«…Στην Ελλάδα, σήμερα, ο Στοκχάουζεν έχει (όσους έχει) περισσότερους ακροατές από τον Μπεργκ – θυμίζουμε, σε τέτοια ζητήματα πολιτισμού, εκείνη τη γελοία πανηγυριώτικη «ασώματο κεφαλή». Η έκδοση αυτή προσφέρει, με τους καλύτερους όρους, μια ευκαιρία γνωριμίας με έναν στοχαστικό, συνειδητό, υπεύθυνο και λεπτολόγο καλλιτέχνη του 20ου αιώνα, έναν καθαρόαιμο ρομαντικό, έναν εξπρεσιονιστή και συνάμα πρωτοπόρο κήρυκα μιας καινούργιας μουσικής γλώσσας για να εκφραστεί αυθεντικά αυτό που ο Ντεμπυσσύ αποκαλούσε «γυμνή σάρκα της συγκίνησης».
(Από το σημείωμα του οδηγού της Λέσχης του Δίσκου 1987-1988 για την έκδοση Μπεργκ της DG)
Από τους συνθέτες της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης, η μουσική του Άλμπαν Μπεργκ μου επιφέρει τη μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή. Ίσως γιατί ακόμη και όταν μιλά τη δύσκολη γλώσσα της ατονικής ή τη δυσνόητη της δωδεκάφθογγης μουσικής, ανιχνεύω μέσα της πηγαίο και βαθύ λυρισμό. Ίσως να είναι το αμάλγαμα ρομαντισμού και εξπρεσιονισμού που ενυπάρχει στη μουσική του. Μπορεί να είναι και η αδιόρατη αίσθηση του κλίματος και της προβληματικής της εποχής, γιατί ο Άλμπαν Μπεργκ υπήρξε μέλος της διανοητικής ελίτ της Βιέννης τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20 αιώνα, φίλος όχι μόνο με το δάσκαλο του Σαίνμπεργκ, αλλά και με τον Τσεμλίνσκυ, τον Κλιμτ και επιφανείς λογοτέχνες και αρχιτέκτονες.
Η λυρική σουίτα του είναι έργο γραμμένο στην πρωτότυπη μορφή του για κουαρτέτο εγχόρδων γραμμένο μεταξύ του 1925 και 1926, με την πρόσφατη τότε δωδεκάφθογγη τεχνική που εισήγαγε ο Σαίνμπεργκ. Διαθέτει έξι μέρη, με αρκετά δηλωτικούς τίτλους:
1. Allegretto gioviale
2. Andante amoroso
3. Allegro misterioso - Trio estatico
4. Adagio appassionato
5. Presto delirando - Tenebroso
6. Largo desolato
Kάνει πράξη το δόγμα του δασκάλου του Σαίνμπεργκ, σύμφωνα με το οποίο το μουσικό έργο οφείλει να βασίζεται και να αποτελεί παραλλαγές μίας βασικής ιδέας. Τα μέρη του έργου είναι πεπλεγμένα μεταξύ τους με περίτεχνο τρόπο και το καθένα εμπεριέχει αναφορές στο αμέσως προηγούμενο. Νεώτερες έρευνες έδειξαν πως εμπεριέχει κρυμμένους κώδικες, μουσικούς όπως το μοτίβο από τις νότες λα, σι ύφεση, σι, φα (A-B-H-F στη γερμανική σημειογραφία) και αριθμολογικούς, όπου κρυπτογραφούν την αφήγηση της καταδικασμένης ερωτικής σχέσης του (παντρεμένου) Μπεργκ, με την (επίσης παντρεμένη) Άννα Φουξ (Hanna Fuchs).
Το σκοτεινό τελευταίο μέρος με το απότομα συγκεκομμένο φινάλε, είναι εμπνευσμένο από το ποίημα De profundis clamavi από τα Άνθη του Κακού, του Μπωντλαίρ.
Αυτά όμως, αφορούν τον ίδιο το δημιουργό και τα κίνητρα του. Κατά τη γνώμη μου το έργο τέχνης δεν είναι κλειδαρότρυπα και δεν καθορίζουν αυτά τη σχέση μου μαζί του. Εμένα η λυρική σουίτα με αιχμαλωτίζει με τον υπέροχο και αρκετές στιγμές οδυνηρό λυρισμό της, την εσωτερική της ένταση και τη στοχαστικότητα της. Και κατορθώνει να με κάνει να συνειδητοποιώ και να προσπαθώ να αντιμετωπίσω τον μέσα και έξω κατακερματισμό μου. Σε αυτή τη ζοφερή εποχή, υπό την ιδεολογική τρομοκρατία της ατομικότητας, μου υπενθυμίζει την ανάγκη και την άξια του Άλλου.
Οι εκτελέσεις του έργου που διαθέτω είναι και οι δύο θαυμάσιες, πλην όμως τμήμα από δισκογραφικά σετ. Είναι αυτή του πρώτου κουαρτέτου Αλμπαν Μπεργκ στην Teldec, από το θαυμάσιο σετ 8 cd με τις ηχογραφήσεις τους στην εταιρεία.
Και αυτή του κουαρτέτου LaSalle από τη θαυμάσια συλλογή Μπεργκ της DG:
Η συλλογή αυτή αποτελεί τη σύγχρονη εκδοχή της παλιάς έκδοσης Μπεργκ σε βινύλιο της εταιρείας και διαθέτει και ιδιαίτερα επιμελημένο φυλλάδιο με κείμενα έγκριτων μελετητών του Μπεργκ όπως ο George Perle και ο Douglas Jarman (το κείμενο του οποίου αποτέλεσε και την κυριότερη πηγή της παρουσίασης).
(Από το σημείωμα του οδηγού της Λέσχης του Δίσκου 1987-1988 για την έκδοση Μπεργκ της DG)
Από τους συνθέτες της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης, η μουσική του Άλμπαν Μπεργκ μου επιφέρει τη μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή. Ίσως γιατί ακόμη και όταν μιλά τη δύσκολη γλώσσα της ατονικής ή τη δυσνόητη της δωδεκάφθογγης μουσικής, ανιχνεύω μέσα της πηγαίο και βαθύ λυρισμό. Ίσως να είναι το αμάλγαμα ρομαντισμού και εξπρεσιονισμού που ενυπάρχει στη μουσική του. Μπορεί να είναι και η αδιόρατη αίσθηση του κλίματος και της προβληματικής της εποχής, γιατί ο Άλμπαν Μπεργκ υπήρξε μέλος της διανοητικής ελίτ της Βιέννης τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20 αιώνα, φίλος όχι μόνο με το δάσκαλο του Σαίνμπεργκ, αλλά και με τον Τσεμλίνσκυ, τον Κλιμτ και επιφανείς λογοτέχνες και αρχιτέκτονες.
Η λυρική σουίτα του είναι έργο γραμμένο στην πρωτότυπη μορφή του για κουαρτέτο εγχόρδων γραμμένο μεταξύ του 1925 και 1926, με την πρόσφατη τότε δωδεκάφθογγη τεχνική που εισήγαγε ο Σαίνμπεργκ. Διαθέτει έξι μέρη, με αρκετά δηλωτικούς τίτλους:
1. Allegretto gioviale
2. Andante amoroso
3. Allegro misterioso - Trio estatico
4. Adagio appassionato
5. Presto delirando - Tenebroso
6. Largo desolato
Kάνει πράξη το δόγμα του δασκάλου του Σαίνμπεργκ, σύμφωνα με το οποίο το μουσικό έργο οφείλει να βασίζεται και να αποτελεί παραλλαγές μίας βασικής ιδέας. Τα μέρη του έργου είναι πεπλεγμένα μεταξύ τους με περίτεχνο τρόπο και το καθένα εμπεριέχει αναφορές στο αμέσως προηγούμενο. Νεώτερες έρευνες έδειξαν πως εμπεριέχει κρυμμένους κώδικες, μουσικούς όπως το μοτίβο από τις νότες λα, σι ύφεση, σι, φα (A-B-H-F στη γερμανική σημειογραφία) και αριθμολογικούς, όπου κρυπτογραφούν την αφήγηση της καταδικασμένης ερωτικής σχέσης του (παντρεμένου) Μπεργκ, με την (επίσης παντρεμένη) Άννα Φουξ (Hanna Fuchs).
Το σκοτεινό τελευταίο μέρος με το απότομα συγκεκομμένο φινάλε, είναι εμπνευσμένο από το ποίημα De profundis clamavi από τα Άνθη του Κακού, του Μπωντλαίρ.
Αυτά όμως, αφορούν τον ίδιο το δημιουργό και τα κίνητρα του. Κατά τη γνώμη μου το έργο τέχνης δεν είναι κλειδαρότρυπα και δεν καθορίζουν αυτά τη σχέση μου μαζί του. Εμένα η λυρική σουίτα με αιχμαλωτίζει με τον υπέροχο και αρκετές στιγμές οδυνηρό λυρισμό της, την εσωτερική της ένταση και τη στοχαστικότητα της. Και κατορθώνει να με κάνει να συνειδητοποιώ και να προσπαθώ να αντιμετωπίσω τον μέσα και έξω κατακερματισμό μου. Σε αυτή τη ζοφερή εποχή, υπό την ιδεολογική τρομοκρατία της ατομικότητας, μου υπενθυμίζει την ανάγκη και την άξια του Άλλου.
Οι εκτελέσεις του έργου που διαθέτω είναι και οι δύο θαυμάσιες, πλην όμως τμήμα από δισκογραφικά σετ. Είναι αυτή του πρώτου κουαρτέτου Αλμπαν Μπεργκ στην Teldec, από το θαυμάσιο σετ 8 cd με τις ηχογραφήσεις τους στην εταιρεία.
Και αυτή του κουαρτέτου LaSalle από τη θαυμάσια συλλογή Μπεργκ της DG:
Η συλλογή αυτή αποτελεί τη σύγχρονη εκδοχή της παλιάς έκδοσης Μπεργκ σε βινύλιο της εταιρείας και διαθέτει και ιδιαίτερα επιμελημένο φυλλάδιο με κείμενα έγκριτων μελετητών του Μπεργκ όπως ο George Perle και ο Douglas Jarman (το κείμενο του οποίου αποτέλεσε και την κυριότερη πηγή της παρουσίασης).
