Εσώτεροι Μονόλογοι

Michel Doneda – Anatomie des Clefs (Potlatch 598 CD - 1998)

To να παίζεις solo κάποιες φορές είναι καθαρή επίδειξη. Αλλες πάλι είναι ένα είδος καθαρτήριας άσκησης: απεξάρτησης από ρυθμικά/αρμονικά δεκανίκια. Αλλες φορές συνιστά μουσική υπερευαίσθητη σε ανταλλαγές και διάλογο με άλλους. Το να παίζεις solo, ειδικά γι αυτούς που παίζουν πνευστά, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Για τους πιο προικισμένους και τους πιο περιπετειώδεις από αυτούς είναι ταυτόχρονα και Πρόκληση: η δυνατότητα δημιουργίας ενός μικρού μουσικού σύμπαντος μέσα από ένα μονοφωνικό όργανο.
Στην αυτοσχεδιαζόμενη μουσική, ληξιαρχική πράξη γέννησης του είδους, θεωρείται το “Picasso” του Coleman Hawkins το 1937. Αλλοι συνέχισαν, από τον Eriic Dolphy μέχρι τον Steve Lacy, από τον Evan Parker μέχρι τον Anthony Braxton.
Το Anatomie des Clefs είναι ένα άλμπουμ με solo σοπράνο σαξόφωνο.
Πέρα απο τον Evan Parker, με multiphonics και όλες τις τεχνικές τραγουδιού-μέσα-από-το-όργανο. Από τις πρώτες στιγμές καταλαβαίνεις ότι αυτή εδώ είναι βαθύτατα εσώτερη μουσική: ένας ενδόμυχος μονόλογος πολυ απαιτητικός ηχητικά και ώρες ώρες σκέτη επιδρομή στις αισθήσεις αλλά σε τελική ανάλυση υπέροχος και βαθειά συγκινησιακός.
H μουσική σε σέρνει μέσα στα έγκατα, στα σωθικά θαρρείς του ίδιου του πνευστού. Σε ξεναγεί στην εσωτερική του γεωγραφία με κλινική ακρίβεια. Η ένταση είναι τρομαχτική.
Αν ανήκεις σε εκείνους τους ακροατές που δεν θεωρούν ότι η μουσική οφείλει πάντα να είναι πρωτίστως όμορφη, ο δίσκος αυτός είναι μιά συνταρακτική ακουστική εμπειρία – αν και όχι πάντα εύκολη.
Με ακουστικά, η ακρόαση γίνεται κανονικό ταξίδι.