Αγαπάνε οι καιροί τους ήρωες?

Στην περίπτωση του Lowell George ίσως όχι. Ίσως οι καιροί γενικά να μην αγαπάνε αυτούς που δεν συμβιβάζονται. Αντίθετα οι καιροί τα πάνε καλά με τους δεινόσαυρους ή μάλλον καλύτερα με τους χαμαιλέοντες που ξέρουν να προσαρμόζονται.

Ο κιθαρίστας Lowell George ήταν μουσικός από μικρός. Το μεγάλο του ταλέντο αναγνωρίστηκε πολύ νωρίς. Ο ίδιος ο μεγάλος Ζάππα τον ώθησε να φτιάξει συγκρότημα. Μόλις το 1969 και αφού ο ίδιος είχε παίξει με τους mothers of invention μαζί με τον Roy Estrada συγκεντρώνει υπό την αδιαφιλονίκητη αρχηγία του επίσης τον μουσικά σπουδαγμένο Bill Payne και τον drummer Richard Hayward.
Οι Little Feat δημιουργούνται.

Ο πρώτος δίσκος, Little Feat συγκεντρώνει πολύ καλές κριτικές αλλά απογοητεύει στο ταμείο. Το ύφος του συγκροτήματος κάπου ανάμεσα στους Allman Brothers αλλά χωρίς τα διπλά πυροβόλα των Duane – Betts, Doobie Brothers αλλά και παλι χωρίς τις διπλές ηλεκτροακουστικές κιθάρες και φωνητικά των Johnston – Simmons ή ίσως πιο κοντά ακόμα στους πλανόδιους και θλιμένους Band αλλά και πάλι χωρίς την ελίτ Robertson. Ένα μετέωρο βήμα μεταξύ Nashville New Orleans και San Francisco ή μήπως απλά Dixie Land? Γενικά ισορροπημένος από κάθε πλευρά.

Ίσως ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος. Ο Roy Estrada εγκαταλείπει αμέσως.

Στο δεύτερο δίσκο Sailin’ shoes έρχεται ο Ken Gradney και ο κονγκέρο Sam Clayton ενώ σύντομα προστίθεται και ένας δεύτερος κιθαρίστας για να δυναμώσει το σχήμα. Paul Barrere. Ο δίσκος θυμίζει πολύ Rolling Stones και μάλιστα τόσο που μάλλον κολακεύει τους Stones δείχνοντάς τους πως πρέπει να ακούγονται. Τα μαύρα φωνητικά είναι υπέροχα και κομμάτια όπως το αρχικό easy to slip (που όπως είπα θυμίζει λίγο από jumpin’ jack flash) Willing, apolitical blues (στο τηλέφωνο με καλεί ο Μάο, αλλά έχω δουλειά και δεν μπορώ να παω), Sailing shoes, Cat fever μάταια τα αποζητάς στο 2006. Ο δίσκος κλείνει με ένα ψήγμα προοδευτικής jazz (!!) στο φινάλε του Texas Rose Café…


Η Νέα Ορλεάνη πλέον δίνει δυναμικά τον τόνο στον τρίτο δίσκο:

Dixie Chicken. Ίσως το καλύτερό τους. Το ύφος πλέον είναι trade mark και κανείς δεν παίζει έτσι. Στο δίσκο αυτό ο George έχοντας πιά σαφείς ανταγωνιστές μέσα στο γκρουπ στα πρόσωπα των Payne και Barrere βάζει τα δυνατά του (όχι ότι δεν το έκανε πριν) και συνεισφέρει σχεδόν όλα τα κομμάτια.
Από ελαφρό dixie funky στο ύφος των Band Dixie Chicken με τα gospell φωνητικά, στο πιο ρυθμικό two trains με την slide που θυμίζει Duane Allman.
Μετά στο ακουστικό Roll Um Easy με την εκφραστική θλιμένη του φωνή. Καθαρή ροκ φωνή από τις πρωτότυπες χωρίς την προσποίηση ή την επιτήδευση.
Το μεγάλο ατού του δίσκου ακολουθεί στο άκουσμα της σύνθεσης του μεγάλου μουσικού της N. Ορλεάνης Allen Toussaint το On your way down. Ό,τι και να πει κανείς γι αυτό είναι λίγο. Βαρύ, steady rock, στο ρυθμό της γνωστής Ορλεάνικης κηδείας με πρώτο λόγο το Β3 και την slide σε ερωτοαπαντήσεις μαζί με τα congas, το honky tonk πιάνο και ΤΟΥΣ στίχους.

The same dudes
you misuse
on your way up
you might meet them
on your way down….

Και μετά το απίστευτο σόλο κιθάρας. Ένα milestone παρεξηγημένο και ξεχασμένο.
Ο δίσκος συνεχίζει με τις μουσικές αναζητήσεις του George, που κυνηγούσε κάθε χημική βοήθεια για «να ανέβει». Tabla, synths έξω από το πνεύμα του υπόλοιπου δίσκου θυμίζει λίγο (ή μάλλον αυτοί το θυμίζουν αργότερα) Bad Company στον πρώτο τους δίσκο.
To επόμενο fool yourself δεν το υπογράφει αυτός γι αυτό και είναι υποδεέστερο. Η άλλη πλευρά (Barrere Payne) υπογράφουν το πολύ καλό Walking all night .
Το fat man in the bathtub άλλη μια ηλεκτροακουστική σύνθεση του George και μετά η θλιμένη Juliette, up tempo ηλεκτρική μπαλάντα που δένει πολύ καλά με το ακουστικό φλάουτο, δείχνει την μεγάλη ευρηματικότητα του συνθέτη και τραγουδιστή που μπορεί αν θέλει να μπαίνει και στα χωράφια της jazz.
Κάτι που φαίνεται ακόμα περισσότερο στο Lafayette Railroad που κλείνει το δίσκο και συνυπογράφει ο George όπου έχουμε ένα jazzy Blues instrumental κομμάτι που θυμίζει αρκετά Brothers and sisters (τελικά κανείς δεν μπορεί να πει ποιος πήρε από ποιόν… ίσως κάποιοι σίγουρα ΔΕΝ ΠΗΡΑΝ τη δόξα…)
Όλα αυτά το 1973. Την εποχή που η μουσική ήταν με κεφαλαίο Μ και οι μουσικοί έπαιζαν την ίδια τους τη ζωή. Μουσική φτιαγμένη από γήϊνα συστατικά, χώμα, νερό πηλό, σίδερο, ναι ίσως και σίδερο και ας περνούσε και ηλεκτρισμός από μέσα.



Όμως ήδη η κόντρα ήταν έντονη στο συγκρότημα. Ο George από κινητήρια δύναμη, άρχισε να σπρώχνεται στο περιθώριο, με την πρόφαση ότι δεν ήταν σταθερός και άξιος εμπιστοσύνης στις εμφανίσεις τους λόγω των καταχρήσεων.
Ακολουθούν οι δίσκοι Feats Don’t fail me now και Last Record με ολοένα λιγώτερη προσφορά του και περισσότερη jazz επιρροή από τους Payne Barrere.

Έτσι φτάνουμε το 1977 στο Time Loves a hero. Η μεταμόρφωση ήδη έχει ολοκληρωθεί. Ο George απλά συμμετέχει σε δυο συνθέσεις τις πιο αδιάφορες, ενώ τα δυνατά ατού είναι τα Hi Roller, Time Loves a Hero, Red Steamliner και Missing you, ενώ το συγκρότημα φαίνεται να παίρνει εντελώς άλλους δρόμους με το instrumental Day at the Dog Races, όπου πλέον έχει μπει βαθιά στα χωράφια του jazz fusion…
Πραγματικά καλός όμως δίσκος, αλλά …. μάλλον ενός άλλου συγκροτήματος. Συμμετέχει και ποιος δεν συμμετέχει….
Ο Jeff Baxter, o Pat Simmons, o Mike McDonald οι Tower of Power…..
Ο George λάμπει δια της απουσίας του ή μάλλον η μόνη του παρουσία είναι σε μια φωτογραφία, όπου υπέρβαρος πια αφήνει το βλέμμα απλανές μόλις μετά βίας να μπορεί να κρύψει τη σπίθα του ταλέντου του…

Το 1979 παραδόξως υπάρχει μια επιστροφή στο πνεύμα του Lowell George στο δίσκο Down on the farm. Ξανά ευτυχώς το καλό νότιο ροκ, με αρκετές δικές του συνθέσεις.


Είναι όμως πια αργά… Οι καιροί φαίνεται ότι δεν αγαπούν τους ήρωες. Ο κιθαρίστας πεθαίνει την ίδια χρονιά καθώς η κουρασμένη καρδιά του δεν μπορούσε να αντέξει το βάρος που πήρε και τις άλλες καταχρήσεις.

Ίσως να ήταν και σημαδιακό:
Τα seventies τέλειωναν. Ίσως δεν υπήρχε πια θέση για ήρωες….

Οι υπόλοιποι δεν κατάφεραν τίποτα χωρίς αυτόν. Έφτιαξαν ένα δυο δίσκους άψογους μουσικά, αλλά η ΦΩΝΗ έλειπε.

Ξαναφτιάχτηκαν πάλι και το 1988. Ο κόσμος περίμενε πως και πως. Τι άραγε?
Μια από τα ίδια.