- 17 June 2006
- 49,351
A priori - (1986) ANO KATO records 004.
Το όνομα a priori αναφέρεται συχνά στους μουσικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης αλλά και της Ελλάδας ακόμα και σήμερα, που έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τις τελευταίες εμφανίσεις του και 25 από τον πρώτο και μοναδικό του δίσκο.
Ένα όνομα με σύντομη ιστορία στον χώρο της jazz μουσικής αλλά που ταυτόχρονα είχε σαφή επιρροή για άλλα συγκροτήματα.
Οι a priori ήταν το όχημα έκφρασης για τον ταλαντούχο μουσικό Ντάνη Τραγόπουλο (κιθάρα, πιάνο και φωνητικά) τον Δεκέμβρη του 1976 που έκανε την πρώτη του προσπάθεια – συμμετοχή στο τότε 1ο Φεστιβάλ Jazz & Pop ερασιτεχνικών συγκροτημάτων της Θεσσαλονίκης που έγινε στο αμφιθέατρο των πρώην ΚΑΤΕΕ Θεσσαλονίκης. Η σύνθεσή του “Γαϊτανάκι” σε στίχους του Θανάση Χονδρού (μετέπειτα μαζί με τον Ντάνη στο undergound σχήμα της Θεσσαλονίκης «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ») διακρίνεται με βραβείο ενορχήστρωσης. Στο σχήμα μαζί με τον Τραγόπουλο (ηλεκτρική κιθάρα, φωνή) συμμετέχουν ο Δημήτρης Γουμπερίτσης (κοντραμπάσο), ο Σωτήρης Αναδολής (ηλεκτρικό μπάσσο), ο Χρήστος Κουτσούρης (τύμπανα) και ο Δημήτρης Παναγιωτίδης (ηλεκτρική κιθάρα). Το κομμάτι, ένα μείγμα jazz rock fusion, με ακροβατική μελωδία, και σχεδόν δημοτικίζον φινάλε εντυπωσιάζει το κοινό καθώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τίποτα παρόμοιο στην μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.
Το συγκρότημα μετά από την εμφάνιση αυτή σύντομα διαλύεται καθώς ο Τραγόπουλος φεύγει για τη θητεία. Ο Δημήτρης Παναγιωτίδης αναλαμβάνει να διατηρήσει το όνομα και προσπαθεί να ξαναστήσει ένα αντάξιο της πρώτης εμφάνισης σχήμα. Γίνονται δοκιμές και πρόβες με αρκετούς μουσικούς της Θεσσαλονίκης, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, μέχρι που σε μια από τις τότε ροκ συναυλίες του σωρού στη Θεσσαλονίκη συναντά τον παλιό του συμμαθητή Γιώργο Κωνσταντινίδη (κιθάρα). Η συνάντηση ήταν καθοριστική. Πιστοί στο αρχικό (και δύσκολα βιώσιμο) σχήμα με δύο ηλεκτρικές κιθάρες σχηματίζουν την έκδοση a priori II με την συμμετοχή του Σωτήρη Αναδολή (ηλεκτρικό μπάσσο), Χρήστου Κουτσούρη (τύμπανα), Σωτήρη Αλεβίζου (πιάνο, φωνή) και Θανάση Παλαιοχωρινού (ακουστική κιθάρα και κρουστά). Με τη νέα σύνθεση οι a priori εμφανίζονται στο 2ο Φεστιβάλ Jazz & Pop που έγινε στο παλιό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ της ΧΑΝΘ το 1977 με τη σύνθεση του Δ. Παναγιωτίδη «Αναγέννηση» με αντίστοιχη επιτυχία.
Το 1978 οι προσπάθειες συνεχίζονται και ανακοινώνεται η πρώτη αυτόνομη συναυλία μαζί με το συγκρότημα «Ασπρη Σφήκα». Η συναυλία έγινε τον Απρίλη του 1978 στον τότε Κινηματογράφο Ανετον, (σήμερα δημοτικό Θέατρο). Η σύνθεση παραμένει ίδια, με τον Σωτήρη Αναδολή να μεταπηδά στα τύμπανα και στο ηλεκτρικό μπάσσο να βρίσκεται ο Δημήτρης Τζωρτζάκης – «Τζο». (a priori III)
Μετά την ιστορική αυτή συναυλία για την Θεσσαλονίκη (από διάφορες απόψεις – μεγάλη συμμετοχή κοινού, σημαντικές παρουσίες στο κοινό όπως Σ. Παπαδημητρίου), στο συγκρότημα επέρχονται νέες διαφοροποιήσεις. Εκτός από τους Κωνσταντινίδη, Παναγιωτίδη, Αναδολή επιστρέφει ο Δημήτρης Γουμπερίτσης στο ηλεκτρικό και ακουστικό μπάσσο και ο Γιώργος Χριστιανάκης στο πιάνο, μέλη για ένα διάστημα της «Ασπρης Σφήκας». (a priori IV). Το 1979 το συγκρότημα παίρνει την μακροβιότερή του μορφή που έμεινε αμετάβλητη έως το 1985 με την προσθήκη του Θανάση Ζέρβα (σαξόφωνο) και Γιώργου Κουκουβίτη (κρουστά) και με τη μορφή αυτή (a priori V) εμφανίζεται σε μια πετυχημένη συναυλία στο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Στις πρόβες εκείνης της εποχής επανέρχεται ο Ντάνης Τραγόπουλος, που σε μια διαρκή φάση αναζήτησης παίζει κλαρινέτο, αλλά προτιμά να μείνει εκτός σχήματος.
Με την τελευταία σύνθεση το συγκρότημα εργάζεται συστηματικά σε συναυλίες και περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Το είδος εξακολουθεί να παραμένει το Jazz-rock fusion, τα φωνητικά έχουν παραμεριστεί εντελώς. Υπάρχουν πάντα επιρροές από rock ή funk αλλά και οι πρώτες προσεγγίσεις στην καθαρά αυτοσχεδιαζόμενη jazz, το ύφος της ECM, και της καθαρής Jazz. Ο αυτοσχεδιασμός αρχίζει και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων που πολλές φορές στις συναυλίες ξεπερνούσαν τα 20 λεπτά, ενώ πολλά από τα θέματα ξεφεύγανε από τα τετριμμένα πρότυπα, και ακολουθούσαν δύσκολους και δύστροπους δρόμους. Παρ όλα αυτά το συγκρότημα είχε ένα σημαντικό πυρήνα ακροατηρίου που ήταν πιστό σε όλες τις συναυλίες.
Ο στόχος του συγκροτήματος εκείνη την εποχή ήταν, όπως ίσχυε για όλα τα ονόματα της εποχής, ένας δίσκος. Οι προσπάθειες να ενταχθεί η προσπάθεια κάτω από ένα εταιρικό συμβόλαιο ναυάγησαν μπροστά τις καθαρά εμπορικές βλέψεις της εταιρείας. Η μόνη λύση ήταν η ανεξάρτητη παραγωγή.
Το 1984 ο Ντάνης Τραγόπουλος επανέρχεται στο συγκρότημα πλέον ως πιανίστας στη θέση του Γιώργου Χριστιανάκη, ενώ αποχωρούν ο Θανάσης Ζέρβας για σπουδές μουσικής στην Αμερική και ο Γιώργος Κουκουβίτης. Τη χρονιά εκείνη το συγκρότημα κάνει μια σημαντική στροφή, λαμβάνοντας μέρος στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Τζαζ και Αυτοσχεδιαζόμενης Μουσικής που οργανώνεται στη Θεσσαλονίκη (Αλκαζάρ). Στο φεστιβάλ αυτό, πρόκληση για το συγκρότημα, οι a priori εμφανίζονται μαζί με ονόματα θρύλους της διεθνούς Jazz σκηνή, όπως ο Mal Waldron, o Kenny Wheeler, ο Steve Lacy, o Evan Parker, o Σάκης Παπαδημητρίου, ο Φλώρος Φλωρίδης. Για την περίσταση ο Γιώργος Κωνσταντινίδης γράφει τρεις από τις πιο σημαντικές του συνθέσεις: Την «Κάθοδο των μυρίων», τον «Χορό των Βακχών» και τη «Σανίνα». Οι δυό πρώτες σε ελληνικούς ρυθμούς και τρόπους, εξαιρετικά πολύπλοκες, σφιχτές και πυκνοδομημένες συνθέσεις, ενώ η τελευταία με σαφείς επιρροές Pat Metheny.
Οι τρεις συνθέσεις παρουσιάζονται στα μέλη γραμμένες και ενορχηστρωμένες πλήρως, σε μια σαφή προσπάθεια του Κωνσταντινίδη να παρουσιάσει κάτι εντελώς ολοκληρωμένο και προσωπικό. Η εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη με διθυραμβικές σχεδόν κριτικές στον τύπο, αν και δυστυχώς ο διοργανωτής δεν ηχογράφησε τις εμφανίσεις με αποτέλεσμα τουλάχιστον ο «Χορός των Βακχών» (ένα κομμάτι 15λεπτο) να μην υπάρχει πουθενά ηχογραφημένος, με εκείνη τη βραδιά να είναι η μόνη και μοναδική φορά που παίχτηκε.
Την επόμενη χρονιά το συγκρότημα προγραμματίζει συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό (που τελικά για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιήθηκαν) και αποχωρεί ο Δημήτρης Παναγιωτίδης λόγω μεταπτυχιακών σπουδών.
Ως κουαρτέτο πλέον οι a priori (Τραγόπουλος, Κωνσταντινίδης, Γουμπερίτσης και Αναδολής) αποφασίζουν και κάνουν το τόλμημα. Μπαίνουν στο στούντιο του Νίκου Παπάζογλου και ηχογραφούν τον Νοέμβρη του ´85 τον πρώτο και μοναδικό, ομώνυμο δίσκο του συγκροτήματος που κυκλοφορεί το 1986. Κυκλοφορεί από την ανεξάρτητη εταιρεία του Γιώργου Τσακαλίδη ANO KATO RECORDS. Ο δίσκος ηχογραφείται στο στούντιο ζωντανά, με τη μία, απ ευθείας σε δικάναλο χωρίς overdubs.
Ο δίσκος σφραγίζει το τέλος μιάς εποχής και την αρχή μιας άλλης. Όλες οι γνωστές και πολυπαιγμένες συνθέσεις του παρελθόντος μπαίνουν στην άκρη, ακόμα και οι ξέφρενες και πολυποίκιλες του τελευταίου φεστιβάλ. Το συγκρότημα κάνει την τομή και επιστρέφει σε μίνιμαλ δομές και ήχο. Όργανα ακουστικά (αν και υπάρχει ηλεκτρική κιθάρα – χωρίς παραμόρφωση και ηλεκτρικό grand piano, για τις ανάγκες της ηχογράφησης).
Κυρίως θέματα, αυτοσχεδιαστικά μέρη, θέματα, φινάλε.
Επτά κορυφαίες για την εποχή, τον χώρο και τον περίγυρο συνθέσεις των Κωνσταντινίδη, Τραγόπουλου, Γουμπερίτση.
Ο δίσκος ξεκινά με την «Ηδονή του πλαφ» που από τις πρώτες νότες τσιμπιέσαι και νομίζεις ότι ακούς τον Elvin Jones.
Ακολουθεί το αργό, υπνωτικό «Σε μια θάλασσα λαστιχένια» θυμίζοντας λίγο από Baribieri του τελευταίου ταγκό που δίνει τη σειρά του στο νωχελικό και ρομαντικό «και την Πανσέληνο να λειώνει».
Το εξαιρετικά λυρικό και μελωδικό «στο βάθος των κοριτσίστικων ντεκολτέ» του Γουμπερίτση είναι από τα θέματα που σου κολλάνε, ενώ το ταξίδι πραγματικά ξεκινάει με «το μυστήριο του πλανόδιου βιολιτζή» ίσως ό,τι πιο μελωδικό έχει γράψει ο Κωνσταντινίδης, αν και είναι σχεδόν όλο αυτοσχεδιαστικό. Το ύφος του Satie από τις Gnossienes δίνει την απαρχή στο ξέφρενο ξετύλιγμα που ακολουθεί στο «με ροζ αλεξίπτωτα μεταξωτά», ενώ το «και φλαουτένιες ναπολέζες στους μικρούς δρόμους των αστεροειδών» είναι μια μελαγχολική αργή jazz μελωδία.
Βλέποντας και ακούγοντας τον δίσκο σήμερα, 25 χρόνια μετά, και προσπαθώντας να παραβλέψεις τις όποιες, εκτελεστικά και μόνο, αδυναμίες (που σίγουρα αποδίδονται στον ελάχιστο χρόνο στο στούντιο των 2 ημερών) διαπιστώνεις με ευχάριστη έκπληξη και υπερηφάνεια την επιτυχή συνθετικά αν και ατελέσφορη τελικά εμπορική έκβαση της όμορφης αυτής Ελληνικής προσπάθειας.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα και στη συνέχεια σε cd, αλλά και επανέκδοση cd με δυό bonus tracks (Σανίνα και Μαλής), αλλά σίγουρα σε λίγα αντίτυπα, σήμερα είναι εξαιρετικά σπάνιος, αν και ίσως όχι αδύνατον να βρεθεί. Αποσπάσματά του ανεβάζουν διάφοροι φανς στο διαδίκτυο και στο Υoutube αλλά και ό ίδιος Ντάνης που έχει και το legacy, τρόπος του λέγειν, του ονόματος.
Μετά την κυκλοφορία του δίσκου το συγκρότημα προσπάθησε αρκετά να τον προωθήσει σε διάφορες συναυλίες και εμφανίσεις. Για το κοινό της Θεσσαλονίκης θα μείνουν αξέχαστες οι τακτικές εμφανίσεις για μεγάλο διάστημα στο κλαμπ Παραρλάμα, ενώ αν δεν κάνω λάθος η τελευταία επίσημη εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν τον 1989 στο θέατρο Κήπου, που είναι από τις ελάχιστες βιντεοσκοπημένες (προβλήθηκε στην ΕΤ3), αν και τότε ήδη είχαν αραιώσει οι εμφανίσεις. Στο διάστημα αυτό μέλη του συγκροτήματος προώθησαν και άλλα σχήματα, όπως το συγκρότημα A la carte, ο Ντάνης το «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ», ενώ για μεγάλο διάστημα οι a priori ήταν η βάση του σχήματος που στήριξε το πρόγραμμα στο Chorus στην Θεσσαλονίκη (με Πρωτοψάλτη και επιμέλεια Βουτσινά).
Σε ένα σχεδόν μήνα από σήμερα, στις 16 Σεπτέμβρη το συγκρότημα θα ξαναεμφανιστεί για μια και μοναδική φορά στην εκδήλωση 8η Γιορτή της Jazz στον Μύλο, στη Θεσσαλονίκη, ως αφιέρωμα στη μνήμη του Γιώργου Κωνσταντινίδη που χάθηκε άδικα και πρόωρα πριν από ένα χρόνο. Στην κιθάρα θα εμφανιστούν διαδοχικά ο Δημήτρης Παναγιωτίδης, δυό μαθητές του Γιώργου οι κιθαρίστες Γρηγόρης Τσάτσος και Απόστολος Μπιζάκης ενώ θα εμφανιστεί και ο πιανίστας Γρηγόρης Σημαδόπουλος σε τριο με τους Αναδολή, Γουμπερίτση.
http://www.jazznet.gr/pindex.php?&PHPSESSID=a1bc1789b28f58c93d7a7dacb3e8bfd7&file=event-view.xml&id=495
Σ.Σ. Η προσπάθειά μου για περιορισμένη χρήση κοσμητικών επιθέτων στην παρουσίαση του δίσκου είναι όντως μεγάλη, και συνειδητή, άλλωστε τότε πλέον δεν συμμετείχα, αλλά όσο να ‛ναι τα κομμάτια αυτά τα είχα ζήσει ως σπέρματα και πλίνθους και κέραμους σε διάφορες πρόβες και λίγο πολύ είναι μέσα στο πετσί μου, όπως και οι μουσικές φυσιογνωμίες των φίλων με τους οποίους μοιραστήκαμε ιδέες και εμπειρίες για σχεδόν 10 χρόνια.
Το όνομα a priori αναφέρεται συχνά στους μουσικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης αλλά και της Ελλάδας ακόμα και σήμερα, που έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τις τελευταίες εμφανίσεις του και 25 από τον πρώτο και μοναδικό του δίσκο.
Ένα όνομα με σύντομη ιστορία στον χώρο της jazz μουσικής αλλά που ταυτόχρονα είχε σαφή επιρροή για άλλα συγκροτήματα.
Οι a priori ήταν το όχημα έκφρασης για τον ταλαντούχο μουσικό Ντάνη Τραγόπουλο (κιθάρα, πιάνο και φωνητικά) τον Δεκέμβρη του 1976 που έκανε την πρώτη του προσπάθεια – συμμετοχή στο τότε 1ο Φεστιβάλ Jazz & Pop ερασιτεχνικών συγκροτημάτων της Θεσσαλονίκης που έγινε στο αμφιθέατρο των πρώην ΚΑΤΕΕ Θεσσαλονίκης. Η σύνθεσή του “Γαϊτανάκι” σε στίχους του Θανάση Χονδρού (μετέπειτα μαζί με τον Ντάνη στο undergound σχήμα της Θεσσαλονίκης «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ») διακρίνεται με βραβείο ενορχήστρωσης. Στο σχήμα μαζί με τον Τραγόπουλο (ηλεκτρική κιθάρα, φωνή) συμμετέχουν ο Δημήτρης Γουμπερίτσης (κοντραμπάσο), ο Σωτήρης Αναδολής (ηλεκτρικό μπάσσο), ο Χρήστος Κουτσούρης (τύμπανα) και ο Δημήτρης Παναγιωτίδης (ηλεκτρική κιθάρα). Το κομμάτι, ένα μείγμα jazz rock fusion, με ακροβατική μελωδία, και σχεδόν δημοτικίζον φινάλε εντυπωσιάζει το κοινό καθώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τίποτα παρόμοιο στην μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.
Το συγκρότημα μετά από την εμφάνιση αυτή σύντομα διαλύεται καθώς ο Τραγόπουλος φεύγει για τη θητεία. Ο Δημήτρης Παναγιωτίδης αναλαμβάνει να διατηρήσει το όνομα και προσπαθεί να ξαναστήσει ένα αντάξιο της πρώτης εμφάνισης σχήμα. Γίνονται δοκιμές και πρόβες με αρκετούς μουσικούς της Θεσσαλονίκης, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, μέχρι που σε μια από τις τότε ροκ συναυλίες του σωρού στη Θεσσαλονίκη συναντά τον παλιό του συμμαθητή Γιώργο Κωνσταντινίδη (κιθάρα). Η συνάντηση ήταν καθοριστική. Πιστοί στο αρχικό (και δύσκολα βιώσιμο) σχήμα με δύο ηλεκτρικές κιθάρες σχηματίζουν την έκδοση a priori II με την συμμετοχή του Σωτήρη Αναδολή (ηλεκτρικό μπάσσο), Χρήστου Κουτσούρη (τύμπανα), Σωτήρη Αλεβίζου (πιάνο, φωνή) και Θανάση Παλαιοχωρινού (ακουστική κιθάρα και κρουστά). Με τη νέα σύνθεση οι a priori εμφανίζονται στο 2ο Φεστιβάλ Jazz & Pop που έγινε στο παλιό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ της ΧΑΝΘ το 1977 με τη σύνθεση του Δ. Παναγιωτίδη «Αναγέννηση» με αντίστοιχη επιτυχία.
Το 1978 οι προσπάθειες συνεχίζονται και ανακοινώνεται η πρώτη αυτόνομη συναυλία μαζί με το συγκρότημα «Ασπρη Σφήκα». Η συναυλία έγινε τον Απρίλη του 1978 στον τότε Κινηματογράφο Ανετον, (σήμερα δημοτικό Θέατρο). Η σύνθεση παραμένει ίδια, με τον Σωτήρη Αναδολή να μεταπηδά στα τύμπανα και στο ηλεκτρικό μπάσσο να βρίσκεται ο Δημήτρης Τζωρτζάκης – «Τζο». (a priori III)
Μετά την ιστορική αυτή συναυλία για την Θεσσαλονίκη (από διάφορες απόψεις – μεγάλη συμμετοχή κοινού, σημαντικές παρουσίες στο κοινό όπως Σ. Παπαδημητρίου), στο συγκρότημα επέρχονται νέες διαφοροποιήσεις. Εκτός από τους Κωνσταντινίδη, Παναγιωτίδη, Αναδολή επιστρέφει ο Δημήτρης Γουμπερίτσης στο ηλεκτρικό και ακουστικό μπάσσο και ο Γιώργος Χριστιανάκης στο πιάνο, μέλη για ένα διάστημα της «Ασπρης Σφήκας». (a priori IV). Το 1979 το συγκρότημα παίρνει την μακροβιότερή του μορφή που έμεινε αμετάβλητη έως το 1985 με την προσθήκη του Θανάση Ζέρβα (σαξόφωνο) και Γιώργου Κουκουβίτη (κρουστά) και με τη μορφή αυτή (a priori V) εμφανίζεται σε μια πετυχημένη συναυλία στο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Στις πρόβες εκείνης της εποχής επανέρχεται ο Ντάνης Τραγόπουλος, που σε μια διαρκή φάση αναζήτησης παίζει κλαρινέτο, αλλά προτιμά να μείνει εκτός σχήματος.
Με την τελευταία σύνθεση το συγκρότημα εργάζεται συστηματικά σε συναυλίες και περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Το είδος εξακολουθεί να παραμένει το Jazz-rock fusion, τα φωνητικά έχουν παραμεριστεί εντελώς. Υπάρχουν πάντα επιρροές από rock ή funk αλλά και οι πρώτες προσεγγίσεις στην καθαρά αυτοσχεδιαζόμενη jazz, το ύφος της ECM, και της καθαρής Jazz. Ο αυτοσχεδιασμός αρχίζει και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων που πολλές φορές στις συναυλίες ξεπερνούσαν τα 20 λεπτά, ενώ πολλά από τα θέματα ξεφεύγανε από τα τετριμμένα πρότυπα, και ακολουθούσαν δύσκολους και δύστροπους δρόμους. Παρ όλα αυτά το συγκρότημα είχε ένα σημαντικό πυρήνα ακροατηρίου που ήταν πιστό σε όλες τις συναυλίες.
Ο στόχος του συγκροτήματος εκείνη την εποχή ήταν, όπως ίσχυε για όλα τα ονόματα της εποχής, ένας δίσκος. Οι προσπάθειες να ενταχθεί η προσπάθεια κάτω από ένα εταιρικό συμβόλαιο ναυάγησαν μπροστά τις καθαρά εμπορικές βλέψεις της εταιρείας. Η μόνη λύση ήταν η ανεξάρτητη παραγωγή.
Το 1984 ο Ντάνης Τραγόπουλος επανέρχεται στο συγκρότημα πλέον ως πιανίστας στη θέση του Γιώργου Χριστιανάκη, ενώ αποχωρούν ο Θανάσης Ζέρβας για σπουδές μουσικής στην Αμερική και ο Γιώργος Κουκουβίτης. Τη χρονιά εκείνη το συγκρότημα κάνει μια σημαντική στροφή, λαμβάνοντας μέρος στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Τζαζ και Αυτοσχεδιαζόμενης Μουσικής που οργανώνεται στη Θεσσαλονίκη (Αλκαζάρ). Στο φεστιβάλ αυτό, πρόκληση για το συγκρότημα, οι a priori εμφανίζονται μαζί με ονόματα θρύλους της διεθνούς Jazz σκηνή, όπως ο Mal Waldron, o Kenny Wheeler, ο Steve Lacy, o Evan Parker, o Σάκης Παπαδημητρίου, ο Φλώρος Φλωρίδης. Για την περίσταση ο Γιώργος Κωνσταντινίδης γράφει τρεις από τις πιο σημαντικές του συνθέσεις: Την «Κάθοδο των μυρίων», τον «Χορό των Βακχών» και τη «Σανίνα». Οι δυό πρώτες σε ελληνικούς ρυθμούς και τρόπους, εξαιρετικά πολύπλοκες, σφιχτές και πυκνοδομημένες συνθέσεις, ενώ η τελευταία με σαφείς επιρροές Pat Metheny.
Οι τρεις συνθέσεις παρουσιάζονται στα μέλη γραμμένες και ενορχηστρωμένες πλήρως, σε μια σαφή προσπάθεια του Κωνσταντινίδη να παρουσιάσει κάτι εντελώς ολοκληρωμένο και προσωπικό. Η εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη με διθυραμβικές σχεδόν κριτικές στον τύπο, αν και δυστυχώς ο διοργανωτής δεν ηχογράφησε τις εμφανίσεις με αποτέλεσμα τουλάχιστον ο «Χορός των Βακχών» (ένα κομμάτι 15λεπτο) να μην υπάρχει πουθενά ηχογραφημένος, με εκείνη τη βραδιά να είναι η μόνη και μοναδική φορά που παίχτηκε.
Την επόμενη χρονιά το συγκρότημα προγραμματίζει συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό (που τελικά για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιήθηκαν) και αποχωρεί ο Δημήτρης Παναγιωτίδης λόγω μεταπτυχιακών σπουδών.
Ως κουαρτέτο πλέον οι a priori (Τραγόπουλος, Κωνσταντινίδης, Γουμπερίτσης και Αναδολής) αποφασίζουν και κάνουν το τόλμημα. Μπαίνουν στο στούντιο του Νίκου Παπάζογλου και ηχογραφούν τον Νοέμβρη του ´85 τον πρώτο και μοναδικό, ομώνυμο δίσκο του συγκροτήματος που κυκλοφορεί το 1986. Κυκλοφορεί από την ανεξάρτητη εταιρεία του Γιώργου Τσακαλίδη ANO KATO RECORDS. Ο δίσκος ηχογραφείται στο στούντιο ζωντανά, με τη μία, απ ευθείας σε δικάναλο χωρίς overdubs.
Ο δίσκος σφραγίζει το τέλος μιάς εποχής και την αρχή μιας άλλης. Όλες οι γνωστές και πολυπαιγμένες συνθέσεις του παρελθόντος μπαίνουν στην άκρη, ακόμα και οι ξέφρενες και πολυποίκιλες του τελευταίου φεστιβάλ. Το συγκρότημα κάνει την τομή και επιστρέφει σε μίνιμαλ δομές και ήχο. Όργανα ακουστικά (αν και υπάρχει ηλεκτρική κιθάρα – χωρίς παραμόρφωση και ηλεκτρικό grand piano, για τις ανάγκες της ηχογράφησης).
Κυρίως θέματα, αυτοσχεδιαστικά μέρη, θέματα, φινάλε.
Επτά κορυφαίες για την εποχή, τον χώρο και τον περίγυρο συνθέσεις των Κωνσταντινίδη, Τραγόπουλου, Γουμπερίτση.
Ο δίσκος ξεκινά με την «Ηδονή του πλαφ» που από τις πρώτες νότες τσιμπιέσαι και νομίζεις ότι ακούς τον Elvin Jones.
Ακολουθεί το αργό, υπνωτικό «Σε μια θάλασσα λαστιχένια» θυμίζοντας λίγο από Baribieri του τελευταίου ταγκό που δίνει τη σειρά του στο νωχελικό και ρομαντικό «και την Πανσέληνο να λειώνει».
Το εξαιρετικά λυρικό και μελωδικό «στο βάθος των κοριτσίστικων ντεκολτέ» του Γουμπερίτση είναι από τα θέματα που σου κολλάνε, ενώ το ταξίδι πραγματικά ξεκινάει με «το μυστήριο του πλανόδιου βιολιτζή» ίσως ό,τι πιο μελωδικό έχει γράψει ο Κωνσταντινίδης, αν και είναι σχεδόν όλο αυτοσχεδιαστικό. Το ύφος του Satie από τις Gnossienes δίνει την απαρχή στο ξέφρενο ξετύλιγμα που ακολουθεί στο «με ροζ αλεξίπτωτα μεταξωτά», ενώ το «και φλαουτένιες ναπολέζες στους μικρούς δρόμους των αστεροειδών» είναι μια μελαγχολική αργή jazz μελωδία.
Βλέποντας και ακούγοντας τον δίσκο σήμερα, 25 χρόνια μετά, και προσπαθώντας να παραβλέψεις τις όποιες, εκτελεστικά και μόνο, αδυναμίες (που σίγουρα αποδίδονται στον ελάχιστο χρόνο στο στούντιο των 2 ημερών) διαπιστώνεις με ευχάριστη έκπληξη και υπερηφάνεια την επιτυχή συνθετικά αν και ατελέσφορη τελικά εμπορική έκβαση της όμορφης αυτής Ελληνικής προσπάθειας.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα και στη συνέχεια σε cd, αλλά και επανέκδοση cd με δυό bonus tracks (Σανίνα και Μαλής), αλλά σίγουρα σε λίγα αντίτυπα, σήμερα είναι εξαιρετικά σπάνιος, αν και ίσως όχι αδύνατον να βρεθεί. Αποσπάσματά του ανεβάζουν διάφοροι φανς στο διαδίκτυο και στο Υoutube αλλά και ό ίδιος Ντάνης που έχει και το legacy, τρόπος του λέγειν, του ονόματος.
Μετά την κυκλοφορία του δίσκου το συγκρότημα προσπάθησε αρκετά να τον προωθήσει σε διάφορες συναυλίες και εμφανίσεις. Για το κοινό της Θεσσαλονίκης θα μείνουν αξέχαστες οι τακτικές εμφανίσεις για μεγάλο διάστημα στο κλαμπ Παραρλάμα, ενώ αν δεν κάνω λάθος η τελευταία επίσημη εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν τον 1989 στο θέατρο Κήπου, που είναι από τις ελάχιστες βιντεοσκοπημένες (προβλήθηκε στην ΕΤ3), αν και τότε ήδη είχαν αραιώσει οι εμφανίσεις. Στο διάστημα αυτό μέλη του συγκροτήματος προώθησαν και άλλα σχήματα, όπως το συγκρότημα A la carte, ο Ντάνης το «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ», ενώ για μεγάλο διάστημα οι a priori ήταν η βάση του σχήματος που στήριξε το πρόγραμμα στο Chorus στην Θεσσαλονίκη (με Πρωτοψάλτη και επιμέλεια Βουτσινά).
Σε ένα σχεδόν μήνα από σήμερα, στις 16 Σεπτέμβρη το συγκρότημα θα ξαναεμφανιστεί για μια και μοναδική φορά στην εκδήλωση 8η Γιορτή της Jazz στον Μύλο, στη Θεσσαλονίκη, ως αφιέρωμα στη μνήμη του Γιώργου Κωνσταντινίδη που χάθηκε άδικα και πρόωρα πριν από ένα χρόνο. Στην κιθάρα θα εμφανιστούν διαδοχικά ο Δημήτρης Παναγιωτίδης, δυό μαθητές του Γιώργου οι κιθαρίστες Γρηγόρης Τσάτσος και Απόστολος Μπιζάκης ενώ θα εμφανιστεί και ο πιανίστας Γρηγόρης Σημαδόπουλος σε τριο με τους Αναδολή, Γουμπερίτση.
http://www.jazznet.gr/pindex.php?&PHPSESSID=a1bc1789b28f58c93d7a7dacb3e8bfd7&file=event-view.xml&id=495
Σ.Σ. Η προσπάθειά μου για περιορισμένη χρήση κοσμητικών επιθέτων στην παρουσίαση του δίσκου είναι όντως μεγάλη, και συνειδητή, άλλωστε τότε πλέον δεν συμμετείχα, αλλά όσο να ‛ναι τα κομμάτια αυτά τα είχα ζήσει ως σπέρματα και πλίνθους και κέραμους σε διάφορες πρόβες και λίγο πολύ είναι μέσα στο πετσί μου, όπως και οι μουσικές φυσιογνωμίες των φίλων με τους οποίους μοιραστήκαμε ιδέες και εμπειρίες για σχεδόν 10 χρόνια.
Attachments
-
apriori_cover.jpg -
1987-ΓΒ²ΓΒΏΓΒ»ΓΒΏΓβ-3_s.jpg -
1985-ΓΖΓβΓΒΏΓβ¦ΓΒ½ΓβΓΒΉΓΒΏ Γβ ΓΒΏΓβ¦ΓΒ»ΓΒ·-ΓΒΏΓΒ»ΓΒΏΓΒΉ 2_s.jpg -
1984-ΓΒΏΓΒ»ΓΒΏΓΒΉ_s.jpg -
1984-12-alkazar-4_s.jpg -
1980-1_s.jpg -
1986-05-ΓΒ·Γβ‘ΓΒΏΓβ_s.jpg -
1984-ΓΒ± Γβ ΓΒ΅ΓΖΓβΓΒΉΓΒ²ΓΒ±ΓΒ» ΓβΓΒΆΓΒ±ΓΒΆ Γβ¬ΓΒΓΒΏΓΒ³ΓΒΓΒ±ΓΒΌΓ...jpg -
1986-04-ΓΒ±ΓΒ½ΓΒ΅ΓβΓΒΏΓΒ½_s.jpg -
1976-Γβ ΓΒ΅ΓΖΓβΓΒΉΓΒ²ΓΒ±ΓΒ» 1_s.jpg
Last edited:
