O Mozart απ´τό 1781 είχε γίνει 'κύριος´ τού εαυτού του καί ζούσε απ´τήν μουσική του είτε διδάσκοντας ,είτε παίζοντας πιάνο.
Τόν Απρίλιο τού 1784 ολοκλήρωσε τήν σύνθεση τού κοντσέρτου γιά πιάνο σέ Σόλ μείζονα(k.453) ,τό οποίο τόχε γράψει γιά μιά μαθήτριά του(Barbara von Ployer,όπως άλλως τε καί τό 14,k.449)...
H Ορχήστρα συμπεριελάμβανε έγχορδα,φλάουτο ,2 κόρνα,2 όμποε και 2 φαγκότα.
Εργο γιά τρία μέρη:Allegro-Andante -Allegretto.
Λέγεται ότι ο Mozart είχε αγοράσει ακριβά ένα πανέμορφο ψαρόνι στό οποίο είχε μάθει νά μιμείται τίς τελευταίες 5 νότες τού finale(η ''ιστορία'' αναφέρει ότι φάλτσαρε στην τελευταία νότα) καί τό οποίο έζησε μέ την οικογένεια τού συνθέτη μέχρις τον Ιούνιο τού 1787 οπότε καί πέθανε.
Tό πρώτο μέρος είναι ένα απ´τά ωραιότερα,και πιό σύνθετα μέρη πούχει δημιουργήσει ο Mozart.
Aρχικά μελωδικό και γεμάτο χρωματισμούς,μετατρέπεται σέ ασταθές και επιθετικό υποκρύπτοντας μιά μουσική πολυπλοκότητα,αλλά ταυτόχρονα μιά πολυεπίπεδη συναισθηματική κατάσταση..
Θυμίζει στρατιωτικό εμβατήριο,αλλά η ιδιοφυϊα τού Mozart τό μετατρέπει σέ ένα μέρος πού μέσα απ´τίς αλλαγές τής τονικότητας ,αλλάζει εντελως ύφος..
Τό andante ξεκινά μέ μιά ήσυχη φράση απ´τά έγχορδα και μετά ακολουθεί μιά εξαίσια σιωπή.
Ξανά τά έγχορδα και μετά αναδύεται μιά μαγική μελωδία από τό oboe καί έκτοτε η αρχική φράση γίνεται ''ιστορία''..
Μερικά μέτρα αργότερα τό πιάνο αναλαμβάνει νά πολλαπλασιάσει τήν δραματική χροιά τού μέρους.
Το andante τού Νο 17 πιθανότατα έχει χρησιμοποιηθεί ώς έναυσμα γιά τό αριστουργηματικό 4ο τού Beethoven..
Η ''συνομιλία'' σολίστ και ορχήστρας συχνά βρίσκεται σέ μεγάλη αντίθεση και ένταση σέ μιά πυκνή ,πολύπλοκη αλλά πλήρως δομημένη μουσική γραφή πού εκπλήσσει γιά τίς ιδέες της,τήν εκφραστικότητά της,αλλά καί τούς νεωτερισμούς πού εισάγει.
Δέν είναι τυχαίο άλλως τε τό ότι ενώ γενικά το κοντσέρτο άρεσε όταν πρωτοπαρουσιάστηκε ,αρκετοί κριτικοί τό θεώρησαν ''ιδιόρρυθμο'' και περίπλοκο.
Τό δεκάλεπτο andante έχει ένα σκοτεινό πυρήνα,πού τό διαπερνά ολόκληρο,παρότι τά πνευστά συχνά ''εξαπατούν'' μέ τόν τρόπο πού χρησιμοποιούνται..
Ομως η πιανιστική γραφή είναι συνολικά δραματική,διασπά τίς ψυχικές αντιστάσεις,μέ συχνά κοφτές ,διστακτικές φράσεις,σιωπές αλλά και ρέουσες μελωδίες πού ''απαντούν'' διαρκώς στήν ορχήστρα μέχρις τήν τελική συλλογική λύτρωση.
Τό Allegretto έχει γραφτεί σάν Tema con variazione...
Eλεύθερο σάν νά ακούς τον Papageno στόν ''Μαγικό Αυλό''
5 παραλλαγές πάνω στό αρχικό θέμα άλλοτε χορευτικές σάν ritornello καί άλλοτε θλιμένες και ''εσωτερικές'' χρωματίζουν πανέμορφα τό finale πού σαν Presto απο μιά Opera Buffa (μέ όλα τά συμμετέχοντα όργανα σέ συγχρονισμένο οργασμό )κλείνει αυτό τό γεμάτο εκπλήξεις μαγευτικό έργο.
Πώς μπορούσε αυτός ο ιδιοφυής άνθρωπος ,αυτό τό ευτυχές ''πανηγύρι τών άστρων'' νά δημιουργεί μέ τέτοια λεπτότητα,εσωτερικότητα μά καί μέ πρωτοτυπία τέτοια κομψοτεχνήματα πού νά ταιριάζουν σέ διάφορες πτυχές τής ζωής τού ακροατή?
Πώς κατόρθωνε σέ ένα έργο νά συμπεριλαμβάνει μέ μιά υποψιασμένη ''αθωότητα'' μιά τέτοια γκάμα συναισθημάτων?
Πώς ''συνελάμβανε'' και παράλλασσε τά μουσικά θέματα σάν τά ιδρωμένα φανελλάκια τών μικρών παιδιών πού τούς τά αλλάζουν οι μανάδες τους μέ ικανή συχνότητα καί γιά νά ευχαριστηθούν κιόλας τούς βάζουν και διαφορετικά χρώματα??
Τό κοντσέρτο γιά πιάνο Νο 17 αποτελεί μιά ακόμα ουσιώδη συνεισφορά αυτού τού μοναδικού υπαρκτικού γεγονότος πού λέγεται Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart....
Πολλές οι ενδιαφέρουσες εκτελέσεις,αλλά προσωπικά,κατόπιν αρκετών ακουσμάτων τού συγκεκριμένου αγαπημένου μου κοντσέρτου ,έχω καταλήξει στον Murray Perahia πού μάλιστα διευθύνει θαυμάσια καί τήν English Chamber Orchestra.
Τόν Απρίλιο τού 1784 ολοκλήρωσε τήν σύνθεση τού κοντσέρτου γιά πιάνο σέ Σόλ μείζονα(k.453) ,τό οποίο τόχε γράψει γιά μιά μαθήτριά του(Barbara von Ployer,όπως άλλως τε καί τό 14,k.449)...
H Ορχήστρα συμπεριελάμβανε έγχορδα,φλάουτο ,2 κόρνα,2 όμποε και 2 φαγκότα.
Εργο γιά τρία μέρη:Allegro-Andante -Allegretto.
Λέγεται ότι ο Mozart είχε αγοράσει ακριβά ένα πανέμορφο ψαρόνι στό οποίο είχε μάθει νά μιμείται τίς τελευταίες 5 νότες τού finale(η ''ιστορία'' αναφέρει ότι φάλτσαρε στην τελευταία νότα) καί τό οποίο έζησε μέ την οικογένεια τού συνθέτη μέχρις τον Ιούνιο τού 1787 οπότε καί πέθανε.
Tό πρώτο μέρος είναι ένα απ´τά ωραιότερα,και πιό σύνθετα μέρη πούχει δημιουργήσει ο Mozart.
Aρχικά μελωδικό και γεμάτο χρωματισμούς,μετατρέπεται σέ ασταθές και επιθετικό υποκρύπτοντας μιά μουσική πολυπλοκότητα,αλλά ταυτόχρονα μιά πολυεπίπεδη συναισθηματική κατάσταση..
Θυμίζει στρατιωτικό εμβατήριο,αλλά η ιδιοφυϊα τού Mozart τό μετατρέπει σέ ένα μέρος πού μέσα απ´τίς αλλαγές τής τονικότητας ,αλλάζει εντελως ύφος..
Τό andante ξεκινά μέ μιά ήσυχη φράση απ´τά έγχορδα και μετά ακολουθεί μιά εξαίσια σιωπή.
Ξανά τά έγχορδα και μετά αναδύεται μιά μαγική μελωδία από τό oboe καί έκτοτε η αρχική φράση γίνεται ''ιστορία''..
Μερικά μέτρα αργότερα τό πιάνο αναλαμβάνει νά πολλαπλασιάσει τήν δραματική χροιά τού μέρους.
Το andante τού Νο 17 πιθανότατα έχει χρησιμοποιηθεί ώς έναυσμα γιά τό αριστουργηματικό 4ο τού Beethoven..
Η ''συνομιλία'' σολίστ και ορχήστρας συχνά βρίσκεται σέ μεγάλη αντίθεση και ένταση σέ μιά πυκνή ,πολύπλοκη αλλά πλήρως δομημένη μουσική γραφή πού εκπλήσσει γιά τίς ιδέες της,τήν εκφραστικότητά της,αλλά καί τούς νεωτερισμούς πού εισάγει.
Δέν είναι τυχαίο άλλως τε τό ότι ενώ γενικά το κοντσέρτο άρεσε όταν πρωτοπαρουσιάστηκε ,αρκετοί κριτικοί τό θεώρησαν ''ιδιόρρυθμο'' και περίπλοκο.
Τό δεκάλεπτο andante έχει ένα σκοτεινό πυρήνα,πού τό διαπερνά ολόκληρο,παρότι τά πνευστά συχνά ''εξαπατούν'' μέ τόν τρόπο πού χρησιμοποιούνται..
Ομως η πιανιστική γραφή είναι συνολικά δραματική,διασπά τίς ψυχικές αντιστάσεις,μέ συχνά κοφτές ,διστακτικές φράσεις,σιωπές αλλά και ρέουσες μελωδίες πού ''απαντούν'' διαρκώς στήν ορχήστρα μέχρις τήν τελική συλλογική λύτρωση.
Τό Allegretto έχει γραφτεί σάν Tema con variazione...
Eλεύθερο σάν νά ακούς τον Papageno στόν ''Μαγικό Αυλό''
5 παραλλαγές πάνω στό αρχικό θέμα άλλοτε χορευτικές σάν ritornello καί άλλοτε θλιμένες και ''εσωτερικές'' χρωματίζουν πανέμορφα τό finale πού σαν Presto απο μιά Opera Buffa (μέ όλα τά συμμετέχοντα όργανα σέ συγχρονισμένο οργασμό )κλείνει αυτό τό γεμάτο εκπλήξεις μαγευτικό έργο.
Πώς μπορούσε αυτός ο ιδιοφυής άνθρωπος ,αυτό τό ευτυχές ''πανηγύρι τών άστρων'' νά δημιουργεί μέ τέτοια λεπτότητα,εσωτερικότητα μά καί μέ πρωτοτυπία τέτοια κομψοτεχνήματα πού νά ταιριάζουν σέ διάφορες πτυχές τής ζωής τού ακροατή?
Πώς κατόρθωνε σέ ένα έργο νά συμπεριλαμβάνει μέ μιά υποψιασμένη ''αθωότητα'' μιά τέτοια γκάμα συναισθημάτων?
Πώς ''συνελάμβανε'' και παράλλασσε τά μουσικά θέματα σάν τά ιδρωμένα φανελλάκια τών μικρών παιδιών πού τούς τά αλλάζουν οι μανάδες τους μέ ικανή συχνότητα καί γιά νά ευχαριστηθούν κιόλας τούς βάζουν και διαφορετικά χρώματα??
Τό κοντσέρτο γιά πιάνο Νο 17 αποτελεί μιά ακόμα ουσιώδη συνεισφορά αυτού τού μοναδικού υπαρκτικού γεγονότος πού λέγεται Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart....
Πολλές οι ενδιαφέρουσες εκτελέσεις,αλλά προσωπικά,κατόπιν αρκετών ακουσμάτων τού συγκεκριμένου αγαπημένου μου κοντσέρτου ,έχω καταλήξει στον Murray Perahia πού μάλιστα διευθύνει θαυμάσια καί τήν English Chamber Orchestra.
iano Concerto No 17 in G Mazor
