- 17 June 2009
- 3,594
Είναι κακό μια μουσική να είναι απλά όμορφη;
Είναι κακό να είναι τρυφερή και κατευναστική; Να είναι απλώς μελωδική;
Πρέπει απαραίτητα να έχει πρωτοποριακά στοιχεία και νεωτερισμούς ή να φέρνει την επανάσταση στη μουσική για να μας αποσπάσει την προσοχή;
Αν ναι, τότε μην ασχοληθείτε καθόλου να ακούσετε το νέο δίσκο του Keith Jarrett με τον Charlie Haden.
Jasmine. Ένα λουλούδι που ανθίζει τη νύχτα και σε αιχμαλωτίζει με το άρωμά του, σε κάνει να θέλεις να το κρατάς συνεχώς στα χέρια σου και να το μυρίζεις, να το αισθάνεσαι...
Έντονο, μα όχι φθηνό. Σαγηνευτικό, μα όχι ανατολίτικο.
Εντελώς συμπτωματικά, το αγαπημένο μου άρωμα, αν αυτό έχει κάποια σημασία….
Από την πρώτη νότα, καταλαβαίνεις τι θα επακολουθήσει. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς νεωτερισμούς, ο ορισμός του αυτοσχεδιασμού και της μελωδίας.
Σε μια εποχή που η «Τέχνη» στηρίζεται περισσότερο στα special effects και στις τεχνικές των studio, στην υπερβολή και τον εντυπωσιασμό, στο «πολύ» και στο «εύκολο», στην έλλειψη αισθημάτων και στον διωγμό της ευαισθησίας, δυο μεγάλοι μουσικοί, κλεισμένοι στο μικρό studio του Keith Jarrett, μη έχοντας τίποτα στο χαρτί, just on the spot, δημιουργούν μια μουσική λιτή και ταυτόχρονα πλούσια, τρυφερή, αισθαντική, παιχνιδιάρικη σε κάποια σημεία, λίγο blue σε κάποια άλλα, νότες που, ή θα σε αγγίξουν βαθειά μέσα στην καρδιά σου αν αγαπάς αυτό το κάτι άλλο ή, θα σε αφήσουν αδιάφορο.
Το δέσιμο τους μου προκάλεσε εντύπωση. Βέβαια, εξηγείται πολύ εύκολα διαβάζοντας το booklet που περιέχεται στο cd. Και σαν άκουσμα, είναι πολύ διαφορετικά από τα Live του Keith Jarrett που έχω ακούσει. Φανταστείτε, λείπουν ακόμα κι αυτές οι μικρές κραυγές που του ξεφεύγουν πάνω την ένταση της προσπάθειας του αυτοσχεδιασμού (και όχι του εντυπωσιασμού όπως κάποιοι ‛καλοπροαίρετα’ λένε). Αυτό όμως, δεν μειώνει καθόλου την ομορφιά του και τον πλούτο του και αναδύει έντονα το μυστήριο και την εσωτερική του λάμψη.
Μια μουσική, όπως λένε οι ίδιοι, για να την ακούσεις αργά ένα βράδυ, παρέα με αυτόν που αγαπάς. Πολύ.
Είναι κακό να είναι τρυφερή και κατευναστική; Να είναι απλώς μελωδική;
Πρέπει απαραίτητα να έχει πρωτοποριακά στοιχεία και νεωτερισμούς ή να φέρνει την επανάσταση στη μουσική για να μας αποσπάσει την προσοχή;
Αν ναι, τότε μην ασχοληθείτε καθόλου να ακούσετε το νέο δίσκο του Keith Jarrett με τον Charlie Haden.
Jasmine. Ένα λουλούδι που ανθίζει τη νύχτα και σε αιχμαλωτίζει με το άρωμά του, σε κάνει να θέλεις να το κρατάς συνεχώς στα χέρια σου και να το μυρίζεις, να το αισθάνεσαι...
Έντονο, μα όχι φθηνό. Σαγηνευτικό, μα όχι ανατολίτικο.
Εντελώς συμπτωματικά, το αγαπημένο μου άρωμα, αν αυτό έχει κάποια σημασία….
Από την πρώτη νότα, καταλαβαίνεις τι θα επακολουθήσει. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς νεωτερισμούς, ο ορισμός του αυτοσχεδιασμού και της μελωδίας.
Σε μια εποχή που η «Τέχνη» στηρίζεται περισσότερο στα special effects και στις τεχνικές των studio, στην υπερβολή και τον εντυπωσιασμό, στο «πολύ» και στο «εύκολο», στην έλλειψη αισθημάτων και στον διωγμό της ευαισθησίας, δυο μεγάλοι μουσικοί, κλεισμένοι στο μικρό studio του Keith Jarrett, μη έχοντας τίποτα στο χαρτί, just on the spot, δημιουργούν μια μουσική λιτή και ταυτόχρονα πλούσια, τρυφερή, αισθαντική, παιχνιδιάρικη σε κάποια σημεία, λίγο blue σε κάποια άλλα, νότες που, ή θα σε αγγίξουν βαθειά μέσα στην καρδιά σου αν αγαπάς αυτό το κάτι άλλο ή, θα σε αφήσουν αδιάφορο.
Το δέσιμο τους μου προκάλεσε εντύπωση. Βέβαια, εξηγείται πολύ εύκολα διαβάζοντας το booklet που περιέχεται στο cd. Και σαν άκουσμα, είναι πολύ διαφορετικά από τα Live του Keith Jarrett που έχω ακούσει. Φανταστείτε, λείπουν ακόμα κι αυτές οι μικρές κραυγές που του ξεφεύγουν πάνω την ένταση της προσπάθειας του αυτοσχεδιασμού (και όχι του εντυπωσιασμού όπως κάποιοι ‛καλοπροαίρετα’ λένε). Αυτό όμως, δεν μειώνει καθόλου την ομορφιά του και τον πλούτο του και αναδύει έντονα το μυστήριο και την εσωτερική του λάμψη.
Μια μουσική, όπως λένε οι ίδιοι, για να την ακούσεις αργά ένα βράδυ, παρέα με αυτόν που αγαπάς. Πολύ.
Last edited by a moderator:
