Grandmeister, τον Astor Piazzolla, και ο Gidon Kremer δεν θα μπορούσε παρά να αποτίσει φόρο τιμής σε αυτόν.
11 κομμάτια, σχεδόν κανένα με διάρκεια μικρότερη των 10 λεπτών, με κρυστάλλινη διαύγεια στον ήχο, παρά την θαμπή ατμόσφαιρα στην οποία σε μεταφέρουν.
Milonga en re, το πρώτο, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, με το βιολί και το μπάσσο να σε καθηλώνουν , σε ένα γνώριμο μα και τόσο διαφορετικό τραγούδι.
Στο Vardarillo, η εισαγωγή είναι από το κλαρινέτο του Michel Portal. Δεν παίρνω και όρκο βέβαια, μιας και δεν είμαι σίγουρη ακόμα για την ικανότητά μου να διακρ´´ινω όλα τα όργανα, μα εδώ έχω να κάνω μόνο με τέσσερα. Σε κάποιο σημείο, αρχίζεις να αμφιβάλλεις. Το βιολί δεν είναι πιά σαν χάδι, το bandoneon δεν αρκεί για να απαλύνει τη σκληράδα του.
Στο Oblivion που ακολουθεί, είναι σαν να βρίσκεσαι στο σκηνικό μιας ταινίας άλλης εποχής, μιας ταινίας που πατά σε 3 Ηπείρους, λίγο Ευρώπη, λίγο Αφρική και μια ιδέα Νέας Ορλεάνης, για να ακολουθήσει η έναρξη ενός εμβατηρίου(!!!) στο Escualo που στα Ισπανικά σημαίνει καρχαρίας κι αναρωιέμαι τι μπορεί να είχε στο μυαλό του .
Στο 6ο και το 7ο κομμάτι του δίσκου, ξεχνάς όλα τα προηγούμενα και βρίσκεσαι πλέον στο Buenos Aires. Εδώ υπάρχει το πάθος, το όνειρο, η μελωδία στον υπέρτατο βαθμό, στο Concierto para quinteto που δεν χρειάζεται μετάφραση, σίγουρα το κλαρινέτο θα κάνει και τους πιο αμετανόητους εραστές του πιάνου, όπως τον αγαπημένο μας διαχειριστή, να ματώσουν. Αν σας βοηθάει, ακούστε λίγο στο βάθος το κοντραμπάσο, με «αυτουργό» τον Alois Posch , σολίστ της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Το Soledad, επίσης γνωστό παίρνει άλλη διάσταση εδώ.
Από το El Sol Sueno, ο η μουσική περνά σε άλλη χώρο, πέρα από την ανθρώπινη, φεύγεις εντελώς, χάνεσαι…. Στα δύο τελευταία, είναι που ψάχνεις να βρεις τα κομμάτια σου, που δεν ξέρεις αν γελάς, δακρύζεις, αν είσαι σε πελάγη ευτυχίας ή μελαγχολικός σαν γκρίζο χειμμωνιάτικο ξημέρωμα....

Δεν υπάρχει λόγος να περιγράψω τα κομμάτια ένα προς ένα, δεν υπάρχει και τρόπος άλλως τε να αποδώσεις με λέξεις την μαγεία της μουσικής. Το έργο του Piazzolla είναι η επιτομή του Nuevo Tango, για την ακρίβεια είναι η αρχή του και η ακμή του . Αν η Αργεντίνικη αλλαζονεία έλεγε πως όλα μπορούν να αλλάξουν σʼ αυτήν την χώρα εκτός από το τάνγκο, ο Piazzolla απέδειξε πως μπόρεσε να γίνει ακόμα κι αυτό. Και ο μεγάλος βιρτουόζος του βιολιού, αποδεικνύει εδώ πως ο σεβασμός δεν αποδεικνύεται μόνο με την πιστή απόδοση του έργου ενός συνθέτη, αλλά και με την πλήρη παράδοση της δεξιοτεχνίας στο μεγαλείο του δημιουργού.
Η λατρεία εξάλλου στο «Θεό» σου δεν είναι εύκολο να κρυφτεί, ούτε δύσκολο να μετατραπεί από φόρος τιμής (μιας κι αυτό σημαίνει το Hommage) σε προσκύνημα.
 
Last edited:
17 June 2006
14,350
η παρουσίαση One From The Heart. :worshippy:
Εύγε Κάλλη. :ernaehrung004:
Τεράστιος ο Piazzolla.
Προσπαθώ να εντάξω τη μουσική του στα playlists. Με ό τι κι αν πάω να την πλαισιώσω, μοιάζει να καταρρέει και να τήκεται δίπλα της.
 
17 June 2009
3,594
Προσπαθώ να εντάξω τη μουσική του στα playlists. Με ό τι κι αν πάω να την πλαισιώσω, μοιάζει να καταρρέει και να τήκεται δίπλα της.

Αα, μα αυτό είναι εύκολο.
Την έχω την απάντηση Κώστα.
Δεν τολμώ να γράψω το όνομα γιατί ίσως φανεί εξωφρενικός ο συνδυασμός σε κάποιους φίλους.
Όμως σε αυτήν την άβυσσο, μόνο δυό αδέλφια θα μπορούσαν να βρεθούν χωρίς να χάσουν το δρόμο της επιστροφής. θα καταλάβεις πιστεύω.
Τουλάχιστον από όση μουσική έχω ακούσει εγώ. Που δεν είναι και πολλή αν την μετρήσεις σε γίγα, ευτυχώς δηλαδή, αλλά είναι σε μελωδία. ή και "γρατζουνίσματα"....most og the times.

Ευχαριστώ. Με τιμούν τα λόγια σου.
 
Last edited:
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Εξαιρετική παρουσίαση...Εχω τον δίσκο εδώ και πολλά χρόνια καθώς και άλλους πολλούς πού αφορούν αυτόν τον αιρετικό Αργεντίνο πού όταν ''πείραξε'' τό tango στραβομουτσουνιασαν αρκετοί παραδοσιακοί εκπρόσωποι τού είδους.
 

ecodrifter

Supreme Member
27 January 2009
3,012
Καλλη αμα δεν ακουσω, δεν πειθομαι!
Εχω καει βλεπεις απο τους κλασσικο-τραφεις Yo-Yo Ma, αλλα και απο τον Barenboim που ειναι και αργεντινος (μαλιστα αυτον τον ειδα live με αργεντινικη μπαντα).
Χανουν σε ψυχη!

Τωρα παντως μου θυμησατε το Sur που ηταν η πρωτη επαφη με τον Piazzolla (1988) και πρεπει να ξαναδω οποσδηποτε αυτη την ταινιαρα.
 

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ

Super Moderator
Staff member
20 October 2007
17,672
Μεσευρώπη
Μα τι έχουνπάθει τέλος πάντων οι κυρίες της μουσικής κατηγορίας με το Tango; Θα με βάλετε και μένα στο τριπάκι μου φαίνεται.
off topic: αυτό το Sur πρέπει να το δω μάλλον.
 

opsim

Moderator
Staff member
11 May 2008
15,778
Αθήνα
Κάλλη εξαιρετική επιλογή. Με συντροφεύει πολλά χρόνια. Απο τα πιο αγαπημένα μου του Piazzolla είναι η μουσική για την ταινία Sur.

Εξαιρετική μουσική από την ταινία.
Εξαιρετική και η Κάλλη μας!
 

christos

Supreme Member
6 August 2006
5,483
πέρα μαχαλάς
Ωραια παρουσίαση .:SFGSFGSF:
Αυτο που εγω αποκομιζω απο τον Piazzola στους δισκους που εχω ακουσει ειναι περισσοτερο η μελαγχολια παρά το παθος. Στον συγκεκριμενο δισκο δεν υπαρχει ? ή μονο εγω εκλαμβανω ετσι τον Piazzola?
 
17 June 2009
3,594
Ωραια παρουσίαση .:SFGSFGSF:
Αυτο που εγω αποκομιζω απο τον Piazzola στους δισκους που εχω ακουσει ειναι περισσοτερο η μελαγχολια παρά το παθος. Στον συγκεκριμενο δισκο δεν υπαρχει ? ή μονο εγω εκλαμβανω ετσι τον Piazzola?

α, όχι Χρήστο, δεν είναι δικό σου προνόμιο...
Αυτό ακριβώς προσπάθησα να μεταφέρω με την αντίθεση ανάμεσα στο κόκκινο και το γκρίζο. Πάθος υπάρχει. Ίσως και να μην υπάρχει παρά μόνο πάθος. Που καλύπτεται από αυτό το πέπλο μελαγχολίας κι έτσι γίνεται ακόμα πιό δυνατό...
Δεν ανέφερε κανείς σας δύο αγαπημένα μου έργα του Piazzolla, το Tango: Hora Zero και το La Camorra: The Solitude of Passionate Provocation.
Εκεί που η τζαζ συναντά το Τango και ξεγεύγεις εντελώς.
 
17 June 2009
3,594
Μα τι έχουνπάθει τέλος πάντων οι κυρίες της μουσικής κατηγορίας με το Tango; Θα με βάλετε και μένα στο τριπάκι μου φαίνεται.
off topic: αυτό το Sur πρέπει να το δω μάλλον.

Η συγκεκριμένη κυρία δεν έχει πάθει κάτι με το τάνγκο γενικότερα.
και συγκεκριμένα δεν της αρέσουν τα latin. Αλλά εδώ μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό, και νομίζω ότι δεν είναι κακό να κάνεις την πρώτη σου προσπάθεια αναθεώρησης. :ears:

Το Sur πρέπει να το αναζητήσω κι εγώ, αφού το μνημονεύσατε πλειστάκις!!
 

ecodrifter

Supreme Member
27 January 2009
3,012
Δεν ανέφερε κανείς σας δύο αγαπημένα μου έργα του Piazzolla, το Tango: Hora Zero και το La Camorra: The Solitude of Passionate Provocation.
Εκεί που η τζαζ συναντά το Τango και ξεγεύγεις εντελώς.

Προκειται για τριλογια που εκανε για την American Clave στην τελευταια φαση του.
Σου λειπει (και το εννοω αυτο) το The rough dancer and the cyclical night.
 
17 June 2009
3,594
Προκειται για τριλογια που εκανε για την American Clave στην τελευταια φαση του.
Σου λειπει (και το εννοω αυτο) το The rough dancer and the cyclical night.

Πάνο εμπιστεύομαι απόλυτα την κρίση σου. Θα το αναζητήσω άμεσα!
Σ' ευχαριστώ.
@Tζίμη: αν θέλεις "δείγμα" στην διάθεσή σου...
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,926
Προκειται για τριλογια που εκανε για την American Clave στην τελευταια φαση του.
Σου λειπει (και το εννοω αυτο) το The rough dancer and the cyclical night.

το dancer... είναι μακράν η καλύτερη δουλειά της τριλογίας... μόνον και μόνον την μαγική συνεργασία με το σαξόφωνο του Πακίτο να ακούσει κανείς, έκλεισε συναισθηματικομουσικά για μία χρονιά ... κάποτε είχα βρει και ανεβάσει κάποιο σχετικό βιντεάκι ...
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,926
παρότι ο Πιατσόλα μόνον κακά είχε να πει για την συνεργασία του με τον Κιπ, (ίσως γιατί ο εβραίος του έφαγε λεφτά... ), καλλιτεχνικά στην Κλαβέ έφθασε στο άπογειο του ... και είμαι σίγουρος ότι o Hanrahan ευθύνεται άμεσα για αυτό... είναι χαρισματικός παραγωγός ... αναζητείστε και τα λιγοστά προσωπικά του άλμπουμς ...
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,926
Μου λείπει ο Ντοκ... θυμάμαι ότι σε αντίστοιχη αναφορά είχε δηλώσει ότι το βασικό όργανο του θυμίζει τυφλούς και εν γένει επαίτες και δεν γούσταρε την μουσική αυτή ...

Φέρτε τον πίσω με κάθε θυσία...


Λυπούμαι για τα οφ τόπικς αλλά η κατηγορία είναι notoriously συνειρμική ...
 

McZab

Supreme Member
3 July 2006
4,843
Belleville
Δεν είμαι φαν του είδους όχι τόσο λόγω της μουσικής καθεαυτής, όσο λόγω της εικόνας της οποίας θεωρώ ότι έχει πέσει θύμα.
Αυτό που με βοήθησε όμως πολύ να εισπράξω την πραγματική αξία του Τάνγκο ως είδους, μακριά από τις λίγο γλυκανάλατες και "πιπεράτες" μορφές του που δυστυχώς επικρατούν, ήταν η πρόσφατη προβολή της ΕΤ1 του ντοκυμαντέρ "CAFE DE LOS MAESTROS". Καταπληκτική ατμόσφαιρα, με πρωταγωνιστές τους μετρ του είδους στη δεκαετία '40 και '50 να ξεχειλίζουν γνήσιο συναίσθημα και αγάπη για τη μουσική που τους μεγάλωσε και τη μεγάλωσαν. Αναζητήστε το όσοι δεν το παρακολουθήσατε.
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Απάντηση: Re: Dark Passion

Δεν είμαι φαν του είδους όχι τόσο λόγω της μουσικής καθεαυτής, όσο λόγω της εικόνας της οποίας θεωρώ ότι έχει πέσει θύμα.
Αυτό που με βοήθησε όμως πολύ να εισπράξω την πραγματική αξία του Τάνγκο ως είδους, μακριά από τις λίγο γλυκανάλατες και "πιπεράτες" μορφές του που δυστυχώς επικρατούν, ήταν η πρόσφατη προβολή της ΕΤ1 του ντοκυμαντέρ "CAFE DE LOS MAESTROS". Καταπληκτική ατμόσφαιρα, με πρωταγωνιστές τους μετρ του είδους στη δεκαετία '40 και '50 να ξεχειλίζουν γνήσιο συναίσθημα και αγάπη για τη μουσική που τους μεγάλωσε και τη μεγάλωσαν. Αναζητήστε το όσοι δεν το παρακολουθήσατε.

To Τango ειχε ξεχαστεί στην Αργεντινή γιά αρκετά χρόνια(μετά τό 50) καί λίγο πρίν τήν Χούντα τού Βιντέλα,αλλά και κατά τήν διάρκειά της,απέκτησε μιάς μορφής ''επαναστατική'' διάσταση και ξαναβρήκε τήν χαμένη αίγλη του..

Το ντοκυμανταίρ ήταν εξαιρετικό..:worshippy:
 
Last edited:

Elina

Senior Member
13 January 2009
556
Γέρακας
Δεν ήθελα και πολύ για να αφεθώ στη μαγεία του.. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός και η παρουσίασή σου Κάλλη, μόνο ακαριαία μ'εκανε ν'αντιδράσω.. Ενα κλικ.
Υπογραμμίζω ότι για μένα, το Οblivion είναι καλύτερο εδώ, από την 'πρωτότυπη' εκδοχή του..

Ο χορός αυτός μόνο να με παρασύρει μπορεί. Αρκεί να υπάρχει ο κατάλληλος καβαλιέρος!