Στριγκάκια

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Pat Martino - Strings - Prestige(1967)

51gjuczbOQL._SL500_AA300_.jpg


Για τον Πατ Μαρτίνο έχω ξαναγράψει.
Αποτελεί μιά από τις σταθερές αξίες μου στην κιθάρα γιά διάφορους λόγους.
Κύρια γιατί είναι μοναχικός μαχητής. Πάντα ήταν μόνος του, από τη στιγμή που θέλησε να κάνει καρριέρα.
Μόνος του επειδή έμεινε στην αυστηρή jazz πλευρά και δεν υπέκυψε σε καμμιά σειρήνα εμπορικότητας.
Μόνος ακόμα και στο ανεύρυσμα που τον βρήκε στα τέλη της δεκαετίας του 70 που του προκάλεσε αμνησία ώστε να ξεχάσει να παίζει κιθάρα. Αυτή αν ήταν μοναξιά.
Σήμερα είναι καταξιωμένο όνομα όσο λίγα. Από τους εναπομείναντες. Από τους τελευταίους παλιούς.

Το Strings έρχεται από την καρδιά των 60'ς 70'ς, από τότε που οριοθετήθηκαν τα πάντα. Το 1967.
Μιά λιτή μπάντα δίπλα του με μόνο γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον μεγάλο Joe Farrell στο φλάουτο.
Χαρντ μποπ της εποχής, με φυσικές επιρροές από τη μόδα της εποχής, bossa ή αυτό που κακώς ονομάστηκε μετά acid jazz.
Γρήγορο παίξιμο, το πόδι να κτυπάει αεικίνητο, late nite jazz.
Πέντε κομμάτια όλα κι όλα, μεγάλης διάρκειας.
Ξεχωρίζει η δεύτερη πλευρά, δηλαδή στο cd τα τρία τελευταία κομμάτια.
Το αποκορύφωμα, το Mom, που παραπεμπει ή ουσιαστικά προλογίζει αυτό που θα έρθει αργότερα στον επόμενο δίσκο East. Θέμα δομημένο γύρω από μιά νότα, με βασικά υλικά την μελαγχολία που τονίζεται από την κόντρα της κιθάρας με το φλάουτο του Farrell. Τα στοιχεία είναι λιγοστά, δομούνται σιγά σιγά καθώς εξελίσσεται το θέμα, που προς το τέλος του αποδομείται ξανά. Συνθέσεις που απέχουν τόσο από το πεζό σήμερα πολύ περισσότερο από όσο μπορούν να υποδηλώσουν τα 43 χρόνια που πέρασαν.

Δυστυχώς μέτρια ηχογράφηση της Prestige που προσπαθεί να σώσει το γιαπωνέζικο αντίγραφο της jvc σε 20bitK2 coding και δεν συμμαζεύεται.

Απο εκείνους τους δίσκους που όταν τελειώνουν, μένεις στην πολυθρόνα σου και δεν θέλεις να κάνεις καμιά κίνηση, θέλεις να μείνεις εκεί, αλλού.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Εγω παντως Δημητρη ψαχνω να βρω κανενα flac να δειγματισω το δισκο να αποκτησω μια γνωμη αλλα τιποτα...

ποτέ δεν ήταν στην αιχμή της εμπορικότητας, και ακόμα περισσότερο στην πρώτη του εποχή προ του 75.

Πάντως μη νομίζεις.
7.90 το βρίσκεις κατά μητρόπολη.

πάντως είναι εκείνη η πικρή τζαζ στα τέλη του 60, τότε που νόμιζαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
o Pat θεωρείται από τους πιό θεωρητικούς μουσικούς της Jazz στην κιθάρα
Τα σεμινάριά του είναι ιστορικά.

Στο δείγμα αυτό παίρνει κανείς μιά ιδέα του ήχου του, που είναι χαρακτηριστική "υπογραφή"

http://www.youtube.com/watch?v=9Dur8uocnBY&feature=related
 

Ηλίας Κ

Supreme Member
7 July 2006
4,931
Αθήνα
πάντως είναι εκείνη η πικρή τζαζ στα τέλη του 60, τότε που νόμιζαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο.

Τιμή και δόξα σε εκείνους που έζησαν τη νεότητα πιστεύοντας στο όνειρο chief.
Τιμή και δόξα επίσης σε όσους ζουν σήμερα και πιστεύουν ότι ο κόσμος θα είναι καλύτερος αύριο. Δε μπορώ να φανταστώ την εφηβεία να κυλάει αλλιώς.

Το "πικρή" μάλλον δεν το καταλαβαίνω αλλά η παρουσίαση έκανε να προσθέσω το δίσκο στο "καλαθι" χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς δείγματα...
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Τιμή και δόξα σε εκείνους που έζησαν τη νεότητα πιστεύοντας στο όνειρο chief.
Τιμή και δόξα επίσης σε όσους ζουν σήμερα και πιστεύουν ότι ο κόσμος θα είναι καλύτερος αύριο. Δε μπορώ να φανταστώ την εφηβεία να κυλάει αλλιώς.

Το "πικρή" μάλλον δεν το καταλαβαίνω αλλά η παρουσίαση έκανε να προσθέσω το δίσκο στο "καλαθι" χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς δείγματα...

το πικρή πάει στην αίσθηση του "ανεκπλήρωτου".
Πολλές φορές το συναίσθημα είναι τόσο έντονο όπως εισπράττεται, ακόμα και αν δεν είσαι ο πρωταγωνιστής.
Μεταδίδεται από τον παθόντα...
 

Δημήτρης Δ.

Supreme Member
21 June 2006
5,452
το πικρή πάει στην αίσθηση του "ανεκπλήρωτου".
Πολλές φορές το συναίσθημα είναι τόσο έντονο όπως εισπράττεται, ακόμα και αν δεν είσαι ο πρωταγωνιστής.
Μεταδίδεται από τον παθόντα...

Το νήμα αρχίζει να πέρνει μια περίεργη τροπή.
Απο τα στριγγάκια και τις καμπύλες φτάσαμε στα υπαρξιακά.
Μήτσο, αρχίζουμε να παραγερνάμε αγόρι μου και γινόμαστε έντονα συναισθηματικοί..
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Αυτό ήταν το νόημα του νήματος και παντός νήματος που ανεβαίνει εδώ εξ απ' ανέκαθεν.

Αλλιώς τί νόημα θα είχε?
Το ακούω εγώ και τέλος.

Γιά την τελευταία φράση δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
 

Ηλίας Κ

Supreme Member
7 July 2006
4,931
Αθήνα
το πικρή πάει στην αίσθηση του "ανεκπλήρωτου".
Πολλές φορές το συναίσθημα είναι τόσο έντονο όπως εισπράττεται, ακόμα και αν δεν είσαι ο πρωταγωνιστής.
Μεταδίδεται από τον παθόντα...

Είναι δηλαδή μια έννοια που της δίνεις σήμερα, γιατί έτσι αισθάνεσαι ίσως, αλλά η μουσική από μόνη της δεν βγάζει κάτι τέτοιο, ολόφρεσκια ακούγεται θα έλεγα. -bye-

Τέλος πάντων, να προσθέσω στο δικό μου ποστ πιο πάνω μια σημαντική φράση (μου διέφυγε χτες βράδυ που το γραψα υπο την επίρρεια του αλκοόλ όταν γύρισα σπίτι)

"Τιμή και δόξα επίσης σε όσους ζουν σήμερα και πιστεύουν και μάχονται ότι ο κόσμος θα είναι καλύτερος αύριο. Δε μπορώ να φανταστώ την εφηβεία να κυλάει αλλιώς."