Tόχα πρωτακούσει στά τέλη τής δεκαετίας τού 80..
Ηταν και μιά εποχή πού θεωρούσα τον Corea σάν μιά φιγούρα πού ´πήγαινε μέ όλα´μιάς και ήταν συνεχώς στο προσκήνιο μέ συχνές εμφανίσεις και έπαιζε τά πάντα...
Δέν τούδωσα και μεγάλη σημασία και μάλιστα τόχα βρεί και λιγάκι παράξενο νά ταιριάζει το πιάνο μέ το vibraphone(ή και vibraharp)..
Πρό δυό μηνών και έχοντας πιά αναθεωρήσει εδώ και καιρό την άποψή μου γιά τον Corea(τουλάχιστον ,ως πρός την πιανιστική του τεχνική,αλλά και την δημιουργία μερικών αριστουργημάτων)αποφάσισα εντελώς διστακτικά νά αγοράσω ένα μονό c.d.(και όχι τό τετραπλό τών ηχογραφήσεων 72-79)πού αφορούσε μιά ζωντανή εμφάνιση τών Corea-Burton στην Ζυρίχη στις 28/10/79...
Mέ το πού ακούστηκαν οι πρώτες νότες τού Senor Mouse καθηλώθηκα..
Ο Corea μέ μιά άψογη μουσική άρθρωση και μεγάλη ενεργητικότητα καί έμπνευση μαζί μέ το vibraphone τού Burton δημιουργούσαν ένα ντουέτο-ορχήστρα μέ ξεκάθαρους ρόλους ,όπου τά δυό όργανα συνεργάζονταν αρμονικότατα και χωρίς καμιά αλληλεπικάλυψη...
Ακολούθησε το συγκινητικό αφιέρωμα στον Bud Powell,το εσωτερικό -κλασσικό 12λεπτο Crystal Silence ,η πανδαισία τού Tweak,τό μαγευτικό Falling Grace(αρχική σύνθεση τού Steve Swallow),τό γεμάτο λυρισμό Song to Gayle και το γεμάτο Ισπανικές πινελιές ,Endless trouble-Endless pleasure(πάλι τού Swallow)...
Mιά ώρα μουσικής πού κυλά σάν γάργαρο νερό,γεμάτη ενέργεια και χαρά τής ζωής..
Μιά διαρκής αναβλύζουσα πηγή τέχνης...
Εστω και μέ καθυστέρηση 20 καί κάτι ετών αναθεώρησα την άποψή μου και ανακάλυψα(γιά τά γούστα μου)έναν μουσικό θησαυρό..
Ηταν και μιά εποχή πού θεωρούσα τον Corea σάν μιά φιγούρα πού ´πήγαινε μέ όλα´μιάς και ήταν συνεχώς στο προσκήνιο μέ συχνές εμφανίσεις και έπαιζε τά πάντα...
Δέν τούδωσα και μεγάλη σημασία και μάλιστα τόχα βρεί και λιγάκι παράξενο νά ταιριάζει το πιάνο μέ το vibraphone(ή και vibraharp)..
Πρό δυό μηνών και έχοντας πιά αναθεωρήσει εδώ και καιρό την άποψή μου γιά τον Corea(τουλάχιστον ,ως πρός την πιανιστική του τεχνική,αλλά και την δημιουργία μερικών αριστουργημάτων)αποφάσισα εντελώς διστακτικά νά αγοράσω ένα μονό c.d.(και όχι τό τετραπλό τών ηχογραφήσεων 72-79)πού αφορούσε μιά ζωντανή εμφάνιση τών Corea-Burton στην Ζυρίχη στις 28/10/79...
Mέ το πού ακούστηκαν οι πρώτες νότες τού Senor Mouse καθηλώθηκα..
Ο Corea μέ μιά άψογη μουσική άρθρωση και μεγάλη ενεργητικότητα καί έμπνευση μαζί μέ το vibraphone τού Burton δημιουργούσαν ένα ντουέτο-ορχήστρα μέ ξεκάθαρους ρόλους ,όπου τά δυό όργανα συνεργάζονταν αρμονικότατα και χωρίς καμιά αλληλεπικάλυψη...
Ακολούθησε το συγκινητικό αφιέρωμα στον Bud Powell,το εσωτερικό -κλασσικό 12λεπτο Crystal Silence ,η πανδαισία τού Tweak,τό μαγευτικό Falling Grace(αρχική σύνθεση τού Steve Swallow),τό γεμάτο λυρισμό Song to Gayle και το γεμάτο Ισπανικές πινελιές ,Endless trouble-Endless pleasure(πάλι τού Swallow)...
Mιά ώρα μουσικής πού κυλά σάν γάργαρο νερό,γεμάτη ενέργεια και χαρά τής ζωής..
Μιά διαρκής αναβλύζουσα πηγή τέχνης...
Εστω και μέ καθυστέρηση 20 καί κάτι ετών αναθεώρησα την άποψή μου και ανακάλυψα(γιά τά γούστα μου)έναν μουσικό θησαυρό..