Έχω αδυναμία στην μουσική του Ζωρζ Μπιζέ και αγαπώ πολύ αυτήν την αδυναμία μου. Οι δύο πρώτοι δίσκοι που αγόρασα, μαθητής Α' Λυκείου, ήταν με δικά του έργα (Κάρμεν και σουΐτες Αρλεζιάνες). Άκουγα παλιότερα την μουσική του να συνοδεύει σε ελληνικές ταινίες επελαύνουσες, με άγριες διαθέσεις πεθερές και παρά το χωρατό, διέσωζα στο μυαλό μου το θέμα με λαχτάρα, σαν αγαπημένο παιδικό παιχνίδι.
Πρώιμο ταλέντο, γράφει την μοναδική του συμφωνία σε ηλικία 17 χρονών. Λόγω της μορφολογικής της ομοιότητας με το αντίστοιχο έργο του Σαρλ Γκουνώ, διστάζει να τη δημοσιεύσει. Το έργο ανακαλύφθηκε πολύ αργότερα στα αρχεία του Ωδείου του Παρισιού και η πρεμιέρα του δόθηκε εξήντα χρόνια μετά το θάνατο του συνθέτη. Η φρεσκάδα του έργου, η διάφανη ενορχήστρωση, οι υπέροχες μελωδίες - χαρακτηριστικό γνώρισμα του συνθέτη - και η σχεδόν μοτσάρτεια χάρη του, εξασφάλισαν μια σταθερή θέση στα προγράμματα των συναυλιών και στην κλασσική δισκογραφία, επισκιάζοντας μάλιστα σαφώς το έργο του Γκουνώ, που στάθηκε η αιτία να μείνει προσωρινά στην αφάνεια.
Το έργο είναι για μένα ψυχαγωγικό με τον πιο γνήσιο και απενοχοποιημένο τρόπο. Η μουσική του, άλλοτε ζωηρή και λαμπρή, άλλοτε λυρική και μελαγχολική, πάντα κομψή και αριστοτεχνικά δουλεμένη, με κάνει να αισθάνομαι όμορφα και λόγω της μακρόχρονης σχέσης μου με το συνθέτη, με πλημμυρίζει με μια γλυκιά νοσταλγία. Ιδιαίτερη προτίμηση έχω στο δεύτερο - αργό - μέρος με την διαβρωτικά γλυκιά, μελαγχολική μελωδία του όμποε και τη διακριτική συνοδεία από το πιτσικάτο των εγχόρδων.
Κυκλοφορεί σε πολλές καλές εκτελέσεις σε cd. Θα ξεχωρίσω δύο, που έχουν τα χρονάκια τους. Η πιο πρόσφατη στερεοφωνική, με καλή γενικά ηχογράφηση, είναι του Άγγλου ευπατρίδη της γαλλικής μουσικής Σερ Τόμας Μπήτσαμ, από τη σειρά EMI classics. Στη γενναιόδωρη διανομή του cd συνοδεύεται από τις δύο σκηνικές σουΐτες για την Αρλεζιάνα, από τα γνωστότερα έργα του Μπιζέ, που αξίζουν μια αναφορά μόνες τους.
Η δεύτερη, πιο σπάνια, μονοφωνική με φτωχή ηχογράφηση, είναι ένα ηχητικό ντοκουμέντο από ζωντανή ηχογράφηση συναυλίας της Φιλαρμονικής του Βερολίνου υπό τον μεγάλο Ρουμάνο μαέστρο Σέργιου Τσελιμπιτάτσε, που δόθηκε το 1953. Την άκουσα τυχαία στο Τρίτο Πρόγραμμα, έχοντας μέχρι τότε πολύ επιφυλακτική στάση για το ερμηνευτικό ύφος του Tσελιμπιτάτσε. Μετά όμως δεν μπορούσα να κάνω χωρίς αυτήν. Συνοδεύεται από την 4η συμφωνία του Μέντελσον.
Θα στο δανειστώ...