Μιά ιστορία αλλιώτικη

Patric Moraz - The story of i

Στο τέλος του 1973 ένα από τα διασημότερα συγκροτήματα του αγγλικού progressive rock, οι YES αντιμετώπισαν μια κρίσιμη στιγμή. Την αντικατάσταση του διάσημου, ξανθού οργανίστα τους Rick Wakeman. Ο άγγλος μουσικός με τα γυναικεία μαλλιά και τα χέρια της θεάς Κάλι, μάγος των πλήκτρων, είχε καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να δημιουργήσει μια περσόνα πολύ πιο ισχυρή από εκείνη του ίδιου το συγκροτήματος και με ήδη έναν πολύ πετυχημένο προσωπικό δίσκο (The six wives of Henry the VIII) είχε αποφασίσει την έξοδο.

Ετσι η ελληνική μουσική σκηνή έζησε για λίγο μόνο καιρό στιγμές υπέρτατης αγωνίας και προσμονής καθώς όλα τα διεθνή έντυπα της εποχής, NME, Melody Maker κλπ έφερναν ως πρώτο υποψήφιο τον καλό φίλο του τραγουδιστή Jon Anderson τον δικό μας Vangelis Παπαθανασίου.
Για άλλη μια φορά όμως η διεθνής συνομωσία έβαλε το χέρι της και αντί του δικού μας παιδιού, εμφανίστηκε στις press conferences ο άγνωστος στους πολλούς ελβετός Patric Moraz.



Ο οποίος όμως μπήκε αμέσως με τους υπόλοιπους στο στούντιο και σε ελάχιστο χρόνο απέδειξε με τον δίσκο Relayer (1974) ότι στο όνομά του οι Yes πήραν το 10 το καλό, καθώς το Relayer ήταν από τους πιο συναρπαστικούς και επαναστατικούς δίσκους του συγκροτήματος αλλά και της χρονιάς. Η δε παρουσία του ελβετού ήταν φανερή από την πρωτη στιγμή καθώς η μουσική του συγκροτήματος έκανε τεράστια άλματα.

Την ίδια χρονιά ο Paric Moraz αποφασίζει να εδραιώσει ακόμα περισσότερο το όνομά του κυκλοφορώντας τον πρώτο του προσωπικό δίσκο.
Το όνομα αυτού The story of i , ένα concept album όχι σπάνιο είδος για τη συγκεκριμένη εποχή. Η ιστορία αυτή καθεαυτή δεν έχει και αρκετά νοηματικά ερείσματα, -ποια είχε άλλωστε από όλες τις ροκ ιστορίες ?-, και είχε να κάνει με την ύπαρξη ενός κτίσματος – ξενοδοχείου με την μορφή του γράμματος I. κάτι σαν πυλώνας μέσα σε κάποια ζούγκλα, προς την οποία έλκονται όλοι όσοι αναζητούν να γευτούν εμπειρίες της ζωής, όπου ζούν και νιώθουν τα πάντα καθώς ανελλίσσονται προς την κορυφή. Όλα ελέγχονται από μια υπέρτατη δύναμη, την τελεία επάνω από το I και το αντάλλαγμα για ό,τι κερδίζει κάποιος, όσο γρήγορα ή έντονα το κάνει, είναι η ίδια η ζωή, καθώς όταν φθάνει στην κορυφή η μόνη συνέχεια είναι η καταβαράθρωση και η διάλυσή του στα άτομα που τον συνθέτουν. Φυσικά πάντα υπάρχει η ελπίδα για διαφυγή… Κάπου μέσα στην ιστορία ερωτεύονται δύο…

Αν η ίδια η ιστορία γεννά αρκετές απορίες, κενά και ερωτηματικά, ευτυχώς από την άλλη πλευρά μουσικά έχουμε ένα εξαιρετικά μεγαλεπήβολο και ενδιαφέρον πόνημα, καθώς ο Moraz έβαλε τα δυνατά του να αποδείξει ότι πήρε επάξια το ρόλο του Wakeman και πολύ περισσότερο.

Τον συνοδεύει μια πλειάδα μουσικών, από τους πολύ γνωστούς Ray Gomez στην κιθάρα, Alphonse Mouzon & Andy Newmark στα τύμπανα και ο πολύς και χαρισματικός Jeff Berlin στο μπάσο, ο συμβασιούχος John McBurnie στα φωνητικά, διάφοροι άλλοι γάλλοι, ελβετοί τραγουδιστές και κάπου 16 βραζιλιάνοι σε κρουστά. (υποτίθεται ότι η ζούγκλα είναι ο Αμαζόνιος).
Ο ίδιος ο Moraz κρατάει για τον εαυτό του εκτός από το ρόλο του συνθέτη, παραγωγού και στιχουργού το ρόλο των πλήκτρων, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ παίζει 26 πληκτροφόρα και άλλα όργανα.

Το ύφος του δίσκου θα έλεγε κανείς ότι περιλαμβάνει τα πάντα. Από ροκ, τζαζ-φιούζιον, φανκ, μελωδίες, νέο μπαρόκ, κλασική, μπαλάντες, όλα ενοποιημένα μεταξύ τους (ακόμα και η δεύτερη πλευρά μουσικά ενώνεται με το ίδιο θέμα με την πρώτη) αριστοτεχνικά. Το μοντάζ και το overdub στο δίσκο ξεπερνά ακόμα και τα κατορθώματα του Mike Oldfield. Την μερίδα του λέοντος έχουν φυσικά οι βραζιλιάνοι, καθώς υπάρχουν ολόκληρα κομμάτια που είναι γραμμένα πχ για ένα βραζιλιάνικο κρουστό και τα παρα πολλά, μα πάρα πολλά αναλογικά moogs της εποχής που για τις ανάγκες του έργου, παίρνουν ρόλους, μάχονται, ανταγωνίζονται και δραματοποιούν χαρακτήρες.
Χρησιμοποιούνται διάφορα τεχνάσματα, από την τεχνολογία αιχμής, όπως η χρήση των sequencers, παραξενα όργανα όπως αλπικές κόρνες και βραζιλιάνικα μονόχορδα, τραγούδια γαλικά στο ένα κανάλι και αγγλικά στο άλλο και ό,τι τρελλό μπορεί κανείς να φανταστεί.

Για την καλύτερη παρακολούθηση του έργου ο Moraz παραθέτει ιδιόχειρα (και τι χαρακτήρας Θεέ μου) στο εσώφυλλο τις προσωπικές του περιγραφές για τα όργανα που χρησιμοποιούνται σε κάθε σημείο, τι θέλουν να δείξουν και πως το επιτυγχάνουν ξεκινώντας από τις αδιάφορες λεπτομέρειες της τεχνικής ηχογράφησης και φτάνοντας στην χιουμοριστική ιχνογραφία.




Ο Moraz ξεφεύγει από τα αυστηρά πλαίσια των τραγουδιστικών συνθέσεων και ουσιαστικά δημιουργεί σχεδόν κινηματογραφική αφηγηματική μουσική σε καθαρά όμως ροκ, τζαζ και φιούζιον περιβάλλον. Με τα σημερινά δεδομένα ίσως να ακούγεται αδικαιολόγητα πομπώδες και άνευ λόγου ύπαρξης, όμως για την εποχή του ήταν παρα πολύ μπροστά.

Σήμερα ίσως αξίζει να το αναζητήσει κανείς (κυκλοφορεί σε remaster γιαπωνέζικο και μη) για να ζήσει την εποχή του 70, όταν τέτοιοι δίσκοι στην Ελλάδα κυκλοφορούσαν για πολύ μα πολύ λίγους.

O Patric Moarz έμεινε γιά λίγο με τους Yes, και αργότερα εντάχθηκε στους Moody Blues στα χρόνια της παρακμής τους. Το story of i ήταν ο πρώτος από πάνω από δέκα προσωπικούς