Η τρομπέτα σπάει τη σιωπή απειλητικά, απλώνοντας τη δωδεκάφθογγη σειρά.. για να ξεκινήσει μια αγχωτική ασύμμετρη εισαγωγή από όλες τις ομάδες οργάνων, σε λεπτή ισορροπία, μια μέθη, ένα ζαλισμένο ξύπνημα..
... η διήγηση ξεκινά... λίγο φοβισμένα, λίγο αβέβαια, με τα έγχορδα σε έντονο ρυθμικό σχήμα, να λειτουργούν σαν δεκανίκια, προσπαθώντας να κρατήσουν τον αφηγητή σε ένα στοιχειώδες tempo..
"I cannot remember everything. I must have been unconscious most of the time.
I remember only the grandiose moment when they all started to sing, as if prearranged, the old prayer they had neglected for so many years - the forgotten creed!"
... ενώ τα χάλκινα πνευστά pianissimo από πίσω δίνουν μια ιδέα για το θέμα του finale του έργου... το θέμα αυτό δηλαδή που διέπει το τραγούδι για το οποίο μιλά ο αφηγητής.. Τα ξύλινα όμως μας διακόπτουν το flashback, μας επαναφέρουν στη στιγμή... μέχρι και η τρομπέτα επανεμφανίζεται με το ίδιο θέμα της αρχής, αφού ο αφηγητής ξαναβρίσκει το θέμα του εξοργισμένος για την κατάσταση που αντιμετωπίζει....
"But I have no recollection how I got underground to live in the sewers of Warsaw for so long a time. The day began as usual: Reveille when it still was dark. "Get out!" Whether you slept or whether worries kept you awake the whole night. You had been separated from your children, from your wife, from your parents. You don't know what happened to them... How could you sleep?"
Η τελευταία φράση κορυφώνει τον συλλογισμό του.... μια μικρή παύση.. και μετά ξανα χείμαρρος σκέψεων.. μέχρι την εμφάνιση για τρίτη φορά της τρομπέτας που στοιχειώνει τις σκέψεις του... μιας τρομπέτας που η παρουσία της επιτέλους δικαιολογείται.... είναι πραγματικά ο ήχος που ξεκινάει αυτή τη φρικτή σκηνή απ'το παρελθόν...
"The trumpets again - "Get out! The sergeant will be furious!" They came out; some very slowly, the old ones, the sick ones; some with nervous agility. They fear the sergeant. "
Μια σκηνή αρχίζει να περιγράφεται ηχητικά.... ξεκινώντας από τα ξύλινα πνευστά, και στη συνέχεια με ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα απ'τα κρουστά...τους χτυπάνε όλους... νέους, γέρους, ήσυχους, ένοχους ,αθώους...
"They hurry as much as they can. In vain! Much too much noise, much too much commotion! And not fast enough! The Feldwebel shouts: "Achtung! Stilljestanden! Na wird's mal! Oder soll ich mit dem Jewehrkolben nachhelfen? Na jut; wenn ihrs durchaus haben wollt!"
The sergeant and his subordinates hit (everyone): young or old, (strong or sick), quiet, guilty or innocent ...
It was painful to hear them groaning and moaning."
Σαν μια τραγική συνειδητοποίηση των όσων συμβαίνουν γύρω του... τα βιολοντσέλλα ξεκινούν ένα δραματικό σχεδόν ρομαντικό μοτίβο, με τον αφηγητή να προσπαθεί να ακουμπήσει πάνω τους, όχι τόσο τονικά όσο ερμηνευτικά... Όμως που καιρός για σκέψεις... τους χτυπάνε... όποιος μένει όρθιος τον χτυούν στο κεφάλι.... η μουσική σβήνει.... αναίσθητος... είναι όλοι νεκροί....
"I heard it though I had been hit very hard, so hard that I could not help falling down. We all on the (ground) who could not stand up were (then) beaten over the head...
I must have been unconscious. The next thing I heard was a soldier saying: "They are all dead!"
Όλοι νεκροί... Ίσως όχι όλοι.... Μετρήστε τους!!!!! Ο διοικητής διατάσσει... ο αφηγητής μισοαναίσθητος ακούει με φρίκη...
Whereupon the sergeant ordered to do away with us.
There I lay aside half conscious. I had become very still - fear and pain. Then I heard the sergeant shouting: „Abzählen!“
Pizzicati... τα έγχορδα... το άγχος των στρατιωτών... μετράνε, μπερδεύονται... ο διοικητής ουρλιάζει, θέλει να τελειώνει γρήγορα...τα "διαδικαστικά"....
"They start slowly and irregularly: one, two, three, four - "Achtung!" The sergeant shouted again, "Rascher! Nochmals von vorn anfange! In einer Minute will ich wissen, wieviele ich zur Gaskammer abliefere! Abzählen!“
Ξαναρχίζουν, ο αρχικός τους δισταγμός χάνεται... ίσως αρχίζουν να συνηθίζουν στη φρίκη, ίσως υπακούν τυφλά.... τελικά το μέτρημα επιταχύνει τόσο σαν καλπασμός αλόγου...
"They began again, first slowly: one, two, three, four, became faster and faster, so fast that it finally sounded like a stampede of wild horses, and (all) of a sudden, in the middle of it, they began singing the Shema Yisroel."
....μέχρι που ξαφνικά όλοι οι αιχμάλωτοι σύσσωμοι αρχίζουν να τραγουδούν τον ύμνο....
Arnold Shoenberg... A Survivor from Warsaw, Op. 46
Ένα συγκλονιστικό έργο γραμμένο το 1947, αφιερωμένο στους Εβραίους που έπεσαν θύματα του 3ου Ράιχ.
Παρτιτούρα για συμφωνική ορχήστρα, αφηγητή και ανδρική χορωδία, γραμμένη χρησιμοποιώντας την "εφεύρεση" του Schoenberg, το περίφημο δωδεκάφθογγο...
Αγαπημένη μου ερμηνεία αυτή ποιού άλλου; Του Claudio Abbado με την Wiener Philharmoniker
... η διήγηση ξεκινά... λίγο φοβισμένα, λίγο αβέβαια, με τα έγχορδα σε έντονο ρυθμικό σχήμα, να λειτουργούν σαν δεκανίκια, προσπαθώντας να κρατήσουν τον αφηγητή σε ένα στοιχειώδες tempo..
"I cannot remember everything. I must have been unconscious most of the time.
I remember only the grandiose moment when they all started to sing, as if prearranged, the old prayer they had neglected for so many years - the forgotten creed!"
... ενώ τα χάλκινα πνευστά pianissimo από πίσω δίνουν μια ιδέα για το θέμα του finale του έργου... το θέμα αυτό δηλαδή που διέπει το τραγούδι για το οποίο μιλά ο αφηγητής.. Τα ξύλινα όμως μας διακόπτουν το flashback, μας επαναφέρουν στη στιγμή... μέχρι και η τρομπέτα επανεμφανίζεται με το ίδιο θέμα της αρχής, αφού ο αφηγητής ξαναβρίσκει το θέμα του εξοργισμένος για την κατάσταση που αντιμετωπίζει....
"But I have no recollection how I got underground to live in the sewers of Warsaw for so long a time. The day began as usual: Reveille when it still was dark. "Get out!" Whether you slept or whether worries kept you awake the whole night. You had been separated from your children, from your wife, from your parents. You don't know what happened to them... How could you sleep?"
Η τελευταία φράση κορυφώνει τον συλλογισμό του.... μια μικρή παύση.. και μετά ξανα χείμαρρος σκέψεων.. μέχρι την εμφάνιση για τρίτη φορά της τρομπέτας που στοιχειώνει τις σκέψεις του... μιας τρομπέτας που η παρουσία της επιτέλους δικαιολογείται.... είναι πραγματικά ο ήχος που ξεκινάει αυτή τη φρικτή σκηνή απ'το παρελθόν...
"The trumpets again - "Get out! The sergeant will be furious!" They came out; some very slowly, the old ones, the sick ones; some with nervous agility. They fear the sergeant. "
Μια σκηνή αρχίζει να περιγράφεται ηχητικά.... ξεκινώντας από τα ξύλινα πνευστά, και στη συνέχεια με ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα απ'τα κρουστά...τους χτυπάνε όλους... νέους, γέρους, ήσυχους, ένοχους ,αθώους...
"They hurry as much as they can. In vain! Much too much noise, much too much commotion! And not fast enough! The Feldwebel shouts: "Achtung! Stilljestanden! Na wird's mal! Oder soll ich mit dem Jewehrkolben nachhelfen? Na jut; wenn ihrs durchaus haben wollt!"
The sergeant and his subordinates hit (everyone): young or old, (strong or sick), quiet, guilty or innocent ...
It was painful to hear them groaning and moaning."
Σαν μια τραγική συνειδητοποίηση των όσων συμβαίνουν γύρω του... τα βιολοντσέλλα ξεκινούν ένα δραματικό σχεδόν ρομαντικό μοτίβο, με τον αφηγητή να προσπαθεί να ακουμπήσει πάνω τους, όχι τόσο τονικά όσο ερμηνευτικά... Όμως που καιρός για σκέψεις... τους χτυπάνε... όποιος μένει όρθιος τον χτυούν στο κεφάλι.... η μουσική σβήνει.... αναίσθητος... είναι όλοι νεκροί....
"I heard it though I had been hit very hard, so hard that I could not help falling down. We all on the (ground) who could not stand up were (then) beaten over the head...
I must have been unconscious. The next thing I heard was a soldier saying: "They are all dead!"
Όλοι νεκροί... Ίσως όχι όλοι.... Μετρήστε τους!!!!! Ο διοικητής διατάσσει... ο αφηγητής μισοαναίσθητος ακούει με φρίκη...
Whereupon the sergeant ordered to do away with us.
There I lay aside half conscious. I had become very still - fear and pain. Then I heard the sergeant shouting: „Abzählen!“
Pizzicati... τα έγχορδα... το άγχος των στρατιωτών... μετράνε, μπερδεύονται... ο διοικητής ουρλιάζει, θέλει να τελειώνει γρήγορα...τα "διαδικαστικά"....
"They start slowly and irregularly: one, two, three, four - "Achtung!" The sergeant shouted again, "Rascher! Nochmals von vorn anfange! In einer Minute will ich wissen, wieviele ich zur Gaskammer abliefere! Abzählen!“
Ξαναρχίζουν, ο αρχικός τους δισταγμός χάνεται... ίσως αρχίζουν να συνηθίζουν στη φρίκη, ίσως υπακούν τυφλά.... τελικά το μέτρημα επιταχύνει τόσο σαν καλπασμός αλόγου...
"They began again, first slowly: one, two, three, four, became faster and faster, so fast that it finally sounded like a stampede of wild horses, and (all) of a sudden, in the middle of it, they began singing the Shema Yisroel."
....μέχρι που ξαφνικά όλοι οι αιχμάλωτοι σύσσωμοι αρχίζουν να τραγουδούν τον ύμνο....
Arnold Shoenberg... A Survivor from Warsaw, Op. 46
Ένα συγκλονιστικό έργο γραμμένο το 1947, αφιερωμένο στους Εβραίους που έπεσαν θύματα του 3ου Ράιχ.
Παρτιτούρα για συμφωνική ορχήστρα, αφηγητή και ανδρική χορωδία, γραμμένη χρησιμοποιώντας την "εφεύρεση" του Schoenberg, το περίφημο δωδεκάφθογγο...
Αγαπημένη μου ερμηνεία αυτή ποιού άλλου; Του Claudio Abbado με την Wiener Philharmoniker
Last edited:
