Σήμερα μόλις παρέλαβα το παρακάτω CD:
Ο Monsieur Boulez με αυτό το CD του ολοκλήρωσε τον κύκλο συμφωνίων και ορχηστρικών τραγουδιών του Mahler. Ένα ταξίδι που άρχισε το 1996 και τελείωσε το 2010. Ξεκίνησε τότε με την 6η συμφωνία. Το ταξίδι το παρακολούθησα συνεπώς από τον 1997 όπου ηχογράφησε την "Σταχτοπούτα" του Mahler, δηλαδή την 7η, που ήταν και 1η συμφωνία του Mahler με τον Boulez που πήρα. Από τότε και μέτα σχεδόν κάθε χρόνο έβγαζε και ένα άλμπουμ που αφορούσε τον Mahler. Μακρύ ταξίδι ομολογουμένως, που δεν έχει καμμιά σχέση με τις "εποχικες" ξεπέτες, όπου κάποιοι μαέστροι (ομολογουμένως ευφυείς) ολοκληρώνουν κύκλους σε 1-2 έτη (όποιος θέλει ονόματα, ρωτάει).
Πριν καταθέσω την άποψη μου για το εν λόγω άλμπουμ που κλείνει το κύκλο, θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για τον κατά Boulez Mahler, όπως τον αντιλήφθηκα εγώ.
Ο Boulez του Mahler δεν έχει μέση κατάσταση. Ή τον λατρεύεις ή τον σιχαίνεσαι. Από όλους τους ερμηνευτές είναι ο πιο αναλυτικός και ο ποιο λεπτομερής. Δεν υπάρχει κάτι που να του ξεφεύγει ή να μην παρουσιάζει. Παράλληλα είναι ο πιο αποστασιοποιημένος όσον αφορά την εκφραστικότητα των έργων. Έτσι σε πολλούς ακούγετε, βαρετός, αργός (ενώ δεν είναι, απλά είναι πάρα πολύ λεπτομερής) δίχως έμπνευση.
Καταλήγοντας κάπου, θα έλεγα, με όρους σταυρολέξου, ότι ο Mahler του Boulez, είναι για δύσκολους λύτες. Δεν θα σε συνεπάρει με την εκφραστικότητα του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Εκείνο που λέει, κλείνοντας σου το μάτι, είναι το εξής: "Φίλε, αυτός είναι ο Mahler με κάθε λεπτομέρεια. Άκουσε τον και βάλε το μυαλό σου, βάλε την ψυχή σου, αισθήματα, συναισθήματα, φαντασία, διαθέσεις, προδιαθέσεις και ότι άλλο θέλεις και βγάλε τα συμπεράσματα σου! Από μένα μην περιμένεις να σου δώσω κάτι τέτοιο". Μασημένη τροφή δεν έχει, με λίγα λόγια.
Όχι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου και μπορώ να κατανοήσω αυτούς που τον βαριούνται. Για πολλούς η εκφραστικότητα είναι κάτι που περιμένουμε από τους ερμηνευτές και τους καλλιτέχνες μέσω της τέχνης και της τεχνικής τους. Στην περίπτωση του Boulez δεν ισχύει αυτό. Δεν ξέρω αν το κάνει επίτηδες ή όχι αλλά την εκφραστικότητα πρέπει να την βγάλει ο ίδιος ο ακροατής. Τα συμπεράσματα δικά μας.
Είναι μια οπτική που την αποδέχτηκα, με προβλημάτισε αρκετά και εν τέλει έβαλε την όποια οντότητα έχω να λειτουργεί εκφραστικά, σχεδόν καλλιτεχνικά. Αυτή η διαδικασία έφερε και ανατροπές. Άρχισα να αναθεωρώ αρκετά πράγματα σε άλλες ερμηνείες του Mahler αλλά και γενικότερα στην μουσική. Φυσικά δεν έλειψε και η απογοήτευση όταν βγαίνοντας από αυτή την διαδικασία του Boulez και ακούγοντας άλλους μεγάλους ερμηνευτές-μαέστρους, πόσο ξεπερνούν τα δικά μας όριο φαντασίας, εκφραστικότητας και διανόησης. Φτάνεις σε σημείο να στεναχωρηθείς αλλά και να προβληματιστείς, ακόμα και να θέλεις να γίνεις καλύτερος σε όλα τα επίπεδα.
Αυτές είναι οι απόψεις περί ερμηνειών Boulez-Μahler. Στο συγκεκριμένο τελικό άλμπουμ:
Άφησε τελευταία τον κύκλο τραγουδιών "Des Knaben Wunderhorn". Αξιοπρεπέστατη ερμηνεία. Συμμετέχουν στα τραγούδια οι Magdalena Kozena / Christian Gerhaher. O Boulez παραμένει πιστός στο τακτικό ύφος του αλλά νομίζω ότι οι τραγουδιστές αυτό δεν το αντιλήφθηκαν πολύ καλά με την Kozena να υπολείπεται. O Gerhaher από την άλλη ξεχωρίζει μια και δίνει κάποιους τόνους που θυμίζουν Fischer-Dieuskau (η εξαιρετικά πετυχημένη ενασχόληση του με τα γερμανικά Lieder φαίνεται πως βοηθά τον Gerhaher). Πάντως σε προηγούμενες ηχογραφήσεις του Boulez σε ορχηστρικά τραγούδια, η Von Otter ήταν πολύ πιο αποτελεσματική, μια και αντιλαμβάνεται τις προθέσεις του μαέστρου και είχε φωνή που την προσάρμοζε πιο καλά.
Για τα "Des Knaben Wunderhorn" θα πρότεινα το Abbado/Von Otter/Quanstoff ως την καλύτερη σύγχρονη ερμηνεία. Ακόμα καλύτερα την θρυλική ερμηνεία Szell/Scharzkopff/Fischer-Dieskau, με το τελευταίο να αποθεώνει τις ερμηνείες, λόγω της τεράστιας τριβής και εμπειρίας του με τα Γερμανικά Lieder, δίνοντας της αρμόζουσα θεατρικότητα (και όχι θεατρινισμό).
Σε αυτό το άλμπουμ το καλύτερο σημείο είναι η "ημιτελής" 10η συμφωνία (Adagio). Εδώ ο Boulez δεν καινοτομεί από την άποψη του να ερμηνεύσει μια ολοκληρωμένη και ενορχηστρωμένη εκδοχή όπως πλέον συνηθίζεται. Όντας ο ίδιος συνθέτης, αρνείται να πράξει κάτι τέτοιο, γνωρίζοντας ότι η σύνθεση ολοκληρώνεται από το ίδιο το δημιουργό, τον συνθέτη και όχι από μουσικολόγους, μουσικούς ή άλλους συνθέτες. Είναι ξεκάθαρος σε αυτό και δεν κρύβει το καλλιτεχνικό του εγωισμό του.
Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτό, προχωράει στην ερμηνεία του Adagio της 10ης συμφωνίας, με όρους 2ης Βιενέζικης σχολής. Εμμέσως πλην σαφώς, πετάει και την μπηχτή του σε αυτούς που δομούν και ενορχηστρώνουν την 10η Mahler. Μας βάζει στην στην διαδικασία να αντιληφθούμε, ότι από την 9η και μετά, o Mahler εντόπισε την εξέλιξη της τέχνης της μουσικής, δείχνοντας προς το μέλλον, ως προφήτης. Η μουσική αυτή αποτυπώθηκε αργότερα στα έργα του Berg,Webern, Schoenberg και των ακολούθων τους. Γίνεται ξεκάθαρο ότι οι ενορχηστρώσεις με όρους Mahler, προ 9ης συμφωνίας, είναι γελοίες.
Ολοκληρώνοντας, θα τολμήσω να πω, ότι ο Boulez σε αυτό το ταξίδι του στο έργο του Mahler, μας άφησε το τελευταίο και το καλύτερο του. Αποδέχομαι πλήρως την ερμηνεία του Adagio της 10ης συμφωνίας ως την καλύτερη, συνεπέστερη, ειλικρινέστατη και παράλληλα την πιο ολοκληρωμένη, χωρίς να δημιουργεί την αίσθηση της ημιτελούς (που αρχίζω και πιστεύω ότι είναι μια παραφιλολογία).
Για το 2010, μέχρι τώρα τουλάχιστον, το καλύτερο κλασσικό άλμπουμ. Μόνο και μόνο για τα 20 λεπτά της 10η συμφωνίας.
Ο Monsieur Boulez με αυτό το CD του ολοκλήρωσε τον κύκλο συμφωνίων και ορχηστρικών τραγουδιών του Mahler. Ένα ταξίδι που άρχισε το 1996 και τελείωσε το 2010. Ξεκίνησε τότε με την 6η συμφωνία. Το ταξίδι το παρακολούθησα συνεπώς από τον 1997 όπου ηχογράφησε την "Σταχτοπούτα" του Mahler, δηλαδή την 7η, που ήταν και 1η συμφωνία του Mahler με τον Boulez που πήρα. Από τότε και μέτα σχεδόν κάθε χρόνο έβγαζε και ένα άλμπουμ που αφορούσε τον Mahler. Μακρύ ταξίδι ομολογουμένως, που δεν έχει καμμιά σχέση με τις "εποχικες" ξεπέτες, όπου κάποιοι μαέστροι (ομολογουμένως ευφυείς) ολοκληρώνουν κύκλους σε 1-2 έτη (όποιος θέλει ονόματα, ρωτάει).
Πριν καταθέσω την άποψη μου για το εν λόγω άλμπουμ που κλείνει το κύκλο, θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για τον κατά Boulez Mahler, όπως τον αντιλήφθηκα εγώ.
Ο Boulez του Mahler δεν έχει μέση κατάσταση. Ή τον λατρεύεις ή τον σιχαίνεσαι. Από όλους τους ερμηνευτές είναι ο πιο αναλυτικός και ο ποιο λεπτομερής. Δεν υπάρχει κάτι που να του ξεφεύγει ή να μην παρουσιάζει. Παράλληλα είναι ο πιο αποστασιοποιημένος όσον αφορά την εκφραστικότητα των έργων. Έτσι σε πολλούς ακούγετε, βαρετός, αργός (ενώ δεν είναι, απλά είναι πάρα πολύ λεπτομερής) δίχως έμπνευση.
Καταλήγοντας κάπου, θα έλεγα, με όρους σταυρολέξου, ότι ο Mahler του Boulez, είναι για δύσκολους λύτες. Δεν θα σε συνεπάρει με την εκφραστικότητα του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Εκείνο που λέει, κλείνοντας σου το μάτι, είναι το εξής: "Φίλε, αυτός είναι ο Mahler με κάθε λεπτομέρεια. Άκουσε τον και βάλε το μυαλό σου, βάλε την ψυχή σου, αισθήματα, συναισθήματα, φαντασία, διαθέσεις, προδιαθέσεις και ότι άλλο θέλεις και βγάλε τα συμπεράσματα σου! Από μένα μην περιμένεις να σου δώσω κάτι τέτοιο". Μασημένη τροφή δεν έχει, με λίγα λόγια.
Όχι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου και μπορώ να κατανοήσω αυτούς που τον βαριούνται. Για πολλούς η εκφραστικότητα είναι κάτι που περιμένουμε από τους ερμηνευτές και τους καλλιτέχνες μέσω της τέχνης και της τεχνικής τους. Στην περίπτωση του Boulez δεν ισχύει αυτό. Δεν ξέρω αν το κάνει επίτηδες ή όχι αλλά την εκφραστικότητα πρέπει να την βγάλει ο ίδιος ο ακροατής. Τα συμπεράσματα δικά μας.
Είναι μια οπτική που την αποδέχτηκα, με προβλημάτισε αρκετά και εν τέλει έβαλε την όποια οντότητα έχω να λειτουργεί εκφραστικά, σχεδόν καλλιτεχνικά. Αυτή η διαδικασία έφερε και ανατροπές. Άρχισα να αναθεωρώ αρκετά πράγματα σε άλλες ερμηνείες του Mahler αλλά και γενικότερα στην μουσική. Φυσικά δεν έλειψε και η απογοήτευση όταν βγαίνοντας από αυτή την διαδικασία του Boulez και ακούγοντας άλλους μεγάλους ερμηνευτές-μαέστρους, πόσο ξεπερνούν τα δικά μας όριο φαντασίας, εκφραστικότητας και διανόησης. Φτάνεις σε σημείο να στεναχωρηθείς αλλά και να προβληματιστείς, ακόμα και να θέλεις να γίνεις καλύτερος σε όλα τα επίπεδα.
Αυτές είναι οι απόψεις περί ερμηνειών Boulez-Μahler. Στο συγκεκριμένο τελικό άλμπουμ:
Άφησε τελευταία τον κύκλο τραγουδιών "Des Knaben Wunderhorn". Αξιοπρεπέστατη ερμηνεία. Συμμετέχουν στα τραγούδια οι Magdalena Kozena / Christian Gerhaher. O Boulez παραμένει πιστός στο τακτικό ύφος του αλλά νομίζω ότι οι τραγουδιστές αυτό δεν το αντιλήφθηκαν πολύ καλά με την Kozena να υπολείπεται. O Gerhaher από την άλλη ξεχωρίζει μια και δίνει κάποιους τόνους που θυμίζουν Fischer-Dieuskau (η εξαιρετικά πετυχημένη ενασχόληση του με τα γερμανικά Lieder φαίνεται πως βοηθά τον Gerhaher). Πάντως σε προηγούμενες ηχογραφήσεις του Boulez σε ορχηστρικά τραγούδια, η Von Otter ήταν πολύ πιο αποτελεσματική, μια και αντιλαμβάνεται τις προθέσεις του μαέστρου και είχε φωνή που την προσάρμοζε πιο καλά.
Για τα "Des Knaben Wunderhorn" θα πρότεινα το Abbado/Von Otter/Quanstoff ως την καλύτερη σύγχρονη ερμηνεία. Ακόμα καλύτερα την θρυλική ερμηνεία Szell/Scharzkopff/Fischer-Dieskau, με το τελευταίο να αποθεώνει τις ερμηνείες, λόγω της τεράστιας τριβής και εμπειρίας του με τα Γερμανικά Lieder, δίνοντας της αρμόζουσα θεατρικότητα (και όχι θεατρινισμό).
Σε αυτό το άλμπουμ το καλύτερο σημείο είναι η "ημιτελής" 10η συμφωνία (Adagio). Εδώ ο Boulez δεν καινοτομεί από την άποψη του να ερμηνεύσει μια ολοκληρωμένη και ενορχηστρωμένη εκδοχή όπως πλέον συνηθίζεται. Όντας ο ίδιος συνθέτης, αρνείται να πράξει κάτι τέτοιο, γνωρίζοντας ότι η σύνθεση ολοκληρώνεται από το ίδιο το δημιουργό, τον συνθέτη και όχι από μουσικολόγους, μουσικούς ή άλλους συνθέτες. Είναι ξεκάθαρος σε αυτό και δεν κρύβει το καλλιτεχνικό του εγωισμό του.
Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτό, προχωράει στην ερμηνεία του Adagio της 10ης συμφωνίας, με όρους 2ης Βιενέζικης σχολής. Εμμέσως πλην σαφώς, πετάει και την μπηχτή του σε αυτούς που δομούν και ενορχηστρώνουν την 10η Mahler. Μας βάζει στην στην διαδικασία να αντιληφθούμε, ότι από την 9η και μετά, o Mahler εντόπισε την εξέλιξη της τέχνης της μουσικής, δείχνοντας προς το μέλλον, ως προφήτης. Η μουσική αυτή αποτυπώθηκε αργότερα στα έργα του Berg,Webern, Schoenberg και των ακολούθων τους. Γίνεται ξεκάθαρο ότι οι ενορχηστρώσεις με όρους Mahler, προ 9ης συμφωνίας, είναι γελοίες.
Ολοκληρώνοντας, θα τολμήσω να πω, ότι ο Boulez σε αυτό το ταξίδι του στο έργο του Mahler, μας άφησε το τελευταίο και το καλύτερο του. Αποδέχομαι πλήρως την ερμηνεία του Adagio της 10ης συμφωνίας ως την καλύτερη, συνεπέστερη, ειλικρινέστατη και παράλληλα την πιο ολοκληρωμένη, χωρίς να δημιουργεί την αίσθηση της ημιτελούς (που αρχίζω και πιστεύω ότι είναι μια παραφιλολογία).
Για το 2010, μέχρι τώρα τουλάχιστον, το καλύτερο κλασσικό άλμπουμ. Μόνο και μόνο για τα 20 λεπτά της 10η συμφωνίας.
Last edited by a moderator:
