Ο Arthur Rubinstein μισούσε τις ζωντανές ηχογραφήσεις. Η τεράστια δισκογραφία του περιλαμβάνει όλους κι όλους δύο δίσκους από συναυλίες του και μόνο ο ένας είχε την έγκρισή του (Rubinstein at Carnegie Hall). Aυτός περιλαμβάνει μιά εκλογή από δέκα συναυλίες που έδωσε ο μέγας Αrturo το 1961 στη Νέα Υόρκη. Οι ερμηνείες που περιέχει αυτός ο δίσκος –σύμφωνα με τις κριτικές που έχω διαβάσει γιατί δεν τον έχω ακούσει ο ίδιος-δε διαφέρουν από άλλες που έκανε στο στούντιο της RCA. Τα πράγματα είναι διαφορετικά στην άλλη ζωντανή ηχογράφηση που εκδόθηκε ενώ ο Rubinstein ήταν ακόμα εν ζωή: ένα διπλό δίσκο που περιέχει μιά συναυλία που έδωσε στη Μόσχα το 1964. το πρόγραμμα περιελάμβανε μόνο έργα Chopin και κάποια encore άλλων συνθετών:
Chopin: Piano Sonata # 2; Polonaises, Opp. 44 and 53; Etudes, Op. 10 #s 4 and 5, Op. 25 #s 1 and 5; Impromptu, Op. 51; Nocturne, Op. 27 # 2; Barcarolle; Waltzes, Op. 34, #s 1 and 2; Schumann: Des Abends; Debussy: Ondine; Villa-Lobos: O Polichinelo .
Εδώ μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν πολύ διαφορετικό Rubinstein από αυτόν που ξέρουμε από τις στουντιακές ηχογραφήσεις. Έναν Rubinstein πολύ πιό αυθόρμητο και συναρπαστικό, αν και όχι τόσο «πολιτικά ορθό». Τα γρήγορα μέρη είναι λίγο πιό γρήγορα από τις αντίστοιχες ηχογραφήσεις του στούντιο, τα αργά λίγο πιό αργά, οι παύσεις λίγο πιό μακριές, τα φόρτε λίγο πιό δυνατά...απομακρύνεται από την παρτιτούρα πολύ περισσότερο από ότι τολμούσε μπροστά στο μικρόφωνο, και σχεδόν πάντα ενδίδει στον πειρασμό να επιταχύνει στο τέλος για να εντυπωσιάσει τους ακροατές. Όσο προχωράει η συναυλία τόσο περισσότερο φαίνεται ότι σκοπός του σολίστα είναι αυτός ακριβώς, όχι τόσο να ερμηνεύσει τη μουσική όσο να εντυπωσιάσει το κοινό του-κι εδώ δεν αποτυγχάνει, οι μοσκοβίτες υποδέχονται το τέλος κάθε κομματιού με εκκωφαντικά χειροκροτήματα, ο δε Rubinstein ανταποδίδει με τέσσερα encore! Αν ο Richter έκανε ότι μπορούσε για να ξεχάσει το κοινό των συναυλιών του, αν ο Gould έπαψε πολύ νωρίς να δίνει συναυλίες γιατί το κοινό τον αποσπούσε από το παίξιμό του, ο Rubinstein το χρειαζόταν το κοινό όπως τον αέρα που ανέπνεε. Ο Peter Gutmann σχολιάζει χαρακτηριστικά: « Here”…” is the artist who floored audiences in a fabulous program of Chopin and a few encores. Every accent bursts with expression - bold, passionate, committed and driven with huge dynamics and stunning rhythmic control. The second waltz is so utterly awesome that the otherwise choleric audience barely breathes, and the spell-breaking applause at the end seems a sacrilege. The excitement is abetted by the crystalline sharpness of the recording, which reveals details of color that the mellowness of the studio records sometimes blurs.”
‛Οποιος θέλει να έχει ολοκληρωμένη άποψη για έναν από τους μεγαλύτερους πιανίστες του 20ού αιώνα πρέπει να ακούσει οπωσδήποτε αυτή την συναυλία. Ο δίσκος αυτός υπήρξε διαθέσιμος σε cd ως μέρος της Rubinstein Collection της RCA, η εταιρεία όμως τον έβγαλε από τον κατάλογο πολύ σύντομα, με αποτέλεσμα η τιμή του να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη (στο Amazon πουλιέται για 65 δολλάρια το λιγότερο!). όποιος θέλει να τον ακούσει πρέπει ή να ψάξει πολύ για το δυσεύρετο (αλλά όχι ακριβό) ρωσικό βινύλιο ή να το κατεβάσει παράνομα από κάποιο τορεντάδικο. Διαλέγετε και παίρνετε.
Chopin: Piano Sonata # 2; Polonaises, Opp. 44 and 53; Etudes, Op. 10 #s 4 and 5, Op. 25 #s 1 and 5; Impromptu, Op. 51; Nocturne, Op. 27 # 2; Barcarolle; Waltzes, Op. 34, #s 1 and 2; Schumann: Des Abends; Debussy: Ondine; Villa-Lobos: O Polichinelo .
Εδώ μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν πολύ διαφορετικό Rubinstein από αυτόν που ξέρουμε από τις στουντιακές ηχογραφήσεις. Έναν Rubinstein πολύ πιό αυθόρμητο και συναρπαστικό, αν και όχι τόσο «πολιτικά ορθό». Τα γρήγορα μέρη είναι λίγο πιό γρήγορα από τις αντίστοιχες ηχογραφήσεις του στούντιο, τα αργά λίγο πιό αργά, οι παύσεις λίγο πιό μακριές, τα φόρτε λίγο πιό δυνατά...απομακρύνεται από την παρτιτούρα πολύ περισσότερο από ότι τολμούσε μπροστά στο μικρόφωνο, και σχεδόν πάντα ενδίδει στον πειρασμό να επιταχύνει στο τέλος για να εντυπωσιάσει τους ακροατές. Όσο προχωράει η συναυλία τόσο περισσότερο φαίνεται ότι σκοπός του σολίστα είναι αυτός ακριβώς, όχι τόσο να ερμηνεύσει τη μουσική όσο να εντυπωσιάσει το κοινό του-κι εδώ δεν αποτυγχάνει, οι μοσκοβίτες υποδέχονται το τέλος κάθε κομματιού με εκκωφαντικά χειροκροτήματα, ο δε Rubinstein ανταποδίδει με τέσσερα encore! Αν ο Richter έκανε ότι μπορούσε για να ξεχάσει το κοινό των συναυλιών του, αν ο Gould έπαψε πολύ νωρίς να δίνει συναυλίες γιατί το κοινό τον αποσπούσε από το παίξιμό του, ο Rubinstein το χρειαζόταν το κοινό όπως τον αέρα που ανέπνεε. Ο Peter Gutmann σχολιάζει χαρακτηριστικά: « Here”…” is the artist who floored audiences in a fabulous program of Chopin and a few encores. Every accent bursts with expression - bold, passionate, committed and driven with huge dynamics and stunning rhythmic control. The second waltz is so utterly awesome that the otherwise choleric audience barely breathes, and the spell-breaking applause at the end seems a sacrilege. The excitement is abetted by the crystalline sharpness of the recording, which reveals details of color that the mellowness of the studio records sometimes blurs.”
‛Οποιος θέλει να έχει ολοκληρωμένη άποψη για έναν από τους μεγαλύτερους πιανίστες του 20ού αιώνα πρέπει να ακούσει οπωσδήποτε αυτή την συναυλία. Ο δίσκος αυτός υπήρξε διαθέσιμος σε cd ως μέρος της Rubinstein Collection της RCA, η εταιρεία όμως τον έβγαλε από τον κατάλογο πολύ σύντομα, με αποτέλεσμα η τιμή του να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη (στο Amazon πουλιέται για 65 δολλάρια το λιγότερο!). όποιος θέλει να τον ακούσει πρέπει ή να ψάξει πολύ για το δυσεύρετο (αλλά όχι ακριβό) ρωσικό βινύλιο ή να το κατεβάσει παράνομα από κάποιο τορεντάδικο. Διαλέγετε και παίρνετε.
