O Mπασίστας Charlie Haden, έχοντας ήδη ιδρύσει τήν Liberation Music Orchestra ,στά 1983 μέ τήν συνεργασία τής Carla Bley(πού επίσης αποτελούσε δεσπόζουσα φυσιογνωμία καί υποστηρίκτρια τής μπάντας) αποφάσισε νά παρουσιάσει έναν δίσκο μέ κεντρικό θέμα τήν ήττα τής επανάστασης καί τής δημοκρατίας ,πρωτίστως σέ λατινικές χώρες..(Ισπανία,Χιλή,Πορτογαλλία,Ελ Σαλβαδόρ).
Στό Ballad of the Fallen συμμετείχε όλη η αφρόκρεμα τής Jazz..
Carla Bley — piano, glockenspiel
Don Cherry — pocket trumpet
Sharon Freeman — French horn
Mick Goodrick — guitar
Charlie Haden — bass
Jack Jeffers — tuba
Michael Mantler — trumpet
Paul Motian — percussion, drums
Jim Pepper — flute, soprano saxophone, tenor saxophone
Dewey Redman — tenor saxophone
Steve Slagle — clarinet, flute, alto saxophone, soprano saxophone
Gary Valente — trombone
Εκτός απ´τίς διασκευές λαϊκών- επαναστατικών τραγουδιών υπάρχουν και συνθέσεις τών Bley καί Haden πού ολοκληρώνουν τόν δίσκο..
1. “Els Segadors” (“The Reapers”) (traditional) – 4:14
2. “The Ballad of the Fallen” (folk song) – 4:19
3. “If You Want to Write Me” (“Si Me Quieres Escribir”) (traditional) – 3:55
4. “Grândola Vila Morena” (Afonso) – 2:11
5. “Introduction to People” (Bley) – 3:55
6. “The People United Will Never Be Defeated” (“El Pueblo Unido Jamás Será Vencido”) (Ediciones–Ortega) – 1:40
7. “Silence” (Haden) – 5:49
8. “Too Late” (Bley) – 8:24
9. “La Pasionaria” (Haden) – 10:26
10. “La Santa Espina” (Guimerá) – 6:58
Τό Els Segadors είναι ένα τραγούδι τού Ισπανικού εμφυλίου,πού έγινε ο επίσημος ύμνος τής Καταλανικής Δημοκρατίας,ενώ τό Ballad of the Fallen είναι ένα λαϊκό κομμάτι τού Ελ Σαλαβαντόρ ,όπου οι στίχοι του στηρίχτηκαν σέ ένα γράμμα ενός νεαρού φοιτητή πού εκτελέστηκε από τήν χούντα τής χώρας..
Το si me quieres escribir ήταν ένα τραγούδι τών μαχητών τού Δημοκρατικού Στρατού τής Ισπανίας,ενώ τό Grandola Villa Morena ένα τραγούδι πού προτρέπει τούς νεαρούς Πορτογάλλους στρατιωτικούς νά ξεσηκωθούν εναντίον τής Χούντας τού Σαλαζάρ.
Το Pueblo Unido jamas sera encido ήταν τό βασικό μότο τών Χιλιανών απέναντι στόν δολοφόνο Πινοτσέτ καί τό Santa Espina ένα παραδοσιακό Καταλάνικο τραγούδι πού τραγουδήθηκε ξανά στόν Ισπανικό εμφύλιο.
Και φυσικά η ''Pasionaria'' ,σύνθεση τού Haden ,είναι αφιερωμενη στήν κομμουνίστρια Dolores Ibarruri πού έμεινε στήν ιστορία μέ τό γνωστό ''Νon Pasaran''.
To Βallad of the Fallen,δέν έχει μείνει στήν ιστορία τής Jazz μόνον λόγω τής θεματολογίας του πού αποτελεί μιάν μουσική διαμαρτυρία απέναντι στά αιμοσταγή δικτατορικά καθεστώτα,αλλά πρωτίστως γιατί τό ''μαγικό χέρι'' τής Carla Bley πού ενορχήστρωσε τά κομμάτια δημιούργησε έναν ολοκληρωμένο μέ πολλαπλά ηχοχρώματα δίσκο,όπου ο κάθε μουσικός είχε τήν δική του θέση αλλά και υπηρετούσε τό εξαίρετο σύνολο τής Liberation Music Orchestra.
O τρόπος πού χρησιμοποιούνται τά πνευστά(βλ..τρομπέτα τού Cherry στό Silence ή τό τρομπόνι τού Valente καί η πολυχρωμία τών σαξοφώνων στά If you want to write me καί Grandola Villa Morena) οι πιανιστικές συγχορδίες ,η κιθάρα τού Goodrick καί η ''γλυκύτητα'' τών drums τού Motian συντελούν στήν δημιουργία μιάς Μουσικής πλούσιας απο συναισθήματα ,όπου τό πρωτογενές υλικό μεταπλάθεται σέ σύγχρονο αυτοσχεδιασμό και Jazz ελευθερίας.
Ιδιαίτερη θέση στόν δίσκο κατέχει τό οκτάλεπτο ''Too Late'' τής Carla,πού επί 5.30 λεπτά είναι μιά τρυφερή συνομιλία μπάσου και πιάνου,πρίν παρέμβει νωχελικά η υπόλοιπη ορχήστρα..
Το ''The Ballad of the Fallen'' δέν είναι ένας απλά πολιτικός δίσκος πού περιέχει εξαιρετική μουσική..
Περισσότερο μοιάζει μέ ''Μπαλάντα τών Χαμένων Υποθέσεων''γιατί πάνω απ''όλα αφήνει μιά γλυκόπικρη αίσθηση μιάς και μιλά γιά επαναστάσεις που χάθηκαν ή ακόμα και γιά προσωπικούς αγώνες πού δόθηκαν γιά τό ''καλό'' αλλά ξεθώριασαν...
Οπως ακριβώς χρησιμοποιεί τά μουσικά όργανα η Carla ,όπου δέν είσαι βέβαιος γιά τό πότε η προσωπική εξομολόγηση είναι υπέρτερη τής συλλογικής καί αντιστρόφως...
Το The Ballad of the Fallen ειναι ένας Jazz ύμνος στήν Ελευθερία ,μιά παγκόσμια επίκληση απέναντι στήν ''τρέλλα'' τών σφαγών και τής καταπίεσης και συχνά μιά θρηνητική διαμαρτυρία γιατί ο αγώνας τού ανθρώπου απέναντι στον εαυτό του είναι Σισσύφειος μέ διαρκείς πτώσεις καί αναστάσεις..
Τό solo μπάσο τού Haden στήν ''Pasionaria'' είναι ενδεικτικό τού ύφους μιάς και ''Οι Μήδοι διαβήκαν'' τελικά γιά μιάν ακόμα φορά..
Τέλος τό The Ballad of the Fallen αφήνει επίσης αυτή τήν θλιμένη αίσθηση μετά τήν γιορτή τής Επανάστασης ,μιάς καί τήν μέθη τής απελευθέρωσης τήν ακολουθεί συχνά μιά καινούρια καθεστηκυϊα τάξη..
Το φινάλε πάντως τής Santa Espina αφήνει ένα παράθυρο ελπίδας γιατί μετά τό αρχικό παραδοσιακό Καταλάνικο μότο επικρατεί ο αέρας ελευθερίας πού προσφέρει ο αυτοσχεδιασμός τών πνευστών και τά drums τού Motian ,και ενώ γιά λίγο υπάρχει επαναφορά στό αρχικό θέμα ,στήν συνέχεια όλη η Ορχήστρα επί σκηνής δρά σχεδόν αποδομητικά καί απελευθερωτικά......
Βέβαια τό κομμάτι ''σβήνει'' μέ τον Haden μόνον του στό μπάσο......................
27 χρόνια μετά τό ''Τhe Ballad of the Fallen'' παραμένει ένας δίσκος αναφοράς..
Υ.Γ.
Στόν Juan Evo Morales Ayma(ή απλά Evo)τόν Ινδιάνο πρόεδρο τής Βολιβίας,πού αποτελεί δύναμη ελπίδας ,στούς θλιβερούς καί βρώμικους καιρούς πού περνάμε...
Στό Ballad of the Fallen συμμετείχε όλη η αφρόκρεμα τής Jazz..
Carla Bley — piano, glockenspiel
Don Cherry — pocket trumpet
Sharon Freeman — French horn
Mick Goodrick — guitar
Charlie Haden — bass
Jack Jeffers — tuba
Michael Mantler — trumpet
Paul Motian — percussion, drums
Jim Pepper — flute, soprano saxophone, tenor saxophone
Dewey Redman — tenor saxophone
Steve Slagle — clarinet, flute, alto saxophone, soprano saxophone
Gary Valente — trombone
Εκτός απ´τίς διασκευές λαϊκών- επαναστατικών τραγουδιών υπάρχουν και συνθέσεις τών Bley καί Haden πού ολοκληρώνουν τόν δίσκο..
1. “Els Segadors” (“The Reapers”) (traditional) – 4:14
2. “The Ballad of the Fallen” (folk song) – 4:19
3. “If You Want to Write Me” (“Si Me Quieres Escribir”) (traditional) – 3:55
4. “Grândola Vila Morena” (Afonso) – 2:11
5. “Introduction to People” (Bley) – 3:55
6. “The People United Will Never Be Defeated” (“El Pueblo Unido Jamás Será Vencido”) (Ediciones–Ortega) – 1:40
7. “Silence” (Haden) – 5:49
8. “Too Late” (Bley) – 8:24
9. “La Pasionaria” (Haden) – 10:26
10. “La Santa Espina” (Guimerá) – 6:58
Τό Els Segadors είναι ένα τραγούδι τού Ισπανικού εμφυλίου,πού έγινε ο επίσημος ύμνος τής Καταλανικής Δημοκρατίας,ενώ τό Ballad of the Fallen είναι ένα λαϊκό κομμάτι τού Ελ Σαλαβαντόρ ,όπου οι στίχοι του στηρίχτηκαν σέ ένα γράμμα ενός νεαρού φοιτητή πού εκτελέστηκε από τήν χούντα τής χώρας..
Το si me quieres escribir ήταν ένα τραγούδι τών μαχητών τού Δημοκρατικού Στρατού τής Ισπανίας,ενώ τό Grandola Villa Morena ένα τραγούδι πού προτρέπει τούς νεαρούς Πορτογάλλους στρατιωτικούς νά ξεσηκωθούν εναντίον τής Χούντας τού Σαλαζάρ.
Το Pueblo Unido jamas sera encido ήταν τό βασικό μότο τών Χιλιανών απέναντι στόν δολοφόνο Πινοτσέτ καί τό Santa Espina ένα παραδοσιακό Καταλάνικο τραγούδι πού τραγουδήθηκε ξανά στόν Ισπανικό εμφύλιο.
Και φυσικά η ''Pasionaria'' ,σύνθεση τού Haden ,είναι αφιερωμενη στήν κομμουνίστρια Dolores Ibarruri πού έμεινε στήν ιστορία μέ τό γνωστό ''Νon Pasaran''.
To Βallad of the Fallen,δέν έχει μείνει στήν ιστορία τής Jazz μόνον λόγω τής θεματολογίας του πού αποτελεί μιάν μουσική διαμαρτυρία απέναντι στά αιμοσταγή δικτατορικά καθεστώτα,αλλά πρωτίστως γιατί τό ''μαγικό χέρι'' τής Carla Bley πού ενορχήστρωσε τά κομμάτια δημιούργησε έναν ολοκληρωμένο μέ πολλαπλά ηχοχρώματα δίσκο,όπου ο κάθε μουσικός είχε τήν δική του θέση αλλά και υπηρετούσε τό εξαίρετο σύνολο τής Liberation Music Orchestra.
O τρόπος πού χρησιμοποιούνται τά πνευστά(βλ..τρομπέτα τού Cherry στό Silence ή τό τρομπόνι τού Valente καί η πολυχρωμία τών σαξοφώνων στά If you want to write me καί Grandola Villa Morena) οι πιανιστικές συγχορδίες ,η κιθάρα τού Goodrick καί η ''γλυκύτητα'' τών drums τού Motian συντελούν στήν δημιουργία μιάς Μουσικής πλούσιας απο συναισθήματα ,όπου τό πρωτογενές υλικό μεταπλάθεται σέ σύγχρονο αυτοσχεδιασμό και Jazz ελευθερίας.
Ιδιαίτερη θέση στόν δίσκο κατέχει τό οκτάλεπτο ''Too Late'' τής Carla,πού επί 5.30 λεπτά είναι μιά τρυφερή συνομιλία μπάσου και πιάνου,πρίν παρέμβει νωχελικά η υπόλοιπη ορχήστρα..
Το ''The Ballad of the Fallen'' δέν είναι ένας απλά πολιτικός δίσκος πού περιέχει εξαιρετική μουσική..
Περισσότερο μοιάζει μέ ''Μπαλάντα τών Χαμένων Υποθέσεων''γιατί πάνω απ''όλα αφήνει μιά γλυκόπικρη αίσθηση μιάς και μιλά γιά επαναστάσεις που χάθηκαν ή ακόμα και γιά προσωπικούς αγώνες πού δόθηκαν γιά τό ''καλό'' αλλά ξεθώριασαν...
Οπως ακριβώς χρησιμοποιεί τά μουσικά όργανα η Carla ,όπου δέν είσαι βέβαιος γιά τό πότε η προσωπική εξομολόγηση είναι υπέρτερη τής συλλογικής καί αντιστρόφως...
Το The Ballad of the Fallen ειναι ένας Jazz ύμνος στήν Ελευθερία ,μιά παγκόσμια επίκληση απέναντι στήν ''τρέλλα'' τών σφαγών και τής καταπίεσης και συχνά μιά θρηνητική διαμαρτυρία γιατί ο αγώνας τού ανθρώπου απέναντι στον εαυτό του είναι Σισσύφειος μέ διαρκείς πτώσεις καί αναστάσεις..
Τό solo μπάσο τού Haden στήν ''Pasionaria'' είναι ενδεικτικό τού ύφους μιάς και ''Οι Μήδοι διαβήκαν'' τελικά γιά μιάν ακόμα φορά..
Τέλος τό The Ballad of the Fallen αφήνει επίσης αυτή τήν θλιμένη αίσθηση μετά τήν γιορτή τής Επανάστασης ,μιάς καί τήν μέθη τής απελευθέρωσης τήν ακολουθεί συχνά μιά καινούρια καθεστηκυϊα τάξη..
Το φινάλε πάντως τής Santa Espina αφήνει ένα παράθυρο ελπίδας γιατί μετά τό αρχικό παραδοσιακό Καταλάνικο μότο επικρατεί ο αέρας ελευθερίας πού προσφέρει ο αυτοσχεδιασμός τών πνευστών και τά drums τού Motian ,και ενώ γιά λίγο υπάρχει επαναφορά στό αρχικό θέμα ,στήν συνέχεια όλη η Ορχήστρα επί σκηνής δρά σχεδόν αποδομητικά καί απελευθερωτικά......
Βέβαια τό κομμάτι ''σβήνει'' μέ τον Haden μόνον του στό μπάσο......................
27 χρόνια μετά τό ''Τhe Ballad of the Fallen'' παραμένει ένας δίσκος αναφοράς..
Υ.Γ.
Στόν Juan Evo Morales Ayma(ή απλά Evo)τόν Ινδιάνο πρόεδρο τής Βολιβίας,πού αποτελεί δύναμη ελπίδας ,στούς θλιβερούς καί βρώμικους καιρούς πού περνάμε...
