- 17 June 2006
- 49,350
Rodolphe Raffalli - A Georges Brassens
Ο αυτοδίδακτος κορσικανός κιθαρίστας Rodolphe Raffalli ανήκει στην κατηγορία swing jazz guitare ή jazz manouche όπως έχουμε ήδη ξαναγράψει.
Με ένα στυλ, αμάλγαμα ανάμεσα στα αυστηρά όρια της κατηγορίας, αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα μιά έντονη μελωδική προσέγγιση με πιθανές κλασικές προεκτάσεις, παρουσιάζει στον δίσκο αυτό του 2001 την δική του άποψη πάνω σε συνθέσεις του μεγάλου Γάλλου Georges Brassens.
Το συνολο είναι καθαρά ακουστικό με άλλες δυό κιθάρες και κοντραμπάσο.
Ο ήχος του Raffalli, τουλάχιστον στο δίσκο αυτό, δεν είναι επιθετικός ή επιδεικτικός, αντίθετα είναι γαλήνιος και κοσμοπολίτικος, πιθανότατα πιστός στο ύφος του Brassens καταφέρνοντας να σου φέρει στο νου θλιμένες μοναχικές εικόνες του νυχτερινού Παρισιού. Πολλές φορές οι μελωδίες που επιλέγει ακόμα και για αυτοσχεδιασμό είναι λιτές, πάνω στα βασικά θέματα, με ελάχιστο βιμπράτο και ήχο αντίστοιχο του Φάμπα ή του Μηλιαρέση στους 15 Εσπερινούς του Χατζιδάκι, αν θέλει κάποιος να έχει κάποιο πιό γνώριμο πρότυπο σύγκρισης.
Οι μελωδίες του Brassens αναδεικνύονται, χωρίς να έχουν την σχεδόν επαναστατική τους χροιά, αιχμαλωτίζοντας τον ακροατή με την ήρεμη αυστηρότητά τους.
Ο αυτοδίδακτος κορσικανός κιθαρίστας Rodolphe Raffalli ανήκει στην κατηγορία swing jazz guitare ή jazz manouche όπως έχουμε ήδη ξαναγράψει.
Με ένα στυλ, αμάλγαμα ανάμεσα στα αυστηρά όρια της κατηγορίας, αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα μιά έντονη μελωδική προσέγγιση με πιθανές κλασικές προεκτάσεις, παρουσιάζει στον δίσκο αυτό του 2001 την δική του άποψη πάνω σε συνθέσεις του μεγάλου Γάλλου Georges Brassens.
Το συνολο είναι καθαρά ακουστικό με άλλες δυό κιθάρες και κοντραμπάσο.
Ο ήχος του Raffalli, τουλάχιστον στο δίσκο αυτό, δεν είναι επιθετικός ή επιδεικτικός, αντίθετα είναι γαλήνιος και κοσμοπολίτικος, πιθανότατα πιστός στο ύφος του Brassens καταφέρνοντας να σου φέρει στο νου θλιμένες μοναχικές εικόνες του νυχτερινού Παρισιού. Πολλές φορές οι μελωδίες που επιλέγει ακόμα και για αυτοσχεδιασμό είναι λιτές, πάνω στα βασικά θέματα, με ελάχιστο βιμπράτο και ήχο αντίστοιχο του Φάμπα ή του Μηλιαρέση στους 15 Εσπερινούς του Χατζιδάκι, αν θέλει κάποιος να έχει κάποιο πιό γνώριμο πρότυπο σύγκρισης.
Οι μελωδίες του Brassens αναδεικνύονται, χωρίς να έχουν την σχεδόν επαναστατική τους χροιά, αιχμαλωτίζοντας τον ακροατή με την ήρεμη αυστηρότητά τους.